Mια  ιστορία γράφεται εδώ και πολύ καιρό  με μπλε μελάνι στα χωράφια μας και τελειωμό δεν φαίνεται να έχει.

ΣΤΟ γαλάζιο εσωκομματικό εμφύλιο αναφέρομαι, που έχει ξεσπάσει στους κόλπους των οργανωμένων οπαδών της Νουδούλας στην παροικία μας.

ΟΠΩΣ όλοι οι εμφύλιοι (μιας και διεξάγεται μεταξύ των τέκνων της ίδιας ιδεολογίας) είναι σκληρός, υπόγειος, αδυσώπητος και μέχρι τελικής πτώσης.

ΜΑ τι έχουν και «σκοτώνονται» μεταξύ τους τα τέκνα της ίδιας γαλάζιας νεοφιλελεύθερης μητέρας, θα με ρωτήσετε. Τόσο βαθιές είναι οι ιδεολογικές τους διαφορές;

ΟΧΙ κύριοι. Δεν διαφωνούν ούτε για τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού ούτε για τη στρατηγική των Μνημονίων ούτε για τις ιδιωτικοποιήσεις ούτε (βέβαια) για τις αιτίες της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

ΣΕ προσωπικές διαφορές, του στιλ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε…» και γιατί θέλουν να γίνουν όλοι «Αρχηγοί», οφείλονται οι διαφωνίες.

ΓΙΑΤΙ είναι λίγα τα «θεσμικά» πόστα και μόνο μία η προεδρία… Γιατί είναι πολλοί οι υποψήφιοι που φιλοδοξούν να παίζουν το πρώτο βιολί και πολύ μικρή η ορχήστρα.

ΜΕ δύο κουβέντες, στους παραδοσιακούς λόγους που θεμελιώνονται όλοι οι εμφύλιοι, οι διαφορές, οι διαφωνίες (και οι διασπάσεις) των Ελλήνων όταν οργανώνονται να κάνουν κάτι.

ΤΕΛΟΣ πάντων, για όλα τα γνωστά ρε παιδί μου, που συμπυκνώνονται «στο γιατί εσύ και όχι εγώ». Για όλα αυτά, που συνήθως τρωγόμαστε μεταξύ μας, μαλλιοτραβιούνται και οι γαλάζιοι αδελφοί μας.

ΤΗΝ πιο πάνω «επιστημονική ανάλυση» την έκανα προκειμένου να σας βοηθήσω να ξεπεράσετε την κρατούσα σύγχυση και να σας κατατοπίσω, ώστε με ξεκάθαρο μυαλό να αποφασίσετε ποια από τις τρεις γαλάζιες αμαδούλες δικαιούται να εκπροσωπεί τη μεγάλη (πατριωτική) δεξιά παράταξη της παροικίας μας.

ΚΑΙ αναφέρομαι σε τρεις και όχι δύο παρατάξεις, γιατί εκτός από τις δύο γνωστές, που έχουν από καμιά δεκαριά μέλη, υπάρχει και αυτή τους ΕΝΟΣ (δηλαδή του Κυριάκου Παπαδημητρόπουλου) γυρνά στην πιάτσα με τη «σφραγίδα» του πρωθυπουργού Σαμαρά στην τσέπη και λειτουργεί ως «μπαλαντέρ», προσπαθώντας να διατηρήσει την ισορροπία μεταξύ των δύο.