ΣΤΑ αλκοολούχα ποτά το έριξε τούτες τις μέρες η παροικία μας για να έλθει στα ίσα της μετά το ξεφάντωμα, πριν δύο βδομάδες στο Φεστιβάλ «Αντίποδες».

ΑΠΟ ό,τι έμαθα πάνω από 11 τόνους ούζου ήπιαν την περασμένη βδομάδα οι συμπάροικοι που έδωσαν το παρών τους στη Γιορτή του Ούζου που οργάνωσαν οι Μυτιληνιοί για να τιμήσουν το ευγενές αυτό ποτό.

ΚΑΙ αυτό ήταν η αρχή. Γιατί πριν προλάβουν καλά-καλά να ξεμεθύσουν ετοιμάζονται να τα τσούξουν με κρασί για να… χαλαρώσουν.

ΠΑΚΕΤΟ πάνε αυτά τα πράγματα, γιατί, όπως ισχυρίζονται και οι κλασικοί πότες, τον πονοκέφαλο του ούζου μόνο το κρασί μπορεί να γιάνει. 

Η Κυπριακή Κοινότητα, που οργανώνει με επιτυχία κάθε χρόνο τέτοια εποχή τη Γιορτή του Κρασιού, έχει κάνει γερές προμήθειες.

ΟΙ οργανωτές πιστεύουν ότι η μεγάλη νίκη του ΑΠΟΕΛ και η πρόκρισή του στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης θα αυξήσει την κατανάλωση, που φέτος υπολογίζουν ότι θα ξεπεράσει τους 35… τόνους!

ΤΕΤΟΙΑ επιτυχία, βέβαια, πρέπει να γιορταστεί δεόντως, όχι μόνο από τους Κύπριους αδελφούς, αλλά και από τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Και η Γιορτή του Κρασιού δίνει αυτή την ευκαιρία.

ΚΑΙ πάνω στο ξεφάντωμα και το… μεθύσι έρχεται και το Hellenic Cultural Council και οργανώνει μια τριεθνή πολιτιστική εκδήλωση για τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των αδελφών λαών της Ανατολικής Μεσογείου.

ΣΤΗΝ εκδήλωση που θα γίνει αύριο το απόγευμα στο Federation Square, θα λάβουν μέρος διάφορες πολιτιστικές οργανώσεις και χορευτικά συγκροτήματα από την ελληνική παροικία, καθώς και από την τουρκική, τη λιβανέζικη και την κυπριακή.

Η πρωτοβουλία είναι καλή, αλλά λόγω ταμπού (και όχι μόνο) έχει δημιουργήσει ήδη ρήγμα στους κόλπους των παροικιακών μας οργανώσεων που ασχολούνται με την προώθηση (και επίλυση) των εθνικών μας θεμάτων.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ δεν κατάφερα να μάθω και επειδή το θέμα εμπεριέχει εθνικές μας ευαισθησίες, δεν θέλω να κάνω αυθαίρετες υποθέσεις και αναλύσεις, όπως κάνω, συνήθως, με άλλα θέματα και έχω βρει τον μπελά μου.

ΠΕΝΤΕ κουβέντες έγραψα την περασμένη βδομάδα για τις συνεχείς (και καλά μελετημένες) προσπάθειες αυτοπροβολής ενός συγγραφέα μας και οι ποιητές και λογοτέχνες της παροικίας μας είναι έτοιμοι να με… επικηρύξουν.

ΚΑΙ το παράδοξο σε αυτή την ιστορία είναι ότι παρά το γεγονός ότι όλοι (ανεξαιρέτως) χάρηκαν για τα όσα έγραψα, φοβούμενοι ότι μπορεί να έλθει η σειρά τους, δεν θέλουν να με δουν ούτε ζωγραφιστό.

ΠΕΡΙΕΡΓΟ (και άξιο μελέτης) το σινάφι των λογοτεχνών μας σας λέω. Όση αβρότητα δείχνουν μεταξύ τους, όταν υποχρεούνται να συνυπάρξουν στις εκδηλώσεις που οργανώνουν, τόσο δεν χωνεύει ο ένας τον άλλο.

ΚΑΝΕΙΣ δεν λέει (ιδιωτικά) μια καλή κουβέντα για τον άλλο και όταν τους δίνεται η ευκαιρία το «θάψιμο» μεταξύ τους πάει σύννεφο.

ΑΣΕ που ο καθένας θεωρεί ότι είναι ο πρώτος και ο καλύτερος και όλοι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν μία.

ΑΥΤΟ, βέβαια, δεν συμβαίνει μόνο μεταξύ των λογοτεχνών. Και στο σινάφι των δημοσιογράφων (για παράδειγμα) το ίδιο συμβαίνει.

ΑΝ και επανειλημμένα έχω δηλώσει ότι είμαι παρατηρητής και όχι δημοσιογράφος, οι «συνάδελφοι» τα ίδια λένε και για μένα, τα οποία και ανταποδίδω όταν μου δίνεται η ευκαιρία.

ΕΤΣΙ είναι όλα τα σινάφια σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μεταξύ των μεγάλων καλλιτεχνών του Χόλυγουντ τα ίδια συμβαίνουν. Τις δημόσιες φιλοφρονήσεις ακολουθεί το ιδιωτικό «θάψιμο».

ΚΡΙΤΙΚΗ εναντίον μου (και, μάλιστα, σκληρή) άσκησαν τις τελευταίες μέρες και ορισμένοι καλλιτέχνες της παροικίας μας, επ’ ευκαιρία όσων έγραψα για το Glendi του Lonsdale Street.

ΤΙ είπαν; Και τι δεν είπαν. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι κάθε χρόνο γράφω τα μύρια όσα κατά του πανηγυριού, ενώ δεν παραβρίσκομαι σε καμιά άλλη εκδήλωση του Φεστιβάλ «Αντίποδες».

ΩΣ ένα βαθμό, βέβαια, έχουν δίκιο, αλλά ο λόγος που αποφεύγω πολλές «καλλιτεχνικές» εκδηλώσεις είναι για να μη μαλώσω τελικά με όλους.

ΓΙΑΤΙ έτσι και παραβρισκόμουν σε όλες τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, τις ποιητικές και φιλοσοφικές συζητήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, θα μου είχε κόψει την καλημέρα η μισή παροικία.

ΤΟ έχω σε κακό ρε παιδί μου να πάω κάπου και να μη βρω μια κακή κουβέντα για να γράψω. Είναι τέτοια η φύση μου.

ΓΕΝΙΚΑ, τέτοια είναι η ανθρώπινη φύση, που ο «πολιτισμός» μας εκπαίδευσε να τιθασεύουμε και φιλτράρουμε με αποτέλεσμα να μη λέει κανείς ότι σκέφτεται, αλλά ό,τι θέλουν να ακούσουν οι άλλοι.

ΚΑΙ επειδή εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως να λέω αυτά που σκέφτομαι και όχι όσα θέλουν να ακούσουν οι άλλοι, έχω βγάλει κακό όνομα.

ΟΙ απανταχού καθωσπρεπιστές ισχυρίζονται ότι αν όλοι λέγαμε κατάμουτρα στους άλλους τα όσα σκεφτόμαστε για πάρτη τους, θα γίνονταν «το έλα να δεις» και οι ανθρώπινες σχέσεις θα περνούσαν μια φοβερή δοκιμασία.

ΔΕΝ συμφωνώ με τον πιο πάνω ισχυρισμό για πολλούς λόγους, αλλά, κυρίως, γιατί στρέφεται κατά της διαφάνειας και του δημοκρατικού δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης.

ΑΣΕ που ο αν ο καθένας έλεγε αυτά που έχει στο μυαλό του ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός και δεν θα χρειαζόμαστε για να συνεννοηθούμε τη διπλωματία.

Η διπλωματία (όπως είναι γνωστό) είναι η τέχνη μέσω της οποίας φτάνει κανείς στην αλήθεια λέγοντας ψέματα.

ΘΑ μπορούσα να γράψω, για παράδειγμα, διπλωματικά τα όσα έγραψα εναντίον του Φεστιβάλ την περασμένη βδομάδα και να με συγχαρούν και οι οργανωτές.

ΔΕΝ το έκανα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ήθελα να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου και, δεύτερον, γιατί συνεχίζω να πιστεύω ότι το Glendi γίνεται σε λάθος χώρο.

ΓΙΑ περισσότερα από 20 χρόνια γράφω ότι το πανηγύρι είναι εντελώς για τα… πανηγύρια. Ήταν δυνατόν να αλλάξω γνώμη χωρίς στο μεταξύ να αλλάξει τίποτα;
     
Ο χώρος είναι (εντελώς) ακατάλληλος, απλώς γιατί είναι (πολύ) λίγος για τον κόσμο που συγκεντρώνεται.

ΟΣΟΙ φτάνουν εκεί (υποτίθεται για να… διασκεδάσουν!) κάνουν μια βόλτα προς τα πάνω, μια βόλτα προς τα κάτω και μετά δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να κάνουν, αφού οι «βόλτες» οδηγούν σε αδιέξοδο.

ΑΚΟΜΑ και να πιεί κανείς έναν καφέ είναι δύσκολο μέσα σε τέτοιο συνωστισμό και (αθέλητο) σπρώξιμο και ποδοπάτημα.

ΕΤΣΙ κάνουν όλοι μια-δυο (ταλαίπωρες) βόλτες και στη συνέχεια αναγκάζονται να φύγουν.

ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ είναι η κατάσταση για τους επισκέπτες που έχουν και παιδάκια. Αυτοί και αν ταλαιπωρούνται.

ΑΠΟΡΩ για το ότι μετά δύο δεκαετίες οι οργανωτές επιμένουν στην… παράδοση του συνωστισμού και του σπρωξίματος.

ΕΧΩ γράψει και στο παρελθόν ότι αν το Φεστιβάλ γινόταν σε έναν άλλο πολύ πιο ευρύχωρο χώρο, που θα έδινε τη δυνατότητα στους επισκέπτες να καθίσουν κάπου άνετα να φάνε, να ακούσουν μουσική και να επισκεφθούν τα «περίπτερα» (τα οποία, επίσης, πρέπει να αναβαθμιστούν και να προσφέρουν κάτι) και περισσότερος κόσμος θα πήγαινε και καλύτερα θα περνούσε.

ΤΟΥΣ μόνους που εξυπηρετεί το πανηγύρι είναι τους συμπάροικους επιχειρηματίες του Lonsdale Street για να κάνουν καμιά αρπαχτή.

ΑΣ λάβει τα πιο πάνω υπόψη της η ηγεσία της Κοινότητας και ας ρωτήσει και τους επισκέπτες για το τι πιστεύουν.

ΟΣΟ για τη χρησιμότητα του πανηγυριού για την προώθηση του πολιτισμού μας καλύτερα να μη μιλάμε. Γιατί, ουσιαστικά, περί δυσφήμησης πρόκειται. Εκτός και αν θεωρούμε αυτό το πράγμα πολιτισμό.

ΑΣ πούμε, όμως, δυο κουβέντες για την πατρίδα, η οποία, για άλλη μια φορά, με τη ψυχή στο στόμα, αναμένει να δει τι θα γίνει με την ανταλλαγή των ομολόγων.

ΟΙ πληροφορίες που υπήρχαν, μέχρι χθες το απόγευμα, ήταν ότι τα πράγματα βρίσκονταν σε καλό δρόμο.

ΣΤΟ τι θα γίνει έτσι και στραβώσει το πράγμα, κανείς ουσιαστικά δεν μπορεί να προβλέψει.

ΣΕ περίπτωση που χρεοκοπήσει η… ισχυρή (οικονομικά) Ελλάς, τότε είναι που θα βρουν όλοι τον μπελά τους.

ΣΕ ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια αναμένεται ότι θα φτάσει η ζημιά στην Ευρωζώνη, ενώ στην χρεοκοπία θα ακολουθήσουν την πατρίδα μας και άλλες χώρες της Ευρώπης.

ΠΑΡΑ το γεγονός ότι όλοι είναι προετοιμασμένοι για μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία κανείς δεν την θέλει γιατί ουδείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει.

ΜΕ την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά και τα ελληνικά ομόλογα θα καταλήξουν σε καλά χέρια, σας χαιρετώ.