ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους και Καλή Χρονιά στους… καθυστερημένους, που λόγω εορταστικής χαλάρωσης, δεν αγόρασαν την εφημερίδα την περασμένη εβδομάδα.

ΓΙΑ άλλη μια φορά, σήμερα η στήλη δεν προσφέρεται για ευαίσθητους πατριώτες που πίνουν νερό στο όνομα της Ελλάδας, δακρύζουν όταν αντικρίσουν τη γαλανόλευκη και ριγούν από περηφάνια (και συγκίνηση) όταν ακούν το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

ΟΦΕΙΛΑ τη διευκρίνιση γιατί σήμερα σκοπεύω να κάνω μια σειρά από σκληρές, αλλά, καθ’ όλα ρεαλιστικές προτάσεις, που θα βοηθήσουν την πτωχή (πλην τίμια) χώρα να ξεπεράσει με αξιοπρέπεια τα αδιέξοδα της χρεοκοπίας της.

ΘΑ θεμελιώσω την επιχειρηματολογία μου (που οι κακόπιστοι ενδέχεται να ισχυριστούν ότι στερείται σοβαρότητας) στη διαπίστωση ότι η… ισχυρή κάποτε Ελλάς, έχει οικονομικά αποδημήσει στα Τάρταρα των αγορών που καταλήγουν όλες οι ψυχές των κακοπληρωτών.

ΝΑΙ, το δρόμο της Περσεφόνης ακολούθησε και εδώ και μια τριετία βρίσκεται στο αδιαφανές καπιταλιστικό σκότος του Άδη.

Η Περσεφόνη, βέβαια, με τη διαμεσολάβηση της μάνας της Δήμητρας, και της γνωριμίας της με τον Κέρβερο, πήγαινε για να ξεχειμωνιάζει και να κάνει οικονομία στο πετρέλαιο θέρμανσης.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η καταδίκη της πατρίδας μας, από τους χρηματιστές Θεούς της Wall Street, που είναι πιο συμφεροντολόγοι (και άπληστοι) και από αυτούς του Ολύμπου, είναι μακροχρόνια και για να δει πάλι το φως του Ήλιου (και ευρώ στις τράπεζές της!) θα πρέπει να πάρει την άδεια του Σόιμπλε, ο οποίος, στην προκειμένη περίπτωση, παίζει το ρόλο του φοβερού Κέρβερου.

ΜΠΡΟΣ σε αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα, σκέφτηκα ότι θα πρέπει και εμείς, ως ομογένεια, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε να επιστρέψει η (οικονομική) Άνοιξη στη χώρα, και να ανθίσουν πάλι οι ρημαγμένες τσέπες των συμπατριωτών μας.

ΣΥΝΕΠΩΣ, το ερώτημα που τίθεται είναι ακριβώς το ίδιο που έθεσε και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, τις παραμονές τις μπολσεβίκικης επανάστασης: «Τι να κάνουμε;».

ΠΟΛΛΑ μπορούμε να κάνουμε κύριοι, αρχίζοντας μάλιστα από τα πιο εύκολα, αφού τα δύσκολα, όπως, για παράδειγμα, να κάνουμε έναν μεγάλο έρανο, τα έχουμε απορρίψει, ως οικονομικά ασύμφορα.

ΔΕΝ εννοώ από τσιγκουνιά, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι όσα και να τους δώσουμε, όχι μόνο δεν θα πιάσουν τόπο αλλά θα συμβάλουν στη διαιώνιση των προβλημάτων που έφεραν τη χώρα έως εδώ.

ΠΡΟΤΕΙΝΩ λοιπόν (κατόπιν όχι και τόσο ωρίμου σκέψεως) να διακόψουμε, όσο κρατά η κρίση, κάθε γραφειοκρατικό και συναισθηματικά φορτισμένο πάρε-δώσε με τη γενέτειρα.

ΔΕΝ είναι δυνατόν, τη στιγμή που κόβουν τις συντάξεις συγγενών και φίλων μας στην πατρίδα και ο ελληνικός λαός, όχι μόνο να αγοράσει πετρέλαιο δεν έχει (να ζεστάνει το κοκαλάκι του) αλλά ούτε να πάει σε νυχτερινό κέντρο να πετάξει γαρδένιες και να κάψει μια ντουζίνα μπουκάλια ουίσκι, οι εδώ διπλωμάτες μας να μένουν σε σπιταρόνες και να πληρώνει το (χρεοκοπημένο) ελληνικό δημόσιο εκατομμύρια (δανεικά!) ευρώ για ενοίκια.

ΚΑΤΙ τέτοιο, που ήταν πάντα υπερβολικά απαράδεκτο, τώρα πια είναι τραγικά εγκληματικό και δεν συντρέχει κανένας (απολύτως) λόγος να συνεχιστεί.

ΔΕΝ θα πρέπει να μας διαφεύγει (για να μη χάνουμε το στόχο) ότι για το μόνο λόγο που νοικιάζονταν οι σπιταρόνες (και, μάλιστα, στις πιο αριστοκρατικές και ακριβές περιοχές!) ήταν για να κάνουν δημόσιες σχέσεις οι πρεσβευτές και πρόξενοί μας και να μπαινοβγαίνουν οι εδώ παρωχημένοι ηγέτες μας κυνηγώντας τους δίσκους με τα μεζεδάκια και βγάζοντας φωτογραφίες για το «Νέο Κόσμο»!

ΕΠΕΙΔΗ θεωρώ (έχοντας βάσιμους λόγους) ότι το διπλωματικό σώμα ήταν το αντίστοιχο των ταξιτζήδων στο δημόσιο και η αιχμή του δόρατος στη δημοσιοϋπαλληλική τεμπελιά, το βόλεμα, τη λούφα, την κονόμα, την ανικανότητα και τη διαφθορά, αν είχαν λίγο φιλότιμο θα έπρεπε να μείνουν σε αντίσκηνα (ή το πολύ σε τροχόσπιτα) μετά τη βαρύγδουπη χρεοκοπία της χώρας.

ΚΑΙ μη μου πείτε ότι δεν είχαν (και αυτοί) καμιά ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας (που έχει γίνει το ρεζίλι των Βαλκανίων!) γιατί τότε, για ό,τι έγινε φταίνε (αποκλειστικά) οι σπάταλοι Εσκιμώοι της Αλάσκας και οι άπληστοι Φιλανδοί πρόσκοποι.

ΜΟΝΟ που δεν έβαλε τα κλάματα (σας λέω) ο αρχισυντάκτης του «Ελληνικού Κήρυκα», Μιχάλης Μυστακίδης, γράφοντας (και, μάλιστα, τα αρχικά του τίτλου με κεφαλαία) ότι ο γενικός πρόξενος του Σίδνεϊ, Βασίλειος Τόλιος, εγκαταλείπει το ακριβό σπίτι όπου μένει!

ΚΑΙ ξέρετε, κυρίες και κύριοι, πού έμενε (μετά τρία χρόνια χρεοκοπίας της Ελλάδας) ο κύριος Βασίλειος Τόλιος; Στο Βοκλούζ!!!

ΝΑΙ, στο Βοκλούζ! Στην πιο αριστοκρατική και ακριβή συνοικία της Αυστραλίας, που κατά μέσο όρο, οι τιμές των σπιτιών φτάνουν τα πέντε εκατομμύρια δολάρια!

ΔΕΝ ξέρω πόσα πλήρωνε ενοίκιο ο κύριος… πρόξενος, αλλά να μην πλήρωνε καμιά εικοσαριά χιλιάδες δολάρια το μήνα, όταν (απ’ ότι μαθαίνω) η εδώ πρόξενος, Ελένη Λιανίδου, πληρώνει για τη σπιταρόνα στο (υποβαθμισμένο συγκριτικά) Τεμπλεστόου, γύρω στις $10.000 το μήνα!

ΚΑΙ εδώ μιλάμε μόνο για ενοίκια και όχι για τα υπόλοιπα έξοδα των σπιτιών για ρεύμα, γκάζι, κηπουρούς, καθαρίστριες και έξοδα δεξιώσεων, κέτερινγκ, σερβιτόρες και λοιπά, τα οποία και θα είναι εξίσου υψηλά.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Αν τα ενοίκια (και τα υπόλοιπα έξοδα) δεν είναι τόσο υψηλά, ευχαρίστως να διορθώσω αφού μου στείλουν τα σχετικά παραστατικά και να τους δώσω πίσω refund. Κλείνει η παρένθεση.

ΝΑ σημειώσουμε εδώ ότι (σύμφωνα με τον «Ελληνικό Κήρυκα») η πρωτοβουλία για πιο φτηνό σπίτι ήταν του ίδιου του προξένου του Σίδνεϊ, ο οποίος και βρίσκεται στην Ελλάδα αυτό τον καιρό και ενδεχομένως είδε «να κόβουν τη φτώχεια με το μαχαίρι».

Η καρδιά του Μυστακίδη σπάραξε, επίσης, όταν πληροφορήθηκε ότι η Ελλάς κλείνει και έξι πρεσβείες (στο Περού, την Ουρουγουάη, το Βιετνάμ, το Σουδάν, τη Ζιμπάμπουε και τη Νέα Ζηλανδία) καθώς και ορισμένα προξενεία.

ΤΟ πρόβλημα για μένα δεν είναι ότι τα κλείνει αλλά γιατί μπήκε (αρχικά) στο κόπο να τα ανοίξει στις πιο πάνω χώρες και όχι μόνο.

ΚΑΙ δεν θέλω να μου πει κανείς ότι έτσι κάνουν όλες οι χώρες που σέβονται τον εαυτό τους, γιατί θα απαντήσω τονίζοντας ότι, πρώτον, η Ελλάδα δεν ήταν (και δεν είναι) όπως οι άλλες χώρες που εκπροσωπούνται παντού διπλωματικά και, δεύτερον, δεν σεβάστηκε ποτέ, ούτε τον εαυτό της, ούτε την ιστορία της, που ελέω Θεού, κληρονόμησε.

ΕΧΩ ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες του πλανήτη και είμαι σε θέση να σας πω ότι πέντε-έξι φορές που προσπάθησα (σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής κυρίως) να έλθω σε επαφή με τις εκεί διπλωματικές μας Αρχές προκειμένου να μάθω δυο-τρία πράγματα για τους εκεί Έλληνες, δεν κατάφερα να έλθω σε επαφή μαζί τους.

ΜΙΑ βδομάδα τηλεφωνούσα στην πρεσβεία μας στην Πόλη του Μεξικού και άλλες τόσες μέρες στην Αβάνα της Κούβας, για παράδειγμα, και δεν έβρισκα κανέναν παρά το γεγονός ότι ο τηλεφωνητής των πρεσβειών πληροφορούσε τους ενδιαφερόμενους, για τις ώρες λειτουργίας.

ΓΙΑ το ίδιο θέμα έχω γράψει πολλές φορές, μετά τα ταξίδια και στην Ελλάδα όταν εξέφρασα τα παράπονά μου σε κάποιο αξιωματούχο του υπουργείου Εξωτερικών ό οποίος και μου απάντησε κυνικά «ναι, τα ξέρουμε, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…»!

ΒΕΒΑΙΩΣ και θα υπάρχουν και εξαιρέσεις (αν και εγώ δεν έτυχε να συνετίσω ακόμα) αλλά, το τόνο δεν τον δίνουν οι εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας.

ΤΟ μόνο που ενδιέφερε του διπλωμάτες μας, ιδιαίτερα στις χώρες χωρίς, μεγάλη επιρροή στις διεθνείς εξελίξεις, (όπως οι περισσότερες χώρες της Αφρικής, Λατινικής Αμερικής, Ειρηνικού και ως ένα βαθμό Ασίας) ήταν να την αράζουν και να οικονομάνε κανένα έξτρα φράγκο δραστηριοποιούμενοι στο εμπόριο αφορολόγητων προϊόντων.

ΟΣΟ για την Αυστραλία το πόστο επέλεγαν (σχεδόν αποκλειστικά για λούφα!) όσοι έφταναν σε κάποια ηλικία και ήταν να συνταξιοδοτηθούν. Όσοι έχουν γνωρίσει από κοντά πρεσβευτές και προξένους μας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) καταλαβαίνουν κατανοούν καλύτερα όσα αναφέρω πιο πάνω.

ΩΣ εκ τούτου, προτείνω να τους ανακαλέσουν μια ώρα γρηγορότερα από εδώ, ούτως ώστε να απαλλαγούμε εμείς από την παρουσία τους, να μην ταλαιπωρούνται και οι ίδιοι και, προπαντός, να κάνει οικονομία (στα δανεικά!) η ρημαγμένη χώρα.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ (έστω και πρόχειρα για 17 δευτερόλεπτα) μόνο τούτο: ότι η εδώ πρόξενος και όλοι οι υπάλληλοι του προξενείου οφείλουν την παρουσία τους εδώ αποκλειστικά και μόνο στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία.

ΕΤΣΙ και το ελληνικό Έθνος λειτουργούσε, όπως και το αυστραλιανό για παράδειγμα, δεν θα είχαν λόγους ύπαρξης. Αυτός είναι επίσης και ο λόγος που οι συμπατριώτες μας δημόσιοι υπάλληλα αντιστέκονται (και αγωνίζονται, όπως οι ταξιτζήδες, με νύχια και με δόντια) να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα.

ΝΑ προσθέσω ότι το ίδιο θα μας στοιχίζει να πηγαίνουμε στην Ελλάδα για πληρεξούσια και τα άλλα κωλόχαρτα που μας ζητούν κάθε τόσο και μας ταλαιπωρούν όπως τώρα με το πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας.

ΤΟ μόνο αρνητικό που βλέπω, σε περίπτωση που κλείσει το προξενείο, είναι ότι θα μείνει… άστεγη η βιβλιοθήκη που φιλοξενεί τον πνευματικό μόχθο των ποιητών και λογοτεχνών μας και δεν θα γίνονται δεξιώσεις στην προξενική κατοικία για να παρελαύνουν και φωτογραφίζονται, οι πρόεδροι, γραμματείς, παράγοντες και επιχειρηματίες της παροικίας.

ΤΟ γιατί οι φορείς ξεσκίζονται για την παρουσία των προξένων μας στις εκδηλώσεις τους, είναι ένα βίτσιο, το οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να κατανοήσω. Προφανώς περί ψώνιων πρόκειται.

ΑΣΕ που τη δουλειά των προξένων μπορούν να την κάνουν καλύτερα, όπως και τους παλιούς καλούς καιρούς, οι επίτιμοι (και μη αμειβόμενοι) πρόξενοι.

ΜΙΑ χαρά θα τα καταφέρει ο πρόεδρος της Κοινότητας Μελβούρνης (Β. Παπαστετγιάδης) και ως γενικός πρόξενος της Ελλάδας. Σιγά τη δουλειά και τα διπλωματικά μυστικά. Γεια χαρά.