Έληξε πλέον η πολύχρονη, πολυκύμαντη πολιτική καριέρα του ομογενούς γερουσιαστή του Εργατικού Κόμματος Βικτωρίας, Φάνου Θεοφάνους.
Μετά από 22 χρόνια συνεχούς θητείας στην πολιτειακή βουλή και τη διαχείριση σημαντικών υπουργικών χαρτοφυλακίων στις Εργατικές κυβερνήσεις Τζόανν Κέρνερ, Στιβ Μπρακς και Τζον Μπράμπι, ο ελληνοκυπριακής καταγωγής πολιτικός εγκαταλείπει πρόωρα τα έδρανα του πολιτειακού κοινοβουλίου και επαναπροσδιορίζει την ζωή του μακριά από την πολιτική.
Και λέω πρόωρα, διότι, εξ όσων γνωρίζω, ο Φάνος Θεοφάνους δεν σχεδίαζε να αποσυρθεί από την πολιτική τόσο σύντομα. Πίστευε, ότι «είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στο λαό της Βικτωρίας» και γι’ αυτό δεν επιδίωκε πρόωρη έξοδο από το κοινοβούλιο.
Τα σχέδιά του ανέτρεψε η αβάσιμη, όπως αποδείχθηκε, κατηγορία σε βάρος του για βιασμό Ελληνίδας, πριν μία δεκαετία, στο γραφείο του στο κοινοβούλιο. Η δημοσιοποίηση της κατηγορίας προκάλεσε πλημμυρίδα δημοσιευμάτων σε βάρος του, τα οποία έπληξαν καίρια το πολιτικό του κύρος και την ατομική ηθική του και τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί από το αξίωμα του υπουργού Πληροφορικής και Τεχνολογιών Επικοινωνίας, που είχε αναλάβει μετά τις εκλογές του 2007, μέχρι να ολοκληρωθεί η ανακριτική έρευνα και να εκδικαστεί η υπόθεση από το αρμόδιο δικαστήριο της Πολιτείας.
Το μεγαλύτερο κόστος της εκστρατείας λάσπης εναντίον του Φάνου Θεοφάνους πλήρωσε η οικογένειά του. Η σύζυγός του Ρίτα και τα παιδιά του, που υπερασπίζονταν με σθένος την αθωότητά του, έγιναν στόχος μερίδας των μέσων ενημέρωσης, που το έπαιζαν δικαστές και ένορκοι και καταδίκαζαν τον ομογενή πρώην υπουργό a priori.
Πιστεύω, ότι ο διασυρμός του Φάνου Θεοφάνους με την κατηγορία για βιασμό, ήταν το αποκορύφωμα οργανωμένης εκστρατείας εναντίον του από πολιτικούς αντιπάλους του, οι οποίοι ζήλευαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στον κομματικό και τον κυβερνητικό χώρο, και άλλων, που πίστευαν ότι ο Φάνος όφειλε να έχει παραχωρήσει την έδρα του σε άλλο στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, από την ημέρα που εξασφάλισε τη σύνταξη και το εφάπαξ του.
Μέλη του Εργατικού Κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας, φιλοδόξησαν κατά καιρούς να εξοστρακίσουν τον Φάνο, επικαλούμενα «την υπέρμετρη φιλοδοξία του», «τις παραταξιακές παλινδρομήσεις του» και τη δυνατότητά του να ξεφεύγει αλώβητος από τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις.
Το εξωφρενικό στην υπόθεση Θεοφάνους είναι, ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί του σχολίαζαν κολακευτικά τις ικανότητές του και την προσφορά του στο κόμμα και τις Εργατικές κυβερνήσεις της Πολιτείας, αλλά ευκαιρίας δοθείσης δεν δίσταζαν να σύρουν το μαχαίρι και να τον χτυπήσουν πισώπλατα.
Συντελεστικός και ο ρόλος της αντιπολίτευσης στο διασυρμό του. Η αντιπολίτευση προτίμησε το εφήμερο πολιτικό κέρδος από τον πρωτοφανή διωγμό πολιτικού, από την υπεύθυνη τοποθέτηση σε μία υπόθεση που είναι πολύ πιθανόν να μεθοδευτεί σε βάρος μέλους ή μελών της από ανεύθυνους συναδέλφους ή συμπολίτες.
Παρακολουθώ την πολιτική πορεία του Φάνου Θεοφάνους από το 1988, που εκλέχτηκε για πρώτη φορά στην έδρα της πολιτειακής γερουσίας Jika-Jika.
Ήμουν παρών στην ορκωμοσία του ως υπουργού Προστασίας Καταναλωτή στην κυβέρνηση Κέρνερ, το 1991. Θυμάμαι τα κολακευτικά σχόλια της Εργατικής πρωθυπουργού για τις ικανότητες του κ. Θεοφάνους, καθώς και την απαίτησή της να προβάλλουμε το γεγονός ότι ο Φάνος ήταν ο πρώτος υπουργός ελληνικής καταγωγής στη Βικτωρία.
Παρακολουθούσα ανελλιπώς την πορεία του και στην αντιπολίτευση και σημείωνα τα παραταξιακά παιχνίδια που έπαιζε για να παραμένει στην ηγετική ομάδα του κόμματος και να διατηρεί ακέραιες τις πιθανότητες συμμετοχής του σε νέα Εργατική κυβέρνηση της Πολιτείας.
Και ήταν αδίστακτος ο Φάνος στα παραταξιακά παιχνίδια. Βρισκόταν, πάντα, ένα βήμα μπροστά από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του και προσεταιριζόταν, πάντα, την ισχυρή παράταξη του κόμματος, εξ ου και η μετεξέλιξή του σε «ρυθμιστή» των αριθμών της δεξιάς παράταξης, μετά από πολύχρονη θητεία στην αριστερή παράταξη του κόμματος. Όπως έχω δηλώσει επανειλημμένα, το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης του Φάνου λειτούργησε τέλεια σε περιόδους κρίσης.
Η μέθοδος της πολιτικής εξόντωσής του με παρέπεμψε αυτόματα στις μεθόδους που χρησιμοποίησαν πρώην «σύντροφοι» για να εξοντώσουν πολιτικά και να φθείρουν ηθικά τον αδελφό του, Ανδρέα Θεοφάνους. Δυστυχώς στην περίπτωση του Φάνου οι διώκτες του έσπρωξαν το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Η κατηγορία για «βιασμό» είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα δημόσιο άνδρα, διότι αφήνει σημάδια στον ίδιο και τη μνήμη του κοινού.
Ο Φάνος απαλλάχτηκε από την κατασκευασμένη κατηγορία. Θα απαιτηθεί χρόνος, όμως, για να ξεκολλήσει από πάνω του η λάσπη που του πέταξε η κατήγορός του.
Του εύχομαι να ξαναβρεί την ηρεμία του μακριά από τη ζούγκλα της πολιτικής, να είναι υγιής και να ξαναρχίσει να διοχετεύει την ενεργητικότητα και τη δημιουργικότητά του σε κοινωφελή έργα.