ΠΑΣΧΑ πάλι έχουμε και για ψητά αρνιά, χαρές και γλέντια ετοιμαζόμαστε…

ΕΤΣΙ μάθαμε να γιορτάζουμε την Ανάσταση και αυτήν την παράδοση διατηρούν ακόμα τα παιδιά και τα εγγόνια μας…

ΚΑΙ ενώ από ψητά αρνιά, κοντοσούβλια, κοκορέτσια, μπύρες, κόκκινα αυγά και τσουρέκια πάμε καλά, από τα μαζικά γλέντια έχουμε ξεκόψει…

ΘΥΜΑΜΑΙ, τις δεκαετίες του 1970 και 1980, οι «ιμπρεσάριοι» της παροικίας μας, στην προσπάθειά τους να βγάλουν κανένα δολάριο παραπάνω, όλο και κάποιο «μεγάλο όνομα» έφερναν από την Ελλάδα…

ΕΠΕΙΔΗ η συντριπτική πλειοψηφία των συμπαροίκων που είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία τις δεκαετές του 1950 και 1960 κατάγονταν από χωριά, η προσέλευση της «πελατείας» ήταν εξασφαλισμένη…

ΤΗ στιγμή, μάλιστα, που είχαν βρει πολλά φτηνά αρνιά, κρέατα και μπύρες, το μόνο που τους έλειπε για να γιορτάσουν το Πάσχα και να ξαναθυμηθούν την πατρίδα και τα χωριά τους, ήταν ένα πανηγύρι με δημοτικά τραγούδια και καλό κλαρίνο…

ΑΥΤΟ το αναλάμβαναν οι εδώ «ιμπρεσάριοι», όπως ο Γιώργος Σαμαρτζής για παράδειγμα, που οργάνωνε τα πασχαλινά ιστορικά πανηγύρια στο Greenhill…

ΚΟΣΜΟΣ και κοσμάκης έχει γλεντήσει και χορέψει σε αυτά τα πανηγύρια που οργάνωνε ο Γιώργος και τα διαφήμιζε στο «Νέο Κόσμο», με τον τίτλο «Κάνετε Πάσχα στο χωριό»…

ΟΤΑΝ τύχαινε να είναι και ο καιρός καλός, γινόταν πραγματικός «χαμός» στο Greenhill, μιας και το Πάσχα στο «χωριό του», θύμιζε σε όλους τα πασχαλινά γλέντια των δικών τους χωριών…

ΕΚΤΟΣ από τραγουδιστές και γνωστούς κλαρινιτζήδες για να διασκεδάσουν και χορέψουν οι καλεσμένοι του, ο Σαμαρτζής τους προμήθευε -με το αζημίωτο πάντα- αρνάκια και «καύσιμα» για να τα ψήσουν στις υπαίθριες ψησταριές που έστηνε…

ΟΠΟΙΟΣ, δηλαδή, πήγαινε εκεί να κάνει Πάσχα χωρίς το δικό του το αρνάκι, μπορούσε να αγοράσει ένα σε καλή τιμή, να το ψήσει και να το φάει επιτόπου με την οικογένεια και τους φίλους του…

ΓΙΑ όλα φρόντιζε ο Γιώργος, γι’ αυτό και το Greenhill είχε γίνει συνώνυμο με τα πασχαλινά γλέντια της παροικίας μας τις δεκαετίες του 1960 και 1970…

ΣΤΗ συνέχεια και μετά τον τραγικό του θάνατο, κατά την πτώση ενός ελικοπτέρου τον Ιανουάριο του 1982, το Greenhill «κατέβασε ρολά» και τα πασχαλινά παροικιακά ξεφαντώματα πέρασαν σε χέρια άλλων οργανωτών…

ΚΑΝΕΝΑ, όμως, από αυτά που ακολούθησαν, δεν γνώρισε τις δόξες του Greenhill…

Ο Γιώργος Σαμαρτζής ήταν ιδιαίτερη περίπτωση επιχειρηματία με πρωτοποριακές ιδέες, γιατί εκτός από «ιμπρεσάριος», ήταν κτηματομεσίτης και πολλά άλλα…

ΕΙΧΕ, μάλιστα, αγοράσει -προκειμένου να το αξιοποίηση- και το French Ireland που βρίσκεται σε έναν κόλπο του Phillip Island…

ΕΚΕΙ πήγαινε το ελικόπτερο όταν έπεσε, γιατί ο Γιώργος ήθελε να δείξει το νησάκι του σε έναν δημοσιογράφο του καναλιού 7 προκειμένου να το διαφημίσει και να προκαλέσει το ενδιαφέρον επενδυτών…

ΑΠΟ την εφημερίδα μας είχε περάσει μια-δυο μέρες πριν την πτώση του ελικοπτέρου για να μιλήσει σε μένα και τον Σωτήρη Χατζημανώλη για τα σχέδιά του…

ΤΑ πασχαλινά παροικιακά πανηγύρια άρχισαν σιγά-σιγά να αραιώνουν, μέχρι που τη δεκαετία του 1990 πήραν τη «κάτω βόλτα» και εγκαταλείπονταν σταδιακά…

ΕΝΑΣ από τους λόγους που εγκαταλείφθηκε η παράδοση, δεν ήταν μόνο ότι αραίωσαν οι παλαιοί γλεντζέδες και δεν ήταν επικερδή για τους επιχειρηματίες που τα διοργάνωναν, αλλά και γιατί η πρώτη γενιά των μεταναστών άρχισε να γερνά και να «βαραίνει»…

ΑΣΕ που σιγά-σιγά αυξανόταν γεωμετρικά ο αριθμός των συμπαροίκων που είχαν εγκαταλείψει το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα και σκέπτονταν όλο και λιγότερο το Πάσχα στο χωριό…

ΑΚΟΜΑ και σε πολλά χωριά της πατρίδας δεν γίνονται πια τα παραδοσιακά πασχαλινά πανηγύρια και γλέντια…

ΠΕΡΥΣΙ, μετά από 19 χρόνια, έκανα Πάσχα στην Ελλάδα, όπου και διαπίστωσα από κοντά τις αλλαγές που έλαβαν χώρα στον εορτασμό κατά την τελευταία εικοσαετία….

ΣΤΗΝ πατρίδα έφτασα τη Μεγάλη Δευτέρα και έμεινα στην Αθήνα ένα τετραήμερο, στη συνέχεια πέρασα από την Πάτρα, πήρα τη μοτοσικλέτα, έκανα Ανάσταση σε ένα χωριό των Καλαβρύτων και το πρωί του Πάσχα, ξεκίνησα να πάω στην Τρίπολη που με περίμεναν οι δικοί μου…

ΝΑ προσθέσω εδώ ότι, τόσο η ατμόσφαιρα της Αθήνας όσο και αυτή του χωριού που έμεινα, δεν θύμιζαν σε τίποτα την παλαιά μεγαλοβδομαδιάτικη ατμόσφαιρα. Ούτε καν αυτή που επικρατούσε πριν μια εικοσαετία…

ΑΝ δεν άλλαξε κάτι, ήταν η μαγική διαδρομή που συνδέει την Τρίπολη με τα Καλάβρυτα και το ανοιξιάτικο άρωμα των λουλουδιών που δίνουν τον δικό τους τόνο στο ελληνικό Πάσχα…

ΚΑΙ αν κοντά σε όλα αυτά λάβετε υπόψη σας, ότι ήταν και Πρωτομαγιά, δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο, αφού το μόνο που θυμάμαι από το περυσινό Πάσχα είναι μόνο η διαδρομή…

ΕΦΤΑΣΑ στην Τρίπολη -όπου με περίμενε και η θεία Ρεβέκκα- γύρω στις 10 το πρωί και τους βρήκα όλους να παρακολουθούν τα δύο αρνιά που ψήνονταν στην ηλεκτρική ψησταριά…

«ΞΕΝΟ» και απόμακρο ήταν για μένα το όλο σκηνικό και καμιά σχέση δεν είχε με την πασχαλινή ατμόσφαιρα της Τρίπολης που θυμόμουν…

ΑΛΛΗ η Τρίπολη των δεκατιών του 1950 και 1960 -που ήταν ακόμα μια πολιτειούλα με μονοκατοικίες- και άλλο η σημερινή, με τις πολυκατοικίες, που σου θυμίζουν μια μίνι Αθήνα…

ΑΠΟ τα μέσα της δεκαετίας του ’50, που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι και το Πάσχα του 1970 -το τελευταίο που έκανα εκεί πριν αναχωρήσω για την Αυστραλία-, που το γιορτάζαμε στη μεγάλη και κατάλληλα στολισμένη αποθήκη ενός σπιτιού ακριβώς απέναντι από το σπίτι που το γιόρτασα πέρυσι…

ΕΚΕΙ μαζεύονταν καμιά δεκαριά γείτονες -σχεδόν όλοι όσοι έμεναν στον ίδιο δρόμο- άναβαν μια μεγάλη φωτιά με κλίματα, μετέφεραν τα κάρβουνά τους στην αποθήκη της μονοκατοικίας και γύρω στις 8 το πρωί άρχιζαν το ψήσιμο των αρνιών…

Η διαδικασία, που ήταν μια ολόκληρη μυσταγωγία, με κοκορέτσια, πικάντικους μεζέδες, κρασί, ούζο, κόκκινα αυγά και διπλά κουλούρια και γλυκά για τα παιδιά -αν γύριζαν σωστά τις σούβλες με τα αρνιά- κρατούσε μέχρι τις 8 το βράδυ…

ΣΤΙΣ 8 και αφού είχαν σιγοψηθεί όλα τα αρνιά και ο… «μούλος» -έτσι αποκαλούσαν το αρνάκι που θα τρώγαμε επί τόπου όλοι μαζί- άρχιζε το κυρίως γλέντι με χορό, κρασί και τραγούδι, τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα…

ΟΤΑΝ τελείωνε το τσιμπούσι και το γλέντι, έπαιρνε ο καθένα τι αρνάκι του -ολόκληρο πάνω στη σούβλα- και πήγαινε στο σπιτάκι του…

ΤΗΝ επόμενη μέρα, μέρος του αρνιού το ξεκοκαλίζαμε στο πανηγύρι που γινόταν εκεί κοντά…

ΓΙΝΟΝΤΑΝ πολλά πανηγύρια τότε, ενώ αρκετοί από την Τρίπολη πήγαιναν και στα πανηγύρια των χωριών τους ή σε αυτά διπλανών χωριών…

ΑΛΛΟΣ ο κόσμος τότε και άλλος τώρα. Πού να βρουν χρόνο οι νέοι άνθρωποι σήμερα, να ασχοληθούν ένα δωδεκάωρο με το ψήσιμο του αρνιού…

ΠΟΥ να προλάβουν να «γυρίζουν» το αρνί, να απαντούν στα κινητά τους, να στέλνουν μηνύματα, σέλφις και να παρακολουθούν και το facebook. Καλή Ανάσταση…