ΣΗΜΕΡΑ το μαγαζί έχει και «του πουλιού το γάλα» Δεν θα φύγει κανείς (πνευματικά) νηστικός!
ΕΧΕΙ πράγμα, ρε παιδί μου, ο δικός μου ο… μπουφές, όχι όπως αυτός του Γενικού μας Προξενείου, που θύμιζε προπολεμική Σαρακοστή…
ΛΟΙΠΟΝ, νηστικοί και εξουθενωμένοι, όπως τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, έφυγαν οι Έλληνες επιχειρηματίες και εισαγωγείς τροφίμων καθώς και οι συμπάροικοι restaurateurs από τη δεξίωση που τους παρέθεσε η πρόξενος, Ελένη Λιανίδου, στο προξενικό οίκημα.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ότι έφυγαν από το προξενικό… δείπνο της πείνας (!!!) (την περασμένη Τρίτη) στηρίζοντας ο ένας τον άλλο για να μην πέσουν καταγής από την εξάντληση! Έτρεμαν, σας λέω, τα γόνατά τους από τη… λόρδα!
ΣΕ αυτή τη φρικτή κατάσταση (που παρόμοια δεν έχουν ζήσει ούτε τα νήπια της… Μπιάφρα!) τους συνάντησε να περιφέρονται στους δρόμους της Μελβούρνης (ψάχνοντας να βρουν κάποιο εστιατόριο να φάνε!) ο παλαίμαχος συμπάροικος δημοσιογράφος, Δημήτρης Παπαγεωργίου.
ΧΡΟΝΙΑ θα θυμούνται οι συμπατριώτες μας επιχειρηματίας την προξενική δεξίωση που τους έφερε αντιμέτωπους με τον αφρικανικό βρικόλακα της πείνας!
ΕΝΑΣ, μάλιστα, από αυτούς δήλωσε ότι, από εδώ και πέρα, όταν τον προσκαλούν σε δεξίωση, θα έχει μαζί του και ένα σακίδιο με… ξηρά τροφή και, βέβαια, γαλέτες!…
ΑΣΕ που ένας Μελβουρνιώτης εισαγωγέας (ελληνικών τροφίμων) παρ’ ολίγο να πάθει εγκεφαλικό από (πατριωτική) ντροπή, όπως εξομολογήθηκε στο Δημήτρη, ο οποίος και είναι εκδότης ηλεκτρονικής εφημερίδας που φέρει το (σπάνιο) όνομα EFIMERIS.
ΑΦΟΥ έφαγε κάτι για να συνέλθει ο επιχειρηματίας (το όνομα του οποίου δεν αναφέρει ο Παπαγεωργίου), δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι «η εκπρόσωπος του ελληνικού Κράτους τους δεξιώθηκε με… χωρίς φαγητό και μάλιστα σε μια ώρα που έπρεπε να φάνε, μετά από μια επίπονη μέρα στην έκθεση…»!!!
ΚΑΙ πριν παρεξηγηθεί, για όσα αναφέρει στο φοβερό του ρεπορτάζ ο παλαίμαχος δημοσιογράφος, σπεύδει να εξηγήσει: «Εννοείται ότι οι συμμετάσχοντες επιχειρηματίες και οι αντιπρόσωποι στην Έκθεση, όχι μόνο δεν είναι “λιγούρηδες” παρά είναι και αρκετά ευγενείς και δεν προσβάλουν ποτέ κανέναν, αλλά με τη χθεσινή εκδήλωση κάπως τα έχασαν…».
ΝΑ σε καλούν «για μια μπουκιά και ένα ποτήρι» και να φεύγεις με ταλαιπωρημένο (από το άγχος και την πείνα!) στομάχι είναι απογοητευτικό είπε ένας άλλος συμπατριώτης μας επιχειρηματίας.
ΚΑΙ επειδή το νηστικό αρκούδι μπορεί να μη χορεύει, αλλά συνεχίζει να σκέφτεται και να μιλάει, ο Δημήτρης τελειώνει το ρεπορτάζ «της φρικτής πείνας των επιχειρηματιών και εστιατόρων μας κάπως έτσι:
«ΔΕΝ λέω ότι σε στιγμές κρίσης εμείς περιμένουμε αστακούς και χαβιάρια, αλλά θέλω να πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε ελληνική ταβέρνα να τηλεφωνούσαν από το προξενείο και να τους έλεγαν αν μπορούσαν να προσφέρουν μερικούς μεζέδες για τους πατριώτες που ήλθαν και προβάλουν με τα προϊόντα τους την πατρίδα μας, είμαι βέβαιος ότι κανείς επισκέπτης μας δεν θα έφευγε απογοητευμένος» και… πεινασμένος θα πρόσθετα εγώ.
ΚΑΙ η πλάκα είναι ότι στη συνάντηση αυτή συμμετείχε και η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης, ο πρόεδρος, μάλιστα, της οποίας πήγε στη δειπνο-δεξίωση με… άδεια χέρια!
ΚΑΙ έχει… δίκιο ο εκδότης της «EFIMERIS»… Δεν θα μπορούσε ο Παπαστεργιάδης να πήγαινε στο δείπνο της… πείνας, με πέντε κιλά λουκάνικα και τρία καρβέλια ψωμί να μη γίνουμε ρεζίλι του… Μπαγκλαντές ως παροικία;
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι ευτυχώς την επόμενη μέρα οι επισκέπτες (Έλληνες και Κύπριοι) επιχειρηματίες τροφίμων παραβρέθηκαν σε δεξίωση της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης, όπου παρήγγειλαν και έφαγαν (επιτέλους!) ολόκληρη μερίδα…!!!
ΔΙΔΑΓΜΑ: νηστικοί από ενημέρωση θα μέναμε και εμείς εδώ, έτσι και ο Δημήτρης δεν ακολουθούσε πιστά τη δημοσιογραφική δεοντολογία και δεν έκανε το προαναφερθέν ρεπορτάζ, το οποίο και εγώ με τη σειρά μου σχολίασα αντικειμενικά…
ΚΑΙ μια συμβουλή προς πάσα ενδιαφερόμενο: από εδώ και πέρα (και μέχρι να παρέλθει η κρίση) όταν οι εδώ (και εκεί) ελληνικές Αρχές σας καλούν σε δεξίωση, καλό θα είναι να πηγαίνετε… φαγωμένοι!
ΑΣ παραμείνουμε, όμως, για λίγο ακόμα (έστω και νηστικοί) στη δεξίωση που θα περάσει στην ιστορία των δρώμενων της παροικίας μας.
ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ στους ταλαίπωρους (από την… εξάντληση) προσκεκλημένους της, η πρόξενος Ελένη Λιανίδου, είπε, μεταξύ άλλων, ότι «Ιδιαίτερα τώρα, επιβάλλεται ο καθένας μας να γίνει πρεσβευτής όχι μόνο της ελληνικής διατροφής, που είναι συνώνυμη με την υγιεινή διατροφή και την μακροζωία, αλλά και να διαδώσουμε γενικότερα τον ελληνικό τρόπο ζωής».
ΑΝ και εκ πρώτης όψεως είναι λίγο παράδοξο να μιλάς στους… πεινασμένους προσκεκλημένους σου για διατροφή και, μάλιστα, υγιεινή, νομίζω ότι η πρόξενος το έκανε επίτηδες προκειμένου να δοκιμάσει τις αντοχές τους και την πατριωτική τους αφοσίωση στο δοκιμαζόμενο (χρεωκοπημένο) Έθνος.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, πάντως, εξέλαβε τα όσα είπε και ως αναγνώριση της δικής μου προσφοράς στην… ενημέρωση, αφού, για πρώτη φορά (έστω και με μισό αιώνα καθυστέρηση), μου επιδόθηκε ένας τίτλος τιμής από την Ελληνική Πολιτεία. Αυτός του πρεσβευτή!
ΕΓΩ προσωπικά θα χρησιμοποιήσω τον πιο πάνω τίτλο, όχι μόνο για να προωθήσω την ελληνική διατροφή (για την οποία, βέβαια, άλλοι θα κονομάνε), αλλά, κυρίως, τον ελληνικό τρόπο ζωής.
ΘΑΥΜΑΤΑ, σας λέω, μπορούμε να κάνουμε προς την κατεύθυνση αυτή, αφού ο δικός μας τρόπος, που επέζησε επιδρομών, καταστροφών (φυσικών και τεχνητών), χιλιετηρίδων σκλαβιάς, ναζιστικών κατοχών και γερμανικών Μνημονίων, είναι τόσο ελκυστικός που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην ακτινοβολία του.
ΚΑΙ είναι ελκυστικός, γιατί είναι απόλυτα συγχρονισμένος με την αρχέγονη βαθύτητα της ανθρώπινης φύσης και τη μυχιότητα όλων των ζωντανών οργανισμών του πλανήτη μας.
Η φύση, αγαπητοί αναγνώστες, μας έχει «κατασκευάσει» με τα ίδια υλικά που έχει χρησιμοποιήσει και για την «κατασκευή» όλων των ζωντανών οργανισμών.
ΜΕ λίγες κουβέντες, μας έκανε να περνάμε ένα χρονικό διάστημα κοντά της με τη μόνη υποχρέωση να χαιρόμαστε τη ζωή μας φροντίζοντας (αυστηρά) μόνο για την επιβίωσή μας, όπως για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια κάνουν και όλα τα ζώα.
ΤΑ λιοντάρια, για παράδειγμα, αφού φάνε και ζευγαρώσουν (για την αναπαραγωγή του είδους τους), στη συνέχεια την αράζουν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και θαυμάζουν τη δημιουργία της μητέρας φύσης.
ΟΥΤΕ σε τράπεζες τρέχουν για δάνεια, ούτε λογαριασμούς πληρώνουν, ούτε βέβαια περνά από το μυαλό τους να βρουν κάποια δουλειά για να πλουτίσουν και να αγοράσουν περιττά υλικά αγαθά.
ΤΟ σουπερμάρκετ της ζούγκλας είναι ανοιχτό ολόκληρο το 24ωρο και το κάθε ζώο δεν χρειάζεσαι, πιστωτική κάρτα για να πληρώσει ό,τι καταναλώσει. Όλα παρέχονται δωρεάν από τη μητέρα φύση.
Η ανθρώπινη πλεονεξία για πλουτισμό, εξουσία και περισσότερα, άρχισε από τότε που στο μυαλό μας γεννήθηκε η ύπαρξη του Θεού και βρέθηκαν ορισμένοι και ανακηρύχτηκαν… εκπρόσωποί του.
ΕΜΕΙΣ οι Έλληνες -στο μέτρο, βέβαια, του δυνατού- έχουμε καταφέρει, κάνοντας -θα πρέπει να ομολογήσω- πολλές προσπάθειες να παραμείνουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην αρχέγονη (και σοφή) ανθρώπινη φύση.
ΓΙ’ αυτό την αράζουμε με τις ώρες στις καφετέριες και στα σαλόνια μας και αποφεύγουμε (όπως ο διάβολος το λιβάνι) τη δουλειά.
ΤΑ προς το ζην τα εξασφαλίζουμε με τον πιο ανώδυνο και ξεκούραστο τρόπο (τον ελληνικό!) και όταν δεν μας φτάνουν δανειζόμαστε από αυτούς που έχουν.
ΤΟΥΣ Γερμανούς για παράδειγμα, που για να πάρουν πίσω τα δανεικά, σοφίζονται Μνημόνια και τρόικες.
ΕΜΕΙΣ, όμως, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε και να μη δουλεύουμε και γι’ αυτό μας ζηλεύουν όλοι.
ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ, σας λέω ρε παιδί μου, όσοι μας βλέπουν να καπνίζουμε αραγμένοι και να πίνουμε 30 καφέδες προκειμένου να χαλαρώσουμε.
ΤΗ στιγμή που οι Γαλλογερμανοί και οι υπόλοιποι εταίροι μας πίνουν καφέδες για να ξυπνήσουν και να γίνουν πιο ενεργητικοί, εμείς τους πίνουμε για να κοιμηθούμε χωρίς όνειρα τα οποία και δεν χρειαζόμαστε μιας και είμαστε από τη φύση μας ευτυχισμένοι.
ΑΚΟΜΑ και όταν χρειαστεί να δουλέψουμε δεν εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε κάτι, αλλά, για να κάνουμε χαβαλέ και να περάσουμε καλά.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής (όπως έλεγε και μεγάλος οικονομολόγος Κέϋνς), in the long term we all going to die.
ΚΑΙ σε πιο long term θα πεθαίνουν και οι κληρονόμοι μας οπότε η τρύπα στο νερό διπλασιάζεται.
ΑΣΕ που θα έλθει και η στιγμή (σε very-very long term) που και ο πλανήτης μας θα φροντίσει (όπως πολλές φορές στο παρελθόν έχει κάνει) να ανανεωθεί, αφανίζοντας την προσωρινότητα που αυτάρεσκα αποκαλούμε ζωή.
ΘΑ έλθει δηλαδή (με βεβαιότητα!) η μέρα, που δεν θα μείνει απολύτως τίποτα που να θυμίζει το πέρασμά μας από τούτο τον πλανήτη. Τζάμπα σκοτωνόμαστε…
ΑΥΤΑ και σήμερα και μην ξεχάστε να… φάτε, γιατί έτσι και σας συναντήσει νηστικούς ο Παπαγεωργίου, ποιος ξέρει τι θα γράψει και για εσάς. Γεια χαρά.