Θα έπρεπε να πω… δεν μας αρέσει, δεν τους αρέσει ή δεν σας αρέσει. Τέλος πάντων, θα την βρούμε την άκρη στην πορεία. Στο κάτω-κάτω της γραφής, μας λέτε και εσείς τη γνώμη σας, την άποψή σας, αδελφέ, και ανοίγουμε συζήτηση διαρκείας, με ουσιαστικό διάλογο.
Μεγάλη παρέα ηλικιωμένων της παροικίας μας – και το ηλικιωμένων, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σημαίνει κάτι μεταξύ εβδομήντα και… θανάτου. Άποψη ενός από τη συντροφιά, ότι… «η ηλικία των εξήντα πέντε μέχρι και … εκατόν δέκα, είναι η πιο σοφή ηλικία του ατόμου και ότι όλοι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, πρέπει, δια νόμου, να είναι άνω των εβδομήντα». Φθηνά γλύτωσε το λιντσάρισμα και ο σοβαρός της παρέας, που είχε ύφος… αδιόριστου προέδρου, δήλωσε κατηγορηματικά: «Είπαμε, ότι η σημερινή συζήτηση, θα έχει θέμα το τι δεν μας αρέσει στην κοινωνία που ζούμε, στην παροικία που ανήκουμε και συναναστρεφόμαστε και τι πιστεύουμε ότι πρέπει ν’ αλλάξει και τι μπορούμε να κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί». Για να μην μπερδευτούμε με πολλά ονόματα, να θυμόσαστε ότι θα τον λέω… πρόεδρο από εδώ και πέρα. Μη μου πείτε ότι δεν χρειάζεται πρόεδρος σε μια παρέα επτά ατόμων, όταν υπάρχουν σύλλογοι με έξι μέλη και έχουν, απαραιτήτως, πρόεδρο, αντιπρόεδρο, γραμματέα και ταμία.
«Εμένα δεν μου αρέσουν» δήλωσε ο… βαριεστημένος της παρέας «αυτά εδώ τα παιδιά με αυτά που κρατούν στα χέρια τους, τα κομπιουτεράκια πολυτελείας, αυτά που μοιάζουν σαν την πλάκα που είχαμε όταν πηγαίναμε στο Δημοτικό και πολλά από αυτά, έχουν κι ένα μολυβάκι σαν το κοντύλι. Το κοιτάνε, γράφουν πάνω του με το δάχτυλό τους, γελάνε, τρακάρουν στην κολώνα, πονάνε και συνεχίζουν. Βλέπεις έναν νεαρό, ένα ομορφόπαιδο να περνάει δίπλα του ένας κορίτσαρος, ένα κουκλάκι και να μη δίνει σημασία. Εξακολουθεί να κοιτάζει το κομπιούτερ του, να μιλάει μόνος του, να γελάει χαζά και… Και τα κορίτσια τα ίδια κάνουν, τα ίδια και χειρότερα. Δεν μου αρέσουν».
Οι περισσότεροι της συντροφιάς συμφώνησαν και οι λιγοστοί της… φιλοσοφικής σχολής, είπαν ότι… «είναι πρόοδος, είναι τα θαύματα της τεχνολογίας και… επειδή δεν ξέρουμε την αξία τους εναντιωθήκαμε όπως κάνουμε, συνήθως, σε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε σε ό,τι δεν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε, ν’ αντιληφθούμε, να χειριστούμε».
Ο βαρύγδουπος και ο… σκληρός, καταφέρθηκαν εναντίον των… πολιτικών και άσκησαν… άγρια κριτική εναντίον τους, τη συγκεκριμένη αυτήν περίοδο, την προεκλογική. «Του δίνει η… ζαβλακωμένη η μαμά το μωρό, το πιάνει ο αρχηγός το… κατουρημένο μωρό, χαμογελάει φιλάει το κεφαλάκι του που το έχει λούσει η μαμά με «ντιξάν», επίτηδες και επιστρέφει στην τρισευτυχισμένη μαμά το χαριτωμένο της πλάσμα.
Ο πολιτικός έχει στο πρόσωπό του μια γλύκα και μια σιγουριά, μια και είναι βέβαιος πως θα τον ψηφίσουν η μαμά και το… μωρό. Αμ, ο άλλος που τελειώνει η θητεία του και μας υπόσχεται ότι μόλις επανεκλεγεί θα κάνει αυτό που μας είχε υποσχεθεί εδώ και έξι χρόνια ότι θα κάνει. Και αντί, αγαπητοί φίλοι, να του πετάξουν δύο-τρία κεσεδάκια γιαούρτι, ελληνικής συνταγής, τον αφήνουν ν’ ακούει την… Ματίλντα που του παίζει κάποιος… ξενέρωτος με τη φυσαρμόνικα».
Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι οι πολιτικοί μας, όπως σε όλο τον κόσμο, έχουν και την φαιδρή πλευρά τους και άλλοι μίλησαν για… καραγκιόζηδες. Ο… πρόεδρος πήρε το ύφος το σοβαρό και είπε με στόμφο: «Θα ήθελα να ξέρω αν στην παροικία μας υπάρχει κάτι που δεν σας αρέσει και τι προτείνετε προκειμένου να εισηγηθούμε να γίνουν τροποποιήσεις και αλλαγές».
Ο «καραφλός με τις μπούκλες», όπως είχαν βαφτίσει τον… σύντροφο που είχε αφήσει χυτά τα μαλλιά στους κροτάφους και σε… διάδρομο προσγειώσεως το επάνω μέρος της κεφαλής, ζήτησε επιτακτικά αλλαγή στο σλόγκαν… «Μιλάμε Ελληνικά το Μάρτη»: «Να το αλλάξουμε σε μιλάμε ελληνικά συνέχεια. Να εισηγηθούμε να μιλάμε ελληνικά συνεχώς, όπως εμείς. Εμείς τι μιλάμε ημέρα και νύχτα; Ελληνικά μιλάμε».
Τον διέκοψε νευριασμένος και ελαφρώς θυμωμένος, ο… σύντροφος ο «φαρμακερός». «Τι λες ρε, άσχετε. Εμείς μιλάμε ελληνικά γιατί δεν ξέρουμε τίποτα άλλο. Από την ημέρα που πατήσαμε το πόδι μας σ’ αυτό τον τόπο ελληνικά μιλάμε και με τα χρόνια μάθαμε και δωδεκάμισι λέξεις αγγλικών. Στα εγγόνια σου πόσα ελληνικά έμαθες ξύπνιε;»
Με ύφος αδιαμφισβήτητο, ο πρόεδρος προσπάθησε να καθησυχάσει τα… πνεύματα: « Κύριοι, παρακαλώ ησυχάστε. Η ηλικία μας το καλεί να προσέχουμε τι λέμε και να είμαστε σοβαροί. Ηρεμήστε, παρακαλώ. Συνεχίζουμε με ό,τι αφορά την παροικία μας. Τι δε μας αρέσει και τι νομίζετε ότι πρέπει να εισηγηθούμε ν’ αλλάξει».
Ο Νικόλας ο «Ευγενικός», το παρατσούκλι του γλυκομίλητου Νικόλα, ζήτησε το λόγο: «Να ζητήσουμε στους αρμόδιους φορείς, Πρόνοια, Κοινότητα, Φροντίδα να οργανώσουν ορισμένες συμβουλευτικές διαλέξεις ιατρικής μορφής. Θέματα για καρδιοπάθειες, αρθρίτιδα, οφθαλμολογικά, στήριξης και ενδυνάμωσης ανοσοποιητικού κ.λπ.»
Ο «άσχετος» όνομα και πράγμα, σύντροφος Ιωάννης, διέκοψε τον… Νικόλα για να αναφερθεί στο θέμα που τον… απασχολεί: «Για το τατουάζ θα πούμε τίποτα;»