Την περασμένη Πέμπτη, 3 Ιουνίου, ο Πέτρος Γεωργίου έδωσε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στην Ομοσπονδιακή Βουλή της Αυστραλίας. Στις επόμενες εκλογές δεν θα είναι υποψήφιος για επανεκλογή στην εκλογική του έδρα Kooyong.
Μετά από 16 χρόνια στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, ο κ. Γεωργίου έκρινε πως ό,τι είχε να προσφέρει ως πολιτικός το πρόσφερε. Και πράγματι, στην πολιτική ιστορία της Αυστραλίας το όνομά του έχει συνδεθεί με την εικόνα του πολιτικού που ως πρώτο του καθήκον αναγνώριζε την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και όχι την εξυπηρέτηση των εκλογικών συμφερόντων του κόμματός του.
Ο Πέτρος Γεωργίου γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1947. Οι γονείς του Κωνσταντίνος και Αναστασία κατάγονταν από την Βόρειο Ήπειρο, και είχαν καταφύγει στην Κέρκυρα για να αποφύγουν το καταπιεστικό καθεστώς της Αλβανίας.
Ο Πέτρος ήταν 4 χρόνων όταν το 1951 οι γονείς του μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, και για λίγα χρόνια δίδαξε ως επιμελητής στο Πανεπιστήμιο La Trobe, πριν αναλάβει καθήκοντα ως υψηλόβαθμο στέλεχος στο Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Πριν να πολιτευθεί, ο κ. Γεωργίου διατέλεσε σύμβουλος του Πρωθυπουργού Malcolm Frazer για μια τετραετία (1975-1979), χρημάτισε Γραμματέας της Επιτροπής για Αναθεώρηση της Πολυεθνικής Τηλεόρασης (1979-1980), κατά την πενταετία 1980-1985 ήταν Διευθυντής του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων, την περίοδο 1985-89 ήταν Διευθυντής του Τμήματος Πολιτικής του Κόμματος των Φιλελευθέρων στη Βικτώρια, και από το 1989 μέχρι το 1994 που εξελέγη βουλευτής, κατείχε τη θέση του Διευθυντή του Κόμματος των Φιλελευθέρων στη Βικτώρια.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Όταν το 1994 ο Πέτρος Γεωργίου εξελέγη βουλευτής στην Ομοσπονδιακή Βουλή, ως μέλος του Κόμματος των Φιλελευθέρων, οι πολιτικοί σχολιαστές προδίκασαν πως σίγουρα θα αναδεικνυόταν σε υπουργό σε μελλοντική κυβέρνηση του κόμματός του.
Ο κ. Γεωργίου είχε όλα τα εχέγγυα για ένα τέτοιο αξίωμα. Πρώτα απ’ όλα, το Kooyong, η έδρα την οποία αντιπροσωπεύει, ήταν η έδρα στην οποία επί σειρά ετών εκλεγόταν ο Robert Menzies, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, και υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Αυστραλίας.
Ο Π. Γεωργίου γνώριζε όσο λίγοι το μηχανισμό του κόμματός του, είχε διασυνδέσεις με ανώτατα στελέχη του, και είχε συμβάλει σημαντικά στη διαμόρφωση του πολιτικού προγράμματος του Κόμματος των Φιλελευθέρων.
Εκείνο που δεν μπορούσε να προβλέψει κανείς ήταν ότι τα ανθρωπιστικά του συναισθήματα και η συνείδησή του θα αποδεικνύονταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα. Γιατί κατά κανόνα, τα γνωρίσματα αυτά στην πολιτική δεν αναγνωρίζονται ως πλεονέκτημα, αλλά ως μειονέκτημα, όπως έμελλε να διαπιστώσει και ο Πέτρος Γεωργίου.
Το ότι όμως δεν θυσίασε τις αρχές του, για να αναρριχηθεί στα ανώτατα αξιώματα κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, αποτελεί ένδειξη της ακεραιότητας του χαρακτήρα του, και της πίστης του πως οι ηθικές αξίες δεν είναι διαπραγματεύσιμες στις συναλλαγές για πρόσκαιρα πολιτικά επιτεύγματα.
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο Πέτρος Γεωργίου αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο πολιτικού, ο οποίος βλέπει την ιδιότητά του αυτή ως λειτούργημα, ως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, και ως προάσπιση των δικαιωμάτων των αδύναμων τάξεων, και όχι ως μέσο ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών.
Ακριβό το τίμημα της στάσης του αυτής, γιατί δεν του ανατέθηκαν καθήκοντα με κριτήριο τα προσόντα του και την ικανότητά του να συμβάλει εποικοδομητικά στο έργο της κυβέρνησης.
Επιπλέον, είχε απομονωθεί από τους συναδέλφους του, αφού κατά τη γνώμη τους δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τους προσδοκώμενους συμβιβασμούς, για να ικανοποιήσει τις κενόδοξες φιλοδοξίες, αλλά και την κατά περιόδους άσπλαχνη και αντικοινωνική πολιτική, του ηγέτη του κόμματός του.
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Γεωργίου μπορεί να κρατά ψηλά το κεφάλι, γιατί ο ίδιος υπήρξε ο καταλύτης που υποχρέωσε τον πρώην αρχηγό του κόμματός του, και Πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Τζον Χάουαρντ, να νερώσει το κρασί του, και να αναθεωρήσει κάποιες από τις πιο άσπλαχνες πτυχές της νομοθεσίας του για τους πολιτικούς πρόσφυγες.
Ήταν τότε που ο Γεωργίου ύψωσε τη φωνή του, και με τη συμπαράσταση μιας μικρής ομάδας ομοϊδεατών του, επέφεραν σημαντικές τροπολογίες στο νομοσχέδιο για τις συνθήκες κράτησης των πολιτικών προσφύγων, και ιδίως στις διατάξεις που αφορούσαν την κράτηση ανηλίκων, κάτω από συνθήκες που ήταν χειρότερες και από εκείνες που ίσχυαν για εγκληματίες.
Όταν η πλειονότητα του αυστραλιανού Τύπου συντάχθηκε με τις απόψεις του Πέτρου Γεωργίου, ο σκληροπυρηνικός Τζον Χάουαρντ αναγκάσθηκε να ανακρούσει πρύμναν.
Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
Αξιοπρεπής, ευθυτενής, ασυμβίβαστος σε ότι αφορά τις ηθικές του αρχές, ο Πέτρος Γεωργίου κατέθεσε στη Βουλή τον αποχαιρετιστήριό του λόγο, που αποτελεί επιτομή πολιτικής δεοντολογίας.
Παράλληλα, ο λόγος του θα αποτελεί υπόδειγμα για τα μέλη του Κοινοβουλίου που εκλέγονται με τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αντιπροσωπευτική δημοκρατία σημαίνει άσκηση της εξουσίας από τον λαό, μέσω τον αντιπροσώπων που εκλέγει.
Δυστυχώς, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει διαφθαρεί σε κομματαρχία, με την έννοια ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου υποχρεώνονται να συμμορφώνονται με τις επιταγές του κόμματος, ή και στην χειρότερη περίπτωση με τις επιλογές του ηγέτη του.
Η περίπτωση του Πέτρου Γεωργίου είναι ιδιόρρυθμη, καθότι αυτός δεν χωράει στο καλούπι του «πολιτικού», όπως ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στις ημέρες μας.
Αν και έχει πολιτευτεί ως μέλος του Κόμματος των Φιλελευθέρων, δεν έχει επιτρέψει στον εαυτό του να γίνει πειθήνιο όργανο της κομματικής μηχανής, ή των αυθαίρετων, και συχνά παράλογων, επιταγών του ηγέτη του Κόμματος, ακόμη και όταν αυτός μιλούσε από τη θέση του Πρωθυπουργού.
Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του εξέφρασε την ακόλουθη αντίληψη για το ρόλο του μέλους της Βουλής:
«Το αξίωμα του μέλους της Βουλής συνεπάγεται την ευθύνη να εκφράζει την δική του γνώμη για θέματα αρχής… Στη ζωή υπάρχουν πολλά πράγματα που εύχεται κανείς να τα προσπεράσει χωρίς να τα προσέξει. Αλλά κάποιες φορές τα παρατηρείς και τότε πρέπει κάτι να κάνεις γι’ αυτά. Εγώ παρατήρησα κάποια πράγματα και προσπάθησα να μην τα προσπεράσω».
Τα παραπάνω σχόλια αποκαλύπτουν και μια άλλη, από τις πολλές θα έλεγα αρετές του ομογενή πολιτικού: τη μετριοφροσύνη.
Γιατί, με τη στάση του και με τα σχόλιά του, ανάγκασε τον αρχηγό του Κόμματός του, και Πρωθυπουργό, Τζον Χάουαρντ, να μετριάσει την άσπλαχνη νομοθεσία του για τους πολιτικούς πρόσφυγες το 2005, ιδίως για την υποχρεωτική κράτηση των παιδιών σε κέντρα συγκέντρωσης προσφύγων.
Όταν ρωτήθηκε ποια στιγμή στην πολιτική του ζωή του έδωσε την μεγαλύτερη ικανοποίηση, απάντησε χωρίς δισταγμό: «όταν και το τελευταίο προσφυγόπουλο βγήκε από το κέντρο συγκέντρωσης».
Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ο Γεωργίου εξαπέλυσε τους μύδρους του κατά του Πρωθυπουργού Κέβην Ραντ, για την απόφασή του να αναστείλει για μια περίοδο μηνών, τον έλεγχο των αιτημάτων για πολιτικό άσυλο των προσφύγων από το Αφγανιστάν και τη Σρι Λάγκα (Κεϋλάνη).
Την κριτική του κ. Γεωργίου δεν γλίτωσε ούτε ο Τόνη Άμποτ, αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων, για τη δήλωσή του ότι θα επαναφέρει το μέτρο του Τζον Χάουαρντ για τη δημιουργία κέντρων κράτησης των πολιτικών προσφύγων σε κάποιο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού.
Ο κ. Γεωργίου παρατήρησε πως μέχρι πριν από λίγους μήνες πίστευε πως με τις αλλαγές που είχαν γίνει στη νομοθεσία για τους πολιτικούς πρόσφυγες από τις κυβερνήσεις του Τζον Χάουαρντ και του Κέβην Ραντ, η Αυστραλία είχε μπει στο σωστό δρόμο. Όμως εξέφρασε τη βαθιά του λύπη για την τελευταία απόφαση του Κ. Ραντ για τους πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και τη Σρι Λάγκα, και για τη δήλωση του Τ. Άμποτ ότι θα δημιουργήσει κέντρο συγκέντρωσης σε νησί του Ειρηνικού Ωκεανού.
Με άλλα λόγια, στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ο Πέτρος Γεωργίου έδειξε πως παραμένει ο αδέκαστος κριτής, και ο ασυμβίβαστος πολιτικός, που και τις παραμονές της αποχώρησής του από την πολιτική αρένα δεν διστάζει να καυτηριάσει τη δήλωση για επαναφορά ενός κατακριτέου μέτρου του Τζον Χάουαρντ από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος τυγχάνει να είναι και αρχηγός του κόμματός του.
Πολιτικοί σαν τον Πέτρο Γεωργίου, που δυστυχώς σπανίζουν, δίνουν νόημα στο θεσμό της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Είμαι βέβαιος πως ο Πέτρος Γεωργίου έχει πολλά να προσφέρει στη δημόσια συζήτηση επίμαχων πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων ως απλός πολίτης, όπως κάνει για πολλά χρόνια τώρα και ο ομοϊδεάτης του Μάλκολμ Φρέιζερ.