Προσωπικές ιστορίες από το υπερπόντιο ταξίδι τους στη χώρα του Νότου, καταγράφουν, μέσα από συνεντεύξεις τους, συμπολίτες μας από δώδεκα διαφορετικές εθνικότητες, που κατοικούν στο Δήμο του Ντάρεμπιν. Οι Σύλλογοί τους στεγάζονται στο Πολυεθνικό Πολιτισμικό Κέντρο της Δημαρχίας (Darebin Intercultural Centre), που βρίσκεται στο 59a Roseberry Avenue, στο Preston.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, το 20% των κατοίκων της περιοχής είναι ηλικίας 60 ετών και άνω, ενώ το ¼ γεννήθηκαν σε μη αγγλόφωνες χώρες. Επίσης, οι κάτοικοι προέρχονται από 180 διαφορετικές εθνικότητες και ομιλείται ανάλογος αριθμός γλωσσών. Το Λεύκωμα, με τίτλο «My Journey, My Lucky Country», παρουσιάστηκε την Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2015, σε μια σεμνή τελετή, παρουσία του δημάρχου Darebin, κ. Vince Fontana, αξιωματούχων της πολιτειακής κυβέρνησης και άλλων επισήμων.

Συντάκτης του Λευκώματος είναι ο Aziz Cooper.

Το πρόγραμμα διανθίστηκε με ελληνικούς χορούς από το συγκρότημα «Ανεμώνες».

Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να συνταξιδεύσει και να μοιραστεί τις εμπειρίες των αφηγητών, από εκείνο το ταξίδι που σημάδεψε όλους μας, έγινε πριν πολλές δεκαετίες και είχε προορισμό την ευλογημένη γη! Ένα ταξίδι που κυνηγούσε το όνειρο, και, που για μερικούς ήταν επιβίωση και για άλλους αγώνας, επιτυχίες, αναποδιές και άλλα πολλά.

Το Λεύκωμα αντικατοπτρίζει και το πολυεθνικό όραμα του Δήμου και είναι ένα τρανό δείγμα της διαφορετικότητας – γλώσσα, θρησκεία και κουλτούρα-, της γνωριμίας, της συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού, αξίες που ο Δήμος ενθαρρύνει, και πρακτικά, τους πολίτες να συμμετέχουν στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα, χωρίς φυσικά να ξεχνούν τις ρίζες τους. Μια θαυμάσια πρωτοβουλία που έδωσε το βήμα σε άτομα να καταγραφούν βιώματα και εμπειρίες των δημοτών του.

«ΜΕ ΠΑΝΤΡΕΨΑΝ ΣΤΑ 17»

Στους χαιρετισμούς τους, τόσο ο δήμαρχος όσο και οι υπεύθυνες του Πολιτισμικού Κέντρου Anna O’Brien και Emma Pase, συνεχάρησαν και ευχαρίστησαν τους συντελεστές για το πολύτιμο, όπως το χαρακτήρισαν αυτό κομμάτι της προφορικής Ιστορίας που καταγράφεται στο Λεύκωμα.

Από ελληνικής πλευράς συμμετέχουν η κ. Ιωάννα-Ζωή Κάμφωνα από την Φλώρινα και η κ. Μέλη Γκίγκη από τη Θεσσαλονίκη και από την Κύπρο, η πρόεδρος του Γυναικείου Πολυπολιτιστικού Συλλόγου, κ. Λένια Κυριάκου.

Η κ. Κάμφωνα έφτασε στην Αυστραλία το 1952 με το γερμανικό πολεμικό «Ellipringips». Ήταν μόλις 4 ετών. Διαβάζουμε λοιπόν. «… Επιτέλους, η μητέρα, ο αδελφός μου και εγώ, επανασυνδεθήκαμε με τον πατέρα, ο οποίος είχε ήδη εγκατασταθεί στη Μελβούρνη. Το πρώτο μας σπίτι ήταν ένα ενοικιασμένο δωμάτιο επί της Gertrude Street, στο Fitzroy. Φοίτησα στο τοπικό Δημοτικό σχολείο. Προσαρμόστηκα εύκολα και έκανα φίλους. Αργότερα, παρακολούθησα μαθήματα για τρία χρόνια στο Stott’s Business College, από όπου πήρα Πιστοποιητικό Δακτυλογράφου. Αυτό μού άνοιξε δρόμο για δουλειά σε γραφείο. Με πάντρεψαν στα 17 με προξενιό. Απέκτησα δυο κορίτσια. Στο μεταξύ, πέθανε ο πατέρας και έπρεπε να φροντίζω και τη μητέρα μου».

Η ζωή, μετά από το διαζύγιο, φαίνεται να χαμογελά ξανά στην κ. Κάμφωνα. Σύμφωνα με τα γραφόμενά της από το 1995 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά έναn υπέροχο άνθρωπο και απολαμβάνουν μαζί τις χαρές της ζωής.

«Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα. Τα κορίτσια μου και οι οικογένειές τους, κρατούν όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις μας και προσπαθούν να τα μεταλαμπαδεύσουν στα εγγόνια μου. Είμαι συνάμα υπερήφανη για τη δεύτερη πατρίδα μου, την Αυστραλία που μας έδωσε τόσες ευκαιρίες».

ΧΑΜΟΓΕΛΟ & ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Η κ. Σιμέλα Γκίγκη κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Με πολύ λίγες γνώσεις Αγγλικών, κατάφερε με την εγκατάστασή της στη Μελβούρνη το 1971 με το σύζυγο και το γιο τους, να ενταχθεί στο προσωπικό κουζίνας του γνωστού στους παλαιότερους νοσοκομείου Queen Victoria επί της Lonsdale Street στο σίτι, μετά στο St Vincent’s και τελευταία στο Prince Henry επί της St. Kilda Road, που επίσης έχει κλείσει. «….Ο γιος μου χαριτολογώντας που είπε: Πώς γίνεται και όπου πας κλείνουν τα νοσοκομεία;»

Ωστόσο όπως αποδείχθηκε, η κουζίνα ήταν «μεγάλο σχολείο» για την κ. Γκίγκη, της οποίας τα Αγγλικά με τον καιρό καλυτέρευαν, σε σημείο να βοηθά και να κάνει τη διερμηνέα και να κρατά συντροφιά σε ηλικιωμένους ασθενείς. (μιλάμε για τις δεκαετίες όπου τα νοσοκομεία και άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες δεν διέθεταν διερμηνείς και μεταφραστές).

Η εθελοντική προσφορά είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής της, αφού από τότε που σταμάτησε να εργάζεται, προσφέρει απλόχερα συντροφιά και αγάπη στους συνανθρώπους της. Μετά δε το θάνατο του συζύγου της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει με χαμόγελο και αισιοδοξία τη ζωή. «Προσπαθώ να είμαι καλά και να στηρίζομαι στις δυνάμεις μου», γράφει.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ

Εκτεταμένη αναφορά γίνεται και στο ταξίδι και τις εμπειρίες της κ. Λένιας Κυριάκου, η οποία είναι και η πρόεδρος του

Ελληνικού Συλλόγου. Με ρίζες στη γη της Αφροδίτης, η κ. Κυριάκου στα 19, συνοδευόμενη από τον μέλλοντα πεθερό της, πήρε την απόφαση για το μεγάλο ταξίδι, για να παντρευτεί το μέλλοντα σύζυγό της Λούη, τον οποίο γνώρισε μέσω αλληλογραφίας. Σημειώνεται ότι οι οικογένειες γνωρίζονταν από παλιά. «Το ταξίδι ήταν ονειρικό. Ευχόμουν να κρατήσει για πάντα, μιας και δεν ήξερα τι με περίμενε στη νέα γη», γράφει.

Το «Πατρίς» αγκυροβόλησε στο λιμάνι του Port Melbourne στις 24 του Γενάρη 1964. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Ωστόσο, εκτίμησε την ευγένεια και την καλοσύνη των πολιτών και το γεγονός ότι η ζωή κυλούσε ήρεμα, χωρίς φόβο…

Ο σύζυγός της συνέχισε τις σπουδές του ως ηλεκτρολόγος/μηχανολόγος και η ίδια εργαζόταν δακτυλογράφος σε Νομικό Τμήμα της πολιτειακής κυβέρνησης. Ακολούθησε ο ερχομός των δυο τους παιδιών, η επανασύνδεση με τους γονείς και αδελφή της και τελικά την κέρδισε ο επιχειρηματικός κλάδος στον οποίο αφιέρωσε πολλές δεκαετίες.

«Το πρώτο μας ταξίδι στην Κύπρο, έγινε το 1972. Η Κύπρος φάνηκε στο σύζυγό μου μικρή, οπότε η Αυστραλία ήταν το σπίτι μας. Τελευταία συμμετέχουμε σε χορωδία και προσφέρουμε κοινοτική εργασία. Δημιούργησα, με τη βοήθεια του Κέντρου τον Γυναικείο Σύλλογο, όπου καλεσμένοι, παρουσιάζουν θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Οργανώνουμε επίσης ψυχαγωγικά γεύματα πολυεθνικού χαρακτήρα και προσπαθούμε να προωθούμε τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου προέλευσής τους».

Εν κατακλείδι η κ. Κυριάκου θα πει: «Είμαι υπερήφανη για την καταγωγή μου, τη γλώσσα και τη θρησκεία μου, αλλά την ίδια ώρα αναγνωρίζω ότι ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα».

Υπενθυμίζεται ότι οι συναντήσεις του Ελληνικού Συλλόγου γίνονται κάθε 1η Δευτέρα εκάστου μηνός. Συμπάροικοι που επιθυμούν να λαμβάνουν μέρος μπορούν να της τηλεφωνήσουν στον αριθμό: 9842 5225 για περισσότερες πληροφορίες.