Και ξαφνικά, η Ελλάδα άρχισε να ξυπνά από το λήθαργο. Και ξαφνικά, η Ελλάδα άρχισε να βλέπει και ν’ ακούει. Και ξαφνικά, η Ελλάδα ανακάλυψε τη Χρυσή Αυγή…
Και τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, αυτά που τα τελευταία τρία χρόνια είχε αφήσει στην τύχη τους, αφού είναι γνωστό ότι η σαπίλα, άμα δεν την καθαρίσεις, προχωρά και προχωρά, μέχρι που γίνεται γάγγραινα και τότε πια θεραπεία δεν υπάρχει, μόνο ακρωτηριασμός. Κι αρχίσαμε λοιπόν, οι όψιμα αφυπνισθέντες, να ψάχνουμε από δω, να ψάχνουμε από κει, εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; Στην ΕΛΑΣ, στο στρατό, στο λιμενικό, στα ψυχιατρεία, στα σχολεία, ανάμεσα σε δημοσιογράφους, εφοπλιστές, κληρικούς; Τρέξτε παιδιά! Ψάξτε όπου μπορείτε, μήπως και σώσουμε τη βαρέως νοσούσα δημοκρατία μας! Δεν λέω, καλά κάνουμε και ψάχνουμε. Όμως γιατί αυτή η χρονοκαθυστέρηση; Τόσον καιρό η Δικαιοσύνη πού ήταν; Και γιατί πάντα τα αντανακλαστικά αργούν τόσο πολύ να ενεργοποιηθούν σ’ αυτόν τον τόπο;
Η πορεία της νεοναζιστικής οργάνωσης ήταν προδιαγεγραμμένη. Επιβεβαιώθηκε, νομίζω, και πάλι η θεωρία του τεντωμένου σχοινιού. Όσο η μία πλευρά χαλαρώνει το σχοινί, τόσο περισσότερο το τεντώνει η άλλη. Έτσι λοιπόν τα φουσκωτά καλόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες και τα ξυρισμένα κεφάλια, όσο έμεναν ατιμώρητα, τόσο αποθρασύνονταν κι από χαστούκια σε δημοσιογράφους και ανατροπές πάγκων αλλοδαπών μικροπωλητών, έφτασαν στα ξυλοκοπήματα και τα μαχαιρώματα. Κι από ταλαίπωρους μετανάστες, στο στόχαστρο μπήκαν και ημεδαποί αντιφρονούντες. Κι έτσι άδικα, έχασε τη ζωή του το 34χρονο παλικάρι.
Όμως, τα άλλα παλικάρια πριν τον Παύλο δεν είχαν ψυχή; Ή μήπως ήταν απλώς “μετανάστες”;
Εντελώς ενδεικτικά:
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2012, τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε σε κομμωτήριο Πακιστανού στη Μεταμόρφωση και μαχαίρωσε έναν πελάτη, ενώ στις 22 του ίδιου μήνα χρυσαυγίτης μαχαίρωσε δύο Πακιστανούς που περίμεναν στη στάση λεωφορείου στη λεωφόρο Ηρακλείου, τον έναν από τους δύο σοβαρά.
Στις 17 του περασμένου Ιανουαρίου, ξημερώματα, στα Κάτω Πετράλωνα, δύο χρυσαυγίτες (ο ένας πυροσβέστης) σκότωσαν με πολλές μαχαιριές έναν δύστυχο – και άτυχο – Πακιστανό που πήγαινε με το ποδήλατό του στην αγορά για να βγάλει το μεροκάματο. Και πόσα ακόμη! Τι να πρωτοαναφέρει κανείς! Τριάντα δύο φάκελοι διαβιβάστηκαν στον εισαγγελέα και πόσες περιπτώσεις θα μείνουν για πάντα στο σκοτάδι…
Και να λοιπόν, που, σε αντίθεση με αυτά που διατείνονταν πολλοί, έστω και καθυστερημένα, βρήκαμε και νομική φόρμουλα για να τα βάλουμε με τη Χρυσή Αυγή, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό, αφού αποδεικνύει ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί διαθέτουν αμυντικούς μηχανισμούς έναντι αυτών που τους επιβουλεύονται. Τελικά, αδιέξοδα δεν υπάρχουν στη δημοκρατία, αρκεί να θέλουμε να βρούμε λύσεις. Και να τελειώνουμε μια και καλή μ’ αυτό το απόστημα το συντομότερο, γιατί ο χρόνος τρέχει και η Ελλάδα δεν έχει καιρό για χάσιμο. Έχει αφήσει έναν αγώνα στη μέση…
*Περισσότερα άρθρα της κ. Λούπα στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.palmografos.com