Είναι φανερά αισιόδοξος, θετικός και το ίδιο απαιτεί από τους άλλους. Με το βλέμμα στο μισογεμάτο ποτήρι, απορρίπτει όσους το βλέπουν μισοάδειο. “Απλώς δεν έχουν θέση εδώ” επεξηγεί σχεδόν κοφτά.

Ο Πέτρος Γυφτόπουλος είναι εμπνευστής της κίνησης “Ε.Ν.Α. – Έλληνες Νεομετανάστες Αυστραλίας 2010+” που στοχεύει στο γεφύρωμα του χάσματος μεταξύ των νεομεταναστών. Η δικτύωση επιτυγχάνεται, κυρίως, μέσα από μια σελίδα τους στο Facebook, όπου γίνονται μέλη, καταγράφουν τις εμπειρίες τους και γνωρίζονται μεταξύ τους.

Μέσα σε πέντε εβδομάδες έχουν εγγραφεί 1.200 μέλη και αυξάνονται με γοργό ρυθμό.

Ο Πέτρος ήλθε στην Αυστραλία το Σεπτέμβρη του 2013, με την σύζυγό του, όταν, μαζί με χιλιάδες άλλους που βίωναν στην Ελλάδα την καταιγίδα της οικονομικής κρίσης, “δεν είχε επιλογή αν θα μείνει ή όχι στην πατρίδα του”.

“Η μόνη επιλογή που είχαμε ήταν σε ποια χώρα θα πάμε”.

Ο ίδιος χημικός μηχανικός, βρήκε δουλειά στην ειδικότητά του σχεδόν αμέσως, ενώ η σύζυγός του Μυρτώ, ψυχολόγος, κάνει μεταπτυχιακά προκειμένου να πάρει το πτυχίο της κλινικής ψυχολόγου.

ΤΙ ΕΥΣΤΑΘΕΙ ΤΕΛΙΚΑ

Ακούγονται τόσα για την “κόντρα” μεταξύ παλαιών και νέων Ελλήνων μεταναστών, τι ευσταθεί τελικά; Τι εισπράττει ο ίδιος;

“Εγώ ήλθα εδώ, χωρίς στον ήλιο μοίρα και βρήκα στήριξη. Είχα την τύχη να γνωρίσω πάρα πολλούς από τους παλαιούς, που οι περισσότεροι είναι μέχρι σήμερα φίλοι, και ορισμένους τους νιώθω σαν οικογένεια.

Όταν μιλάμε τώρα για ‘κόντρα’ μεταξύ παλιών και νέων Ελλήνων μεταναστών, μιλάμε για μειοψηφία με την οποία δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να ταυτιστώ, γιατί όπως ανέφερα πριν, έχω βοηθηθεί πάρα πολύ και έχω τις καλύτερες εντυπώσεις.

Λοιπόν, τα αρνητικά σχόλια που γίνονται από ένα μικρό ποσοστό των παλαιών είναι ότι εμείς όλοι καταστρέψαμε την Ελλάδα και τη φέραμε στο χάλι που είναι σήμερα, ότι είμαστε φυγόπονοι, καλοπερασάκηδες και αν ήταν οι ίδιοι εκεί και έβαζαν τη δουλειά που έβαλαν στην Αυστραλία, η πατρίδα μας θα ήταν πολύ ψηλά.

Μια μικρή μερίδα τώρα νεομεταναστών ισχυρίζεται ότι υπάρχει εκμετάλλευση των παλαιών μεταναστών επιχειρηματιών σε βάρος των νέων. Για παράδειγμα, ότι δεν αμείβονται κανονικά.

Το βασικότερο, όμως, όλων -και θα ήθελα να υπογραμμιστεί αυτό-, είναι ότι όλοι εμείς οι νεομετανάστες ήλθαμε στην Αυστραλία χωρίς στον ήλιο μοίρα, και -στην πλειονότητά μας- βρήκαμε φιλοξενία, δουλειά, έπιπλα, ακόμη και οικονομική στήριξη. Να τα λέμε όλα αυτά γιατί αλλιώς δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις.

Μετά, θα πρότεινα να σταματήσουμε να κάνουμε σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας γιατί δεν κερδίζουμε τίποτε με το να μεμψιμοιρούμε. Εκείνο που λέω είναι: απολαύστε αυτά που προσφέρει η Αυστραλία. Ζήστε την πολιτισμικότητα που έχει και που είναι κάτι υπέροχο.

Μετά, οι περισσότεροι, γνωρίζοντας τη γλώσσα του τόπου, θα πρέπει να πλασάρουμε το ελληνικό πνεύμα. Αυτό, μέσα από την καθημερινότητα. Να μη μείνουμε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Δεν μας ταιριάζει. Οι περισσότεροι είμαστε πτυχιούχοι και βρίσκουμε δουλειά. Φύγαμε από την Ελλάδα, την πατρίδα μας, που τη μάστιζε και εξακολουθεί όλο και σκληρότερα να τη μαστίζει η ανεργία και βρεθήκαμε σε μια χώρα που μας προσφέρει την ευκαιρία να ζήσουμε ανθρώπινα. Να είμαστε ήρεμοι. Προσωπικά, το θεωρώ θείο δώρο το ότι βρήκα δουλειά στο αντικείμενό μου, έχω ηρεμία και όταν ξυπνώ το πρωί, έχω την πολυτέλεια να συζητώ με τη γυναίκα μου πού θα πάμε όταν δεν δουλεύουμε”.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΔΙΚΤΥΩΣΗ

Όταν μιλά ο Πέτρος Γυφτόπουλος, νιώθεις τη θετική ενέργεια που εκπέμπει, να λούζει με φως το χώρο. Χαμογελά.

“Ναι, δεν αντέχω τη μεμψιμοιρία και στην ομάδα που έχουμε δημιουργήσει, απαγορεύονται τα αρνητικά σχόλια και οι πολιτικές συζητήσεις. Είμαι πολύ κάθετος σ’ αυτό και έχει συμβεί να διαγράψω άτομα. Όποιος έχει απωθημένα θα πρέπει να πάει να τα βγάλει αλλού. Όχι μαζί μας. Εμείς δημιουργήσαμε την ομάδα για να κάνουμε θετικά πράγματα. Προσφέρουμε αφιλοκερδώς ό,τι μπορούμε. Μερικοί, για παράδειγμα, κάνουν μαθήματα Αγγλικών χωρίς να πληρώνονται. Κάποιος μπορεί να χρειάζεται βοήθεια με το βιογραφικό του. Τον βοηθάμε και βρίσκει δουλειά. Κάνουμε εκδηλώσεις όπου οι νεομετανάστες Έλληνες έρχονται οικογενειακώς και τα παιδιά επικοινωνούν μεταξύ τους και είναι ευλογία Θεού να βλέπεις τη χαρά και την ικανοποίηση στο πρόσωπό τους. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, εκείνο που τους λείπει πάνω απ’ όλα είναι η επικοινωνία με άλλα παιδιά που μιλούν την ίδια γλώσσα.

Στην τελευταία, για παράδειγμα, εκδήλωση που κάναμε τη Δευτέρα του Πάσχα, ένα κοριτσάκι γιόρτασε τα γενέθλιά του, έχοντας γύρω του Ελληνόπουλα, νεοφερμένα και ήταν τρισευτυχισμένο. Πρώτη φορά από την ημέρα που έφυγε από την πατρίδα είχε γύρω του παιδιά που μιλούσαν Ελληνικά. Ήταν στο πάρκο του Fairfield όπου είχαν μαζευτεί 130 ομογενείς όλων των ηλικιών και πέρασαν υπέροχα. Εκείνο που λείπει πάνω απ’ όλα στους νεομετανάστες είναι η επικοινωνία με άτομα που αντιμετωπίζουν τα ίδια περίπου θέματα, όπως αυτό της προσαρμογής στο νέο περιβάλλον, της εύρεσης εργασίας, της αντιμετώπισης των νέων συνθηκών ζωής και τόσα άλλα. Προσπαθούμε λοιπόν να δημιουργήσουμε τις ανάλογες συνθήκες, ώστε να γεφυρώσουμε το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους νεοφερμένους Έλληνες. Η προσπάθεια αποδίδει και θα συνεχιστεί”.

Μιλάμε τόση ώρα τώρα και συνέχεια αναβάλλω το ερώτημα που μπορεί και σ’ αυτόν ακόμη, τον από τη φύση του αισιόδοξο νέο άνθρωπο, να φέρει την καταχνιά.

“Υπάρχει σχέδιο επιστροφής στην Ελλάδα;”.

“Όχι, όσο επικρατεί αυτή η ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν δουλειές. Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο. Οι άνθρωποι χάνουν το μεγαλύτερο μέρος των συντάξεών τους, αυτόν τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο. Η επιστροφή θα ήταν δυνατή μόνο αν διορθωνόταν η κατάσταση. Αν άλλαζε το σύστημα. Πράγμα όμως που δεν βλέπω να γίνεται τα επόμενα είκοσι χρόνια, οπότε για μένα θα έχει πλέον χαθεί το παιχνίδι. Θα έχω βγει από τον εργασιακό χώρο. Εκείνο που με λυπεί κατάβαθα είναι ότι έχω αδέλφια εκεί. Ξεριζώνεσαι, αλλά δεν παύεις να πονάς”.

Τι σου λείπει τελικά πιο πολύ;

“H οικογένεια, η πατρίδα, η θάλασσα”.

Ένα τρίπτυχο που καίει, όλους παλιούς και καινούργιους, αδιακρίτως. Που δεν υπάρχουν εδώ διαχωριστικές γραμμές. Που δεν έχει σημασία αν άφησες τον Μακρύ Γιαλό της Μυτιλήνης πριν μισό αιώνα ή την παραλία της Γλυφάδας πριν μερικούς μήνες. Ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει, ούτε καν να απαλύνει τον πόνο και τη λαχτάρα του νόστου, καλέ μου Πέτρο.

Στιγμιότυπο από συνάντηση των μελών της ομάδας στο Σίδνεϊ