Η νέα εποχή, εκτός από πολλές «ανάγκες», έφερε και νέα ηθική. Μια από τις (πολλές) καινούργιες «ανάγκες», είναι να γίνουμε και εμείς «κάτι», να μας δουν οι άλλοι στο γυαλί, όπως βλέπουμε και εμείς αυτούς που θαυμάζουμε.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι η ίδια «ανάγκη» απόκτησης θαυμαστών και – γιατί όχι; – και χρημάτων (μαζί πάνε αυτά) φλόγιζε και την καρδιά της Τζέσικας από πολύ μικρή ηλικία.

ΚΑΙ όσο πιο μικρή η ηλικία τόσο μεγαλύτερη η ευκαιρία, αφού το ίδιο «κατόρθωμα», έχουν κάνει και άλλοι (λίγους μήνες μεγαλύτεροι από την Τζέσικα).

ΕΚ του αποτελέσματος μπορούμε, πλέον, να υποθέσουμε ότι το όλο «παράτολμο τόλμημα» που αποφάσισε να κάνει η 16χρονη ήταν «στημένο» και μεθοδικά προετοιμασμένο.

ΜΕ λίγα λόγια, δεν ήταν αυτό που άφηναν να εννοηθεί (χωρίς να μπαίνουν σε λεπτομέρειες) ότι ήταν. Δηλαδή, δεν ήταν η πρωτοφανής περιπέτεια μιας 16χρονης που έπαιξε τη ζωή της κορώνα-γράμματα, παλεύοντας τα μανιασμένα κύματα για να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο της όνειρο: να κάνει σόλο το γύρο του κόσμου με ένα πλοιάριο.

ΤΟ πότε πρόλαβε και ονειρεύτηκε το συγκεκριμένο όνειρο και όχι κάποιο άλλο, είναι μια άλλη, επίσης, μεγάλη ιστορία, αλλά δεν είναι της ώρας. Σήμερα, θα περιοριστούμε να σχολιάσουμε αυτά που είδαμε, χωρίς κοινωνιολογικές αναλύσεις, έχοντας, όμως, αυστηρά υπόψη μας τις διαστάσεις και δυνατότητες του ιντερνετικού μας κόσμου.

ΤΟ «όνειρο» της Τζέσικα, εύκολα βρήκε σπόνσορες, αφού ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσε θαυμασμό και συγκίνηση στις μάζες που ζουν καταναλώνοντας «ζωντανά» παραμύθια. Το ζητούμενο, η τηλεθέαση δηλαδή, ήταν εξασφαλισμένη. Όλα τα άλλα περίσσευαν.

ΓΙΑ οκτώ ολόκληρους μήνες φρόντιζαν με τα σχετικά βίντεο να μας ενημερώνουν που βρίσκεται η 16χρονη και πως περνάει τον ψηφιακό της χρόνο.

ΔΕΝ ήταν δηλαδή (εντελώς) μόνη στους Ωκεάνιους. Όπως δεν είναι μόνοι τους και οι τύποι που βάζουν σε (δήθεν) κίνδυνο τη ζωή τους για να γυρίζουν ορισμένα (επίσης) «παράτολμα» ντοκιμαντέρ.

ΣΕ αυτές τις περιπτώσεις, ως γνωστόν, κινδυνεύει πάντα ο (ήρωας) πρωταγωνιστής και όχι ο οπερατέρ, ο σκηνοθέτης και το συνεργείο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του. Η αίσθηση, όμως, στον θεατή είναι ότι ο ήρωας είναι «πάντα μόνος».

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι την τελευταία μέρα που την άφησαν μόνη χάθηκε μέσα στο λιμάνι του Σίδνεϊ και καθυστέρησε δύο ολόκληρες ώρες να φτάσει εκεί που είχαν στρώσει (οι οργανωτές) το…   ροζ χαλί!

ΟΛΑ ήταν τηλεοπτικά οργανωμένα και σκηνοθετημένα, ώστε να δώσουν στον τηλεθεατή την αίσθηση ότι είναι αυτόπτης μάρτυρα (και συμμετέχων) σε κάτι πραγματικά το συνταρακτικό. Ότι ζει μια «ιστορική» στιγμή.

Η διαφήμιση της «αυθόρμητης» υποδοχής είχε αρχίσει από μέρες και οι «ειδικοί» μιλούσαν για πρωτοφανές «ενδιαφέρον»της κοινής γνώμης, προεξοφλώντας ότι χιλιάδες κόσμου θα την υποδεχτούν στο λιμάνι.

ΚΑΙ κάπως έτσι έγινε και κάπως έτσι γίνεται (πάντα) όταν τα Μέσα Ενημέρωσης προβάλουν με περίσσιο ζήλο ένα θέμα. Ιδιαίτερη επιτυχία σημειώνουν πάντα οι ιστορίες «των απλών ανθρώπων», που (δήθεν) δεν τους ενδιαφέρει η δόξα και δεν θέλουν να γίνουν ήρωες.

ΟΤΑΝ, στη συνέχεια, η ιστορία μακιγιάρεται με λίγο πατριωτισμό και το συγκεκριμένο «τόλμημα» με τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες του έθνους, το παραμύθι γίνεται ακόμα πιο «λαϊκό» και καταναλώσιμο.

ΣΤΗΝ εξέδρα της υποδοχής και, γενικά, γύρω από το…  ροζ χαλί, είχαν παραταχθεί για να αποδεχτούν την Τζέσικα, όσοι δίνουν (συνήθως) το παρών τους σε τέτοιου είδους τελετές για να τιμηθεί κάποιος «λαϊκός» ήρωας.

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όλα τα αρπακτικά της δημοσιότητας που δεν χάνουν ευκαιρία να καρπώνονται τα περισσεύματα της δόξας των «ηρώων». Μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, καλλιτέχνες, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι, διαφημιστές και ολόκληρες στρατιές μάνατζερ που αναλαμβάνουν κάθε υπόθεση. Ακόμα και να σε κάνουν «ήρωα», αν βλέπουν ότι υπάρχουν (και) λεφτά.

ΕΚ μέρους της χώρας, δηλαδή όλων εμάς που απουσιάζαμε, την Τζέσικα υποδέχτηκε και ο πρωθυπουργός μας, Κέβιν Ραντ, η πολιτειακή πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας και άλλοι…  επίσημοι, που με αφήνουν αδιάφορο όπως και οι προηγούμενοι.

ΟΙ τηλεοπτικές κάμερες που είχαν στηθεί σε στρατηγικά σημεία, κατέγραφαν τα πάντα, ενώ οι παρουσιαστές των διαφόρων σταθμών επιστρατεύοντας όσο αποθέματα θαυμασμού και συγκίνησης είχαν, περιέγραφαν με δραματική φωνή ένα τίποτα.

ΕΝΑ ολόκληρο οκτάωρο έλεγαν (και έδειχναν) τα ίδια και τα ίδια. Τη μια το λιμάνι, γεμάτο πλεούμενα, την άλλη το «ανυπόμονο» πλήθος, που κατέβηκε στο λιμάνι να υποδεχτεί τη 16χρονη. Να «σκοτώσει» την πλήξη του. Να συμμετάσχει σε κάτι. Να γεμίσει την άδεια του ζωή.

ΤΟ πόσο ψεύτικη και στημένη ήταν η όλη ιστορία, φάνηκε και από το γεγονός ότι είχαν υπογραφεί και τα σχετικά συμβόλαια με τους σταθμούς που θα μιλούσε και τα έντυπα που θα έδινε συνεντεύξεις περιγράφοντας τα κατόρθωμά της.

ΚΑΙ η ίδια, παρά την «κούραση» από την…  περιπέτειά της, είχε προετοιμάσει το λόγο της και έπαιξε με επιτυχία τον ρόλο της (δήθεν) αθώας και απλής αντι-ηρωίδας που ότι έκανε το έκανε ακολουθώντας το…  όνειρό της.

ΕΝΑ όνειρο, που ήδη είχε πουλήσει πριν καν το ταξίδι αρχίσει. Αναφερόμενος στη Τζέσικα ένας ειδικός ατζέντης των media είπε ότι αυτή τη στιγμή είναι «hot property» και μπορεί να κερδίσει μέχρι $10 εκατομμύρια, από διάφορες εταιρίες που θέλουν να την χρησιμοποιήσουν για να προωθήσουν τα προϊόντα τους.

ΓΙΑΤΙ, μετά απ’ όλα αυτά, να μη συμπεράνει κανείς ότι όλα ήταν ένα καλοστημένο παραμύθι, όπως είναι και τα περισσότερα του είδους που προβάλει κάθε τόσο η τηλεόραση.

ΕΝΑ παραμύθι, το οποίο, όμως, έχει ανάγκη ο άλλος για να γεμίσει την άδεια ζωή του. Να ταυτιστεί, έστω και λίγο, με έναν «ήρωα» να κάνει «κάτι» που δεν μπορούν εύκολα να κάνουν οι άλλοι.

ΤΩΡΑ γιατί να ζήσω και εγώ (θέλω δεν θέλω), αφού δεν υπάρχει κανάλι να ξεφύγω, το «όνειρο» της Τζέσικα και της κάθε Τζέσικα, δεν μπορώ να καταλάβω και γι’ αυτό ενοχλούμαι. Γεια χαρά.