Ξεκινήσαμε χαράματα με τη σύζυγό μου Αναστασία, την Κυριακή το πρωί, της 2 Φεβρουαρίου 2020. Το Princes Hwy ήταν ακόμη κλειστό. Αλλάξαμε διαδρομή.
Ακολουθήσαμε το Ηume Hwy με τελικό προορισμό την Tathra. Περάσαμε το Albury, το Holbrook και ανηφορίσαμε δεξιά στις παρυφές του Κοζιόσκου διασχίζοντας το Τumut και το Cooma.
Τα πρώην καταπράσινα βουνά, όλα παραλλαγμένα. Η πανέμορφη φύση είχε αλλάξει όψη, φορώντας τώρα γκρίζα και σκούρα χρώματα. Συνειρμικά, ήλθαν στο νου μου τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Σολωμού: “Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη…” και “Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει!” Αλλά εδώ είναι απούσα η λαλιά των πουλιών! Στάχτη οι φωλιές των πτηνών! Και τα ζώα: καγκουρό, κοάλα και άλλα ντόπια των δασών, δεν υπάρχουν πια! Τα περισσότερα αφανίστηκαν! Τα λίγα, αν εξακολουθούν να υπάρχουν σε μερικά μέρη που δεν τα άγγιξε η πύρινη λαίλαπα, κινδυνεύει η ύπαρξή τους και φαίνεται σύντομη η επίσκεψή τους στον πλανήτη μας.
Η όαση κατάντησε “κόλαση”. Μυριάδες δένδρα νεκρά. Αποκαΐδια χιλιόμετρα. Κατάμαυροι κορμοί, θρασίμια σκορπισμένα, καμμένα στη γη. Κοιτάζουμε δεξιά,
κοιτάζουμε αριστερά, κοιτάζουμε ψηλά, χαμηλά, μακριά… Τα μάτια δεν φτάνουν να βλέπουν πια την τόση άσπλαχνη πλατιά συμφορά. Αδύνατον να μετρηθεί τόση οικολογική καταστροφή!…
Πριν λίγες μέρες η γειτόνισσά μου, η Νταϊάνα μου είχε δείξει μια εικόνα τρομακτική στο κινητό της, παρμένη απ’το διάστημα. Απίστευτο! Φαινόταν μια απέραντη έκταση γης της Νέας Νότιας Ουαλίας, όλη μέσα σε μια πύρινη μάζα και δεν διέκρινε το μάτι ανέγγιχτο έδαφος. Όλα είχαν παραδοθεί στη λαίλαπα της πυρκαγιάς, που εύκολα θα έλεγε κανείς ότι καμιά δύναμη δεν μπορούσε να την κατασβήσει παρά μονάχα ο Θεός, με μακρόχρονες ραγδαίες βροχές – όπως κι έγινε.
Διανύσαμε κατηφορίζοντας περίπου εβδομήντα χιλιόμετρα.
– Μεγάλη πληγή, αποκρίθηκε η Αναστασία.
– Μικραίνουμε την επίσκεψή μας σ’ αυτή τη γη, όχι μόνο τη δική μας, αλλά και των επιγόνων μας…, ανταποκρίθηκα με απογοήτευση και συνέχισα: “Tι τους θέλουν τους πολέμους; O άνθρωπος αντιπαλεύει τόσα πολλά προβλήματα στην καθημερινή του ζωή: αρρώστιες, κορονοϊοί, φωτιές, πλημμύρες στο περιβάλλον του και άλλες αντίξοες καταστάσεις για να επιζήσει”.
Όσο για μας, ευχαριστούμε τον Πανάγαθο Θεό που μας έχει καλά, μέχρι σήμερα.
Επίκαιρα, γίνεται μεγάλος λόγος για την πανδημία, που προβληματίζει ποικιλότροπα την οικουμένη. Χάθηκαν χιλιάδες άνθρωποι και απλώνεται ακαριαία και σποραδικά στον πλανήτη μας. Η θεραπεία της, καθώς λένε οι γιατροί, άγνωστη ακόμη και δεν γνωρίζουν πόσο θα διαρκέσει η ανακάλυψη εμβολίου ή η εφεύρεση κάποιου αντίδοτου, για να την καταπολεμήσουν. Ευχή μου να μην την καθυστερήσουν, για να μη χαθούν άλλες ζωές.
Συνειρμικά σκέφτομαι ότι πολλές χώρες συνταράχτηκαν σφόδρα, δικαιολογημένα για τον κορονοϊό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αφού έχει ρημάξει χιλιάδες θύματα, αλλά για τους “ιούς” των πολέμων που έθαψαν πρόωρα στο χώμα περισσότερους από ενενήντα εκατομμύρια ψυχές στον εικοστό αιώνα, αυτή η τρισκατάρατη ασπλαχνία δεν άγγιξε τόσο τους ζωηθάφτες και συνεχίζουν ακόμη να παίζουν λαίμαργα το επιθανάτιο “βιολί τους”, σποραδικά σε πολλά σημεία του κόσμου, χωρίς σπλαχνιά για τα θύματα αυτά.
Τι λένε και τι γράφουν οι πολεμόχαροι της Γης; Tι θα κληροδοτήσουμε στους επιγόνους μας; Avαμφίβολα, χολέρες και ερείπια με λειψό οξυγόνο. Και δεν γράφω τα λόγια τούτα για να φέρω πανικό στην οικουμένη, αλλά όλοι μαζί, προπάντων οι εξουσίες, να κάνουν ό,τι δεν έχουν κάνει μέχρι σήμερα, προστατεύοντας το περιβάλλον, την υγεία όλων των ηλικιών και την ειρηνική ζωή του πλανήτη μας, γιατί τα αδιέξοδα αυτών των συμπεριφορών οδηγούν με ακρίβεια στην καταστροφή.
Δεν είμαι προφήτης, αλλά μελετώντας τα δεδομένα μέχρι σήμερα, κρίνω τα συνεπακόλουθα.
Την ώρα που οδηγούσε η σύζυγός μου, πήρα ένα φύλλο κι άρχισα να γράφω:
Ποιος νους; Ποιο χέρι; Ποιο σώμα; Αλλάζει της φύσης το χρώμα!
Σταυρώνει τη γόνιμη γη μας, τη μόνη πηγή της ζωής μας!
Δέκα επτά εκατομμύρια εκτάρια καμμένα…
Αδύνατον να μετρηθούν
τα ρημαγμένα…
Αφού ρημάζουν
την όμορφη φύση…
Αφού σκορπίζουν
επιθανάτια, πλατιά κρίση.
Σπίτια στις φλόγες
παραδομένα!
Παππούδες, γιαγιάδες,
γονείς, παιδιά
στο έλεος αφημένα!
Πυροσβέστες
θύματα των θυτών,
των άσπλαχνων
στυγερών εμπρηστών!
Ως πότε! Ως πότε
θα καίνε, ακόμα,
τα δένδρα, τα ζώα
στης Γης μας το χώμα!
Τόση ασπλαχνία,
μεγάλες συμφορές!
Αναμφίβολα τους λείπει η εκπαίδευση και εντολές…
Όλες οι φυλές μαζί φέρουμε χρέος και ευθύνη,
προτού άσπλαχνοι εμπρηστές κάνουν τη γη καμίνι.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα, κατηφορίζοντας, πριν φτάσουμε στην Bega, μας τύλιξε ξαφνικά ένα πυκνό σύννεφο καπνού, που περιόριζε την ορατότητά μας στα πέντε με επτά μέτρα. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου μας ταυτίστηκε με του οδοιπόρου το βάδισμα. Κάπου κοντά υπήρχε πυρκαγιά,αλλά ο καπνός δεν μας άφηνε να την εντοπίσουμε. Κράτησε περίπου δεκαπέντε με είκοσι λεπτά η αποπνικτική ατμόσφαιρα από τον καπνό. Σε λίγο αραίωνε το πυκνό σύννεφο του καπνού κι άρχισε να ξανοίγει καθαρός ουρανός, μέχρι που φτάσαμε στην όμορφη Τathra.
Αναμφίβολα παρόμοιες εντυπώσεις θα μας περιμένουν στο δρόμο της επιστροφής από τον παραλιακό δρόμο προς τη Μελβούρνη, αφού οι εμπρηστές ή άλλοι παράγοντες ρήμαξαν σποραδικά κι αυτή την διαδρομή, πυρπολώντας ανάλγητα και εγκληματικά την πανέμορφη φύση μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΓΕΝΗΣ
Του Πέτρου και
της Αικατερίνης