Τρεις ξεχωριστές έρευνες διενεργούνται στη Βικτώρια για να διαλευκανθεί ο θάνατος του περιβόητου γκάνγκστερ, Καρλ Ουίλιαμς, ενός αδίστακτου 39χρονου έμπορου ναρκωτικών και φονιά, που πέθανε ύστερα από απανωτά πλήγµατα στο κεφάλι στη φυλακή Barwon, όπου εξέτιε ισόβια ποινή κάθειρξης για σειρά φόνων ανθρώπων του υποκόσµου.
Οι έρευνες κρίθηκαν απαραίτητες για πολλούς λόγους, μιας και η δολοφονία του Ουίλιαμς μπορεί να μην ήταν αποτέλεσμα καβγά με συγκρατούμενό του αλλά «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».
Ακόμα, δεν αποκλείεται και η ανάμειξη αστυνομικών ή πρώην αστυνομικών καθώς ο νεκρός φαίνεται να συνεργαζόταν τελευταία με την αστυνομία και να τής είχε δώσει «πολύτιμες πληροφορίες».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σκοτώθηκε, ενώ ήταν σε κελί υψίστης ασφαλείας και ότι αφέθηκε νεκρός (ή αβοήθητος) επί 25 λεπτά πριν ενημερωθούν οι δεσμοφύλακες από τις κάμερες για το τι συνέβη.
Ο θάνατος του Ουίλιαμς αποτελεί την πιο πρόσφατη εξέλιξη σε µια διένεξη που διαρκεί πάνω από µια δεκαετία και εκφράζονται φόβοι ότι θα αναζωπυρώσει τον πόλεµο συµµοριών στη Μελβούρνη που στο διάστηµα 1998-2009 είχε στοιχίσει τη ζωή σε 35 ανθρώπους. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και τέσσερις Έλληνες. Άλλος ένας Έλληνας, πληρωμένος «εκτελεστής» του Ουίλιαμς εκτίει ποινή 30 ετών.
Ο Ουίλιαµς, παιδί εργατικής οικογένειας, και η πρώην σύζυγός του Ροµπέρτα, η οποία έχει καταδικαστεί για λαθρεµπόριο ναρκωτικών, βρισκόταν στο κέντρο µιας αιµατηρής διένεξης µε την οικογένεια Μοράν. Όλα άρχισαν όταν ο Ουίλιαµς πυροβολήθηκε στο στοµάχι από µέλος των Μοράν την ηµέρα των 29ων γενεθλίων του επειδή χρωστούσε για ναρκωτικά. Ακολούθησε σειρά αποτρόπαιων φόνων και το 2007 ο Ουίλιαµς, κατηγορούμενος για έντεκα φόνους, οµολόγησε την ενοχή του για τρεις απ’ αυτούς, ελπίζοντας σε ελαφρότερη ποινή (η αστυνοµία της επαρχίας της Βικτώριας τον συνδέει µε 11 φόνους).
«Καλύτερα να θάβονται τα ψόφια σκυλιά…».
Με τα πιο πάνω λόγια σχολίασε το βίαιο θάνατο του ξεπεσμένου βασιλιά του υπόκοσμου και τροφίμου των φυλακών Barwon, Καρλ Ουίλιαμς, ο ορκισμένος εχθρός του, Μικ Γκάτο.
Ο Γκάτο ήταν ένας από τους ελάχιστους, ίσως, που κατάφερε να γλιτώσει, από την θανατική καταδίκη (με ημερομηνία εκτέλεσης, μάλιστα) που του επέβαλε ο Καρλ Ούλιαμς όταν το 2004, έστειλε σε εστιατόριο του Κάρλτον, τον ομογενή εκτελεστή του, Άντριου Βενιαμίν, να τον «εκτελέσει», σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης του.
Στη δίκη εκείνη για τον θάνατο του Βενιαμίν, ο Μικ Γκάτο αθωώθηκε, αφού σύμφωνα με την ετυμηγορία του δικαστηρίου, σκότωσε τον Βενιαμίν εν αμύνη.
Κατά τη διάρκεια της κηδείας του Βενιαμίν, ο Καρλ Ούλιαμς είχε οριστεί «εκδίκηση». Έναν όρκο βέβαια, που δεν μπορεί πλέον να πραγματοποιήσει.
Οπότε, ο Γκάτο είναι ένας από τους ανθρώπους, που είχε κάθε λόγο να μη λυπηθεί για το θάνατο του Ούλιαμς.
Παρ’ όλα αυτά, η φράση που χρησιμοποίησε είναι ενδεικτική, όχι μόνο για το πώς αντιμετωπίζουν το θάνατο οι άνθρωποι που περνούν στην αντίπερα όχθη του νόμου, αλλά και τα φυσικά «όρια» του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται: του υπόκοσμου, ο οποίος θεωρεί και τον εντός φυλακής χώρο, ως ενιαίο και αναπόσπαστο τμήμα του ζωτικού χώρου ζωής του.
Ακόμα και αυτοί, όπως ο Ουίλιαμς, που κατσαδιάζονται ισόβια, προσπαθούν και μέσα από τη φυλακή να διατηρήσουν τα προνόμιά τους στην «αγορά» και, προπαντός, τη φήμη τους. Την μόνη αξία που τους συνοδεύει παντού.
Η ιστορία του δικού τους κόσμου, τούς έχει διδάξει ότι, αν κινδυνεύει κάπου η ζωή τους περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, είναι μέσα στη φυλακή. Εκεί καταλήγουν, αργά ή γρήγορα, εχθροί και φίλοι.
Οι φυλακές είναι, ουσιαστικά, τα «εκπαιδευτήρια» των κακοποιών. Από εκεί έχουν αποφοιτήσει τα μεγαλύτερα ονόματα που σταδιοδρόμησαν, έστω για κάποιο φεγγάρι, στον υπόκοσμο.
Με λίγες κουβέντες, οι φυλακές είναι ο υπόκοσμος του υποκόσμου. Κάτι, δηλαδή, ανάλογο με τα χρηματιστήρια του καπιταλιστικού κόσμου.
Στις φυλακές εμπνέονται και καταστρώνονται τα επιχειρησιακά σχέδια προκειμένου να γίνουν οι «κατάλληλες επενδύσεις» στην παράνομη «αγορά», ο τζίρος της οποίας ανέρχεται παγκοσμίως σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο
Είναι, λοιπόν, νευραλγικός (και ευεργετικός για το έγκλημα) ο μηχανισμός της καταστολής που χρησιμοποιεί τις φυλακές ως στρατόπεδα συγκέντρωσης των κοινωνικά απροσάρμοστων στις ηθικές αρχές και τη νομιμότητα.
Και όσο πιο «ασφαλής» η φυλακή, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος γι’ αυτούς που ο νόμος θέλει να προστατεύσει, έστω και θαμμένους ζωντανούς. Αυτή είναι η μεγάλη προίκα της ιστορίας που φέρουν μαζί τους, όλοι οι άγρια δολοφονημένοι «αρχηγοί», μέσα στους χώρους των φυλακών «υψηλής ασφάλειας».
Να γιατί ο Γκάτο δήλωσε ότι κα’ αυτόν «είναι προτιμότερο να θάβονται τα ψόφια σκυλιά». Γιατί, όμως, ο δολοφόνος του Ουίλιαμς μπήκε στον κόπο να «θάψει» ένα ψόφιο σκυλί;
Το ερώτημα αυτό απασχολεί από την περασμένη Δευτέρα το μεσημέρι και τις αρμόδιες Αρχές, από την αστυνομία μέχρι την κυβέρνηση.
Η αστυνομία πιστεύει ότι, ενδεχομένως, έκλεισε το κεφάλαιο του Καρλ Ουίλιαμς, αλλά ακόμα δεν έχει γραφεί ο επίλογος του βιβλίου του πολέμου που άρχισε μεταξύ διαφόρων φατριών του υπόκοσμου της Μελβούρνης πριν 13 περίπου χρόνια, με τον θάνατο του «γόη» του Κάρλτον, Αλφόνσο Κατζιτάνο.
Ο Κατζιτάνο ήταν ο εγκληματίας με «αγγελικό πρόσωπο» που πουλούσε προστασία σε καταστήματα της Μελβούρνης για λογαριασμό της μαφίας του Κάρλτον. Το φονικό εκείνο πυροδότησε έναν πραγματικό πόλεμο. Ο Καρλ Ουίλιαμς είναι ο τριακοστός πέμπτος άνθρωπος που πληρώνει με τη ζωή του την εμπλοκή του στον πόλεμο αυτό, που η αστυνομία πιστεύει ότι ενδεχομένως να μην τελείωσε ακόμα.
Οι φυλακές Barwon είναι οι πιο ασφαλείς φυλακές στην Πολιτεία μας και φιλοξενούν τους πιο αδίστακτους εγκληματίες. Τα μέτρα ασφάλειας είναι δρακόντεια. Ακόμα και οι επισκέπτες περνούν από το μικροσκόπιο για να μπουν μέσα, με ηλεκτρονικά μηχανήματα που «σκανάρουν» μέχρι και το στομάχι σου και εντοπίζουν τι έχεις φάει για πρωινό.
Ακόμα αυστηρότερος είναι ο έλεγχος για τους κρατούμενους, οι οποίοι έχουν κατανεμηθεί κατά τέτοιο τρόπο στις διάφορες πτέρυγες των φυλακών, ώστε να μην μπορούν να συναντηθούν ποτέ μεταξύ τους αυτοί που έχουν αντιπαλότητες και «επαγγελματικές» διαφορές.
Τα δωμάτια όπου μένουν, ο χώρος των οποίων είναι λίγο μεγαλύτερος από το χώρο ενός μπιλιάρδου, είναι έτσι κατασκευασμένα που τα «έπιπλα» να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν για όπλα.
Τα πάντα έχουν μελετηθεί και οι κινήσεις των καταδίκων παρακολουθούνται σε 24ωρη βάση από φρουρούς και κάμερες.
Καταμεσής μιας τέτοιας φυλακής υπήρχε μια πτέρυγα ακόμα «υψηλότερης ασφαλείας». Η πτέρυγα «Ακακία», στην οποία «φιλοξενείτο» ο Ουίλιαμς και άλλοι δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, οι οποίοι, όχι μόνο δεν είχαν διαφορές μεταξύ τους, αλλά και «καλές σχέσεις».
Σε έναν από αυτούς, μάλιστα, στον δολοφόνο του, ο Ουίλιαμς είχε προτείνει να τού βαφτίσει την κόρη και να γίνουν κουμπάροι.
Ο πόλεμος των συμμοριών στη Μελβούρνη για τον έλεγχο του εμπορίου ναρκωτικών, του ξεπλύματος «μαύρου» χρήματος, της εμπορίας όπλων και της λευκής σαρκός, είχε θύματά του και τέσσερις Έλληνες ομογενείς, του Δημήτρη Μπελιά, ο Πολ Καλλιπολίτη, Γιώργο Γερμανό και Ανδρέα Βενιαμίν.
Ο Δημήτρης Μπελιάς είναι ο πρώτος από τους ομογενείς που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες πληρωμένων δολοφόνων. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1999, ο 38χρονος επιχειρηματίας από το Brighton, εκτελέστηκε εν ψυχρώ με μία σφαίρα στο κεφάλι σε πάρκινγκ της St.Kilda. Παθιασμένος λάτρης του τζόγου, είχε δημιουργήσει χρέη που ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο δολάρια και αδυνατούσε να τα ξεπληρώσει. Άγνωστο παραμένει ακόμη ποιος αποφάσισε τη δολοφονία του.
H δολοφονία του Γιώργου Γερμανού στις 22 Μαρτίου 2001, στο πάρκο Armadale της Μελβούρνης, αρχικά δεν είχε συνδεθεί με το ξεκαθάρισμα λογαριασμών του τοπικού υποκόσμου, αν και ο θάνατός του είχε όλα τα χαρακτηριστικά μαφιόζικης εκτέλεσης (μία σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος). Ο 41 χρόνων ομογενής, παλιός αθλητής της άρσης βαρών με διακρίσεις στην Αυστραλία, εργαζόταν ως μπράβος σε νυχτερινά κέντρα της πόλης και ουδέποτε είχε απασχολήσει τις αστυνομικές Αρχές. Πλήρωσε, όμως, όπως εκτιμούν οι αστυνομικές αρχές, τις φιλικές του σχέσεις με τον νονό της νύχτας, Νικ Ράντεβ, τον αποκαλούμενο «Βούλγαρο», ο οποίος έπεσε και αυτός νεκρός από σφαίρες αγνώστων στις 15 Απριλίου 2003.
Ο Πολ Καλλιπολίτης εκτελέστηκε στο σπίτι του, στην περιοχή Sunshine, στις 15 Οκτωβρίου 2002, με τον κλασικό τρόπο της «αυστραλιανής μαφίας»: μία σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος. Στις Αρχές ήταν ήδη γνωστός για τις διασυνδέσεις του με την αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή μαφία» και θεωρούνταν ένας από τους σημαντικότερους εμπόρους ναρκωτικών της περιοχής. Κύριος ύποπτος για τη δολοφονία του θεωρήθηκε ο Ανδρέας Βενιαμίν.
Έτσι, όταν ο Βενιαμίν δολοφονήθηκε, έπεσε παγωμάρα μεταξύ των αστυνομικών.
Στα 28 του χρόνια, ο μικροκαμωμένος Ανδρέας Βενιαμίν ήταν ήδη ο φόβος και ο τρόμος της Μελβούρνης. Θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους πληρωμένους δολοφόνους, με ταρίφα τις 100.000 δολάρια για κάθε φόνο, ενώ η Αστυνομία τον θεωρούσε ένοχο για τουλάχιστον επτά δολοφονίες, χωρίς, ωστόσο, να καταφέρει να τον ενοχοποιήσει για καμία από αυτές.
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βικτώριας και ο ομογενής πληρωμένος δολοφόνος του υποκόσμου, Ευάγγελος Γούσης, για την δολοφονία του “νονού” του υποκόσμου της Μελβούρνης, Λούις Μοράν.
Ο 41χρονος Γούσης και δύο ακόμα ψυχροί εκτελεστές, έλαβαν το Μάρτιο του 2004 από τον δολοφόνο και έμπορο ναρκωτικών, Καρλ Ουίλιαμς, το ποσόν των $140,000 προκειμένου να εκτελέσουν τον Μοράν, όπως και έγινε.
Ο Γούσης έκτιε ήδη ποινή φυλάκισης 15 ετών για τη δολοφονία του Λούις Κέιν, που επίσης δρούσε στον υπόκοσμο της Μελβούρνης, και μετά την νέα του ποινή ορίστηκε να έχει δικαίωμα να υποβάλει αίτηση αποφυλάκισης υπό όρους αφού εκτίσει τουλάχιστον 30 χρόνια φυλάκισης.