Όσες, μα όσες φορές κι αν αναφερθεί κανείς στα αδικοχαμένα πλάσματα αυτού του κολασμένου πλανήτη, είναι λίγες. Όσα κεράκια κι αν ανάψει -ένα για κάθε ψυχούλα- είναι λίγα. Όσα δάκρυα κι αν χυθούν, είναι λίγα. Λίγα είναι και τα λόγια που μπορούν να παρηγορήσουν μια μάνα όταν χάνει το παιδί της…
Ο 8χρονος Μάρτιν Ρίτσαρντ, γεμάτος χαρά, άρχισε να τρέχει για να αγκαλιάσει τον πατέρα του την ώρα που ετοιμαζόταν να κόψει το νήμα, στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, όμως δεν έφτασε ποτέ στην αγκαλιά του, γιατί μια βόμβα πρόλαβε να κόψει το δικό του νήμα της ζωής.
Κάθε λεπτό, ένα παιδί χάνεται σ’ αυτό τον αλλόκοτο, σκληρό κόσμο. Ένα παιδί πεθαίνει από αβιταμίνωση, από αρρώστιες, από κακοποίηση, από βόμβες, από όπλα, από ανθρώπινη σκληρότητα. Ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι του καθενός μας παιδί. Ένα παιδί, που ΕΙΝΑΙ του καθενός μας παιδί!
Άλλα λόγια δεν έχω να σας πω˙ η συγκίνηση με πνίγει.
Νομίζω, άλλωστε, πως οι πολλές κουβέντες απαξιώνουν τη θλίψη κι επειδή ο μεγαλύτερος πόνος είναι συνήθως μνησιπήμων και βουβός, παραθέτω ένα απόσπασμα από το πανέμορφο ποίημα του Τόλη Νικηφόρου, «Όταν πεθαίνει ένα παιδί», που οι στίχοι του, πιστεύω, συμπυκνώνουν όλα όσα ταιριάζουν στην περίσταση:
«…
όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει»
Τόλης Νικηφόρου, Ποιήματα 1966-2002, Νέα Πορεία
Στον Μάρτιν, την Αϊσέ, τη Φαμπιέν, τη Μαλάλα, τη Μαρία, τον Αχμέτ, τον Ξιάο, τη Μαργαρίτα, τον Ισαάκ, τον Σεργκέι και σε όλα τα αγγελούδια που καθημερινά σηκώνουν το σταυρό τους ή χάθηκαν για πάντα, ένα όμορφο νανούρισμα του Μπραμς, που ελπίζω να φτάσει εκεί ψηλά…
(Johannes Brahms, Lullaby):
http://youtu.be/t894eGoymio