Η Μελβούρνη πολιορκείται από συμμορίες (gangs) μεταναστών διαφορετικών εθνικοτήτων. Αν πιστέψουμε το προχθεσινό, πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «Herald Sun», με τίτλο «Race War Time Bomb» («Ωρολογιακή Βόμβα οι εθνικές Συμμορίες»), η Μελβούρνη πολιορκείται από συμμορίες μεταναστών, που χτυπούν αδιάκριτα επιλεγμένους στόχους. Είναι, δε, θέμα χρόνου το μακέλεμα αθώων ανθρώπων, που θα βρεθούν, κατά τύχη, στο κέντρο τέτοιων, βίαιων συγκρούσεων.
Το δημοσίευμα της «Herald Sun» θεμελιώθηκε σε απόρρητο, εξαιρετικά ανησυχητικό έγγραφο που κάποιος/κάποιοι διοχέτευσαν στην εφημερίδα. Προφανώς, στελέχη της αστυνομίας που παρακολουθούν τον πόλεμο των συμμοριών και καταγράφουν τις αιματηρές συνέπειές του θεωρούν, ότι οργανωμένες ομάδες μεταναστών σπέρνουν το φόβο και τον τρόμο με τις επιθέσεις τους σε γνωστά στέκια της Μελβούρνης.
Με λίγα λόγια, το έγγραφο που «συμβουλεύτηκε» η «Herald Sun» πιστοποιεί αυτό, που οι απλοί πολίτες επαναλαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια, και που είναι πολύ απλό: Η έλλειψη αποτελεσματικής αστυνόμευσης και η έλλειψη πρόνοιας για τις ανάγκες των πολιτών μεταναστευτικής και μη καταγωγής έχουν παραδώσει το κέντρο της Μελβούρνης και πολλά προάστια στη βία.
Η απουσία της αστυνομίας από το κέντρο και προάστια της Μελβούρνης με αυξημένη ανεργία, με αυξημένα ποσοστά διαζυγίων, με κατοίκους που αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα, με ανεπαρκείς υποδομές για την απασχόληση των νέων, με έλλειψη προγραμμάτων προσαρμοσμένων στις άμεσες επικοινωνιακές ανάγκες νέων μεταναστών, με έλλειψη προγραμμάτων σταδιακής, αποτελεσματικής μύησης νεοφερμένων μεταναστών στον πολιτισμό της Αυστραλίας, ευθύνονται για τη βία.
Δεν είναι φονιάδες οι μη αγγλοσάξωνες μετανάστες που βρίσκουν καταφύγιο στην Αυστραλία. Όπως δεν είναι φονιάδες οι αγγλοσάξωνες πολίτες της χώρας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είμαστε νομοταγείς πολίτες και παλεύουμε καθημερινά για να επιβιώσουμε.
Τεκμηριωμένα ο αγώνας των μεταναστών για επιβίωση είναι σκληρότερος από εκείνο των αγγλόφωνων συμπολιτών τους. Τεκμηριωμένα η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εντάσσονται ομαλά στην αυστραλιανή κοινωνία, δημιουργούν και διαθέτουν στην αυστραλιανή κοινωνία τα προϊόντα του τίμιου αγώνα τους.
Οι ελάχιστοι που λοξοδρομούν, που αποκλίνουν από το σύνολο και μπλέκονται σε συμμορίες είναι οι μετανάστες που το σύστημα καταδικάζει να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας μας. Οι ελάχιστοι, που αποδέχονται τη βία ως τρόπο ζωής, που εξαρτούν την επιβίωσή τους από την παρανομία ή αντιδρούν στο ρατσισμό με βίαιο τρόπο. Είναι οι μετανάστες που απορρίπτονται από την υπόλοιπη κοινωνία και το σύστημα αρνείται να τους βοηθήσει να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που προσφέρει η Αυστραλία και να ζουν ειρηνικά και δημιουργικά.
Είναι οι άνθρωποι που γίνονται αφορμή να χρωματίζονται με μελανά χρώματα οι εθνοτικές ομάδες από τις οποίες προέρχονται και να βάλλονται από τους κοκκινοτράχηλους που μάχονται μονίμως το μεταναστευτικό πληθυσμό της Αυστραλίας.
Είναι ασυγχώρητο έγκλημα ο επιμερισμός ευθύνης στα θύματα του συστήματος, είτε αυτά είναι ξανθά με γαλανά μάτια, είτε κίτρινα, μελαχρινά ή καφετιά. Τα μέλη των συμμοριών, που σήμερα καταγγέλλονται για παραβατική συμπεριφορά, είναι θύματα της ανεπάρκειας του εκπαιδευτικού και του κοινωνικού συστήματος της χώρας και σαν τέτοια χρειάζονται βοήθεια να ανανήψουν, να επιστρέψουν στον καλό δρόμο.
Ό αφορισμός τους από τα μέσα ενημέρωσης, από την αστυνομία, από τους παθιασμένους ρατσιστές, από τον απληροφόρητο πολίτη είναι αντι-παραγωγική. Η ετικέτα του ταραχοποιού δεν βοηθά τον ταραχοποιό, αν το σύστημα δεν του προσφέρει πρακτικούς τρόπους αποθεράπευσής του από την πόρωση που του έχουν προκαλέσει οι κακές συναναστροφές, το βίαιο περιβάλλον, η περιφρόνηση και η απόρριψη. Αν το σύστημα δεν βοηθά τον ταραχοποιό να κατανοήσει, ότι η βίαιη συμπεριφορά του τον μονιμοποιεί στην περιφέρεια της κοινωνίας με βαρύ προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό κόστος.
Το σύστημα αδικεί τους ελάχιστους «υποψήφιους φονιάδες» και με την άρνησή του να καταπολεμήσει την παρεμβατική συμπεριφορά με το ισχυρότερο αποτρεπτικό στη βία, την επαρκή αστυνόμευση. Δεν εισηγούμαι συνεχή, ενοχλητική παρακολούθηση από το «μεγάλο αδελφό». Εισηγούμαι διακριτική, αλλά αποτελεσματική αστυνόμευση περιοχών και κοινωνικών ομάδων που ρέπουν προς τη βία και το έγκλημα. Η απουσία της αστυνομίας από τους χώρους δράσης συμμοριών ενθαρρύνει την παραβατική συμπεριφορά. Δημιουργεί τη λανθασμένη εντύπωση «ελαστικής» αντιμετώπισης της παρανομίας από το σύστημα και διευκολύνει τον οπλισμό με φονικά εργαλεία για πάσα χρήση.
Κατά κοινή ομολογία δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων. Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε αρχές, αξίες, κοινωνικές νόρμες και νόμους. Είναι οι άνθρωποι που δεν απέκτησαν ποτέ επαφή με το συνάνθρωπο ή αν απέκτησαν την έχασαν εξ αιτίας αδυναμιών του χαρακτήρα τους, της περιορισμένης μόρφωσής τους, της οικονομικής κατάστασής τους, των κακών συναναστροφών τους.
Δεν θα τους κερδίσουμε, αν δεν τους βοηθήσουμε. Θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι μέχρι να σκύψουμε πάνω στα προβλήματά τους, να τα αναλύσουμε και να βρούμε βιώσιμες λύσεις.