ΑΡΧΙΖΩ με ένα πολύ θερμό καλημέρα για να ζεσταθούμε και στη συνέχεια, όλο και κάτι θα βρούμε για να πούμε.
ΚΑΙΡΟ τώρα είχα στο μυαλό μου να πω δυο κουβέντες για το θέμα, αλλά όλο και το ανέβαλα λόγω των ανειλημμένων υποχρεώσεων που επιβάλει η αδυσώπητη επικαιρότητα.
ΣΕ αυτή την άχαρη δουλειά, που μόνο εχθρούς κάνεις έτσι και την κάνεις σωστά, η ροή της επικαιρότητας είναι αυτή, που τις περισσότερες φορές, αποφασίζει τι θα γραφεί.
ΞΕΡΩ ότι πολλούς θα στενοχωρήσω και πάλι θα παρεξηγηθώ, αλλά δεν με νοιάζει.
ΣΕ συνεχόμενες «παρεξηγήσεις», άλλωστε, οφείλει τη διαχρονική της φήμη τούτη η στήλη.
ΛΟΙΠΟΝ, ας υποθέσουμε ότι έρχεται στον πλανήτη μας μια ομάδα εξωγήινων κοινωνιολόγων να μας μελετήσει, προκειμένου να διαπιστώσει τι σόι νοήμον είδος τον κατοικεί.
ΕΝΑΣ εξ αυτών, μάλιστα, που έχει ειδικευτεί σε περίεργες συμπαντικές ιστορίες άλλων νοημόνων ειδών, αναλαμβάνει να μελετήσει εμάς τους Έλληνες.
ΚΑΙ μιας και αρχίσαμε με υποθέσεις, ας υποθέσουμε ότι η τύχη του τον έριξε στη Μελβούρνη για να εμβαθύνει στη συμπεριφορά της (υπερήφανης και δημιουργικής) ελληνικής παροικίας.
ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στις καφετέριες, στα στέκια μας, στις εκδηλώσεις και τα Φεστιβάλ μας, προσπαθεί ο εξωγήινος να διαπιστώσει τις καταγωγικές ρίζες της κουλτούρας μας και τις αφετηριακές αιτίες του ψυχισμού μας.
ΘΕΛΕΙ να καταλάβει ο τύπος, τι μεσολάβησε και αποκτήσαμε το χαρακτήρα που έχουμε, γιατί συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε και, τέλος, γιατί λέμε και ξαναλέμε και δεν χορταίνουμε να λέμε (ούτε και να ακούμε!) τους ατελείωτους ύμνους για το… ψυχικό μεγαλείο της φυλής μας!
Η πρώτη ερώτηση που έκανε ο εξωγήινος στον εαυτό του και επικαλέστηκε τις συμπαντικές του γνώσεις για να την ερμηνεύσει, ήταν, γιατί αναλώνουμε το 95% του χρόνου μας για να ομιλούμε για τους εαυτούς μας.
ΠΟΙΟΥΣ επιδιώκουμε δηλαδή να πείσουμε ότι είμαστε αυτοί που ισχυριζόμαστε ότι είμαστε, όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας;
ΑΦΟΥ εξέτασε (με εξωγήινη σχολαστικότητα) όλες τις παραμέτρους της βασανιστικής (και αναπάντητης) ερώτησης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μιλάμε συνέχεια για τους εαυτούς μας και το… μεγαλείο της φυλής μας, γιατί (κατά βάθος) δεν πιστεύομε ότι είμαστε αυτοί που λέμε (και ξαναλέμε) ότι είμαστε.
ΚΑΤΕΧΟΜΑΣΤΕ, δηλαδή, σύμφωνα με τα συμπεράσματα του εξωγήινου κοινωνιολόγου, από το σύνδρομο του πεινασμένου που ονειρεύεται καρβέλια.
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ εξωγήινες εμπειρίες έζησα (για άλλη μια φορά) τις τελευταίες μέρες παρακολουθώντας δυο-τρεις παροικιακές εκδηλώσεις.
ΠΡΟΧΘΕΣ το βράδυ, μάλιστα, κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης, οι ομιλητές έδωσαν στη κυριολεξία τα ρέστα τους στο μεγαλείο της… αδάμαστης ελληνικής ψυχής!
Ο ένας μετά τον άλλο που ανέβαιναν στο βήμα να απευθύνουν κάποιο χαιρετισμό (που, ουσιαστικά, στόχο είχε να γνωστοποιήσει την παρουσία τους!) αναφέρονταν σχεδόν αποκλειστικά στην καταγωγή, τον ηρωισμό, την υπερηφάνεια και το (ανεπανάληπτο) μεγαλείο της ελληνικής φυλής.
ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος λαός δεν είναι όπως εμείς και καμιά άλλη χώρα στον πλανήτη δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον πολιτισμό μας στον οποίο οφείλει όλος ο κόσμος τα πάντα.
ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑΝ στο μοναδικό ελληνικό… DNA, που μας έχει κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους και σε άλλα παρόμοια, που αναφέρονται συνήθως.
«ΕΜΕΙΣ οι Έλληνες αυτό», «εμείς οι Έλληνες εκείνο», «η Ελλάδα μας που άλλη τέτοια δεν υπάρχει», «η πατρίδα μας, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου…», «ο λαός μας ο περήφανος», «ο λαός μας ο μαρτυρικός, ο ηρωικός, ο ωραίος, ο φιλότιμος, ο μεγάλος, ο σοφός…» και πήγαινε για ένα τρίωρο λέγοντας και πατριωτικά κλαίγοντας…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ με κούραζαν οι επαναλαμβανόμενοι και ατελείωτοι ύμνοι στο ελληνικό μεγαλείο που βασίλεμα δεν έχει.
ΤΩΡΑ πια όχι μόνο με κουράζουν, αλλά και με εκνευρίζουν αφάνταστα με αποτέλεσμα να αποφεύγω συστηματικά να παραβρίσκομαι σε παροικιακές εκδηλώσεις προκειμένου να προστατεύσω την ήδη βαθιά κλονισμένη πνευματική μου υγεία.
ΚΑΙ ενώ ο εξωγήινος παρατηρητής είχε τη δυνατότητα να φύγει για τον τόπο του, συμπεραίνοντας ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη σαν την Ελλάδα και άλλος λαός που να πλησιάζει (έστω!) το ψυχικό μας μεγαλείο, εγώ όχι.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όπως ο Σίσυφος είχε καταδικαστεί να ανεβάζει αιώνια την πέτρα στη κορυφή του βουνού, έτσι και εγώ έχω καταδικαστεί να ακούω (αιώνια) τους περιαυτολόγους ύμνους μας.
ΤΟ πρόβλημα που είχα -και συνεχίζω να έχω σε πιο οξύτερη μορφή- είναι ότι δεν μπορώ να εξηγήσω (εκ του αποτελέσματος) όλα αυτά που ακούω.
ΚΑΙ για να χρησιμοποιήσω μια λέξη του συρμού, όλα τα περί υπερηφάνειας και μεγαλείου μας, δεν συνάδουν με αυτό που πραγματικά είμαστε.
ΜΕ λίγες κουβέντες, ο φανταστικός μας εαυτός δεν έχει καμιά (απολύτως) σχέση με τον πραγματικό.
ΑΠΛΑ: Δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. Ένας φτωχός λαός σαν τους άλλους φτωχούς λαούς είμαστε, με λίγα προτερήματα και πολύ περισσότερα ελαττώματα.
ΚΑΙ όταν λέω «φτωχός», δεν εννοώ βέβαια οικονομικά, αλλά πολιτιστικά. Μπορεί οι συντοπίτες μας να έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στο δυτικοευρωπαϊκό κόσμο, εμείς όμως κληρονομήσαμε σκοτάδι.
ΨΩΝΙΑ μας θεωρούν όσοι έχουν λίγο μυαλό, ενώ είναι ακόμα περισσότεροι αυτοί που, παρακολουθώντας και την πορεία μας από τότε που συγκροτηθήκαμε σε έθνος πριν 200 χρόνια, μας καταλογίζουν ένα σωρό αμαρτίες.
ΠΡΟΤΡΕΠΩ, λοιπόν, τους ελληναράδες και όσους διαφωνούν (και καλά κάνουν) με όσα γράφω, να μου εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν, από τη μια, να είμαστε αυτό που ισχυριζόμαστε ότι είμαστε και, από την άλλη, η πατρίδα μας να έχει αυτό το φρικτό χάλι;
ΚΑΙ τα μισά από αυτά που ισχυριζόμαστε να ίσχυαν η Ελλάδα δεν θα είχε χρεοκοπήσει. Και δεν εννοώ την οικονομική, αλλά την πνευματική και ηθική χρεοκοπία.
ΜΕ λίγα λόγια, τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους για όσους σέβονται τα δύο δράμια μυαλό που κουβαλάνε.
ΤΗ σχιζοφρένεια που δημιουργεί το χάσμα μεταξύ του φανταστικού και πραγματικού εαυτού μας, προσπαθούμε να τη γεφυρώσουμε (και επουλώσουμε) με τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κάθε τόσο επινοούμε.
ΑΥΤΟΣ είναι ο λόγος που ψάχνουμε απεγνωσμένα για εχθρούς και θέλουμε όλους τους άλλους (και ιδιαίτερα τους μεγάλους!) να μας κυνηγούν για να μας κάνουν… κακό!
ΟΙ «ξένοι» που μας φθονούν και μας ζηλεύουν και από κοντά οι πάντα «ύποπτοι» Εβραίοι, είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια μας, τη χρεοκοπία μας και την (παραδοσιακή) κακομοιριά μας.
ΕΠΕΙΔΗ μας «φοβούνται» δεν μας αφήνουν να γίνουμε υπερδύναμη και γι’ αυτό συνωμοτούν εναντίον μας και μας πολεμούν.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, δεν μας αφήνουν να εκμεταλλευτούμε το πλούσιο σε πετρέλαιο, γκάζι, χρυσάφι, ουράνιο και… διαμάντια υπέδαφός μας.
ΣΕ συνομωσία, επίσης, οφείλεται και ο υπερδανεισμός της πατρίδας μας. Μας δάνειζαν, δηλαδή, πολλά λεφτά για να μπορέσουν να βάλουν στο χέρι το φυσικό πλούτο της χώρας μας.
ΕΧΟΥΝ όλα την εξήγησή τους που δεν είμαστε αυτό που (θεωρητικά) ισχυριζόμαστε.
ΥΠΑΡΧΕΙ βέβαια και ένας λόγος που δεν αντέχω τις παροικιακές εκδηλώσεις που γίνονται σε ορισμένα ελληνικά εστιατόρια της πόλης μας.
ΚΑΙ ο λόγος αυτός έχει να κάνει με την ποιότητα των υποτιθέμενων «μεζέδων», που αντιπροσωπεύουν τη νοστιμιά και το… μεγαλείο της κουζίνας μας.
ΜΟΝΟ που βλέπω πάνω στα στρωμένα (με λευκό τραπεζομάντιλα τραπέζια!) το πιατάκι με το τζατζίκι, τη ταραμοσαλάτα και τη μελιτζανοσαλάτα, μου κόβεται η όρεξη και για τις δύο επόμενες μέρες.
Η ετοιματζίδικη ποιότητά τους είναι παντού η ίδια και μοιάζει και αυτή με την ποιότητα του μεγαλείου της ελληνικής ψυχής μας που είναι κακόγουστη σαλάτα.
ΣΤΟΧΟΣ των restaurateurs μας δεν είναι, βέβαια, να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους, αλλά να κάνουν και αυτοί (όπως και η χώρα) μια ακόμα αρπαχτή και να βγάλουν κανένα σπασμένο.
ΤΙΣ τζατζικοταραμομελιτζανοσαλάτες, ακολουθούν, το κατεψυγμένο χταπόδι και καλαμαράκι, το σαγανάκι που μέχρι να το σερβίρουν γίνεται λάστιχο, κανένα φτηνό λουκάνικο και η βραδιά (συνήθως) κλείνει με την παραδοσιακή πιατέλα με του… πουλιού το γάλα.
ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ από κατεψυγμένες κότες και γαρίδες, χοιρινό, και αρνίσια «τσόπια», όλα μαζί σε ένα πιάτο για να παίρνουν όλα και κάτι από τις… διπλανές γεύσεις.
ΣΙΓΑ μη τα σερβίρουν όπως πρέπει να σερβίρονται τη στιγμή που όλα θα πάνε στο ίδιο… στομάχι!
ΟΤΑΝ, λοιπόν, μπαίνω προσκεκλημένος σε ελληνικό εστιατόριο που γίνεται παροικιακή εκδήλωση και βλέπω στο τραπέζι το πιατάκι με το τζατζίκι και την ταραμοσαλάτα, ξέρω και τι πρόκειται να… ακούσω!
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι στη σχετική διάλεξη που έδωσε ο εξωγήινος (όταν επέστρεψε στο παράλληλο σύμπαν που κατοικεί) για να πει τρεις κουβέντες για τη φυλή μας που εκπολίτισε τον πλανήτη Γη, είπε ότι όχι μόνο λέμε συνεχώς τις ίδιες μαλακίες, αλλά τρώμε (πάντα) και τα ίδια άνοστα φαγητά.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να ντυνόσαστε καλά για να μην αρπάξετε καμιά γρίπη και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.