ΠΕΡA απ’ όλα τα ελαττώματά μου, που με κυνηγούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου όπως και η σκιά μου, έχω και δύο που ξεχωρίζουν…
ΟΣΟΙ με ξέρουν καλά, λένε ότι είμαι «κολλημένος» και «μονομανής»…
ΟΤΙ μπορώ, δηλαδή, να τρώω το ίδιο φαγητό για μια εβδομάδα ή να διαβάσω το ίδιο βιβλίο είκοσι φορές…
ΟΣΟ για το φαγητό, τα πιο πάνω είναι υπερβολές, αλλά όσον αφορά την Ιλιάδα του Ομήρου είναι η μισή αλήθεια…
ΜΟΛΙΣ προχθές, άρχισα να διαβάζω την Ιλιάδα για τέταρτη συνεχόμενη φορά το τελευταίο εξάμηνο…
ΤΟ πόσες φορές την έχω διαβάσει, δεν ξέρω. Φτάνει να σας πω, ότι τα τελευταία 47 χρόνια την έχω στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι μου και όταν βαριέμαι τα άλλα βιβλία και την τηλεόραση, διαβάζω και καμιά ραψωδία πριν κοιμηθώ…
ΕΚΤΟΣ των βιβλίων, των μοτοσυκλετών και των ταξιδιών, χοντρό «κόλλημα» έχω και με τον κινηματογράφο…
ΤΗΝ τελευταία πενταετία μόνο, έχω δει σχεδόν όλες τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες και όσες από αυτές μου αρέσουν, όπως οι ταινίες του Γιώργου Τζαβέλα, του Μιχάλη Κακογιάννη, της Μαρίας Πλυτά, του Βασίλη Γεωργιάδη και του Τάκη Κανελλόπουλου, για να αναφέρω μερικούς από τους σκηνοθέτες, τις έχω δει τρεις και τέσσερις φορές…
ΓΙΑ μένα, ο Γιώργος Τζαβέλας και ο Μιχάλης Κακογιάννης, είναι μεταξύ των κορυφαίων μεταπολεμικών σκηνοθετών και σεναριογράφων της πατρίδας μας και οι πρώτοι που οι ταινίες τους απέσπασαν βραβεία και διεθνείς διακρίσεις…
Ο Γιώργος Τζαβέλας, γνωστός και ως πρίγκιπας του ελληνικού κινηματογράφου για το ήθος του και την εντιμότητά του, γύρισε συνολικά 12 ταινίες, με πρώτη τα «Χειροκροτήματα» το 1944 και τελευταία «Η γυνή να φοβάται τον άνδρα» το 1964…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, η «Αντιγόνη», που γύρισε το 1961, ήταν η πρώτη μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο, για να ακολουθήσουν λίγα χρόνια αργότερα οι ταινίες «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης…
ΜΕΤΑΞΥ των ταινιών που σκηνοθέτησε ο Τζαβέλας, είναι επίσης «Η κάλπικη λίρα», «Η Αγνή του λιμανιού», «Το Σοφεράκι» και άλλες που υπάρχουν στο You Tube, αν έχετε υπολογιστή και πρόσβαση στο internet…
ΕΠΕΙΔΗ σε όλους τους πιο πάνω -και ιδιαίτερα στον Τζαβέλα- έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν, σήμερα θα αρκεστώ να σας πω μόνο τρεις κουβέντες για τη «Στέλλα» του Κακογιάννη…
ΠΡΙΝ λίγες μέρες ξαναείδα -για πολλοστή φορά- την ταινία αυτή, η οποία γυρίστηκε το 1955, με πρωταγωνιστές την Μελίνα Μερκούρη, στα καλύτερά της και τον Γιώργο Φουντά στην ακμή της νιότης του…
ΑΚΟΜΑ και σήμερα -μετά από 62 χρόνια- η ταινία αυτή παραμένει πρωτοποριακή και δεν γνωρίζω αν την ίδια εποχή, έχει γυριστεί σε άλλη χώρα του κόσμου, μια παρόμοια ταινία…
ΔΗΛΑΔΗ, μια γυναίκα (και, μάλιστα, πόρνη…) όχι μόνο να αγωνίζεται για την ισότητα των φύλων, αλλά να μη διστάζει να θυσιάσει και τη ζωή της για να της αναγνωριστεί το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια για τις επιλογές της ζωής της και όχι οι άνδρες και η κρατούσα κοινωνική κουλτούρα…
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι ο Μίλτος -τον οποίο και «έστησε» στην εκκλησία την ημέρα του γάμου τους- την προειδοποίησε τρεις φορές όταν τη συνάντησε «να φύγει, γιατί κρατούσε μαχαίρι», η Στέλλα προτίμησε να πεθάνει γι’ αυτό που πίστευε, παρά να κάνει πίσω…
ΑΝ σας μένει, λοιπόν, καιρός, δείτε τη «Στέλλα» ή κάποια άλλη ταινία των σκηνοθετών που προανέφερα. Σας προτείνω, επίσης, να ρίξετε μια ματιά και στις ταινίες της Μαρίας Πλυτά, η οποία μαθήτευσε δίπλα στον Τζαβέλα και εργάστηκε ως καλλιτεχνική διευθύντρια στην ταινία του «Μαρίνος Κονταράς» το 1947…
Η Πλυτά για τρεις σχεδόν δεκαετίες ήταν η μόνη Ελληνίδα σκηνοθέτης με 18 ταινίες στο ενεργητικό της. Την δύσκολη για τις γυναίκες εκείνη εποχή, έκανε την πρώτη της ταινία, με τίτλο «Τα αρραβωνιάσματα», το 1950 και την τελευταία, «Οι άγνωστοι της νύχτας», το 1970…
ΤΙΣ πιο πάνω ταινίες άρχισα να βλέπω καθημερινά τις τρεις προηγούμενες βδομάδες, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισα να επισκεφθώ και τις «έγχρωμες» δεκαετίες 1970 και 1980, αρχίζοντας με την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού, που γυρίστηκε το 1971 και συνεχίζοντας με την «Ευρυδίκη», «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα», τη «Γλυκιά συμμορία» και την «Πρωινή περίπολος» του Νίκου Νικολαΐδη…
ΟΛΕΣ τις πιο πάνω ταινίες, της είχα, βέβαια, δει πριν πολλά χρόνια, μιας και είχαν γυριστεί μεταξύ 1975 και 1987, αλλά επειδή μου άρεσαν τις είδα ξανά…
ΑΦΟΥ ξεμπέρδεψα με τον Νικολαΐδη και τις πρωτοπόρες, «αντικοινωνικές» και σουρεαλιστικές κινηματογραφικές του «περιέργειες», έψαχνα να βρω κάποια άλλη ενδιαφέρουσα ταινία…
ΨΑΞΙΜΟ στο ψάξιμο, έπεσα πάνω σε μια ταινία που την είχα επισημάνει όταν πρωτοπαίχτηκε το 1987 σε μια αίθουσα της Αθήνας, αλλά αποσύρθηκε επειδή δεν έτυχε της αναγνώρισης εκ μέρους των κριτικών και των κινηματογραφόφιλων πα’ όλη τη σπανιότητα του θέματός της…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την ταινία «Τα Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, στην οποία πρωταγωνιστούσαν πασίγνωστοι και καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Στέφανος Ληναίος, ο Ηλίας Λογοθέτης, η Σοφία Αλιμπέρτη και άλλοι…
Η ταινία αυτή, είναι μια από τις σπάνιες απόπειρες του ελληνικού κινηματογράφου να καταπιαστεί με τον εμφύλιο πόλεμο και το αντάρτικο…
ΟΙ πρωταγωνιστές της ιστορίας, που έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, είναι έξι αδέλφια γεννήματα και θρέμματα της Χελιδόνας -ενός βουνού της Στερεάς Ελλάδας- και είναι διαιρεμένοι, όπως οι περισσότερες οικογένειες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου σε δύο στρατόπεδα…
Η ιστορία του έργου, δεν αναφέρεται μόνο σε εκείνο το παρελθόν, μιας και το 1987 που γυρίστηκε η ταινία, τόσο οι πρωταγωνιστές της όσο και η ελληνική κοινωνία, το είχε έως ένα βαθμό ξεπεράσει μιας και είχαν μεσολαβήσει 40 χρόνια, αλλά, κυρίως στο παρόν…
ΣΤΙΣ διαφορές, την αντιπαλότητα για το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας, την απόδοση ευθυνών και τους ατελείωτους καυγάδες μεταξύ τους καθώς και τις βαριές αλληλοκατηγορίες που δηλητηρίαζαν περισσότερο τις μεταξύ τους σχέσεις…
Η ταινία του Βρεττάκου, αναφέρεται, δηλαδή, στο παρόν και το μέλλον, που επιφύλασσε η μεταπολεμική Ελλάδα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους…
ΣΤΟ στρατόπεδο των ηρώων κυριαρχεί η βαριά ήττα και όσα αυτή κουβάλησε μαζί της -φυσική εξόντωση, απομόνωση, μοναξιά, ξεκλήρισμα, ξενιτιά, εξορία και Σιδηρούν Παραπέτασμα- και στο άλλο στρατόπεδο, η φτώχεια και ο αγώνας των τριών άλλων αδελφών να τα φέρουν βόλτα με όποιο τόπο μπορούσαν, ακόμα και να ξεπουλήσουν ή να βάλουν στο χέρι και την περιουσία των άλλων, τους οποίους και κατηγορούσαν για τα μύρια όσα…
ΑΝ ενώνει κάτι τα δύο στρατόπεδα, δηλαδή νικητές και ηττημένους, είναι η Χελιδόνα και οι κατεστραμμένες ζωές τους. Το χάσμα είναι μεγάλο και τα 40 χρόνια που μεσολάβησαν δεν κατάφεραν να το γεφυρώσουν…
ΚΑΙ για τα έξι αδέλφια της οικογένειας το πηλίκο είναι μηδέν και οι ζωές τους σαπίζουν θαμμένες κάτω από το σαρωτικό σήμερα, όπως σαπίζει το παλιό χωριό της Χελιδόνας κάτω από το πολύβουο χιονοδρομικό κέντρο του Βελουχιού…
ΟΠΩΣ έγραψε και η Κατερίνα Zentai, που έκανε και την ανάρτηση στο You Tube, την ταινία που είδα, «η Χελιδόνα είναι μια ιστορία που αξίζει να «διαβαστεί» και ανάποδα. Είναι η προσπάθεια του τώρα να ακουμπήσει το χτες και η προσπάθεια του χτες να επιβιώσει στο τώρα»…
ΑΝ σας ενδιαφέρει η ιστορία του εμφυλίου, που σημάδεψε για μισό αιώνα την πατρίδας μας και τις ζωές πολλών από εμάς, σας προτείνω να δείτε (και) αυτή τη ταινία. Είναι ένα παραγνωρισμένο διαμάντι του ελληνικού κινηματογράφου…