Θέλω να μοιραστώ σήμερα με τους αναγνώστες του «Νέου Κόσμου» κάτι ιδιαίτερα προσωπικό.

Το κάνω γιατί πιστεύω ότι, οι αναγνώστες μας, ειδικά της πρώτης γενιάς, ταυτίζονται με την πρωτοβουλία των συγχωριανών μου.

Σε λίγες μέρες αναχωρώ για την Ελλάδα και στο τέλος του Ιούλη θα γίνει στο χωριό μου ένα «παγκόσμιο αντάμωμα» όσων καταγόμαστε από εκεί.

Η ιδέα ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν στον Εγρηγόρο της Βόρειας Χίου, αλλά κανένας μας δεν ζει στο χωριό. Όλοι κάποια στιγμή πήραμε το δρόμο της ξενιτιάς, εντός ή εκτός Ελλάδας, οι περισσότεροι μαζί με τους γονείς τους, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ανήκω λοιπόν και εγώ στη γενιά που παρέλαβε τη σκυτάλη και το χρέος μαζί να μην αφήσει να χαθεί από το χάρτη η μικρή στερημένη πατρίδα μας.

Με μόνο κριτήριο το ότι είμαστε από τους τυχερούς-άτυχους που επισκεπτόμαστε πιο τακτικά από άλλους, το μικρό μας χωριό, πήραμε την πρωτοβουλία να ενεργοποιήσουμε την απανταχού κοινότητα των Εγρηγοριανών για να εκπληρώσουμε αυτό το χρέος.

Το πρώτο μεγάλο βήμα είναι να επισκεφτούμε φέτος το καλοκαίρι όσο γίνεται περισσότεροι το χωριό.

Οι σκέψεις που γέννησαν την ιδέα για ένα πανγρηγοριανό αντάμωμα έχει να κάνει με δυο πικρές -νομοτελειακά αναπόφευκτες ωστόσο-, διαπιστώσεις:

Ελάχιστοι έχουν απομείνει από εκείνους που γεννήθηκαν και έμειναν στο χωριό

Λιγοστεύουν χρόνο το χρόνο οι γεννημένοι στο χωριό που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς.

Με δυο λόγια, η αλυσίδα που μας δένει με τη λατρεμένη μάνα γη του Εγρηγόρου χάνει τους ακρινούς της κρίκους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με πολλούς συμπαροίκους που κατάγονται από άλλα μέρη της Ελλάδας.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ;

Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας.

Να αναλάβουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας -και ούτω καθ’ εξής-, το δέσιμο με τον τόπο.

Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να τα μάθουμε να αγαπούν αυτόν τον τόπο. Εμείς δεν έχουμε παρά μόνο να τα πάμε εκεί. Τα υπόλοιπα αφήστε και θα τα κάνει η ζωή…

Το χρωστάμε στα παιδιά μας αυτό το ταξίδι.

Το χρωστάμε στον εαυτό μας, που ζει με τη λαχτάρα να ξαναδεί αδέλφια, συγγενείς, παλιούς φίλους, συγχωριανούς…

Κι επειδή δεν υπήρχε καιρός καιρό για χάσιμο, δε το επιτρέπει ο αδυσώπητος χρόνος, απευθύναμε κάλεσμα σε όλους τους συγχωριανούς, στη Χίο, στην Αθήνα, στην Αμερική, στην Αυστραλία και όπου αλλού ευρίσκονται. Για να βρεθούμε εκεί από 31 Ιουλίου μέχρι 15 Αυγούστου.

Ο φετινός Αύγουστος, ο δικός μας ξεχωριστός μήνας, επιθυμούμε πολύ να θυμίζει τους Αύγουστους των παιδικών και νεανικών μας χρόνων. Δρώμενα από τα χρόνια του ’50, του ’60, του ’70 θα επιχειρήσουμε να αναβιώσουμε και να εμπλουτίσουμε με αναμνήσεις που καθένας μας κουβαλά.

Το διάστημα αυτό θα γίνουν και εκδηλώσεις.

Την ίδια περίοδο θα παρουσιαστεί και ένα CD με τραγούδια που έγραψε και μελοποίησε ο Παντελής Θαλασσινός σε στίχους της Ευγενίας Ασλανίδου και έχουν κεντρικό τους θέμα τον Εγρηγόρο και το αντάμωμά μας. Ένα CD του οποίου έχω την τιμή να είμαι παραγωγός. Γράφω, λοιπόν, στο CD:

«Ο Εγρηγόρος είναι ένα μικρός, ηλιόλουστος και ιδιαίτερα γραφικός οικισμός στη βορειοδυτική Χίο. Όταν η γεωργία κάλυπτε ακόμα τις ανάγκες των ανθρώπων ζούσαν εδώ κάπου 250 ψυχές. Ακολουθώντας τη μοίρα της φτωχής ελληνικής υπαίθρου, το χωριό άρχισε να αδειάζει, αραιά στην αρχή και από τη δεκαετία του ’60 και μετά μαζικά. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι μετριούνται στα δάκτυλα τους ενός χεριού. Οι Εγρηγοριανοί σκόρπισαν «σαν του δρυ τα φύλλα» σε όλες τις γωνιές της γης, κρατώντας όμως πάντα ανοικτό το δρόμο της επιστροφής.

Κάθε χρόνο, κυρίως τον Αύγουστο, πολλοί χωριανοί επισκέπτονται τον τόπο που τους γέννησε, φέρνοντας μαζί τους παιδιά και εγγόνια. Άνθρωποι από τη Χώρα, την Αθήνα, την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, μέσα σε λίγες ημέρες, όσο κρατά αυτό το «προσκύνημα» ρουφούν με αβάστακτη δίψα τη χαρά του ανταμώματος. Παλιές φιλίες και συγγένειες αναθερμαίνονται, καινούριες γεννιούνται, ευχές ανταλλάσσονται για νέο αντάμωμα του χρόνου, που άλλες εκπληρώνονται και άλλες όχι.

Όμως ο συνδετικός κρίκος, οι άνθρωποι που γεννήθηκαν εδώ και που ήδη έχουν λιγοστέψει, κάποια στιγμή δεν θα υπάρχουν και τότε η αλυσίδα μπορεί θα σπάσει.

Έχουμε χρέος, εμείς η τελευταία γενιά παιδιών που γεννήθηκαν σε τούτο τον λατρεμένο τόπο να το προλάβουμε. Με αυτές τις σκέψεις γεννήθηκε η ιδέα ενός μεγάλου ανταμώματος, όσο γίνεται περισσότερων Εγρηγοριανών, εδώ στις ρίζες μας. Να ξανασμίξουν οι παλιοί, να μπολιαστούν οι νέοι με αγάπη για το χωριό, να το κρατούν ζωντανό έστω για μια φορά το χρόνο.

Θα γίνουμε όλοι μια παρέα και με μπούσουλα τις παραδόσεις των γονιών μας θα δώσουμε περιεχόμενο σε αυτό το μεγάλο αντάμωμα, από όπου δε θα λείψει, όπως δεν έλειψε ποτέ, και το τραγούδι. Γι’ αυτό ετοιμάσαμε ένα CD με τραγούδια που μιλάνε κατευθείαν στις καρδιές μας.

Η επιλογή των δημιουργών δεν είναι τυχαία. Ο Παντελής Θαλασσινός, εκτός από Χιώτης και ταλαντούχος καλλιτέχνης, φτιάχνει σημερινά τραγούδια που αγκαλιάζουν τον ελληνισμό όπου γης, πατώντας γερά στην παράδοση.

Την πρόταση του την έκανα κάπως έτσι: «Είμαι Χιώτης, Μικρασιατικής καταγωγής και ΑΕΚ. Θέλουμε να κάνουμε δυο τραγούδια για το χωριό μας». Η απάντησή του ήταν άμεση: «Μ αρέσει αυτό που κάνετε και ναι, θα τα γράψω».

Η Ευγενία Βορριά–Ασλανίδη, γέννημα–θρέμμα κουρουνιωτίνα, μέχρι τα δώδεκά της μόνο τον Εγρηγόρο ήξερε από τον υπόλοιπο κόσμο. Του χρωστάει, όπως λέει, για τα όμορφα παιδικά της χρόνια και χαίρεται που μπορεί να εκπληρώσει το χρέος της συμμετέχοντας με τους στίχους της στα τραγούδια.

Θέλουμε να μείνει για πάντα αυτό το CD. Και να ανατρέχουμε στα τραγούδια του όταν η νοσταλγία χτυπάει «κόκκινο»…

Τα 4 τραγούδια γράφτηκαν πάνω σε στίχους της εξαιρετικής Χιώτισσας στιχουργού Ευγενίας Ασλανίδη για τη σύναξη των Εγρηγοριανών της Χίου.

Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι του Γιώργου Μπίμη και του Νίκου Παπαχατζή. Υπάρχει και το τραγούδι του Γιώργου Μισετζή, «Κοιμάσαι για ονειρεύεσαι» πάνω σε ποίηση του Γιώργου Θεοτοκά.

Πιστεύω ότι το CD με τίτλο «Με Δυο ρολόγια. Εγρηγόρος 2016» θα αγγίξει τις καρδιές όλων των ξενιτεμένων και όχι μόνο.

Ελπίζω η πρωτοβουλία μας να βρει μιμητές και από άλλες περιοχές της Ελλάδας.