ΔΩΣ’ μου, Θεέ μου, έμπνευση και γνώση στο κεφάλι / γιατί σπουδαίο ποίημα πρέπει να (αναλύσω) πάλι.
ΣΑΣ λέω ότι και να θελήσει κανείς να αγιάσει σε τούτη τη παροικία είναι (σχεδόν) ακατόρθωτο με τόσους προκλητικούς πειρασμούς που τον περιβάλλουν.
«ΜΠΑΖΕΙ» από παντού, ρε παιδί μου, το παροικιακό λογοτεχνικό σκάφος, που δεν σε αφήνει, όχι να κάνεις διακοπές αλλά ούτε ανάσα να πάρεις.
ΜΕ το στόμα ανοιχτό με άφησε προχθές το ποίημα του συμπάροικου ποιητή, Κωνσταντίνου Τσουρδαλάκη, το οποίο και διάβασα στην εφημερίδα του Greek Media Group.
ΜΕΤΑ την «ατμόσφαιρα» που δημιουργήθηκε από την πρόσφατη αναφορά μου στις βιβλιοπαρουσιάσεις και στους λογοτέχνες της παροικίας μας, ούτε βαλτός να ήταν ο ποιητής, δεν θα έγραφε όσα έγραψε.
ΠΡΙΝ, όμως, προχωρήσω στην ανάλυση της ιστορικής βαθύτητας του ποιήματος και την απονομή δικαιοσύνης από το Θεό των (ορθόδοξων) Ελλήνων, να πούμε δυο κουβέντες για τα όσα ακολούθησαν τα όσα έγραψα το περασμένο Σάββατο.
ΔΕΝ είχαν περάσει ούτε δύο ώρες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η εφημερίδα και τα τηλέφωνα των λογοτεχνών (και ποιητών μας) πήραν φωτιά.
ΟΙ συζητήσεις, όπως με πληροφόρησαν οι «καλοθελητές» (και έχει τέτοιους πολλούς και αυτό το σινάφι), στράφηκαν κυρίως «στο ποιος είναι ο συνάδελφός τους που γράφει επαίνους για τον εαυτό του» και όχι στην ουσία των όσων έθιγα, που είχαν κυρίως να κάνουν με την ποιότητα της εδώ πνευματικής μας παραγωγής και την έλλειψη αξιόπιστης κριτικής.
ΝΑ προσθέσω σήμερα ότι τα όσα λέγονται (εν μέσω χειροκροτημάτων) στις βιβλιοπαρουσιάσεις, δεν είναι παρά κάτι λιγότερο από τη μισή αλήθεια και μια καλά σκηνοθετημένη δημόσια συμπεριφορά για διατήρηση της «καλής» πολιτιστικής εικόνας.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα μετά κάθε παρουσίαση πέφτει το θάψιμο της αρκούδας μεταξύ τους, αφού ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν λαμβάνουν μέρος στο λογοτεχνικό κουτσομπολιό που ακλουθεί, το παρουσιαζόμενο «έργο».
ΠΑΡ’ όλα αυτά (και στο σημείο αυτό έγκειται ο καημός μου) ουδείς έχει την τόλμη να γράψει δημόσια πέντε κουβέντες για τα όσα ιδιωτικά ψιθυρίζει στα αυτιά των άλλων.
ΣΤΟ μεταξύ, συνεχίζουν να φτάνουν στην εφημερίδα και νέες ανώνυμες επιστολές που επιβεβαιώνουν ότι ορισμένοι (ανώνυμοι) έχουν χάσει εντελώς την «μπάλα» και γράφουν ό,τι τους κατέβει.
«ΣΤΟ κρανίο τα πήρε» ένας συμπάροικος χριστιανός, επειδή (όπως υποστηρίζει) στην Υεμένη σταύρωσαν έναν άνθρωπο επειδή (λέει) ήθελε να γίνει… χριστιανός.
ΤΗΝ επιστολή που μας έστειλε τη συνόδευε και με μια φωτογραφία εσταυρωμένου και με βολές κατά του… πολυπολιτισμού που «ανακοινώνει μέχρι και ύπαρξη πολέμου κατά των γηγενών κατοίκων…» για να καταλήξει ότι «ο πολυπολιτισμός και η παν-θρησκεία, αποτελούν το σκοπό της Νέας Τάξης…»!
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στο ποίημα του Κ. Τσουρδαλάκη, από το οποίο και δανείστηκα την πρώτη στροφή για να αρχίσω τη σημερινή στήλη.
ΤΟ ποίημα, με τίτλο «Χτύπησε πάλι ο Εγκέλαδος», αναφέρεται στον τελευταίο φονικό σεισμό που έγινε την περασμένη βδομάδα στο Βόρειο Ιράν και έδωσε το ερέθισμα στον ποιητή να ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν των Περσικών Πολέμων.
ΜΕ τρεις κουβέντες, ο καλλιτέχνης υποστηρίζει ότι ο Θεός των Ελλήνων (με την ταπεινή αρωγή του Εγκέλαδου) τιμώρησε πριν λίγες μέρες τους σημερινούς Ιρανούς για τις εκστρατείες που έκαναν οι προγονοί τους (πριν 2.500 χρόνια!) κατά της πατρίδας μας.
ΓΙΑΤΙ τον πήραν το Θεό μας δυόμισι χιλιάδες χρόνια να πάρει εκδίκηση για λογαριασμό μας, δεν το διευκρινίζει ο ποιητής. Να, όμως, πώς θεμελιώνει τα επιχειρήματά του:
«ΠΑΛΙ κακός εγκέλαδος κτύπησε τη Περσία / και γκρέμισε και ρήμαξε κάθε περιουσία.
ΚΑΙ θα τολμήσω να το πω, πληρώνει αμαρτίες / σε απανωτές καταστροφές έγιναν αιτίες.
ΜΑΥΡΗ ιστορία γράψανε κάποτε στην Ελλάδα, / οι πρόγονοί τους σβήσανε του ήλιου τη λιακάδα… ».
ΚΑΙ αφού τελείωσε με τους Περσικούς Πολέμους συνέχισε τη σουρεαλιστική ιστορική του αναφορά, προσπαθώντας να ερμηνεύσει και τη μετέπειτα συμπεριφορά τους, που κάθε άλλο παρά κόσμια ήταν αφού τα έβαλαν και με την… Ορθοδοξία οι αθεόφοβοι, πράγμα που εξόργισε τον ποιητή μας.
«ΖΗΜΙΑ μεγάλη έκαναν και στην Ορθοδοξία / και κάποτε πληρώνεται η κάθε αταξία.
ΓΙΑΤΙ ο Θεός από ψηλά τα βλέπει και τα γράφει / και ο παραβάτης εν καιρώ έχει πολλά να πάθει.
ΚΑΙ η Περσία δυστυχώς πολλά κακά έχει κάνει / και κάθε λίγο οι σεισμοί τρέχουν σαν ποτάμι…».
ΕΔΩ οφείλω να ομολογήσω ότι ο ποιητής είναι και μεγαλόκαρδος, αφού τους δίνει την ευκαιρία να ξεμπλέξουν από τις προπατορικές εξορμήσεις εναντίον μας ζητώντας ένα συγνώμη.
«ΕΙΝΑΙ καιρός από το θεό συγνώμη να ζητήσει, / να μπει στο δρόμο του θεού και να μετανοήσει.
ΤΟΤΕ μονάχα οι σεισμοί θα πάψουν να χτυπάνε / και οι κάτοικοι στο εξής δεν θα καρδιοχτυπάνε…».
ΚΑΙ αν η Περσία υπέστη τόσους φονικούς σεισμούς για δυο-τρεις (αποτυχημένες) εκστρατείες που έκανε εναντίον μας, σκεφτείτε τις καταστροφές που θα υποστεί η Γερμανία για την οικονομική κρίση και το Μνημόνιο που μας επέβαλε.
ΑΣ αφήσουμε, όμως, τους ποιητές μας να συνεχίσουν απρόσκοπτα το πνευματικό τους έργο και ας επανέλθουμε σε ένα άλλο θέμα που έφερε (και πάλι) στην επικαιρότητα το… δαιμόνιο της ελληνικής φυλής.
ΛΟΙΠΟΝ, αν σύμφωνα με τη γνωστή παροιμία που θέλει «πίσω από κάθε ισχυρό άνδρα να κρύβεται μια γυναίκα», τότε, πίσω από κάθε ισχυρή γυναίκα θα πρέπει να κρύβονται δύο… άνδρες, αν κρίνω από τη πρόσφατη εξομολόγηση της πρωθυπουργού μας, Τζούλια Γκίλαρντ.
ΕΠΕΙΔΗ αισθάνομαι άνετα να μιλώ μαζί σας, δεν θα σας κρύψω ότι, παρακολουθώντας τη πρωθυπουργό μας, εντόπιζα (πού και πού) μια επίκτητη καπατσοσύνη στη συμπεριφορά της, με ελαφρές δόσεις ελληνικής μαγκιάς.
«ΡΕ, λες να είναι Ελληνίδα;» αναρωτιόμουν από καιρό σε καιρό, αλλά, λίγο το όνομά της και από κοντά τα (κόκκινα) μαλλιά της, δεν συνηγορούσαν, γεγονός που με ανάγκασε να μη το ψάξω περισσότερο.
ΕΠΡΕΠΕ να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια για να μάθει πλέον ολόκληρη η Αυστραλία ότι την πολιτική της καριέρα την οφείλει στο «πάρε-δώσε» που είχε με δύο συμπαροίκους.
ΜΕΣΩ του συνδικάτου, που εκπροσωπούσε, όταν ακόμα έβγαζε το ψωμάκι της ως δικηγόρος, γνωρίστηκε με τον Bill the Greek, ο οποίος με το φιλότιμο που διακρίνει τη ράτσα μας, είπε να τη βοηθήσει να συμμαζέψει ένα σπιτάκι που είχε αγοράσει τότε στο Άμποτσφορντ.
ΕΠΕΙΔΗ οι ανακαινίσεις, ως γνωστόν στοιχίζουν πολλά λεφτά, ο Bill the Greek τη σύστησε στο φίλο του τον Con, που ήταν επίσης Greek.
Ο Con the Greek ανέλαβε, μεταξύ άλλων, να αλλάξει και δύο παράθυρα (βικτωριανού ρυθμού) που είχαν σαπίσει. Και τα άλλαξε…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως ο Con έβλεπε -όπως όλοι οι Έλληνες που ανακαινίζουν σπίτια- πολύ μακριά, ήξερε πως ό,τι και αν κάνει τα παλιόξυλα μια μέρα θα σαπίσουν και πάλι.
ΕΤΣΙ και προκειμένου να προστατεύσει την πτωχή τότε Τζούλια από μελλοντικά έξοδα ακολούθησε την (αλάθητη) παροικιακή συνταγή και αντικατέστησε τα παραδοσιακά ξύλινα παράθυρα με… αλουμινένια που δεν σαπίζουν ποτέ!
ΚΑΙ επειδή οι γείτονες παρ’ ολίγο να πάθουν εγκεφαλικό από την καταστροφή της αγγλοσαξονικής παράδοσης και την αντικατάστασή της από τη βαλκανική αρχιτεκτονική, ο Con για να απαλύνει το πόνο της, της έχτισε τζάμπα και έναν τοίχο που δεν… χρειαζόταν!
ΕΤΣΙ, καταμεσής στη Μελβούρνη η Τζούλια απέκτησε ένα… ελληνικό σπίτι, που, ναι μεν, θα δυσκολευόταν να πουλήσει σε κανέναν… διατηρητέο και κολλημένο στο παρελθόν τύπο, αλλά θα μοσχοπουλούσε στους Έλληνες που εκτιμούν τη βαλκανική (αλουμινένια) παράδοση.
ΜΙΛΑΜΕ ότι είχαμε κάνει σχολή τις δεκαετίες ‘60 και ‘70 με τις «ανακαινίσεις» που κάναμε στα ξύλινα σπίτια που αγοράζαμε.
ΤΗ νύφη την πλήρωναν περισσότερο τα παράθυρα, οι πόρτες και τα τζάκια, που τα κυνηγούσαμε λες και αυτά ευθύνονταν που μεταναστεύσαμε στην Αυστραλία.
ΑΝ περάσετε από κανένα δρόμο και δείτε ξύλινα σπίτια με αλουμινένια παράθυρα, έχετε υπόψη σας ότι κάποια περίοδο είχαν περάσει από ελληνικά χέρια.
ΔΙΠΛΑ στον Bill και τον Con, η Τζούλια δεν έμαθε μόνο τι σημαίνουν ανακαινίσεις από ελληνικά χέρια, αλλά και ότι τα φαινόμενα απατούν, πράγμα που αξιοποίησε μετά από μια 15ετία στην πολιτική της σταδιοδρομία.
Η ίδια ιστορία (διαβάστε λεπτομέρειες στο κείμενο της πρώτης σελίδας) δίδαξε και την πρωθυπουργό της Αυστραλίας (όπως πρόσφατα στην Μέρκελ και τον Σόϊμπλε) τι σημαίνει Greek Business.
ΕΙΜΑΣΤΕ άπαιχτοι, ρε παιδί μου, είτε ως ποιητές είτε ως ειδικευμένοι μαραγκοί ανακαινίσεων.
ΞΕΡΟΥΜΕ τα υλικά που μπορούν να περάσουν στην αθανασία τα έργα μας. Γεια χαρά.