«Ο μη εισερχόμενος δια της θύρας κλέπτης εστί και ληστής!…»
Ιωάννη Κεφ. 10,1
-«Δεν του γράφουν περιουσίες και δεν
γίνονται Τούρκοι οι Αρχιεπίσκοποι
Αυστραλίας και Αμερικής…»
Τα παραπάνω είναι εισαγωγή του «Ν.Κ.» της Δευτέρας 12/4/2010, όταν αναφέρθηκε σε κάποιες νέες εξελίξεις που σημειώνονται στο Φανάρι και σ’ όλο το «κλίμα» του.
Το ότι κάπου φαίνεται κάποια έλλειψη καθαρότητας, οφείλεται περισσότερο στην κατάσταση που επικρατεί εκεί, παρά στην αδυναμία της εφημερίδας να δώσει ολοκληρωμένη εικόνα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το Πατριαρχείο και προσωπικά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εισέπραξαν διπλό «Όχι» στην προτροπή, οι αρχιεπισκοπές εξωτερικού να συνδράμουν το Πατριαρχείο με κάποιους τίτλους ιδιοκτησίας, ώστε και το Πατριαρχείο να αποκτήσει περιουσία στο εξωτερικό και ταυτόχρονη διεθνή αναγνώριση.
Σύμφωνα, πάντα, με το δημοσίευμα της εφημερίδας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο (ή ΟΠ) με επιστολή έχει ζητήσει από τις Αρχιεπισκοπές Αυστραλίας, Αμερικής και άλλες, να επανεξετάσουν τη θέση τους απέναντι στις υποχρεώσεις τους έναντι του Φαναρίου και εκτός του να γράψουν ή να παραχωρήσουν μέρος της περιουσίας τους να ζητήσουν οι ίδιοι, οι προϊστάμενοι μητροπολίτες-αρχιεπίσκοποι να γίνουν Τούρκοι υπήκοοι ώστε να νομιμοποιούνται και να μετέχουν στην εκλογή οικουμενικού πατριάρχη, όποτε αυτή καλείται εκ των πραγμάτων.
Στα παραπάνω θα είχε να παρατηρήσει κανείς, ότι εκτός από τους αρχιεπισκόπους Αυστραλίας και Αμερικής «που αρνούνται να γίνουν Τούρκοι», ούτε και κανείς άλλος αξιωματούχος της ορθοδοξίας έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον να γίνει Τούρκος. Άλλωστε, αν δεν κάνουμε λάθος, μια απόφαση της Ιεράς Συνόδου για σοβαρά ιδίως ζητήματα δεν μπορεί παρά να είναι υποχρεωτική για όλους τους ιεράρχες.
Το όλο θέμα των τίτλων ιδιοκτησίας, τις θέσεις των αρχιερέων και όλα τα συναφή , ήρθαν ξαφνικά στην επικαιρότητα τον περασμένο Σεπτέμβρη, με άρθρο του Ελληνο-αμερικανού δημοσιογράφου, Θεόδωρου Καλμούκου, μέσω της εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας» της Νέας Υόρκης.
Ο Καλμούκος απεκάλυψε ότι ο Βαρθολομαίος ζητούσε τίτλους, ο Καλμούκος και ο «Κήρυκας» έφεραν στην επικαιρότητα αυτά που γίνονται στα παρασκήνια.
Από την ίδρυσή της (1924) και ώς σήμερα, η Μητρόπολη Αυστραλίας και μετέπειτα Αρχιεπισκοπή, σπάνια ευτύχησε να έχει τακτοποιημένα και «ευπρεπή» οικονομικά, που να ανταποκρίνονται, στοιχειωδώς έστω, στις απαιτήσεις των νόμων ή έστω και των δικών της «κανονισμών». Τα πρακτικά των Κληρικολαϊκών Συνελεύσεων και των συνεδριάσεων του αρχιεπισκοπικού συμβουλίου βρίθουν από παραδείγματα κολάσιμα από θείους και ανθρώπινους νόμους καθ’ ομολογίαν, αρχιεπισκόπων και άνω.
Από την εποχή του μητροπολίτη Κνήτη (1924-1929) ώς τον Θεοφύλακτο, των Δωρόθεο Ευαγγελίδη, τον Θεοφύλακτο (β’ θητεία), τον Ιεζεκιήλ Τσουκαλά και αυτόν τούτον τον κύριο Στυλιανό Χαρκιανάκη, τα οικονομικά της Αρχιεπισκοπής θα τα έβρισκε κανείς στους προσωπικούς λογαριασμούς, στο πορτοφόλι και σε ένα δύο τραπεζικούς λογαριασμούς έστω, ανακατεμένα όλα μαζί και άντε να βγάλεις άκρη.
Την κατάσταση αυτή ομολόγησαν επανειλημμένα αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι, παραπονούμενοι ο ένας για την ανικανότητα και τη μιζέρια του προκατόχου, ενίοτε και εναντίον του διαδόχου.
«Σοφότερο» το Πατριαρχείο προειδοποιούσε από ενωρίς, οι διαχειριστές των οικονομικών των Αρχιεπισκοπών και Μητροπόλεων του εξωτερικού να είναι προσεκτικοί στη διαχείριση των οικονομικών των εποπτευομένων εκκλησιών, ναών, ενοριών κ.λπ. Από αυτή την άποψη, οφείλουμε να αναφέρουμε την παρατήρηση του πατριαρχείου (πατριάρχης Αθηναγόρας), ο οποίος με την παράδοση του Συντάγματος το 1957 προειδοποιούσε ότι η Αρχιεπισκοπή δεν πρέπει να παραβιάζει ποτέ τους νόμους του κράτους της Αυστραλίας.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1959, η Μητρόπολη Αυστραλίας προάγεται σε Αρχιεπισκοπή και ο ποιμενάρχης της, Ιεζεκιήλ Τσουκαλάς, σε αρχιεπίσκοπο. Με την παραχώρηση του Συντάγματος, η Αρχιεπισκοπή αποκτά για πρώτη φορά ένα κάποιο νομικό καθεστώς με αναφορές στην υποχρέωσή της να τηρεί αυτή πρώτη τους ειδικούς κανονισμούς και τα άλλα τυπικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Λ.χ. το Άρθρο 5 του Συντάγματος απαιτεί όπως η Μητρόπολη της Αυστραλίας «προς εκπλήρωση του εν του άρθρου Δ αναγραφομένου σκοπού διαθέτει ιερούς ναούς, σχολικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα (…) και άλλα νόμιμα μέσα σε αρμονία πάντοτε προς τους κειμένους νόμους των εν αις επεκτείνεται χωρών». Επίσης, απαγορεύεται η σύγκρουση των ειδικών κανονισμών με το σύνταγμα της Αρχιεπισκοπής σε βαθμό που να ακυρώνεται οποιαδήποτε τέτοια σύγκρουση εάν και όποτε αναφέρεται.
Πρόνοια γίνεται για οποιαδήποτε διάταξη εκκλησιαστικού οργανισμού της Μητροπόλεως αντιβαίνουσας προς τους νόμους της χώρας, π.χ. Αυστραλία.
Το 1994 ή και προηγουμένως κυκλοφορούσαν στην Αυστραλία «φήμες» που σύντομα απεδείχθησαν περίτρανα γεγονότα.
Η μία «φήμη», ότι ο αρχιεπίσκοπος Στυλιανός ετοίμαζε τις βαλίτσες του για να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη και να αναλάβει επικεφαλής της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Η.Π.Α., απομακρυνομένου του αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Η δεύτερη «φήμη» ότι στο Σίδνεϊ κάτι γινόταν, κάτι «ψηνόταν» με το Property Trust ήταν ότι ο «μηχανισμός» αυτός, μέσω του οποίου ελέγχονταν, διαχειρίζονταν κ.λπ. όλα τα περιουσιακά και κοσμικής φύσεως υποθέσεις της Αρχιεπισκοπής. Ο θεσμός του Property Trust έχει ευρύτατη εφαρμογή στην Αυστραλία για σχεδόν όλους τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Σαφής πρόθεση του Πατριαρχείου από την εποχή που παραχώρησε το Σύνταγμα, ήταν να ιδρυθούν σ’ όλη την Αυστραλία Property Trust, όπου θα μεταφέρονταν όλη η εκκλησιαστική περιουσία σύμφωνα με τους νόμους της Αυστραλίας χωρίς απολύτως καμία διάκριση. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που άρχισε η υπό τον αρχιεπίσκοπο Ιεζεκιήλ Τσουκαλά, υποτυπώδης, έστω, οργάνωση, το μόνο που είχε επιτευχθεί ήταν κάποια οργανωτικά βήματα στη Νέα Νότια Ουαλία, όπου κάποια περιουσιακά στοιχεία γράφτηκαν όντως στο Trust, ενώ για την υπόλοιπη χώρα και την υπόλοιπη περιουσία έμειναν όλα μετέωρα και διασκορπισμένα.
Το 1994 και γύρω εκεί όλα αυτά απασχολούσαν έντονα τον αρχιεπίσκοπο Στυλιανό και τους ελάχιστους στενούς συνεργάτες του και εξ’ όσων φάνηκε αργότερα πήραν τη μεγάλη απόφαση, έχοντας κατά νου πάντα το ενδεχόμενο ο Αυστραλίας να γίνει Αμερικής, να καταργήσουν τα υποτυπώδες έστω Property Trust και να το αντικαταστήσουν με το λεγόμενο Greek Orthodox Archdiocese of Australia Property Trust/Consolidated Trust.
Για τον αναγνώστη αυτών των γραμμών μπορεί και να μη βγαίνει ουσιαστικό νόημα, τι σημαίνουν όλα αυτά. Αλλά και για μας θα χρειάζονταν πολύ περισσότερη επεξήγηση για να βοηθήσουμε στη στοιχειώδη κατανόηση του προβλήματος. Περιορίζομαι, λοιπόν, να σημειώσω ότι, τον Σεπτέμβρη του 1995 κατέγραψα στο περιοδικό «Νέα Παροικία», την αλλαγή στο Property Trust και την μεταφορά, θεωρητικά και πρακτικά, όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Αρχιεπισκοπής (και των εξαρτημένων από αυτήν Κοινοτήτων) στο Πατριαρχείο της Istanbul. Αυτό έγινε βάση νόμου που επεδίωξε ο αρχιεπίσκοπος Στυλιανός με την ενεργητική υποστήριξη των γερουσιαστών Δημήτρη (Τάκη) Καλδή και Δημήτρη Σταμελάτου ή Stamel. Πάλι όμως και το σύνολο των δημοσιευμάτων του 1994 και των μετέπειτα χρόνων ώς το 1998 να τα επαναφέρουμε όλα, πάλι θα χρειαστούν πρόσθετες επεξηγήσεις και διασαφηνίσεις για να δυνηθεί ο αναγνώστης να βγάλει συμπέρασμα. Αυτό πρακτικά είναι αδύνατον υπό τις παρούσες συνθήκες. Σημειώνουμε μόνο ότι, με εκείνες τις αλλαγές η περιουσία της Αρχιεπισκοπής, που μπορεί να έφθανε και να ξεπερνούσε τότε τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια, πέρασε στην εξουσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά, πέρασε; Εδώ ανοίγονται νέα κεφάλαια, στα οποία οι μόνοι που μπορούν να απαντήσουν είναι ο Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο κ. Στυλιανός. Αυτοί γνωρίζουν τι έγινε. Αυτοί οι δύο έσπρωξαν τη Βουλή και τη Γερουσία της Νέας Νοτίου Ουαλίας να ψηφίσει το νόμο που επέτρεψε τη μεταφορά της περιουσίας στην Istanbul. Αυτοί οι δύο κατήργησαν το προηγούμενο Trust για να δημιουργηθεί το… Consolidated.
Στην Αυστραλία, όπως όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε, υπάρχει τάξη, υπάρχει νόμος, υπάρχουν θεσμοί, σεβαστά από όλους. Από τους πιο διαδεδομένους, όπως είπαμε και παραπάνω, ο θεσμός του Trust, δηλαδή της προστασίας και εξασφάλισης και εγγύησης της λαϊκής περιουσίας που αποκτάται με κοινές προσπάθειες και θυσίες, προστατεύεται με τη φροντίδα της Πολιτείας και των νόμων και προστατεύεται ουσιαστικά. Όταν, λοιπόν, σε ένα Trust μιας άλφα ή βήτα οργάνωσης–ομάδας πολιτών πρέπει να γίνουν αλλαγές, τότε τα μέλη και οι ενδιαφερόμενοι γενικά ειδοποιούνται κανονικώς, νομίμως και απαρεγκλίτως ότι προτίθεται να γίνει συζήτηση και ψηφοφορία για την αλλαγή αυτού και εκείνου του σημείου του Property Trust.
Λαμβάνουν γνώση οι πάντες και μεγαλοφώνως για το τι πρόκειται να προταθεί. Ρωτάμε, λοιπόν, τον αρχιεπίσκοπο κύριο Χαρκιανάκη, από τα μέλη, τη διοίκηση και κάθε αρμόδιο πρόσωπο που έχει να κάνει με το Greek Orthodox κ.λπ. trust, πότε ειδοποιήθηκαν για να προσέλθουν και να συναποφασίσουν για τις προτεινόμενες αλλαγές και ποιος πρότεινε τις αλλαγές αυτές; Πότε έγινε η συνάντηση, ποια ώρα, σε ποια αίθουσα και σε ποια πόλη; Διότι, ακόμα και το φτωχικό Σύνταγμα του 1957 είχε προβλέψει ότι, οποιαδήποτε αλλαγή μελλοντική θα πρέπει να γίνει βάση των νόμων της χώρας!
Ελπίζουμε ο αρχιεπίσκοπος κύριος Στυλιανός να μην έχει δυσκολία να δώσει αυτές τις λεπτομέρειες και να προστατέψει μαζί με το δικό του κύρος, την τιμή και την αξιοπρέπεια του αρχιερέα, το φιλότιμο και την τιμή του Ελληνισμού της Αυστραλίας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε παρακάτω.
Για να έχει οποιοδήποτε «στήριγμα», ο σημερινός εκκλησιάρχης πρέπει να πει στον ελληνισμό της Αυστραλίας σε ποια περίοδο πριν το 1993 και σε ποια Κληρικολαϊκή τέθηκαν αυτά τα ζητήματα, συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν. Ποιοι ήταν οι εισηγητές, ποια ήταν η συζήτηση και ποιο το αποτέλεσμα ενδεχομένων ψηφοφοριών (εμείς ψάξαμε αλλά δεν βρήκαμε…)
Ωστόσο, σε ένα πολυγραφημένο έντυπο της Αρχιεπισκοπής περιέργως ανυπόγραφο και άνευ ημερομηνίας, χρονολογίας πλην όμως πολυσέλιδο που περιέχει: 1) το σύνταγμα της Αρχιεπισκοπής 2) ειδικούς κανονισμούς 2) διάφοροι ποιμαντορικά εγκύκλιοι και άλλα, διαβάζουμε μετά σφοδράς εκπλήξεως, σε 2 ή 3 σημεία, ότι σε προηγούμενη Κληρικολαϊκή είχε εγκριθεί η αλλαγή του Property Trust σε Consolidated χωρίς άλλες λεπτομέρειες.
Με όλα αυτά διαπιστώνεται ότι η τελική πράξη εναντίον του Property Trust, έγινε η 8η Κληρικολαϊκή στην Κοινότητα του Αγ. Σπυρίδωνα στο Σίδνεϊ, από τις 25 Ιανουαρίου 1998. Στη διάρκεια αυτής της συνέλευσης, παραδόθηκε στους «συνέδρους» το υλικό που περιγράφεται στην παραπάνω παράγραφο. Στο φάκελο αυτό τοποθετήθηκε και ένα δήθεν ψήφισμα, το οποίο «απεκάλυπτε» τα εξής: «Άρθρο 14. Συμφώνως προς απόφασιν της Ζ’ Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως, το Αρχιεπισκοπικόν συμβούλιον φρόντισε όπως το Τrust της ιεράς Αρχιεπισκοπής γίνει incorporated εις την Πολιτείαν της Νέας Νότιας Ουαλίας (by Parliament Act), με την ονομασία: Greek Orthodox Archdiocese of Australia Consolidated Trust, άπαντα δε τα περιουσιακά στοιχεία του Property Trust της Ν.Ν.Ο. έχουν ήδη μεταβιβαστεί εις το νέον Trust. Γίνονται δε αι απαραίτητα διευθετήσεις όπως μεταφερθούν και τα περιουσιακά στοιχεία του Property Trust των άλλων Πολιτειών».
Η παραπάνω παράγραφος αποκαλύπτει, αποδεικνύει και επιβεβαιώνει ότι, η μεταφορά του Property Trust στο Πατριαρχείο της Istanbul όπως ορίζει ο νόμος που έσπρωξαν οι Χαρκιανάκης, Καλδής και Stamel στη Βουλή της Νέας Νοτίου Ουαλίας, ήταν παράνομος, ήταν ανύπαρκτος και αφήνει εκτεθειμένη την ελληνική παροικία, την Ελληνική Εκκλησία, το Πατριαρχείο και όποιον άλλον νοιώθει αίσθηση ευθύνης.
Ατύχησε και ατύχησε πολύ ο αρχιεπίσκοπος Στυλιανός με την μεθόδευση αυτή και δεν τού μένει παρά είτε να αποδείξει φύλλο με φύλλο, χαρτί με χαρτί ότι αυτά που έκανε ήταν νόμιμα, σωστά, κανονικά και έγιναν με τη συναίνεση των ανυποψίαστων συμπαροίκων που είχαν συγκεντρωθεί όπως κάθε φορά στις Κληρικολαϊκές 7 και 8, που υποτίθεται ότι έγιναν όλα τα παραπάνω.
Σε συνέντευξή του στο «Νέο Κόσμο» στις 21/12/2000, o κύριος Στυλιανός απείλησε ότι έκανε έρευνα με στόχο να μού υποβάλει μήνυση, γιατί τότε είχα γράψει και είχα πει ότι παραχώρησε την περιουσία της Αρχιεπισκοπής, δηλαδή των Κοινοτήτων, στο Φανάρι και την τουρκική νομαρχία της περιοχής. Μήνυση, βεβαίως, δεν έκανε και ούτε θα κάνει ποτέ, διότι δεν υπάρχει ground για μήνυση. Ή αν υπάρχει, τότε η μήνυση δεν θα μπορεί και δεν θα στρέφεται ποτέ εναντίον μου… ή και των διαδόχων μου.
Οι πλαστογραφίες, οι κοροϊδίες, οι εμπαιγμοί, είναι γνωστά τροπάρια στη ζωή της Εκκλησίας. Είχαμε προδότη μεταξύ των 12 Αποστόλων, είχαμε δειλούς και απίστους, είχαμε «Ληστρική Οικουμενική Σύνοδο» και τόσα άλλα, ώσπου στη δεκαετία του 1930 είχαμε και μεγάλη πλαστογραφία στη Αμερική, όπου τρεις, τέσσερεις άνθρωποι ιεράρχες (!) δεν κατάφεραν να συνεδριάσουν και, τελικά, αποφάσισαν με την υπογραφή τους ότι δήθεν συνεδρίασαν και ότι δήθεν πήραν αποφάσεις για τη δημιουργία της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής.
Το σκάνδαλο το δικό μας, να εμφανισθεί στη θέση του παλιού και ουσιαστικά ανύπαρκτου Property Trust ένα νέο «Consolidated» με το κύρος τις σφραγίδες και τα κόκκινα μελάνια της Βουλής Άνω και Κάτω, ήταν συνεπώς ένας ηχηρός σφόνδυλος στο πρόσωπο του ελληνισμού της διασποράς δια χειρός αρχιεπισκόπου Χαρκιανάκη βοηθούντος του, στην προκειμένη περίπτωση, πολύ ολίγον οικουμενικά πατριάρχη. Πότε θα βγουν και οι δύο τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να ομολογήσουν την αλήθεια. Που είναι τρομερή.
Μετά τους ενθουσιασμούς, ο αρχιεπίσκοπος κύριος Χαρκιανάκης, αντελήφθη προς τα μέσα του 1996 ότι το πλοίο για την Αμερική το είχε χάσει και επομένως και το Consolidated Trust και οι κόποι του πήγαιναν χαμένοι. Για να πάρει πίσω όσα είχαν γίνει με τελετές και φανφάρες, στην Άνω και Κάτω Βουλή, όπως προείπαμε, ήταν πλέον αργά. Η σύγκρουση με τον Βαρθολομαίο ανοιχτή και εις επήκοον όλης της παροικίας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Σ’ αυτή την ερημική θέση βρίσκεται μέχρι και αυτή τη στιγμή και ο κύριος Στυλιανός και ο κύριος Βαρθολομαίος. Ο κύριος Βαρθολομαίος ζήτησε έναν τίτλο ιδιοκτησίας από κάθε μια από τις Μητροπόλεις και Αρχιεπισκοπές της «δικαιοδοσίας του» για να μπορεί να λέει στους Τούρκους τις δικαιοδοσίες του στο εξωτερικό. Ότι ύστερα από χίλια πεντακόσια τόσα χρόνια οικουμενικότητας, απέκτησε κι αυτός περιουσία στο εξωτερικό.
Αλλά, αν ο ίδιος και ο υφιστάμενος του στο Σίδνεϊ παίζουν βώλους, σίγουρα κάποιοι Τούρκοι μπορεί να βλέπουν τα πράγματα και πιο σοβαρά. Στη Βουλή της Ν.Ν.Ο. υπάρχουν συμψηφισμένοι νόμοι, βάσει των οποίων η περιουσία της ελληνικής αρχιεπισκοπής plus Κοινοτήτων Αυστραλίας βρίσκεται «νόμιμα» στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Φαναρίου. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε, εδώ ούτε καν για συνιδιοκτησία δεν μπορεί να μιλά κανείς, εκτός, βέβαια, από τους κυρίους Χαρκιανάκη και τον κύριο Νικολόπουλο, που το κάνουν όταν είναι για να περνούν την ώρα τους («Ν.Κ.», 21/12/2000).
Πήγαμε μακριά, πρέπει να φτάσουμε σ’ ένα τέρμα, πρέπει κάπου να τελειώνουμε. Δεδομένου ότι σε πρώτη φάση το Property Trust εμφανίστηκε στις 10 Ιουλίου 1961, μετά, δηλαδή, την παράδοση από το πατριαρχείο του συντάγματος, για να διατυπωθεί στις 14 Φεβρουαρίου 2006 και την καθιέρωσή του πλέον ως Consolidated, βρισκόμαστε ήδη σε μία κατάσταση όπου πρέπει να ρωτήσουμε: Πού είναι το Trust; Ποιος το διοικεί; Αυτά τα ερωτήματα νομίζουμε ότι είναι νόμιμα και επίκαιρα για κάθε συμπάροικο και η ηγεσία του Πατριαρχείου πρέπει να απαντήσει. Τι ήταν αυτό που την έκανε να ζητήσει ένα τίτλο από κάθε μητρόπολη τη στιγμή που όλοι οι τίτλοι Αυστραλίας είναι στην ποδιά του. Κι έπειτα τι θέλουν να πουν με τον ισχυρισμό ότι η αιτιολόγηση του τίτλου έχει μορφή προτροπής και όχι εντολής; Από πότε οι αποφάσεις του κέντρου της Ορθοδοξίας μεταβάλλονται από έτσι σε αλλιώς ή και κατά το πώς φυσάει ο Βόσπορος; Επί του σημείου αυτού, όμως, καλά θα κάνουν οι πατριαρχικοί να δώσουν προσοχή και σημασία σ’ αυτό που τούς είπε ο Δημήτριος, ότι, δηλαδή, δεν μπορείς να παίζεις με τους αμερικανικούς νόμους. Δεν μπορείς να πάρεις έναν τίτλο της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου Νέα Υόρκης (εκατό και χρόνια ιστορίας και μεγαλειωδών προσπαθειών) για να αποσπάσεις την ευμένεια του νομάρχη Κωνσταντινούπολης…
Ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, πολύ σωστά, εν προκειμένω, τούς τράβηξε το αυτί. Πώς θα δικαιολογήσεις στη τοπική Γενική Συνέλευση της Κοινότητας τη μεταφορά του τίτλου, την επικάλυψη του νομικού κενού που, υποχρεωτικά, θα δημιουργηθεί και των άλλων υποχρεώσεων της Κοινότητας να δικαιολογήσει πού πήγε ο τίτλος, εκτός και αν η απάντηση ήταν ότι ο συγκεκριμένος τίτλος πήγε εκεί που πήγαν και οι τίτλοι του Property Trust το 1998 στο Σίδνεϊ.
Ένα συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε μέχρι τώρα, είναι και από τα πιο σοβαρά που μπορούν να εξαχθούν: Ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ στο Φανάρι, μάλλον δεν πρέπει να είναι πολύ βέβαιοι γι’ αυτά που κάνουν. Ζήτησαν δύο πράγματα από τους Ελληνοαμερικανούς και εισέπραξαν δύο αρνήσεις – πολύ σημαντικές – και για τα από εδώ και πέρα. Έδειξαν μια ανωριμότητα χειρισμών που δεν το περίμενε κανείς. Τίναξαν την υπόθεση των τίτλων στα μούτρα τους και δεν θα είναι εύκολο να το επαναφέρουν. Μόνο τα ανακάτεψαν, τα μπέρδεψαν, γέμισαν τον κόσμο υποψίες. Το Repair Work θα πάρει χρόνια, αν βεβαίως βάλουν και οι Κοινότητες για λίγο το χεράκι τους.
Στην έβδομη και όγδοη κληρικολαϊκή, 1993, 1998, ο κύριος Στυλιανός «μνημονεύει» την «ολοκλήρωση» του άλλοτε Property Trust σε Consolidated Trust «που ήταν μια σπουδαία νομική και κοινωνική τακτοποίηση της εδώ εκκλησίας μας όπως πέτυχαν και οι άλλες μεγάλες εκκλησίες, Κόπτες, Ρωμαιοκαθολικοί, Ρώσοι και Αγγλικανοί». Στη πραγματικότητα, αυτό που πέτυχε ο κύριος Στυλιανός ήταν ότι, με ξένες πλάτες και με την κοσμική εξουσία, κατάφερε να ανατρέψει και να διαλύσει την Ορθοδοξία στην Αυστραλία.
Θα είχε ενδιαφέρον αν σε κάποια στιγμή ο κύριος Στυλιανός μάς έλεγε, ήταν εις γνώση του πατριαρχείου οι αλλαγές που επιχειρούσε το 1993 και μετά, στο Trust; Είχε συμφωνήσει τους όρους των αλλαγών αυτών με τον προϊστάμενό του; Γνώριζε τότε ο ίδιος και ο πατριάρχης ή και γνωρίζουν και σήμερα ότι οι αλλαγές εκείνες τίναξαν κυριολεκτικά στον αέρα βασικές αρχές του Συντάγματος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας; Γνωρίζουν οι κύριοι Χαρκιανάκης και Αρχοντώνης ότι δεν υπάρχει άρθρο του συντάγματος, των λεγομένων ειδικών και ιερών κανονισμών τους που δεν έχουν επηρεαστεί αρνητικά από την υπόθεση της μεταφοράς του Trust; Αλλά, ας κάνουν τον κόπο κάποιοι απ’ αυτούς που στήριξαν ως τώρα τον κύριο Στυλιανό και τα καμώματά του να ρίξουν μια ματιά σ’ αυτούς τους κανονισμούς για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν τις συνέπειες των έργων τους κατά τη διάρκεια της νυκτός όταν, πρόσθεταν στους φακέλους των συνέδρων τα τελεσίδικα για την κατάργηση του Trust…