Πριν 8 χρόνια, και συγκεκριμένα παραμονές της ελληνικής κρίσης και των εθνικών βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα το 2007, σχεδόν αυθόρμητα – και περισσότερο για προσωπική μου διασκέδαση – ξεκίνησα να γράφω ένα «αλφαβητάρι» ή «γλωσσάρι της ελληνικής κρίσης» όπου παρακολουθούσα και σχολίαζα κυνικά σε χιουμοριστικό πνεύμα την πολιτική επικαιρότητα. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε υπό τον τίτλο «Το αλφαβητάρι του ενημερωμένου ψηφοφόρου και δημοσιεύθηκε στο «Ν.Κ.» (13.9.2007). Καθώς η οικονομική και πολιτική κρίση επιδεινωνόταν, το γλωσσάρι δεν μπορούσε παρά να την παρακολουθεί και να συνεχίζεται. Σε διάφορες μορφές και υπό διαφορετικούς τίτλους απ’ αυτές τις στήλες. Αποκορύφωμα ήταν το «Πολιτικός αυτοσαρκασμός με ονοματεπώνυμο… – Πώς εκδικείται η γλώσσα τους Έλληνες πολιτικούς» («Ν.Κ.», 14.06.2012). Το τελευταίο κείμενο, αν και στο ίδιο πάντα πνεύμα με το προηγούμενο, έκανε μια στροφή, επικεντρωνόμενο σε συγκεκριμένους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Περίπου στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και το ακόλουθο γλωσσάρι – ιδιαίτερα με τα πρόσφατα διαδραματιζόμενα στην πατρίδα που απασχολούν καθημερινά τα διεθνή ΜΜΕ. Ο γράφων πίστευε ότι το γλωσσάρι θα ήταν κάτι το προσωρινό και παροδικό, αλλά δυστυχώς διαψεύστηκε. Γι’ αυτό και ακολούθησαν πολλά παρόμοια κείμενα τα οποία βρήκαν αισθητή απήχηση. Έτσι, όσο συνεχίζεται και κορυφώνεται η κρίση και το δράμα της Ελλάδας, αναπόφευκτα θα συνεχίζεται και το «γλωσσάρι» της. Κουράγιο και enjoy!…
ΣΥΡΙΖΑ: Κόμμα (ή μήπως… απόκομμα;) της Ριζοσπαστικής και «πρώτη φορά Αριστεράς» (ίσως και τελευταίας;), το οποίο επανέφερε την αλήστου μνήμης πολιτική των πάλαι ποτέ κοινωνικών φρονημάτων, διαχωρίζοντας και στιγματίζοντας τους Έλληνες πολίτες σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» – όπως παλαιότερα σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα».
Alexis Tsipras: Προϊόν πολιτικού artificial insemination ΣΥΡΙΖΑ (ενός αριστερού κόμματος πολλών συνιστωσών) και ΑΝΕΛ (ενός ακροδεξιού εθνικιστικού (απο)κόμματος της συνιστώσας των «ψεκασμένων»), αλλά κι ενός καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος, με το μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Από την παραπάνω επιμιξία προέκυψε η τερατογένεση ενός αριστερού (;) πρωθυπουργού με ό,τι αυτό συνεπάγεται: Bank run, capital controls, κλειστές τράπεζες, άδεια ΑΤΜ, αναλήψεις συντάξεων με το σταγονόμετρο κτλ. Ουδεμία σχέση έχει ο δικός μας Alexis (το αριστερό αγόρι) με τον Alexis de Tocqueville. O τελευταίος (Alexis) συνέγραψε το κλασικό βιβλίο «Η δημοκρατία στην Αμερική». Ο πρώτος (Alexis) αποκτά εμπειρίες, πειραματιζόμενος πάνω στου κασσίδη του κεφάλι, για τη συγγραφή ενός μελλοντικού αντίστοιχου πονήματό του: «Η Μπανανία στην Ευρώπη». Ενδέχεται να ακολουθήσει sequel με τίτλο «Η μετεξέλιξη του Γιουνανιστάν σε Αυνανιστάν: Απομνημονεύματα ενός νεαρού ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς».
Γιάνης Βαρουφάκης [ή και «Μπαρουφάκης»]: Υπουργός Οικονομικών στην «πρώτη φορά Αριστερά» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ακαταμάχητος γόης-νάρκισσος-αρχοντοχωριάτης ακαδημαϊκός των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών. Master-mind της «δημιουργικής ασάφειας» κι εμπειρογνώμων στη «θεωρία των παιγνίων» (κατά το «τα παιδία παίζειν – αττική σύνταξη», έγινε διάσημος χάρη στο «ουάου!» του (προς τον Ντάισελμπλουμ), το «varoufake» (με υψωμένο ως σήμα κατατεθέν το μεσαίο δάχτυλο), το «varoutape» (να καταγράφει λαθραία τις διαβουλεύσεις με τους Εταίρους), την κόκκινη ρίγα (του σακακιού), τη Ρίγα (της Λεττονίας – που τον κατέστησε αποσυνάγωγο) και πολλά άλλα. Κυρίως όμως από την πιο μνημειώδη μπαρούφα του: «Ο κόσμος δεν θέλει λεφτά ή δουλειές. Θέλει αξιοπρέπεια!» – που θυμίζει τη ρήση της Μαρίας Αντουανέτας: «Αφού [οι φτωχοί Γάλλοι] δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι!…». Πράγμα που οδήγησε στο «ταπί και ψύχραιμοι» την καρκινοβατούσα ελληνική οικονομία και σε τρομαχτικά αδιέξοδα τον ελληνικό λαό.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος-δικτάτωρ της Βουλής των Ελλήνων. Αρέσκεται να βασανίζει σαδιστικά τους πάντες (κυρίως τους πολιτικούς της αντιπάλους) ψυχολογικά και σωματικά. Όπως λ.χ. τους αστυνομικούς ασφαλείας του Κοινοβουλίου στους οποίους απαγόρευσε να… ουρούν στις τουαλέτες του υπόγειου γκαράζ της Βουλής (!), διαψεύδοντας πανηγυρικά τους περίφημους στίχους του Γεωργίου Σουρή: «Ο Έλλην δύο δίκαια ασκεί πανελευθέρως, / συνέρχεσθαί τε και ουρείν σε όποιο θέλει μέρος»! Θα μείνει στην πολιτική ιστορία της χώρας ως η πρώτη γυναίκα πολιτικός που εξευτέλισε δημοσίως έναν κοτζάμ… Ταγματάρχη! Τουτέστιν τον γνωστό Λάμπη Ταγματάρχη της ΕΡΤ, λέγοντάς του χαιρέκακα την ώρα της συνέντευξης: «Ώστε αναβάθμιση λοιπόν ε;…». «Αναβάθμιση…» ψέλισσε αμήχανα και υποταγμένα ο ταπεινωμένος φουκαράς υποψήφιος. (Σημ.: Ο κ. Ταγματάρχης, κατά τη συμπλήρωση της αίτησης που υπέβαλε για τη θέση του διευθύνοντα συμβούλου στην αναγεννημένη ΕΡΤ, στην ερώτηση τι φύλο είναι, αντί για «άντρας», εκ παραδρομής δήλωσε «γυναίκα»! Πράγμα που απετέλεσε βούτυρο στο ψωμί της επηρμένης Ζωής. Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος μας αριστερός ποιητής Κώστας Βάρναλης που πριν δεκαετίες είχε επισημάνει τόσο προφητικά: «Ω πόσο βάσανο μεγάλο, το βάσανο είναι της Ζωής»!…
Ραχήλ Μακρή: Τέως βουλευτής των ΑΝΕΛ και νυν του ΣΥΡΙΖΑ. Το alter ego της κολλητής της, Ζωής Κωνσταντοπούλου. Προκάλεσε σάλο με το τατουάζ της. Τι ήταν και γιατί το έκανε; Η απάντησή της: «Πήγα στον καλύτερο που κάνει τατουάζ, στο Κολωνάκι. Και όταν μου είπαν ότι έκανε τατουάζ και στον Σισέ, του Παναθηναϊκού πήγα αμέσως. Ήθελα κάτι σπαρτιάτικο. Στην αρχή σκέφτηκα μια ασπίδα, αλλά μου άρεσε καλύτερα η περικεφαλαία του Λεωνίδα: «Κτύπα αυτή» του είπα «μόνο που θέλω να μου βάλεις και ένα Λ πάνω της, το σήμα του Λεωνίδα». «Κυρία μου, δεν είχαν Λ στην περικεφαλαία οι Σπαρτιάτες» μου είπε ο υπεύθυνος. «Ε, τότε βάλε ένα εσύ». Και το έκανε. Πονούσα φρικτά επί τρεις ημέρες, αλλά άξιζε τον κόπο». Όταν τη ρώτησαν αν θα άφηνε τα παιδιά της να κτυπήσουν κι αυτά τατουάζ, απάντησε: «Γιατί όχι, ας κάνουν ό,τι θέλουν»».
Δημήτρης Στρατούλης: Το πιο αγαπημένο τσιτάτο του αναπληρωτή υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης δεν ήταν κανένα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν ή Στάλιν, αλλά του γνωστού μπεστσελερίστα Πάουλο Κοέλιο. Συγκεκριμένα, πως «όταν θέλεις πολύ κάτι, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις»! Και πράγματι, ο προλετάριος πολιτικός κατάφερε να μη διαψεύσει τον πολυεκατομμυριούχο γκουρού του αποκρυφισμού. Στις 30 Ιουνίου 2015, η εθνικά υπερήφανη Ελλάς σημείωσε πιστωτικό γεγονός (default) μη καταβάλλοντας το οφειλόμενο ποσόν των 1,6 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ, καταφέρνοντας να γίνει η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα της Ευρώπης που κατέκτησε περίοπτη θέση ανάμεσα στις άλλες χρεοκοπημένες χώρες-παρίες: Ζιμπάμπουε, Σουδάν, Σομαλία, Αφγανιστάν και Κούβα. Τώρα, αν ένας ταλαίπωρος χαμηλοσυνταξιούχος ήθελε πολύ, μα πάρα πολύ, να σπάσει το κεφάλι των Κοέλιο και/ή Στρατούλη, θα… συνωμοτούσε άραγε το σύμπαν για να το πετύχει; Ιδού το one million dollar question, που ανάγεται στη σφαίρα της θεωρίας των παιγνίων του διάσημου γκουρού-οικονομολόγου Γιάνη Βαρουφάκη…
Λιάνα Κανέλλη: Νυν βουλευτής του… αθάνατου ΚΚΕ και τέως δημοσιογράφος (κατά της οποίας έκανε παλαιότερα «face lifting» σε τηλεοπτικό πλατό το πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασσιδιάρης), η οποία φημίζεται για τις μνημειώδεις ρητορικές της κορώνες και κοτρώνες. Σε πρόσφατη αποστροφή του λόγου της σε πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής του «Μέγκα», σχετικά με το θέμα που ανέκυψε αναφορικά με τη σχέση δημοσιογράφων και ΔΝΤ (μετά από δήλωση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη ότι το ΔΝΤ εκπαίδευε και Έλληνες δημοσιογράφους προκειμένου να γράφουν «ενημερωμένοι» και «σωστά»), η πληθωρική και λαλίστατη πολιτικός, σ’ έναν ρητορικό παροξυσμό είπε ολοφυρόμενη: «Εμείς [οι δημοσιογράφοι] φταίμε που αφήσαμε εσάς τους πολιτικούς να μας πιάνετε τον κώλο!!». Τον περασμένο Μάιο είχε επίσης δηλώσει ότι αν αυτή η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) φέρει στη Βουλή κάποιο φορολογικό νομοσχέδιο που δεν θα περιέχει φόρους, αυτή ορκίζεται ότι, παρόλο που είναι εξηντάρα και μπορεί να μην περνάει η μπογιά της, θα κάνει… «στριπτίζ μπροστά στο βήμα της Βουλής, τώρα που έχουν βγει τα σώβρακα και τα βρακιά!…». Δεν ξέρω αν ερωτοτροπεί και προσανατολίζεται για άλλη πιο συναρπαστική και αποδοτική καριέρα η κ. Κανέλλη. Πάντως σίγουρα αδικεί τον εαυτό της αμφιβάλλοντας για το αν «περνάει η μπογιά της». Αγνοεί άραγε τη ρήση τού: η γριά κότα έχει το ζουμί;…