Η 9η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού, έχει καθιερωθεί επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Όταν λέμε επίσημα εννοούμε με τη σφραγίδα και τη βούλα, όχι ενός αλλά τριών, παρακαλώ, υπουργείων: Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας περιλαμβάνει εκδηλώσεις σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας αλλά και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού που διατηρούν τμήματα εκμάθησης της Eλληνικής γλώσσας ή Eλληνικών Σπουδών. Πολύ καλή πρωτοβουλία και μπράβο στην πολιτεία, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω πως τη βρίσκω άκρως «φαρισαϊκή».

ΝΑ τιμήσουμε την ελληνική γλώσσα, αλλά πώς; Με εκδηλώσεις και ευχολόγια, που, φίλτατοι πολιτικοί λυπάμαι που θα σας χαλάσω το όνειρο, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας; Να τιμήσουμε την ελληνική γλώσσα με εκδηλώσεις όπου όλοι εξαίρουν τη σημασία της και την τεράστια συμβολή της σε άπταιστα… αγγλικά;

ΓΙΑΤΙ το ζήσαμε κι αυτό. Γέμισε το διαδίκτυο από σεντόνια αναλύσεων επιφανών και μη, λατρών των Ελληνικών που –ουπς!– δεν ξέρουν γρι ελληνικά. Λεπτομέρειες θα μου πείτε… Είναι σαν τις εκδηλώσεις για την ελληνομάθεια που διοργανώνονται εδώ στη Μελβούρνη με τους περισσότερους ομιλητές, οι οποίοι είναι συνήθως και φορείς, να αγορεύουν με γλώσσα πύρινη, αλλά και… «αλλότρια» αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους η ελληνομάθεια φυλλορροεί.

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ: να τιμήσουμε την ελληνική γλώσσα, αλλά πώς;
Μήπως αρχίζοντας να αντιμετωπίζουμε επιτέλους με σεβασμό τους πυλώνες της, τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δεκαετίες τώρα βρίσκονται στον πάτο της λίστας των προτεραιοτήτων της ελληνικής Πολιτείας;
Μήπως, φροντίζοντας τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς που τοποθετούνται στα σχολεία που διδάσκονται Ελληνικά σε κάθε γωνιά τούτης της γης, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην βιώνουν την απόσπασή τους ως τιμωρία και αντί να ανησυχούν για το πώς θα επιβιώσουν σε ένα ξένο κράτος να αφιερώνονται στο έργο τους; Μήπως, επιλέγοντας σε θέσεις–κλειδιά για την ελληνομάθεια ανθρώπους που τουλάχιστον μιλούν ελληνικά;
Η ελληνική γλώσσα δεν χρειάζεται εκδηλώσεις για να μας θυμίζουν την αξία της, χρειάζεται πράξεις που να εξασφαλίζουν τη διατήρηση και τη συνέχειά της.

ΔΙΑΒΑΖΑ τα σχόλια σχετικά με την είδηση για την αθώωση του πατέρα ο οποίος από λάθος του ιατροδικαστή κατηγορήθηκε ότι κακοποιούσε την 11 μηνών κόρη του που έφυγε από τη ζωή λόγω προβλημάτων υγείας όπως αποδείχτηκε τελικά και ειλικρινά αναρωτιέμαι σε τι κόσμο ζούμε…

ΠΩΣ είναι δυνατόν ο θάνατος ενός βρέφους να αντιμετωπίζεται με τόση απαξίωση; Πώς είναι δυνατόν ο θάνατος ενός βρέφους να γίνεται η αφορμή για να ξεκινά διαδικτυακός ρατσιστικός πόλεμος; Πώς είναι δυνατόν ο θάνατος ενός βρέφους να μην προκαλεί πόνο αλλά οργή; Οργή κατά του πατέρα μόνο και μόνο επειδή είναι Σύριος και μάλιστα πρόσφυγας. Έλεος!

ΠΟΥ είναι η ανθρωπιά μας, πού είναι η ευαισθησία μας; Δύο γονείς, ένας πατέρας και μια μητέρα έχασαν το αγγελούδι τους. Δεν τους αρκεί αυτός ο πόνος; Δεν τους αρκεί αυτή η τιμωρία; Πρέπει επιπλέον να υποστούν και τον άγριο λιθοβολισμό του ρατσισμού μας;
Η δικαιοσύνη μίλησε, ο ιατροδικαστής παραδέχτηκε το λάθος του κι όμως, τίποτα από αυτά δεν ήταν αρκετό για το λαϊκό δικαστήριο του διαδικτύου που απαιτεί με μένος την ποινή του θανάτου για τον πατέρα λόγω της συριακής καταγωγής και της προσφυγικής του ιδιότητας και δις εις θάνατον για το 11μηνο κοριτσάκι που, δυστυχώς, δεν μπόρεσε ούτε να κλείσει τα μάτια του με γαλήνη στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η φιλοξενία…

Μ.Κ.

«ΜΑΚΕΛΕΙΟ στη Γερμανία: Ακροδεξιός σε παραλήρημα σκορπίζει το θάνατο και μετά αυτοκτονεί» (από τις σημερινές εφημερίδες)…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ στην Αυστραλία. «Πατέρας» επειδή είχε προβλήματα με την εν διαστάσει σύζυγό του, έβαλε φωτιά στην ίδια και τα τρία ανήλια παιδιά τους. Βέβαια, μαχαιρώθηκε και ο ίδιος, αλλά…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ και πιο παλιά, πάλι κάπου στην Αυστραλία, όταν άλλος εν διαστάσει σύζυγος έπνιξε τα ανήλια παιδιά του σε μια βαθιά λίμνη…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ και πέρυσι στη Νέα Ζηλανδία με τον «παράφρονα» νεοναζιστή που σφάγιασε δεκάδες ανύποπτους προσκυνητές σε μουσουλμανικό τέμενος…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ και ελάχιστα μόλις χρόνια στη γενέτειρα με τις εν ψυχρώ δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν από «άντρακλες» Χρυσαυγίτες…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ ξανά στη γενέτειρα με τις νεοναζιστικές επιθέσεις σε απεργούς ναυτεργάτες στο Πέραμα, σε Αιγύπτιους ψαράδες στον Πειραιά, σε ανυπεράσπιστους μικροπωλητές που «χαλούσαν τη μόστρα»…

ΜΑΚΕΛΕΙΟ από εδώ, μακελειό από εκεί, τόσα πολλά μακελειά μόνο τα τελευταία χρόνια, από ακροδεξιούς, «παράφρονες» νεοναζιστές, «απατημένους» συζύγους και πάει λέγοντας.

ΚΑΙ για να δανειστώ το σχόλιο ενός διαδικτυακού φίλου μου «στην εποχή της εικόνας έχουμε την ευκαιρία να δούμε μια σύνοψη της ζωής του Χίτλερ σε ντοκιμαντέρ 120 λεπτών…

ΤΟΣΑ χρειάστηκε και ο μακελάρης στη Χανάου για να ζήσει εν σμικρώ όλη την “ηρωική” πορεία του προτύπου του. Ο χρόνος έχει πλέον συρρικνωθεί. Το μανιφέστο τού φασίστα παραμένει όμως το ίδιο: προσήλωση στις παραδοσιακές αφαιρέσεις ενός κόσμου σε κίνηση, εμμονικά συνδεδεμένος με το έθνος, τη φυλή, το αίμα… (κυρίως αυτό)…

ΠΙΣΤΕΥΕΙ παρανοϊκά ότι μια διεθνής συνωμοσία εξυφαίνεται πίσω από την πλάτη του& μια δύναμη που τον κυνηγά απειλητικά. Η οδυνηρή κόλαση της καταπιεσμένης του σεξουαλικότητας -αφού δεν τολμά να δει ότι πίσω από το ποδοβολητό της καταδίωξης κρύβονται οι δικές του ανομολόγητες παρορμήσεις- καταλήγει σε επιθυμία θανάτου& μια φαντασίωση της αυτοκτονίας που κατανοείται ως δολοφονία του κόσμου που τον καταπιέζει».

ΤΑ ίδια ακριβώς πίστευαν κι ο μακελάρης της Νέας Ζηλανδίας και ο άλλος στη Νορβηγία παλαιότερα και άλλοι και άλλοι…

ΚΑΙ έχω την αίσθηση ότι τα μακελειά θα συνεχιστούν αν «δεν γίνει αντιληπτό ότι ο φασισμός (ο κάθε είδους φασισμός, μιας και έχει πολλά πρόσωπα) είναι μια οργισμένη εξωτερίκευση της ατομικής και συλλογικής οδύνης που δημιουργεί η κοινωνική καταπίεση και μαζί της όλες οι παραδοσιακές -και νέες- ιδεολογίες της (το έθνος, η θρησκεία, ο μιλιταρισμός, ο πουριτανισμός κ.ά.)…

ΑΝ δεν πούμε καθαρά ότι πρόκειται για μια θρησκεία θανάτου, για μια ασθένεια της ανθρώπινης ιστορίας που πρέπει να εξαλειφθεί από την ιστορία, αν δεν γίνουν ορατές οι αιτίες της δολοφονικής μανίας, αν οι κοινωνίες δεν τολμήσουν τον συλλογικό καθρέπτη… Αν όχι, τότε η επερχόμενη λαίλαπα είναι μοιραίο να μας καταπιεί».
(και για την αντιγραφή)

Δ.Τ.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ την επιστολή του σεβαστού καθηγητή κ. Χρήστου Φίφη (“ΝΚ” 15/2/2020″, για τις θριαμβολογίες περί του Κοινοτικού Κέντρου στο Μπουλίν (;) θέλω να προσθέσω παράγραφο από το άρθρο μου «Σκέψεις για την παροικία 20 χρόνια μετά την έλευση του 2000». (“ΝΚ”, 30/12/2019). Έγραψα λοιπόν: “η υπερψήφιση της πρότασης κατά τη Γενική Συνέλευση 5.2.2014 αναπτέρωσε το ηθικό μας. Πίστεψα ότι ωριμάσαμε ως παροικία και ιδού, το Κέντρο θα… θα… Δυστυχώς μείναμε μες την τρελή χαρά.

ΞΕΦΡΕΝΟ, Πατρινό καρναβάλι για πάντα και η στήλη απευθύνει στους αναγνώστες τις καλύτερες ευχές. Σίγουρα και ζηλεύουμε τις γιορτές και τα δρώμενα που στήνονται στη γενέτειρα. Ας αρκεστούμε λοιπόν στις προσπάθειες των ολίγων Οργανισμών, που μπαίνουν στον κόπο και οργανώνουν εκδηλώσεις. Ο Ύμνος του Καρναβαλιού είναι του Τάσου Μαραγκού και μας προτρέπει, όχι μόνο να τραγουδήσουμε αλλά να σηκωθούμε και να χορέψουμε.

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ έθιμο είναι, μάλλον ήταν, και η ιστορία της Γιαννούλας της Κουλουρούς από την Πάτρα. (το επίθετο προφανώς λόγω επαγγέλματος), η οποία βλέποντας να μεγαλώνει και να μη βρίσκει γαμπρό, με τις πράξεις της, έγινε αντικείμενο χλευασμού. Οι φάρσες που ακολούθησαν -ανεπίτρεπτες βέβαια, είχαν αντίκτυπο στην ψυχική της υγεία. Πέθανε το 1940 φτωχή και μόνη.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ η ζωής της μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη, ιστορία της έγινε θέατρο, ενώ ο μύθος της Κουλουρούς της Πάτρας, με όλα τα κακά και τα καλά που κουβαλά, εξακολουθεί να είναι πηγή έμπνευσης. Η τελευταία σκηνή γράφτηκε το 2015 όταν ο Σύλλογος Ψυχικής Υγείας της Πάτρας, έβαλε τέλος στο έθιμο της αναβίωσης και στον εμπαιγμό ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων.

ΚΑΘΩΣ διάβαζα το άρθρο της συναδέλφου Ίριδας Παπαθανασίου “Your fortune in a cup” το μέλλον στο φλυτζάνι σας. (“ΝΚ”, 15/2/2020), θυμήθηκα μια παλιά δημοσίευση από Θεσσαλονίκη μεριά. Όπως γνωρίζουμε η Καφεμαντεία βρίθει στη γενέτειρα.

ΙΔΡΥΘΗΚΕ, έγραφε, το πρώτο Διαδικτυακό Καφεμαντείο. Ναι σωστά διαβάσατε. «Καφεμαντεία Greek Style». Πω – πω! σκέφτηκα. Το Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, εξοικειωμένο με τα διαδικτυακά, πρωτοτυπεί και μεγαλουργεί ακόμα μια φορά.

ΕΛΕΓΕ λοιπόν ότι φτιάξανε το πρώτο site, όπου καφετζούδες με μόνο 4 ευρώ, διαβάζουν το φλυτζάνι μέσω τηλεφώνου. Κύριε των Δυνάμεων, τι θ’ ακούσουμε ακόμα. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα Άγιε μου Φανούριε και θαυματουργέ, μεγάλη η χάρη σου, σε βλέπω να χάνεις πελατεία. Όχι τίποτε άλλο. Δεν θα τρώμε και τη λαδόπιτα που φτιάχνει τόσο συχνά η καλή μου γειτόνισσα, επικαλούμενη τη χάρη σου!

Κ.Γ.

ΠΡΙΝ περίπου δύο εβδομάδες πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση ελληνικής νεολαίας στο κτίριο της Κοινότητας. Πολύ ωραία η πρωτοβουλία, πολλά όμορφα πράγματα ακούστηκαν και πολλές ενδιαφέρουσες καινοτομίες ανακοινώθηκαν.

ΤΟ ΠΙΟ σημαντικό ωστόσο είναι να μην παραμείνει το γεγονός αυτό μεμονωμένο και λίγο καιρό αργότερα να ξεχαστεί από όλους, αλλά να αποτελέσει εφαλτήριο για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η νεότερη γενιά εδώ και πολλά χρόνια κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι και (υπ)ακούει τα όσα τους λένε οι μεγαλύτεροι, κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά, κι όσοι από αυτούς ξεπερνούσαν τα συγκεκριμένα «αποδεκτά» πλαίσιά της, τότε απορρίπτονταν ως… «κ…παιδα».

ΗΡΘΕ ο καιρός πλέον να κάνουν οι παλαιότεροι ένα βήμα πίσω και να ακούσουν σιωπηρά τα όσα έχουν να πουν και να προτείνουν οι νεότεροι, οι οποίοι έρχονται με φιλοδοξίες αλλά και πολύ μεγάλη όρεξη ώστε να βοηθήσουν την ελληνική κοινότητα να επεκταθεί σε νέους τομείς και να εκμεταλλευτεί τις μοναδικές ευκαιρίες που της δίνονται μέσα από μεγάλα γεγονότα όπως το Φεστιβάλ ‘Αντίποδες’.

ΑΝ ακούσει κανείς τα όσα ειπώθηκαν και συζητήθηκαν εκείνο το απόγευμα, θα έμενε με πολλές ελπίδες για το μέλλον, αφού τα παιδιά αυτά δείχνουν να διατηρούν πολύ ζωντανό το αίσθημα της ελληνικότητας μέσα τους, και με αυτό το συναίσθημα ως καθοδηγητή προσπαθούν να βρουν τρόπους να φέρουν τη δική τους γενιά σε επαφή με τα ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις μας. Ψάχνουν δηλαδή μεθόδους ώστε να περάσουν όλα αυτά με τα οποία οι ίδιοι μεγάλωσαν από γενιά σε γενιά, ώστε να μην χαθεί ο Ελληνισμός της παροικίας.

ΤΟ ΕΡΓΟ τους φυσικά δεν θα είναι εύκολο, αφού από την μια έχουν να κάνουν με μια ομογένεια η οποία μπορεί να μην έχει ούτε το χρόνο, ούτε και την διάθεση να κάτσει να τους παρακολουθήσει να μιλάνε για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους, κι από την άλλη έχουν να κάνουν με νέους ανθρώπους που όταν ακούνε για παραδοσιακούς χώρους και πανηγύρια, το πιο πιθανό είναι να απαντήσουν με την γνωστή πλέον έκφραση “It’s all Greek to me”.

ΟΜΩΣ αν δεν ληφθούν σοβαρά τα όσα έχουν να πουν, τότε μια μέρα θα κοιτάξουμε πίσω και θα ψάχνουμε να βρούμε σε πιο ακριβώς σημείο ήταν που χάθηκε το ενδιαφέρον για τα πεπραγμένα της κοινότητας.

Α.Α.