ΔΕΧΟΜΑΙ, μην μπορώντας να κάνω και διαφορετικά, ότι δεν γράφω… διπλωματικά.

ΔΕΝ είμαι καθόλου διπλωμάτης, ρε παιδί μου, ούτε στα γραπτά μου ούτε στη γενικότερη συμπεριφορά μου.

ΘΑ γράψω (ο κόσμος να χαλάσει) ό,τι έχω κατά νου να γράψω, θα πω ό,τι έχω να πω, χωρίς (με το «μέσα» μυαλό) να επεξεργαστώ και θα χαμογελάσω σε όποιον γουστάρω.

ΜΕ δυο κουβέντες, προτιμώ την αγένεια από την ψεύτικη ευγένεια και τη σκληρή γλώσσα από την υποκρισία.

ΚΑΙ στο ερώτημα «γιατί είμαι έτσι», η απάντηση είναι «γιατί οι άλλοι είναι αλλιώς».

ΛΟΙΠΟΝ, επειδή η άκομψη (θα πρέπει να ομολογήσω) διπλωματική μου… εργασία την περασμένη εβδομάδα, εξόργισε τους διπλωμάτες μας και ενόχλησε όσους «κλίνουν ευλαβικά το γόνυ» στους εκπροσώπους του Έθνους, θα επανέλθω, όχι για να επανορθώσω, αλλά να δώσω τη «χαριστική βολή» στις σχέσεις μου με τους ασκούντες το (άκρως) υποκριτικό αυτό λειτούργημα.

ΠΡΙΝ, όμως, το κάνω, θα προσπαθήσω (όσο πιο… διπλωματικά μπορώ) να απαντήσω σε δυο-τρεις αναγνώστες που μου τηλεφώνησαν και με ρώτησαν «πότε, επιτέλους, θα αρχίσει η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας στο Lonsdale Street”;

ΣΥΜΦΩΝΑ με το συμβόλαιο που έχει υπογράψει η Κοινότητα με την κατασκευαστική εταιρία, η ανέγερση έπρεπε να αρχίσει στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη.

ΑΙΤΙΑ που δεν άρχισε και το εκκενωμένο κτίριο κοντεύει να στοιχειώσει, είναι οι διαφωνίες της Κοινότητας για τεχνικούς λόγους (οι οποίοι, βέβαια, έχουν και οικονομικές προεκτάσεις) με τους ιδιοκτήτες του ακριβώς διπλανού ακινήτου.

ΝΑ σημειώσουμε εδώ ότι, παρά το γεγονός ότι το διπλανό ακίνητο είναι ελληνικής ιδιοκτησίας, οι δύο πλευρές δεν έχουν καταφέρει το τελευταίο τρίμηνο να γεφυρώσουν τις διαφορές τους.

ΤΟ ότι κατάγονται από τον ίδιο τόπο και ομιλούν την ίδια γλώσσα μάλλον δεν έχει βοηθήσει να αμβλυνθούν οι διαφωνίες, που σημαίνει (όπως σωστά διαλαλούσε και ο Κάρολος Μαρξ πριν 15 δεκαετίες) ότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολύ πιο ισχυρά, όχι μόνο από την εθνικότητα, αλλά και από αυτή την ίδια τη συγγένεια πρώτου βαθμού.

ΕΔΩ σκοτώνονται αδέλφια μεταξύ τους (για μια αυλακιά ή μια μεσοτοιχία!) δεν θα διαφωνήσουν συμπατριώτες (και επί δεκαετίες γείτονες!) που συμβιούν στη ξενιτιά;

ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΣ της Κοινότητας, μου εξήγησε (με κάθε λεπτομέρεια) τις υπάρχουσες διαφορές, τονίζοντας ιδιαίτερα τη θέση που κρατά ο Δήμος Μελβούρνης, αλλά δεν θα υπεισέλθω σε αυτά γιατί νομίζω (για την ώρα τουλάχιστον) ότι δεν θα συμβάλουν στην αποφόρτιση του κλίματος.

ΑΠ’ Ο,ΤΙ κατάλαβα η υπόθεση (αν στο μεταξύ δεν συμβεί κάτι) θα οδηγηθεί στο αρμόδιο δικαστήριο, γιατί η ασυνεννοησία δεν οδηγεί πουθενά και η κρατούσα κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί στην αιωνιότητα.

ΜΕ δυο κουβέντες ότι δεν κατάφεραν, οι πιο φανατικοί πολέμιοι του Πύργου επί σειρά ετών, (να ματαιώσουν δηλαδή την ανέγερσή του) το κατάφερε η… μεσοτοιχία του διπλανού κτιρίου!

ΤΙΣ εξελίξεις τις παρακωλυθούμε από κοντά και θα επανέλθουμε στο θέμα σύντομα (και με κάθε λεπτομέρεια) όταν διευκρινιστούν ορισμένα θεματάκια που ερευνά ο ειδικός (σε διαφωνίες ανεγέρσεων) συνεργάτης μας.

ΜΕΧΡΙ τότε υπομονή και αν περάσετε από το Σίτι βγάλτε καμιά αναμνηστική φωτογραφία όσο ακόμα το παρελθόν συνεχίζει να στέκεται στα θεμέλιά του.

ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στο νέο μέτωπο που εγκαινίασα με τους διπλωμάτες μας, οι οποίοι και έγιναν «άγρια θηρία» με τα όσα έγραψα το περασμένο Σάββατο για τις… φτωχικές οικίες που διαμένουν.

«ΑΓΡΙΑ θηρία», επίσης, έγιναν και αρκετοί αναγνώστες της στήλης, οι οποίοι και δεν πίστευαν τα μάτια τους διαβάζοντας ότι ο πρόξενος του Σίδνεϊ, Βασίλειος Τόλιος, συνέχιζε να μένει στο Βοκλούζ, τρία χρόνια μετά την ολική κατάρρευση και (ανεπίσημη) χρεοκοπία του σπάταλου (και άμυαλου) Έθνους.

ΓΙΑ όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη, γύρω από την κτηματομεσιτική αγορά και τα ενοίκια, ήταν (τουλάχιστον γελοία) η δικαιολογία του προξένου του Σίδνεϊ ο οποίος και είπε ότι το σπίτι στο ακριβότερο προάστιο της Αυστραλίας, ακρίβυνε λόγω της αύξησης της… ισοτιμίας του αυστραλιανού δολαρίου με το ευρώ!

ΤΟ σπίτι, κύριε Τόλιε (στο συγκεκριμένο προάστιο) ήταν κάτι περισσότερο από πανάκριβο μιας εξαρχής για την ελληνική Πολιτεία που ζει με δανικά από τις 10.30 το πρωί της 21ης Μαρτίου του 1821!

ΤΙΠΟΤΑ απολύτως δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη (δαπανηρή) επιλογή που έγινε για τη μίσθωση οικίας στο Βοκλούζ, για να πουλούν «αριστοκρατική μούρη» οι κατά καιρούς πρόξενοι, ορισμένοι εκ των οποίων πατούσαν τις κότες όταν έβγαιναν από την εξώπορτα των σπιτιών τους στα χωριά που γεννήθηκαν.

ΚΑΙ εδώ μιλάμε για χρήματα που προέρχονταν από δάνεια και από τους ελάχιστους και μη διαφυγόντες φόρους των Ελλήνων πολιτών.

ΤΟ ότι το πτωχόν ελληνικόν Έθνος είχε κληρονομήσει (διά της καλπάζουσας φαντασίας του) τις συνήθειες των πάμπλουτων χωρών και οι μεγαλωμένοι (με στερήσεις και… χαβιάρι!) διπλωμάτες του αριστοκρατικές έξεις και υψηλή αισθητική εξάρτηση, ήταν γνωστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ, όμως, όλοι, ότι το τσουνάμι της κρίσης, που σάρωσε τα πάντα (βυθίζοντας τους απανταχού Έλληνες σε βαθιά ντροπή και κατάθλιψη, για τη συσσωρευμένη μιζέρια και το διεθνές ρεζιλίκι!) θα αφύπνιζε όχι μόνο το υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και τα πατριωτικά αισθήματα των διπλωματών μας.

ΚΑΝΑΜΕ όλοι, όμως, λάθος γιατί δεν καταφέραμε να συλλάβουμε (σε όλο της το μεγαλείο), από τη μια μεριά, την πλήρη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρο και να προβεί σε δρακόντειες περικοπές και, από την άλλη, τον αμοραλισμό του διπλωματικού σώματος που υποτίθεται ότι υπηρετεί και προωθεί ανά τον κόσμο τα συμφέροντα της χώρας.

Η ελληνική Πολιτεία, δεν ξόδευε μόνο τεράστια ποσά για διαμονή, οδηγούς (και άλλες περίσσιες πολυτέλειες) των διπλωματών της στο εξωτερικό, αλλά τους έδινε (σε σχέση με τις δυνατότητές της και την ποιότητα των υπηρεσιών που προσέφεραν) και εξωφρενικούς μισθούς!

ΚΑΙ μη μου πει κανείς (όπως και στο παρελθόν) ότι παρόμοιοι ή και μεγαλύτεροι είναι οι μισθοί των Αμερικανών, Βρετανών ή Ελβετών διπλωματών, γιατί δεν έχω καμιά διάθεση για άλλες (γελοίες) δικαιολογίες και (ανόμοιες) συγκρίσεις.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: οι διπλωμάτες (είναι κατά τη γνώμη μου) ό,τι χειρότερο υπάρχει στην οκνηρή (και πέρα για πέρα ανίκανη) ελληνική δημόσια διοίκηση.

ΕΙΝΑΙ κάτι σαν τους ταξιτζήδες που χρέωναν κυνικά (και με το έτσι θέλω) τους πελάτες τους ανύπαρκτες διαδρομές.

ΟΠΩΣ οι ταξιτζήδες, έτσι και οι διπλωμάτες μας βόλτες έκαναν ανά τον κόσμο και μας χρέωναν ό,τι γούσταραν.

ΓΙΑ την… ευσυνειδησία τους έγραψα σχετικά την περασμένη βδομάδα. Άσε που είναι και σε πάρα πολλούς γνωστή η εδώ συμπεριφορά των κατά καιρούς διπλωματών μας.

ΜΕ λίγες κουβέντες, αγαπητοί αναγνώστες, έκαναν και αυτοί (επί το πολλαπλάσιο!) ό,τι έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, που συνεισέφεραν τα μέγιστα στο (πρόσφατο) τραγικό νεοελληνικό ναυάγιο: λούφαραν κανονικά, καταβάλλοντας παράλληλα προσπάθειες να οικονομήσουν όσα περισσότερα μπορούσαν και να συνταξιοδοτηθούν μια ώρα αρχύτερα!

ΔΕΝ είχε στεγνώσει ακόμα το μελάνι των όσων έγραψα την περασμένη εβδομάδα και στο γραφείο του «Νέου Κόσμου» ήλθε μια ανακοίνωση του Προξενείου Σίδνεϊ για τη πρόσληψη οδηγού που να έχει τελειώσει (τουλάχιστον) το… Λύκειο και να μιλάει καλά ελληνικά και αγγλικά, προφανώς για να περιφέρει τον εκεί πρόξενο στις… δεξιώσεις των παροικιακών φορέων!

Η ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην προχθεσινή έκδοση της εφημερίδας μας ήταν το κερασάκι στην τούρτα που έβαλε στα γραφόμενά μου το ίδιο το Προξενείο.
 
ΜΑΛΙΣΤΑ, κυρίες και κύριοι, σε μια εποχή που οικονομικά (και όχι μόνο) στην πατρίδα «έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» και οι άνεργοι πλησιάζουν (με βήμα γοργό) το ενάμιση εκατομμύριο, εδώ πρόξενοί μας θέλουν και… οδηγό!

ΑΝΤΙ η εδώ πρόξενος, Ελένη Λιανίδου, να παραπονιέται ψιθυριστά, σε φιλικά προσκείμενα ώτα, «για το τι είναι αυτά που γράφουμε!», δεν έχει παρά να μας ενημερώσει για το πόσο στοιχίζει στο (χρεοκοπημένο) Έθνος το… σπιτάκι που μένει και δεξιώνεται τους παροικιακούς μας άρχοντες και, επιπλέον, να μας πει ξεκάθαρα αν, κατά τη γνώμη της, αξίζει να ξοδεύονται τέτοια ποσά για τις… δημόσιες σχέσεις που κάνει το Προξενείο για λογαριασμό της χώρας.

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ έχουν ξοδευτεί και στην Αυστραλία για τις υποτιθέμενες δημόσιες σχέσεις που θα προσέλκυαν επενδύσεις, θα ανύψωναν το κύρος της πατρίδας και θα βοηθούσαν στην προώθηση των εθνικών μας θεμάτων.

ΕΚ του αποτελέσματος πλέον μπορούμε να πούμε με (περίσσια) βεβαιότητα ότι τα χρήματα ξοδεύτηκαν «στο γάμο του Καραγκιόζη».

ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ δεν καταφέραμε να προσελκύσουμε, το κύρος της χώρας υπέστη καθίζηση και ο διεθνής διασυρμός (και εξευτελισμός της!) συνεχίζεται, ενώ τα διεθνή θέματα που μας απασχολούν έχουν (σε όλα τα μέτωπα) κακοφορμίσει.

ΠΑΝΩ από εκατό άτομα (επιχειρηματίες, τεχνοκράτες και ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί!) συνόδευσαν πριν χρόνια το τότε υπουργό Οικονομίας, Γεώργιο Αλογοσκούφη, που επισκέφθηκε την Αυστραλία για προσέλκυση επενδύσεων.

ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ δεξιώσεις επί δεξιώσεων δόθηκαν και οι επιχειρηματίες που προκλήθηκαν, αφού έφαγαν, ήπιαν και χειροκρότησαν, πήγαν σπίτι τους για να ξεχάσουν όσα (φαιδρά) άκουγαν από επίσημα χείλη.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ (και τα έξοδα που έγιναν και για άλλες παρόμοιες επισκέψεις) όχι μόνο δεν προσελκύσαμε επενδύσεις, αλλά δεν διδαχτήκαμε ότι οι δημόσιες σχέσεις, οι δεξιώσεις και τα χειροκροτήματα, δεν επαρκούν να αποφασίσει ένας επιχειρηματίας να επενδύσει.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια και να σκοντάφτουμε (ξανά και ξανά) στην ίδια πέτρα, όπως έγινε πριν λίγους μήνες με τις επισκέψεις δύο γκρουπ επιχειρηματιών από την πατρίδα.

ΕΧΕΙ μαλλιάσει η γλώσσα μου εδώ και τριάντα χρόνια να μιλώ γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωνε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί να ιδρώσει; Δανεικά ξόδευαν!

ΤΑ ίδια γίνονταν με την Ολυμπιακή Αεροπορία, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, τις αθρόες επισκέψεις υπουργών (και συνοδών!) για προσέλκυση… επενδύσεων, για προξενικές δεξιώσεις και λοιπές δημόσιες σχέσεις. Γεια χαρά.