Το σταυροδρόμι της καρδιάς του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου, του καλύτερου Ευρωπαίου πολίτη για το 2018 είναι η «Κιβωτός του Κόσμου», μία μεγάλη οικογένεια, ένας εθελοντικός μη κυβερνητικός οργανισμός. Γι’ αυτήν πιστεύει ακράδαντα ότι είναι «Σχέδιο Θεού».

Η δράση της αφορά τα απροστάτευτα παιδιά από όλες τις ηλικίες που έχουν υποστεί κακοποίηση, παραμέληση και πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης . Όλα άρχισαν πριν από 20 χρόνια στην Ακαδημία Πλάτωνος, ένα γκέτο στο κέντρο της Αθήνας με συμμορίες, διακίνηση ναρκωτικών και πληθυσμό με προβλήματα βιοπορισμού. Εκεί στον Άγιο Γεώργιο χειροτονήθηκε στα 26 του νέος ιερέας ο πατέρας Αντώνιος.

Μπορεί η κρίση στη χώρα μας να φαίνεται ότι υποχωρεί, στην πραγματικότητα, λέει, υπάρχουν πολύ δύσκολα κοινωνικά προβλήματα σε πάρα πολλές ελληνικές οικογένειες που βρίσκονται σε απόγνωση και κίνδυνο. Κάθε μέρα ο εισαγγελέας ανηλίκων αιτείται στην οργάνωση να αναλάβουν νέα παιδιά γα να μπορέσουν να τα μεγαλώσουν σε ένα ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον, οπότε ο αγώνας τους συνεχίζεται διαρκώς.

Με αφορμή τη βράβευση σας θα ήθελα να μιλήσουμε για το έργο σας

«Το συγκεκριμένο βραβείο έρχεται μάλιστα και με τη συμπλήρωση 20 ετών έργου που γίνεται στην «Κιβωτό του Κόσμου». Εστιάζει στο παιδί που βρίσκεται σε ανάγκη και κίνδυνο αλλά και στη μητέρα την κακοποιημένη, την άγαμη, αυτήν που δεν έχει υποστηρικτικό περιβάλλον. Την φροντίζουμε και τη βοηθούμε αφού προηγουμένως τη στεγάσουμε για να είναι εκείνη που θα μεγαλώσει το παιδί της.

Πραγματικά αυτό που γίνεται στην Κιβωτό είναι ένα έργο Θεού. Εγώ απλά υπηρετώ. Είπα ναι και ακολούθησα και αυτό με οδήγησε στο σημερινό αποτέλεσμα. Να έχουμε 400 παιδιά στην Αθήνα. Δύο ακριτικά παραρτήματα στη Ήπειρο στην Κόνιτσα και στην Πωγωνιανή, 800 μέτρα από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Εκεί διατηρούμε και τα σχολεία του χωριού και γεωργικό σχολείο.

Φροντίζουμε να βγάλουμε νέους αγρότες με παιδιά που μεγαλώνουν εκεί και αύριο θα κάνουν τις οικογένειες τους και θα μπορέσουν με αυτόν τρόπο να ενισχύσουν τις πολύ ευαίσθητες περιοχές των συνόρων μας. Επίσης έχουμε την «Κιβωτό του Κόσμου» στο Αιγαίο με έδρα την νήσο Χίο που τυχαίνει να έχω γεννηθεί εγώ και η πρεσβυτέρα. Πρόκειται για ένα μικρό έρημο χωριουδάκι, το Αίπος πάνω από το Βροντάδο που με τη βοήθεια εθελοντών και φίλων το ξαναζωντανέψαμε. Μένουν τώρα εξήντα παιδιά από τη Λήμνο μέχρι τη Ρόδο, όλα Ελληνόπουλα που ήρθαν σε εμάς με εισαγγελική παραγγελία. Αυτό το μέρος τώρα έχει γίνει το καταφύγιο τους. Εκεί προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις πληγές τους , να τα βοηθήσουμε να πατήσουν στα δικά τους πόδια να ζήσουν τη παιδική τους ηλικία και με αυτόν τον τρόπο να μπορούν να βγουν σωστοί πολίτες έξω στην κοινωνία, ενεργοί, καλοί χριστιανοί. Το καραβάκι της Κιβωτού επίσης αγκυροβόλησε στο λιμάνι του Βόλου το 2016 στο κέντρο της Ελλάδας και συγκεκριμένα στο Διμήνι. Στο Σπίτι φιλοξενούνται αποκλειστικά αγόρια 27 από τη νηπιακή ηλικία έως και την ενηλικίωση τους. Κύριο μέλημα μας, είναι να μεγαλώσουν σε μια όμορφη και γεμάτη αγάπη οικογένεια. Επόμενο μας βήμα τον καινούργιο χρόνο θα είναι δομή που προετοιμάζουμε στην Καλαμάτα».

Όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχαν στιγμές που «λυγίσατε», που ο «πειρασμός» είχε πάρα πολύ δύναμη και σας έλεγε να εγκαταλείψετε τον αγώνα και να αφοσιωθείτε στις ακολουθίες;

«Υπήρχαν πράγματι στιγμές πάρα πολύ δύσκολες αλλά εγώ στηρίζομαι στην πίστη μου στο Θεό. Από εκεί παίρνω δύναμη, από εκεί αντλώ κουράγιο. ‘Όταν είμαστε στην αρχή που δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά λέγαμε σήμερα έχουμε, αύριο βλέπουμε. Φανταστείτε ακόμα και το ενοίκιο στο χώρο που είχαμε δύσκολα το τακτοποιούσαμε. Αλλά ο Θεός δεν μας άφηνε. Συνεχόμενα θαύματα, κόσμος που χτυπούσε την πόρτα τη στιγμή που εμείς δεν το περιμέναμε. Επίσης παιδιά που είχαν έρθει με πάρα πολύ δύσκολο ιστορικό που πίστευαν πως είναι ακατόρθωτο να πατήσουν στα πόδια τους, τα είδαμε εμείς να ανθίζουν, να εξελίσσονται να είναι σήμερα οικογενειάρχες και να έχουν σπουδάσει. Όλα τούτα είναι θαύματα τα οποία πιστεύω ακράδαντα ότι δεν οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα, είναι το χέρι του Θεού όπου έρχεται και στηρίζει αυτές τις αγωνίες μας και τις προσπάθειες μας. Όταν χτυπά την πόρτα μας ένα τέτοιο παιδί έχω την εξής εικόνα: σαν να είναι ένα λουλουδάκι μικρό, ευαίσθητο και να το έχουν ποδοπατήσει. Αναρωτιόμαστε λοιπόν πώς να το πιάσω αυτό το λουλούδι για να μη διαλύσει. Αυτή τη δουλειά τη δική μας κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει αν δε τη ζήσει από μέσα να δει όλες αυτές τις πίκρες και το θυμό που έχουν τα παιδιά μέσα τους που κουβαλούν από τους δικούς τους. Εμείς με το επιστημονικό προσωπικό που διαθέτουμε προσπαθούμε να τα βγάλουμε σα το σφουγγάρι εκείνο το οποίο θα πρέπει να το στύψει κάποιος για να βγουν όλα τα «αρνητικά». Να το αφήσουμε μετά να αναπνεύσει για να δεχτεί μέσα του ότι καλό και ωραίο. Αυτό το εργαλείο που έχουμε δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη, την υπομονή, την καλοσύνη. Μαθαίνω στα παιδιά ότι ο Χριστός δε βλέπει αυτό που είμαστε αλλά αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Αυτός που σε αγαπάει βλέπει πίσω από τις λάσπες αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό που έχει ο καθένας μας. Για να βγει όμως ο καλός μας εαυτός πρέπει κάποιος να μας τον δείξει. Πρέπει να μπορούμε να δούμε στα μάτια του άλλου ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Γι’ αυτό δεν μας επιτρέπεται να δουν ότι λυγίζαμε».
Πιστεύετε ότι η Κιβωτός έχει αρκετό ταξίδι να διανύσει ακόμα;

«Έχει πράγματι. Διπλασιάστηκε ο πληθυσμός μας.Τριπλασιάστηκαν οι δομές που έχουμε δημιουργήσει με τη βοήθεια του κόσμου χωρίς ποτέ να έχουμε πάρει ευρώ από το κράτος ή τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Κρατάμε τον εθελοντικό χαρακτήρα του έργου. Βασιζόμαστε αποκλειστικά στους εθελοντές μας σε αυτόν τον κόσμο που θέλει να βιώσει την αγάπη».

Ποιες είναι οι ανάγκες σας; Πώς θα μπορούσε κάποιος που ενδιαφέρεται να προσφέρει;

«Οι ανάγκες μας είναι πολύπλευρες. Από ένα μικρό οβολό έως οτιδήποτε. Είναι πολύ σημαντικό για μας. Στην ιστοσελίδα μας www.kivotostoukosmou.org μπορεί κάποιος αναλυτικά να δει τι χρειαζόμαστε. Επίσης στα τηλέφωνα 210-5141935 και 5149953 μπορούμε να τον κατατοπίσουμε για ότι επιθυμεί να προσφέρει. Στηριζόμαστε στον απλό κόσμο. Σε αυτόν που ο Θεός θα φέρει στην πόρτα μας. Συγκινούμαστε όταν κάποιοι από τους ομογενείς μας θυμούνται και στέλνουν κάποιο βοήθημα και προσευχόμαστε για όλους τους συμπατριώτες μας που βρίσκονται τόσο μακριά και μας σκέφτονται».