Ο αγώνας που δίνουμε για την ελληνική γλώσσα έχει ως αίτιο την απόφαση της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης να περιορίσει σε οκτώ τις γλώσσες που θα απαρτίζουν το εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών, από το οποίο τα δημόσια σχολεία θα επιλέγουν τη γλώσσα ή τις γλώσσες που θα προσφέρουν στους μαθητές τους.
Με τον περιορισμό των γλωσσών στις οκτώ, η ελληνική έμεινε εκτός νυμφώνος, αφού το Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών θα απαρτίζεται από τέσσερις ασιατικές (ιαπωνική, κινεζική, κορεατική και ινδονησιακή) και από τέσσερις ευρωπαϊκές γλώσσες (γαλλική, γερμανική, ισπανική και ιταλική).

Επανέρχομαι στην παρατήρηση που είχα κάνει την περασμένη εβδομάδα πως αποτελεί ματαιοπονία η διδασκαλία της κινεζικής και της ιαπωνικής γλώσσας σε μαθητές δημοσίων σχολείων μη κινεζικής και ιαπωνικής καταγωγής.

Οι δύο αυτές γλώσσες, αντί για αλφάβητα χρησιμοποιούν ιδεογράμματα, ο μεγάλος αριθμός και η ιδιοτυπία των οποίων καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την εκμάθησή τους από αλλόγλωσσους μαθητές, στις λίγες ώρες την εβδομάδα που τα σχολεία διαθέτουν για τη διδασκαλία τους.
Ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα στην εφημερίδα The Age την περασμένη Πέμπτη (27/5) με έκανε να νιώσω πως οι παραπάνω παρατηρήσεις μου στηρίζονται επί ασφαλούς εδάφους.

Το εν λόγω δημοσίευμα αντλεί τις πληροφορίες του από έρευνα που διεξήγαγε το Ίδρυμα για Ασιατικές Σπουδές, για λογαριασμό της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα πορίσματα της εν λόγω έρευνας, οι ασιατικές γλώσσες ακολουθούν επιταχυνόμενη πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια.

Για παράδειγμα, το 2009 μόνο 1100 μαθητές σε ολόκληρη την Αυστραλία επέλεξαν την ινδονησιακή γλώσσα ως ένα από τα μαθήματα για την τελευταία τάξη του Γυμνασίου.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, από τους μαθητές μη ασιατικής καταγωγής που στα σχολεία τους μάθαιναν μια από τις τέσσερις ασιατικές γλώσσες, το 90% την εγκατέλειπε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, γιατί διαπίστωνε πως οι πιθανότητες καλής βαθμολογίας ήταν πολύ χαμηλές.

Και όμως, το 2009 η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση διέθεσε κονδύλι 62 εκατομμυρίων δολαρίων για τη διδασκαλία των ασιατικών γλωσσών στα δημόσια σχολεία, με στόχο 12% των τελειόφοιτων του Γυμνασίου να ομιλούν άπταιστα μια από τις ασιατικές γλώσσες μέχρι το 2020. Έλα όμως που το 2009 μόνο 6% των μαθητών στο επίπεδο της τελευταίας τάξης πήρε μια από αυτές τις γλώσσες, οι μισοί από τους οποίους ήταν Ασιάτες. Από αυτούς, οι περισσότεροι έρχονται στην Αυστραλία για να ολοκληρώσουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή τους, με στόχο την εγγραφή τους σε αυστραλιανά πανεπιστήμια.

Με άλλα λόγια, για καθαρά οικονομικούς λόγους, η Κυβέρνηση γέρνει την πλάστιγγα προς το μέρος των ασιατικών γλωσσών, εις βάρος των παροικιακών γλωσσών, και μάλιστα γλωσσών που συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της αγγλικής γλώσσας, όπως η ελληνική.

Επιβάλλεται οι υπεύθυνοι της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης να βγάλουν τις παρωπίδες, και να ιεραρχούν τις γλώσσες που θα περιληφθούν στο Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών με αξιοκρατικά, και όχι με οικονομικά κριτήρια.

Από πλευράς μας, είναι καιρός να απαιτήσουμε δυναμικά την αναγνώριση των δίκαιων κεκτημένων δικαιωμάτων μας, αντί να εκλιπαρούμε σαν επαίτες για κάποια ψίχουλα. Ιδιαίτερα, όταν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δεν έχει εξηγήσει γιατί η ελληνική γλώσσα, η οποία στη Μελβούρνη διδάσκεται στα δημόσια σχολεία από τη δεκαετία του 1970, πρέπει να εξοβελισθεί από αυτά στο άμεσο μέλλον.

Παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις με την Κυβέρνηση σε ακαδημαϊκό επίπεδο, και τη συγκέντρωση υπογραφών με τα Αιτήματα που προωθεί ο Νέος Κόσμος, θα έλεγα πως πρέπει να αρχίσει και ένας κυριολεκτικός καταιγισμός των βουλευτών και γερουσιαστών του κυβερνώντος κόμματος με επιστολές από τους ψηφοφόρους των περιοχών τους.

Μόνο το ενδεχόμενο της εκλογικής ήττας, ιδίως σε έδρες που κερδήθηκαν με οριακή πλειοψηφία, θα λειτουργήσει ως κίνητρο για τους πολιτικούς να μεταφέρουν το αίτημά μας στις τακτικές κοινοβουλευτικές τους συνεδριάσεις, και να ασκήσουν πίεση στον Πρωθυπουργό για αναθεώρηση της ανορθόλογης πολιτικής της Κυβέρνησής του στο θέμα της διδασκαλίας γλωσσών στα δημόσια σχολεία.

ΑΣ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

Την περασμένη εβδομάδα αναφέρθηκα στην απόφαση της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας να θέσει υπό την αιγίδα της, σε συνεργασία με το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου La Trobe, μια τάξη που προγραμματίζεται να αρχίσει τη λειτουργία της από τον Σεπτέμβριο στο Παράρτημα του ως άνω πανεπιστημίου, κοντά στην Αγορά της Βικτώριας (Victoria Market).

Στόχος της εν λόγω τάξης είναι να καλύψει πτυχές της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και τρέχοντα εθνικά θέματα, για να δώσει τη δυνατότητα σε άτομα της δεύτερης και τρίτης γενιάς να γνωρίσουν το ιστορικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της εθνικής τους ταυτότητας. Εξυπακούεται πως και άλλα μέλη της παροικίας μας θα είναι ευπρόσδεκτα να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αν αυτά ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά τους.

Η παρακολούθηση των μαθημάτων θα είναι δωρεάν, όπως χωρίς αμοιβή και οι διδάσκοντες θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Το Πρόγραμμα Ελληνομάθειας – ή οποιαδήποτε άλλη επωνυμία δοθεί σε αυτό – θα απαρτίζεται από κάποιες θεματικές ενότητες, συγκεκριμένες πτυχές των οποίων θα καλύπτονται σε διάστημα λίγων εβδομάδων.

Σε αυτήν τη φάση εισηγούμαι τις ακόλουθες θεματικές ενότητες:
Ιστορία – Ελληνική Γλώσσα – Ελληνικός Πολιτισμός – Πατριδογνωσία – Εθνικά Θέματα – Οικουμενικός Ελληνισμός.
Ενδεικτικά, για να διαμορφώσουν οι αναγνώστες αντίληψη για το εύρος των πτυχών των διαφόρων θεματικών ενοτήτων που θα καλυφθούν, δίνω πιο αναλυτικά τη σύνθεση της ενότητας «Ιστορία»:
Κλασική περίοδος – Ελληνικές αποικίες (Ανατολή και Δύση) – Ελληνιστική περίοδος – Ρωμαιοκρατία – Βυζάντιο – Ενετοκρατία/Φραγκοκρατία – Τουρκοκρατία – Επανάσταση -Το νέο ελληνικό κράτος κατά τον 19ο αιώνα – Μακεδονικός Αγώνας – Βαλκανικοί Πόλεμοι – Η Ελλάδα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – Συνθήκη των Σεβρών – Μικρασιατική Εκστρατεία -Μικρασιατική Καταστροφή – Γενοκτονία – Συνθήκη Λωζάνης – Ανταλλαγή Πληθυσμών – Μεσοπολεμικά χρόνια – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – Αντίσταση – Εμφύλιος Πόλεμος – Κωνσταντινούπολη (Σεπτεμβριανά 1955) – Στρατιωτική Δικτατορία 1967-1974 – Πολυτεχνείο – Η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση – Μεταπολίτευση – Κύπρος (ΕΟΚΑ, Μακάριος, Εισβολή, Διχοτόμηση, Κατοχή,  Ευρωπαϊκή Ένωση).
Λεπτομέρειες για τη λειτουργία του Προγράμματος Ελληνομάθειας θα δοθούν τις επόμενες εβδομάδες.

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

Έχουν περάσει 36 χρόνια από το 1974 που άρχισε να λειτουργεί το Τμήμα Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης.
Μέσα σε λίγα χρόνια, παραρτήματα του εν λόγω Τμήματος δημιουργήθηκαν στα πανεπιστήμια Monash και La Trobe, ενώ παρόμοια Τμήματα είχαν συσταθεί και σε άλλα πανεπιστήμια της Μελβούρνης.

Μετά από τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τα τελευταία είκοσι χρόνια, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η υποβάθμιση ή και το κλείσιμο, των Τμημάτων και Προγραμμάτων Ανθρωπιστικών Σπουδών, στις οποίες υπάγεται και η διδασκαλία γλωσσών, είδαμε τον εξοβελισμό της ελληνικής γλώσσας από τα περισσότερα πανεπιστήμια.

Σήμερα μόνο σε δύο πανεπιστήμια λειτουργούν προγράμματα Ελληνικών Σπουδών, στο La Trobe και στο RMIT.
Ως εκ τούτου, οι ευκαιρίες για φοιτητές ελληνικής καταγωγής να εντρυφήσουν σε μαθήματα που καλύπτουν όχι μόνο την ελληνική γλώσσα, αλλά και το ιστορικό και πολιτιστικό της υπόβαθρο, είναι πολύ περιορισμένες. Επιπρόσθετα, είναι και οι περιορισμοί που προκύπτουν από τα ωράρια των μαθημάτων του κλάδου επιστήμης που έχουν επιλέξει οι φοιτητές αυτοί.

Οι δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί από τις παραπάνω εξελίξεις για την παρακολούθηση μαθημάτων ελληνομάθειας από ενδιαφερόμενα μέλη της παροικίας μας μπορεί να υπερπηδηθούν με τη σύσταση ενός Ανοικτού Πανεπιστημίου από κάποιον ομογενειακό φορέα – όπως η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας.

Τα πλεονεκτήματα του Ανοικτού Πανεπιστημίου είναι πολλά και σημαντικά. Αφενός η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι ελεύθερη για κάθε ενδιαφερόμενο, και αφετέρου τα προγράμματα που θα προσφέρει θα επιλέγονται από αρμόδια στελέχη, που θα έχουν τα απαραίτητα ακαδημαϊκά εχέγγυα.
Με άλλα λόγια, θα είναι ένα όργανο που θα διευθύνεται, και θα λειτουργεί, από φορείς και μέλη της ομογένειας, με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των κατά καιρούς διαπιστωμένων ενδιαφερόντων των ομογενών.

Ιδού, λοιπόν, η πρόσκληση, και πρόκληση, προς συλλογικούς φορείς και προβληματισμένους ομογενείς.
Από τη μια να συνεχίσουμε τον αγώνα για την επίτευξη των δίκαιων αιτημάτων μας, όπως είναι η διδασκαλία της γλώσσας μας στα δημόσια σχολεία της Αυστραλίας, και η διασφάλιση της λειτουργίας των Προγραμμάτων Ελληνικών Σπουδών σε τριτοβάθμιες σχολές της Αυστραλίας.
Από την άλλη όμως να αποσείσουμε από πάνω μας τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, και με αποφασιστικότητα να αναφωνήσουμε, για άλλη μια φορά «νυν υπέρ πάντων ο αγών».

Για την δική μας την αξιοπρέπεια, και για την ελληνοπρεπή διαπαιδαγώγηση των απογόνων μας, επείγει να δημιουργήσουμε τώρα τις δομές ελληνομάθειας, γιατί μετά από μια δεκαετία θα είναι πλέον αργά για εμφανείς λόγους…