Οι πιο παλιοί ήρθαν εδώ με τα υπερωκεάνια, οι νεότεροι με τα αεροπλάνα, η Στέλλα Μιχαήλ ήρθε για πρώτη φορά με το ‘Αερόπλοιο’, έναν θίασο που παρουσίασε ένα παιδικό παραμύθι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Αντίποδες». Άρεσε η ίδια, άρεσε και στην ίδια η Αυστραλία οπότε πρόθυμα δέχθηκε να συνεργαστεί με παροικιακά σχολεία διδάσκοντας θέατρο στα παιδιά. Παράλληλα, συμμετείχε και σε δύο παραστάσεις του θεατρικού οργανισμού «Παροικία», «Το Κελεπούρι» και «The Full Monty». Εκείνο που έχει ξέχωρη σημασία είναι ότι η παρουσία της εδώ σημαδεύτηκε και με ένα απρόσμενα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το παροικιακό θέατρο κυρίως από τους νέους.
Σ’ αυτό, βέβαια, συνέβαλαν και άλλοι νεοφερμένοι ηθοποιοί από την Ελλάδα που συνεργάστηκαν τόσο με το θίασο «Παροικία» όσο και με το θίασο της ΕΕΑΜΑ. Ωστόσο, η Στέλλα Μιχαήλ συνέβαλε καταλυτικά στα θεατρικά δρώμενα. Η ίδια σήμερα βρίσκεται στο Λονδίνο όπου πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση Μήδεια (Medea Material) ενώ παράλληλα διδάσκει θέατρο και στα εκεί Ελληνόπουλα. Διατηρεί, όμως, τις καλύτερες αναμνήσεις από την Αυστραλία και ευελπιστεί ότι θα έχει και πάλι την ευκαιρία να βρεθεί κοντά μας και να κάνει αυτό που τόσο αγαπά, να διδάσκει θέατρο σε παιδιά και να συμμετέχει και η ίδια σε θεατρικές παραστάσεις.
Δεδομένης της πλούσιας εμπειρίας της, αλλά και της γνώσης της για το παροικιακό θέατρο, επιδιώξαμε μια συζήτηση μαζί της, όπου η Στέλλα Μιχαήλ υπογραμμίζει ιδιαίτερα την καθοριστική συμβολή του θεάτρου και στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, κάτι που είχε επισημάνει πρόσφατα και στην εφημερίδα μας και η θεατρολόγος, Κατερίνα Πουταχίδου.

Η Στέλλα Μιχαήλ μιλώντας όμως για το πώς βρέθηκε αρχικά στη Μελβούρνη μάς λέει πως μετά την αποφοίτησή της από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», βρέθηκε στο θίασο «Αερόπλοιο», όπου έπαιξε ένα ελληνικό παραμύθι καθώς και μονολόγους από το Αρχαίο Ελληνικό Δράμα, «Ιφιγένεια», «Ηλέκτρα», «Κλυταιμνήστρα», με τα οποία ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον στο International Kids Festival στο ξακουστό Kennedy Centre και αργότερα στην Αυστραλία για παραστάσεις σε ελληνικά σχολεία. Σύμφωνα με την Στέλλα «Η Αυστραλία είναι μια παραμυθένια χώρα, όπου ο Ελληνισμός ανθίζει».

νει «σπουδαίους Έλληνες εκεί, με γοήτευσε η άρτια οργάνωση της Ελληνικής Κοινότητας της Μελβούρνης, η δίψα για μάθηση των παιδιών εκεί και η ανταπόκριση που είχαν οι παραστάσεις μας στα παιδιά της Ομογένειας».

Από την εμπειρία της τις δυο χρονιές που δίδαξε θέατρο σε μαθητές σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας διαπίστωσε το έντονο ενδιαφέρον των παιδιών για το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες. Όπως η ίδια σχολιάζει «το θέατρο απελευθερώνει τη φαντασία και τις αισθήσεις, σε κάνει να εκφράζεσαι, να ονειρεύεσαι και να αποκτάς το αίσθημα της ομαδικότητας και της συνεργασίας. Παράλληλα, το θεατρικό παιχνίδι είναι ένας διαδραστικός διάλογος του παιδιού με το κείμενο, τη μουσική, το χορό, τα σκηνικά, τα κοστούμια».

«Τα Ελληνόπουλα της Αυστραλίας» αναφέρει «διψάνε για την ελληνική τέχνη, έχουν ζωηρό ενδιαφέρον για την ελληνική μυθολογία, ιστορία και πολιτισμό. Η Ελλάδα, ως γενέτειρα του θεάτρου, έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στα Ελληνόπουλα της Διασποράς και να τους κάνει να νιώθουν περήφανοι για τις ελληνικές τους ρίζες». Εδώ όμως έρχεται να επισημάνει η Στέλλα και το σημαντικό ρόλο που παίζει επίσης η ποιότητα του εκπαιδευτικού καθώς αναφέρει ότι πρέπει να έχει ο εκπαιδευτικός τα κατάλληλα εφόδια, να έχει άρτια ελληνική παιδεία και τονίζει ιδιαίτερα «να ξέρει να μεταδίδει τις γνώσεις του με αγάπη και μεράκι στους μαθητές».
Για το αν όμως βοηθάει αυτή η ενασχόληση τις γλωσσικές ικανότητες των μαθητών, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο, η Στέλλα έχει να πει από την πείρα της, καθώς μέσα σε δύο χρόνια στην Αυστραλία ανέβασε 14 έργα με τους μαθητές της, τα περισσότερα βασισμένα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, από Αριστοφάνη μέχρι Ευριπίδη, ότι το θέατρο είναι η τέχνη που βοηθά τα παιδιά στην εξάσκηση της ελληνικής γλώσσας, την προφορά της και τη γνώση για την Ιστορία και τον Πολιτισμό μας.
«Η Ελλάδα ως κοιτίδα του θεάτρου, προσφέρει στους μαθητές τα απαραίτητα στοιχεία και γνώσεις» αναφέρει.

Και επιχειρώντας μια πρώτη σύγκριση με τα παιδιά της Ελλάδας «Στην Ελλάδα, η ελληνική παιδεία και το θέατρο είναι δεδομένα και μέρος της καθημερινότητας» επισημαίνει και σχολιάζει η Στέλλα «ενώ στη μακρινή Αυστραλία τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών καταβάλλουν διπλάσια προσπάθεια, επειδή ανήκουν σε δυο χώρες και σε δυο πολιτισμούς». Και αναγνωρίζει πως είναι σχεδόν ηρωική η προσπάθεια εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, πολιτισμού και τέχνης των Ελλήνων του εξωτερικού παράλληλα με το πρόγραμμά τους στα αγγλικά.

«Είναι άξια επαίνου τα Ελληνικά Σχολεία της Μελβούρνης και όχι μόνο γιατί καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια να μεταδώσουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας» καταλήγει.

Όσο για τη δική της εμπειρία στο θέατρο, την περιγράφει ως ένα μεγάλο ταξίδι που δεν έχει αρχή και τέλος. «Από μικρή έβλεπα πολλές θεατρικές παραστάσεις» μας λέει «για παιδιά και όχι μόνο, από κουκλοθέατρο έως Καραγκιόζη και αυτό με βοήθησε να έχω πιο χρωματιστά όνειρα ως παιδί και να μη χάσω την αθώα παιδικότητά μου». Είχε την τύχη να γνωρίσει από παιδί στο Λύκειο των Ελληνίδων όπως η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά «στο τμήμα παραδοσιακών χορών, τη μεγάλη χορογράφο Μαρία Χορς, η οποία με μύησε στο χορό και το θέατρο. Αργότερα, έγινα ιέρεια, συμμετέχοντας σε δύο τελετές αφής της Ολυμπιακής Φλόγας στην αρχαία Ολυμπία για την Ελλάδα 2004 και για το Πεκίνο 2008. Ήταν από τις αξέχαστες εμπειρίες μου, δίπλα στη Μαρία Χορς και αργότερα με την Άρτεμη Ιγνατίου, την οποία θεωρώ άξια διάδοχό της. Νιώθεις δέος και συγκίνηση στο μαγικό και μυθικό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας» δηλώνει.

Η πρώτη εμπειρία της Στέλλας στο θέατρο μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή ήταν ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Α. Αναστασάκη όπου ερμήνευσε το ρόλο της Ιούς. Όπως μας περιγράφει «Η παράσταση αυτή ήταν στην αρχαΐζουσα, είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό και κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα». Αμέσως μετά ήρθε το θέατρο για παιδιά με το «Αερόπλοιο». Πάντως, η Στέλλα μακαρίζει τον εαυτό της καθώς όπως αναφέρει είχε την τύχη να σπουδάσει στο Θέατρο τέχνης του Κ. Κουν, ενός διεθνούς ανθρώπου του θεάτρου, του οποίου η μέθοδος διδάσκεται σε έδρες θεατρικών σπουδών του εξωτερικού.
Σε σχέση με τα παιδιά δίδαξε θέατρο σε σχολεία της Αθήνας και της Ελευσίνας για δυο χρόνια. «Μετά ήρθε στη ζωή μου η μακρινή Αυστραλία» αναφέρει «όπου δίδαξα στα σχολεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της Μελβούρνης, στο Nestoras College και στο Omiros College. Ήταν σπουδαία εμπειρία και η συνεργασία με όλα τα σχολεία ήταν άψογη».

Όσο για τα σχέδια της για το μέλλον, όπως είπαμε, το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ, τώρα βρίσκεται στο Λονδίνο και δίνει μια παράσταση πάνω στη Μήδεια (Medea Material) σε σκηνοθεσία Ναταλίας Κάτσου, στο Εtcetera Τheatre. Από τον Σεπτέμβριο θα περιοδεύσει με το θίασο «Αερόπλοιο» σε σχολεία του Λονδίνου. «Μακάρι στο μέλλον να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να ξανάρθω στην Αυστραλία και να προσφέρω στην Ελληνική παροικία» καταλήγει.