ΤΗΝ περασμένη Δευτέρα το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, δόθηκε μια ακόμα διάλεξη…
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι ήταν μια από τις καλύτερες διαλέξεις -αν όχι η κορυφαία- απ’ όσες τουλάχιστον έχω παρακολουθήσει…
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, επρόκειτο για μια ανοιχτή συζήτηση τριών διεθνώς αναγνωρισμένων κοινωνιολόγων, συγγραφέων και πανεπιστημιακών καθηγητών…
ΤΟΥ «δικού» μας Νίκου Παπαστεργιάδη, που διευθύνει το Ερευνητικό Κέντρο Δημόσιου Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και παραδίδει μαθήματα για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία…
ΤΟΥ Craig Calhoun, πρόεδρου του Αμερικανικού Ινστιτούτου Berggruen, διευθυντή του London School of Economics and Political Science και πρόεδρου του Ερευνητικού Κέντρου Κοινωνικών Επιστημών Νέας Υόρκης και…
ΤΟΥ κοινωνιολόγου Peter Beilharz, που υπήρξε καθηγητής σε σειρά αυστραλιανών πανεπιστημίων, όπως στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, στο Πανεπιστήμιο Curtin του Περθ, στο Πανεπιστήμιο La Trobe της Μελβούρνης και το Πανεπιστήμιο Harvard…
ΕΔΩ, μιλάμε δηλαδή για το ακαδημαϊκό «βαρύ πυροβολικό» σε θέματα πολυπολιτισμού και πολιτιστικών εκδηλώσεων σε δημόσιους χώρους. Ή, όπως το λένε οι ακαδημαϊκοί στη γλώσσα τους, «Public Cultures»…
«IS there anything left after global spectacles and local events», ήταν ο τίτλος που έδωσαν οι ομιλητές στη συζήτησή τους που κράτησε πάνω από δύο ώρες…
ΤΗ συζήτηση άνοιξε ο καθηγητής Νίκος Παπαστεργιάδης, ο οποίος αναφέρθηκε συνοπτικά στον πολυπολιτισμικό δρόμο που ακολούθησε η Αυστραλία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970…
ΕΝΑΝ δρόμο, που την καθιέρωσε παγκόσμια πρωτοπορία σε θέματα που αφορούν την ενσωμάτωση των μεταναστών στη δημόσια κουλτούρα…
Ο Νίκος αναφέρθηκε παράλληλα και στις προσπάθειες που καταβάλει η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού μέσω των Φεστιβάλ, των διαλέξεων και των άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων που οργανώνει…
ΣΤΗ συνέχεια, μίλησε για το πώς αντιλαμβάνονταν τους πολιτισμούς των γειτονικών λαών στην αρχαία Ελλάδα και πώς οι τότε Έλληνες δέχονταν τις επιρροές των άλλων πολιτισμών…
ΤΟΝΙΣΕ ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ήταν για τα μέτρα της εποχής, μια ανοιχτή κοινωνία και οι Έλληνες φιλόσοφοι, κυρίως, συζητούσαν ανοιχτά ακόμα και σε δημόσιους χώρους, θέματα που αφορούσαν την κοινωνία και την Πολιτεία…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, αναφέρθηκε στην παγκοσμιοποίηση και πώς αυτή επηρέασε όχι μόνο τον συλλογικό πολιτισμό, αλλά και τον ιδιαίτερο πολιτισμό των επιμέρους εθνών…
ΤΟΝΙΣΕ, ακόμα, ότι η τεχνολογική επανάσταση στην επικοινωνία, άνοιξε νέους δρόμους στο πώς βλέπουμε, κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο και τις κουλτούρες άλλων λαών…
ΣΕ παρόμοια θέματα, που αφορούσαν, κυρίως, την κουλτούρα και την παγκοσμιοποίηση, που συνέβαλε στη ραγδαία άνοδο του λαϊκισμού σε όλο τον κόσμο και του Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών, μίλησε ο Peter Beilharz…
ΕΝΩ ο διακεκριμένος και παγκόσμια γνωστός Αμερικανός κοινωνιολόγος και καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Craig Calhoun -που ήταν ο κύριος ομιλητής στη συζήτηση- κάλυψε σειρά από ενδιαφέρουσες παραμέτρους στα ερωτηματικά που έθεσαν οι προηγούμενοι ομιλητές…
ΞΕΚΙΝΗΣΕ, υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και θα πρέπει να βρούμε νέους τρόπους προσέγγισης και επίλυσης των προβλημάτων που προκύπτουν, αν θέλουμε να συμβάλουμε θετικά στην εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού…
ΕΙΠΕ ακόμα, ότι είναι αναγκαίο να συζητάμε και μέσω διαλόγου να βρίσκουμε λύσεις, ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση ορισμένων θεσμών και παγκόσμιων οργανισμών, που με τα χρόνια παρήκμασαν και δεν μπορούν να διαχειριστούν τη σημερινή πραγματικότητα και ότι οι πλήρεις ανατροπές και ρίξεις δεν οδηγούν πουθενά…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τόνισε ότι όσοι πίστευαν ότι η ανατροπή του κατεστημένου πολιτικού συστήματος θα έλυνε τα προβλήματα της ανεργίας, για παράδειγμα, και θα συνέβαλε στο κλείσιμο της «ψαλίδας» μεταξύ φτωχών και πλουσίων, διαψεύστηκαν ήδη…
ΤΑ πολιτικά κόμματα όπως τα ξέραμε, είπε, ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να επινοήσουμε κάτι άλλο που θα τα αντικαταστήσει και ότι η δημοκρατία από μόνη της δεν επαρκεί να δώσει λύσεις σε όλα, γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν αυτή που καταδίκασε τον Σωκράτη σε θάνατο για ό,τι πίστευε…
ΝΑ αναφέρω εδώ, ότι έκανε μια σύντομη αναδρομή στον θετικό ρόλο του εθνικισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα και την δημιουργία των εθνών που συνέβαλαν, μεταξύ άλλων, στην αποδοχή της πολιτισμικής διαφορετικότητας…
ΝΑ σημειώσουμε, ότι ο καθηγητής Calhoun έχει γράψει πολλά βιβλία τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 18 γλώσσες. Μεταξύ αυτών, έχει γράψει για το αν έχει μέλλον ο καπιταλισμός, για τις ρίζες του ριζοσπαστισμού στον κόσμο και γιατί τα έθνη παραμένουν σημαντικά…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ, μάλιστα, στην ανάγκη ύπαρξης των εθνών, είπε ότι παραμένει το μόνο θεσμικό φόρουμ στο οποίο μπορούμε να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε και να λύσουμε τα προβλήματα του κόσμου, είτε πρόκειται για τις κτηματολογικές αλλαγές που μας αφορούν όλους είτε για τον πλουτισμό…
ΚΑΙ τελείωσε λέγοντας ότι, αν είναι να επιλέξω, μεταξύ μιας επανάστασης, για την αλλαγή των κακώς κειμένων, ή ενός αυταρχικού καθεστώτος, θα προτιμούσα τη δεύτερη λύση…
ΕΠΕΙΔΗ η συζήτηση των τριών καθηγητών, ήταν πολύ καλή και ενδιαφέρουσα και εγώ δεν είμαι ούτε ακαδημαϊκός ούτε κοινωνιολόγος και έγραψα δυο κουβέντες από τα συμφραζόμενα και από ό,τι κατάλαβα για το όλο θέμα το τι ακριβώς -και πώς- ειπώθηκε, θα επανέλθουμε…
Ο λόγος που, κυρίως, έγραψα όσα διαβάσατε πιο πάνω, είναι για να σας πω ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν ξένοι συμπολίτες μας, ενώ οι άνθρωποι της παροικίας μας που ασχολούνται… full time με τον ελληνικό πολιτισμό έλαμψαν διά της απουσίας τους…
ΚΑΙ αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Δηλαδή, να μη δώσουν το παρών σε μια κορυφαία διάλεξη ή συζήτηση, που θα περίμενε κανείς ότι θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει, μιας που αφορούσε το αντικείμενό τους…
ΚΑΤΙ παρόμοιο είχαν κάνει πριν μερικά χρόνια και στο Διεθνές Συμπόσιο για τον Καβάφη, καθώς και στις δύο περυσινές διαλέξεις για την Οδύσσεια και την Ιλιάδα του Ομήρου…
ΑΚΟΜΑ και αυτοί, που διδάσκουν Ελληνικά σε σχολεία και πανεπιστήμια απουσίασαν, για να μην πούμε κάτι για τους εν ενεργεία ποιητές και λογοτέχνες μας, που κάθε τόσο συγκεντρώνονται για να αλληλοχειροκροτούνται στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους…
ΑΝ αφαιρέσει κανείς πέντε-έξι άτομα από την Κοινότητα Μελβούρνης (μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και εργαζόμενους) μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν οι συμπάροικοι που παραβρέθηκαν…
ΣΥΝΕΠΩΣ, είχε πέρα για πέρα δίκιο, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες πανεπιστημιακούς της Αυστραλίας -που ασχολείται με την εκμάθηση της γλώσσας μας- ο οποίος όταν ρωτήθηκε, είπε ότι η ελληνική γλώσσα, ως φορέας του πολιτισμού μας στην Αυστραλία, είναι μια… τελειωμένη ιστορία…
ΜΕ λίγα λόγια, αυτό που είπε ο άνθρωπος είναι κάτι που όλοι ψυχανεμιζόμαστε, αλλά κανείς δεν τολμά να το πει έξω από τα δόντια: ότι έχουμε εδώ και χρόνια χάσει το τραίνο και τζάμπα χάνουμε τον καιρό μας και ταλαιπωρούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μάθουν Ελληνικά…
Ο ίδιος, είπε και κάτι άλλο, που σημαίνει ότι ακόμα, δεν έχουν χαθεί όλα: «Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε, τόνισε, είναι να μάθουν τα παιδιά μας, τουλάχιστον καλά αγγλικά, ώστε να διαβάζουν τον Καβάφη και Σεφέρη στην αγγλική γλώσσα»…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, έτσι έχουν τα πράγματα και να μην μπορεί ενδεχομένως να γίνει διαφορετικά, μιας και έχει, εδώ και χρόνια, χαθεί και το τελευταίο τραίνο…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος Ελληνικά για να αισθάνεται Έλληνας. Χρειάζεται, όμως, να γνωρίζει καλά Αγγλικά για να διαβάζει και να καταλαβαίνει τον Καβάφη και την Ιλιάδα του Ομήρου…
ΜΗΝ ξεχνάμε, ότι από φιλέλληνες και ξένους γνώστες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, μάθαμε και εμείς ό,τι ξέρουμε για την Ελλάδα και τους προγόνους μας…
ΚΑΙ τελειώνω, αφιερώνοντας δυο κουβέντες στον συγγραφέα (και φίλο μου) Θύμιο Χαραλαμπόπουλο, που την περασμένη Πέμπτη στο άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στον «Ν.Κ.» ρωτούσε τους ενδιαφερόμενους «ποια είναι η ποιότητα του παροικιακού μας πολιτισμού»…
ΣΥΜΦΩΝΩ με όλα όσα έγραψες Θύμιο. Σωστές είναι και οι ερωτήσεις σου και σωστότερη η διαπίστωσή σου ότι «εκτός από τους οργανισμούς που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -όπως και οι παρευρισκόμενοι στη συζήτηση της περασμένης Δευτέρας- κανείς άλλος από τους δεκάδες Συλλόγους μας δεν ασχολείται με τον ελληνικό πολιτισμό»…
ΚΑΙ αυτοί που ασχολούνται, περισσότερη ζημιά του κάνουν, παρά τον προβάλουν, θα πρόσθετα εγώ, αλλά…
ΔΕΝ μου λες ρε φίλε, δεν θα πρέπει παράλληλα -και για την τιμή των όπλων- να ρίξουμε και μια ματιά και στην ποιότητα του πολιτισμού που παράγουν και «οι μετρημένοι στα δάχτυλα» οργανισμοί που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται;