Όταν η κουβέντα σε φέρνει στο χρυσοπράσινο φύλλο, την αέρινη και μακαρία γη, την Κύπρο την αγαπημένη, και, έχεις συνομιλήτρια την Καίτη Γεωργίου, σίγουρα, μπορείς άνετα να βρεθείς πότε στην παραλία της Πάφου, να γίνεις μάρτυρας και να υποδεχθείς τη θεά της ομορφιάς Αφροδίτη, καθώς αναδύεται από τους αφρούς και τα κύματα, πότε να σκαρφαλώσεις στα βουνά του Αγίου Ιλαρίωνα, ψάχνοντας για τα μονοπάτια προς τα ξακουστά παλάτια της Ρήγαινας και πότε για ένα παγωτό στο μαγαζάκι του κυρ Φίλιππου στη λεωφόρο Μακαρίου της Λεμεσού.
Γιατί η Καίτη, διαθέτει μια ανεξίτηλη αγάπη για τη γη που την γέννησε, που την κρατά με ανιδιοτέλεια 30 χρόνια στις επάλξεις του αγώνα για τα κοινά. Κυπριακά, Ελλαδικά, πολυεθνικά. κοινότητες, εθνικά θέματα, πολιτιστικά, κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα, χορωδίες, ραδιόφωνο, έτσι για να αναφέρουμε μερικά.
Γι’ αυτό την βλέπουμε από τον πρώτο χρόνο της άφιξής της στους Αντίποδες, να εντάσσεται στην πρώτη γραμμή πολλών φορέων και να οργανώνει εκδηλώσεις. Ιδιαίτερη αγάπη και πρώτη στην καρδιά της η Σ.Ε.Κ.Α.
Την ρωτώ ποιο είναι το κίνητρο, με το οποίο θα καλούσε σήμερα έναν νέο, να λάβει μέρος στο Διοικητικό Συμβούλιο ή απλά να συμμετέχει στις συνεδριάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα.
«Θ’ άρχιζα από τη δική μας γενιά και θα τους παρακαλούσα να δείχνουν σεβασμό στους νέους. Θεωρώ ότι και γνώση των πραγμάτων έχουν και της τεχνολογίας. Οπότε πρέπει να τους ενθαρρύνουμε και να τους εμπιστευτούμε, γιατί το πρόβλημα της Κύπρου μας, δεν είναι θέμα των ολίγων. Είναι θέμα όλων μας» απαντά.
Όσο για το αν προβλέπει λύση μέχρι το τέλος του χρόνου, διστάζει για λίγο και απαντά.
«Το εύχομαι και θα είμαι από τους πρώτους στη γραμμή για την πορεία προς τον Απόστολο Ανδρέα. Φυσικά και προβληματίζομαι. Ο Μπα Κι Μουν μιλάει για λύση μέχρι το τέλος του χρόνου, ο πρόεδρος Αναστασιάδης σε συναντήσεις με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Μουσταφά Ατκιτζί, ελπίζουν το ίδιο. Ωστόσο, με εξοργίζει το γεγονός, ότι αν και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι εκεί, καπελώνονται από την αδιαλλαξία της Τουρκίας».
ΤΟ 1986 Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΜΩΣΑΪΚΟ
H Καίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό. Αποφοίτησε από το Β’ Γυμνάσιο Θηλέων Λεμεσού και μετά φοίτησε στο Santa Maria Di Terra Santa, για ξένες γλώσσες. Μετά από δυο χρόνια εργασίας στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία, και συγκεκριμένα το 1976, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου έμεινε δέκα χρόνια.
«Η εισβολή των Τούρκων το καυτό καλοκαίρι του Ιουλίου του 1974, άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της μικρής μου πατρίδας» εκτιμά.
Η Καίτη έζησε τη λαίλαπα του πολέμου βοηθώντας συμπατριώτες μας μέσω του Ερυθρού Σταυρού, περιέθαλψε πρόσφυγες που ξεριζωμένοι, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και έκλαψε με τις μάνες, τις συζύγους και τα παιδιά που αναζητούσαν απεγνωσμένα τα προσφιλή τους πρόσωπα.
«Μια τραγωδία, που άλλο να τη ζεις και άλλο να σου την περιγράφουν. Μαζί με αυτά, δεν μπορούσα να αντέξω και την καταστροφή των εκκλησιών μας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, και, το χειρότερο δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να προστατεύσω την ιστορική και θρησκευτική τους μνήμη» θα πει.
Ωστόσο, με τα τέσσερα από τα αδέλφια της στην Αυστραλία, γρήγορα πήρε τη μεγάλη απόφαση.
«Το 1986 βρήκα τη Μελβούρνη να σφύζει από πολιτιστικά δρώμενα. Με έδρα Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης και πληθώρα ελληνικών απογευματινών σχολείων και χοροδιδασκαλεία, έμοιαζε ως ένα πολυπολιτιστικό μωσαϊκό, που ομολογώ με γοήτευσε. Η Κυπριακή Κοινότητα τότε, με πρόεδρο τον Παναγιώτη Γιαννούδη, στεγαζόταν στο Heffernan Lane στο Σίτι. Με παρότρυνση του αδελφού μου Χρύσανθου και την εύνοια του προέδρου, ρίχτηκα με τα μούτρα στα κοινά. Η πρώτη εκδήλωση ήταν στη μνήμη του ήρωα του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου, και αμέσως μετά της επετείου της 1ης Απριλίου 1955» θυμάται.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΡΕΠΕΙ…
Η Καίτη Γεωργίου, έχει ακόμα μια πρωτιά. Ήταν η πρώτη γυναίκα που «εισέβαλε» στον ανδροκρατούμενο τότε χώρο των Διοικητικών Συμβουλίων της Κυπριακής Κοινότητας. Έτσι, το 1994 με πρόεδρο τον Γιάννη Πίτσιλο, η Κοινότητα οργάνωσε για πρώτη φορά στην πόλη μας, τη Γιορτή του Κρασιού.
«Μεγαλεπήβολο για την εποχή φεστιβάλ, αλλά με καλή διάθεση και δουλειά, άφησε εποχή. Νοικιάστηκε το Darebin Arts Centre, το οποίο διαθέτει αίθουσα θεάτρου, εκθέσεων και χώρους για τις γαστρονομικές ανάγκες των επισκεπτών και στήθηκε μια τριήμερη γιορτή, εφάμιλλη αυτής της Λεμεσού.
Προσπαθώ να μάθω κάτι περισσότερο, από πού πηγάζει αυτό το πάθος της για τα κοινά. «Η μητέρα μας Ορθοδοξία, μάς έλεγε: Ν’ αγαπάτε την πατρίδα μας, να σέβεστε την θρησκεία μας και να βοηθάτε όποτε, οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο τους συνανθρώπους μας. Αν δεν μπορείτε υλικά, δώστε ένα χαμόγελο, έναν καλό λόγο. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Στο Δημοτικό, προστέθηκε ακόμα ένα λιθάρι. Ότι για να λέγεσαι σωστή Ελληνίδα, πρέπει να μάθεις την ιστορία του Έθνους και στο Γυμνάσιο το τελευταίο. Για να είσαι καλή Ελληνίδα, πρέπει να μεταδίδεις αυτά που έμαθες στους άλλους» εξηγεί.
Με αυτά κατά νου, η Καίτη τραγούδησε -είναι σοπράνο, σε συναυλίες για τη Κύπρο με τους καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως οι αείμνηστοι Κώστας Τσικαδέρης, Λένα Χατζηλέπου και Γιώργος Κύπριος, και τους αξιόλογους καλλιτέχνες Γιώργο Ξυλούρη, Μιχάλη Μελαμπιώτη, Αδελφούς Γαλιάτσοι, Ελληνοαυστραλιανή χορωδία και άλλους και συνεργάστηκε με τον καταξιωμένο συνθέτη και τραγουδοποιό Αχιλλέα Γιαγκουλή, τον οποίο θεωρεί συναγωνιστή στον κοινό αγώνα για την Κύπρο μας.
Γνωστή και η συμμετοχή της στη χορωδία Canto Coro. Μια πολυεθνική χορωδία, της οποίας είναι και ιδρυτικό στέλεχος, με εκλεκτά ρεπερτόρια που μαγεύουν και ταξιδεύουν τους ακροατές. Τα περισσότερα μιλούν για ειρήνη, αλληλεγγύη, φιλία και σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες. Κατά καιρούς η χορωδία παρουσίασε και έργα του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, του Πάπλο Νερούντα, της Ειρήνης Βέλα και του Αχιλλέα Γιακγουλή.
Γνωστή είναι η φιλοξενούμενή μας και στα ερτζιανά, αφού από το ’76, πρόσφερε εθελοντικά στον πολυεθνικό σταθμό 3CR και για 18 ολόκληρα χρόνια, πρώτα μόνη της και μετά με τον αείμνηστο Κυριάκο Αριστείδου το Σαββατιάτικο πρόγραμμα στον 3ΧΥ και με ζωντανές συνδέσεις με το Τρίτο Πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου.
Τα τελευταία 28 χρόνια, παρουσιάζει κάθε Τρίτη το Κυπριακό πρόγραμμα στο 3ΖΖΖ.
ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Χαρισματική στην επικοινωνία με τους νέους, ηγείτο για χρόνια ομάδας νέων της Κυπριακής Κοινότητας και δίδασκε Ελληνικά, Ιστορία και Λαογραφία στο κτίριο της Κοινότητας.
«Η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου είναι η ανταπόκριση που είχα από τα παιδιά, τους νέους και τους γονείς τους. Υπήρχε αλληλοσεβασμός και αναπτύχθηκε μια βαθιά φιλία. Δεν με ξεχνούν. Μαζί, παρουσιάζαμε θεατρικά, τόσο σε εθνικές επετείους όσο και στη Γιορτή του Κρασιού» θα πει.
Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, η Καίτη Γεωργίου, παραδέχεται ότι το αγγλικό διαβατήριο που είχε, της άνοιξε την πόρτα 20 μέρες μετά την άφιξη στο Royal Womens’ Hospital, θέση που ακόμα κρατά. Στην αρχή ως βοηθός νοσοκόμας, τώρα στη Βοηθητική Υπηρεσία Ασθενών.
Κάτι σαν δεξί χέρι του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Μια θέση, που όπως λέει, την καλύπτει συναισθηματικά, αφού δίνει καθημερινά μάχη μαζί με τους θεράποντες γιατρούς και τους γονείς νοσούντων νεογέννητων να κρατηθούν στη ζωή.
Το μήνυμά της από τη θέση της Οργανωτικής Γραμματέα για την Πορεία της Κυριακής είναι: «Το Κυπριακό είναι θέμα εθνικό και αφορά όλους μας. Κύπριους και Ελλαδίτες. Ευχή μου, να δω όσο το δυνατόν περισσότερους και όλοι μαζί να διεκδικήσουμε τα δίκαια της Κύπρου μας».
Βραβεύσεις/Διακρίσεις
Πιστοποιητικά Αναγνώρισης Υπηρεσιών
1989 +1990: Για τη συγκέντρωση του μεγαλύτερου χρηματικού ποσού διατήρησης των προγραμμάτων του 3ΖΖΖ
1994: Ελληνικός, Κυπριακός Σύλλογος Γονέων και Νεολαίας Sunshine
2001: Βραβείο Χελλένικ για την Κοινωνική Πρόνοια
2003: Λαογραφικός Όμιλος Κυπριακής Κοινότητας (Youth)
2007: Κυβέρνηση της Βικτώριας για την εξαιρετική συμμετοχή στα κοινά
2008: Κυπριακή Κοινότητα -Κύπριες Μετανάστριες
Πληθώρα Πιστοποιητικών από Ευαγή Ιδρύματα, την Ένωση (Ομοσπονδία) Ελληνικών Συλλόγων Ηλικιωμένων, Παροικιακούς Οργανισμούς κ.λπ.