Ήταν μεσημέρι και με περίμενε μπροστά από την αυλή του σπιτιού του. Τον είχα πρωτογνωρίσει πριν από δύο χρόνια και το όνομά του αναφερόταν συχνά σε συζητήσεις για εθελοντές και μέλη της «Φροντίδας» όπου εργάζομαι. Μάλιστα, ένα μέλος της διεύθυνσης του οργανισμού, είχε κρατήσει μία φωτογραφία του στο γραφείο του. «Έχει πολύ πλάκα ο Γιώργος. Εδώ είμαστε στο Clayton πριν από πολλά χρόνια. Είχε πλημμυρίσει μία τουαλέτα. Τα αστεία του Γιώργου έκαναν την όλη διαδικασία διασκεδαστική. Γι’ αυτό κρατάω και τη φωτογραφία, να μου θυμίζει εκείνες τις στιγμές».
Το σπίτι του λιτό και συμμαζεμένο, γεμάτο φωτογραφίες της οικογενείας του αλλά και διαφόρων βραβείων που έχει λάβει είτε αυτός είτε η αείμνηστη σύζυγός του. Λίγο μετά την άφιξή μου, και τη σύντομη στιχομύθιά μας, κατέφθασε μία από τις εγγονές του, μία γειτόνισσα και ένας φίλος του. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι ήταν καλοδεχούμενοι στο σπίτι του. Ήταν λες και το σπίτι του κ. Γιώργου ήταν ένα σημείο αναφοράς για όλους στη γειτονιά – και όχι μόνο. Και ο κ. Γιώργος ένας άνθρωπος που τους καλωσόριζε όλους και ήθελε να τους ετοιμάζει έναν καφέ και να μάθει τα νέα τους.
Ο Γιώργος Γιαννής είναι ένας από τους ομογενείς που έχει αφήσει ιδιαίτερο στίγμα στην παροικία μας. Η ανιδιοτέλεια και η αγάπη του για τον συνάνθρωπο είναι τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. «Όσο ζω μ΄ αρέσει να βοηθάω. Είναι ο χαρακτήρας μου, το αίμα μου, όπως θέλεις πάρτο» μου λέει, όταν τον ρωτάω για τα χρόνια εθελοντισμού του. Ακόμα και τώρα, στα 80, κάθε εβδομάδα πηγαίνει και μοιράζει γεύματα σε ηλικιωμένους. «Δεν είναι το φαΐ , για μένα αυτό που έχει σημασία είναι να τους μιλάω, να τους πω μία κουβέντα, ένα καλαμπούρι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, αυτό έχουν ανάγκη» μου λέει.
Η υποστήριξή του προς τους ηλικιωμένους μετράει πολλά χρόνια. Για σχεδόν 25 χρόνια ήταν αναπόσπαστα ενεργό μέλος της «Φροντίδας» και βοηθούσε τους ηλικιωμένους στον οίκο του οργανισμού στο Clayton. Με την Πατ Κωνσταντίνου επίσης έγραψαν και ένα βιβλίο «Στο λεωφορείο», που εξιστορούσε στιγμές από τη ζωή των ηλικιωμένων με άνοια που κατοικούσαν στην πτέρυγα «Γαλήνη» του Clayton. «Θαύμαζα τους ηλικιωμένους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία γιαγιάκα, αν και με άνοια, ήξερε όλα τα τραγούδια της Βέμπο και τα τραγουδούσε όλη μέρα».
Αυτό το πνεύμα γενναιοδωρίας ήταν που χαρακτήριζε και την σύζυγό του, την αείμνηστη Τούλα Γιαννή. Η γνωστή ηθοποιός έπαιξε σε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ομογένειας, κυρίως με τον θίασο της ΕΕΑΜΑ, προσφέροντας αστείρευτο γέλιο, ενώ συμμετείχε σε ντοκιμαντέρ, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Η τελευταία της παρουσία στην υποκριτική ήταν στη σειρά «Το χαστούκι», η οποία είχε βασιστεί στο βιβλίο του, επίσης ομογενή, Χρήστο Τσιόλκα. Η κατάσταση της υγείας της τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα βεβαρημένη τα τελευταία χρόνια και τον περασμένο Απρίλιο, η Τούλα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. «Ακόμα και στο νοσοκομείο, λίγο πριν μας αφήσει, διάβαζε σενάρια για νέες παραγωγές. Ζούσε για την υποκριτική, οι μορφασμοί της τα σκέρτσα της. Όλα ερχόντουσαν μέσα από την καρδιά της».
Η Τούλα μπορεί να μην υπάρχει ανάμεσά μας, το έργο της, όμως, ευτυχώς καταγράφηκε και διατηρήθηκε. «Όλα τα θεατρικά της έργα τα είχαμε καταγράψει. Για μένα αυτά τα DVD είναι όλη μου η ζωή». Το έργο της Τούλας σύντομα θα αποκτήσει νέα πνοή και αυτό χάρη στον σύζυγό της.
«Αποφάσισα να παραχωρήσω τα DVD στη «Φροντίδα», να προβάλλονται οι ταινίες της αείμνηστης Τούλας και να τις παρακολουθούν οι ηλικιωμένοι. “Η Κυρία του Κυρίου”, “O Κύριος Αντωνάκης”, “O φίλος μου ο Λευτεράκης”, “Ούτε γάτα ούτε ζημιά”, “Δεσποινίς ετών 39” και δεκάδες άλλες ταινίες, θα αρχίζουν σύντομα να προβάλλονται στους οίκους ευγηρίας».
Η κίνηση αυτή, εκτός από τη διατήρηση του έργου της Τούλας, αναμένεται να έχει θετική επίδραση και στους ηλικιωμένους. Τα συγκεκριμένα έργα έχουν παιχτεί από την ματιά των Ελληνοαυστραλών, και οι αναφορές είναι γνώριμες στους ηλικιωμένους. Άλλωστε πολλοί από τους ηλικιωμένους μπορεί να ήταν παρόντες στα θέατρα και να είχαν ζει ζωντανά την Τούλα να τα αποδίδει.
«Η Τούλα αγαπούσε πολύ τη “Φροντίδα” και τους ηλικιωμένους. Ήταν εθελόντρια αλλά και εργαζόταν στον οργανισμό. Ξέρω ότι και αυτή ήθελε τα έργα της να προβάλλονται, ακόμα και μετά το θάνατό της, οπότε εύχομαι να τα ευχαριστηθούν οι ηλικιωμένοι».
Λίγο πριν φύγω, μιλήσαμε για το βιβλίο ιστορίας της «Φροντίδας» καθώς ο κ. Γιώργος ήταν από τους πρώτους που το έπιασε στα χέρια του. Ήθελα να μάθω τις σκέψεις του γνωρίζοντας ότι ήταν ένα χρονοβόρο και ιδιαίτερα δύσκολο πόνημα.
«Με πήγε πίσω. Αυτό το βιβλίο ξύπνησε πολλές και ωραίες αναμνήσεις για μένα από τον παλιό καλό καιρό. Συγχαρητήρια σε όλους αλλά και σε όσους έκαναν τη «Φροντίδα» αυτό που θαυμάζουμε όλοι σήμερα».