ΝΙΟΣΤΗ ημέρα από την έλευση του κορονοϊού ή COVID-19, τρίτη εβδομάδα γενικής καραντίνας στη Βικτώρια, τέταρτη για μένα.

ΟΙ προηγούμενες ημέρες ήταν οι χειρότερες σε προσωπικό επίπεδο. Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος στην Ελλάδα, έχασε τη ζωή του από τον φονικό ιό. Ήταν γιατρός.

«ΜΑ καλά δεν ήξερε», θα σπεύσουν κάποιοι να σχολιάσουν.

«ΗΞΕΡΕ», θα τους απαντήσω, «και λοιπόν;» Πώς η γνώση μπορεί να μας προστατεύσει; Ήταν επίσης και πατέρας. Και η ιδιότητα αυτή υπερίσχυσε της επιστημονικής του εμπειρογνωμοσύνης.

ΠΗΓΕ στην Αγγλία να φέρει σπίτι τις φοβισμένες του κόρες που σπούδαζαν εκεί. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε.

ΤΑ δυσάρεστα νέα με χτύπησαν σαν σιδερένια γροθιά στο στομάχι. Ξαφνικά, όλη αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό ήταν σαν να απέκτησε άλλες διαστάσεις, μεγαλύτερες, ίσως πιο πραγματικές.

ΘΑ μου πείτε, καλά, δεν σου φαίνονται πραγματικοί οι χιλιάδες θάνατοι σε ολόκληρο τον κόσμο και σε πείραξε ο ένας;

ΝΑΙ, φίλοι μου, με πείραξε ο ένας. Ή καλύτερα αυτός ο ένας ήταν εκείνος που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Γιατί επρόκειτο για κάποιον γνωστό μου.

ΤΩΡΑ ο θάνατος έχει πρόσωπο, έχει χαμόγελο, έχει φωνή. Είναι πλέον οικείος. Κι αυτό τον κάνει πιο τρομακτικό.

ΑΥΤΗ τη βδομάδα με κλόνισε και κάτι άλλο ακόμη σε σχέση με τον κορονοϊό. Διάβασα την ιστορία της καλής συναδέλφου, Νέλλυς Σκουφάτογλου που της έλαχε να αναμετρηθεί με την ασθένεια – που σημειωτέον κανείς δεν μπόρεσε να τη διαγνώσει επισήμως λόγω «τεχνικών» κωλυμάτων.

ΔΙΑΒΑΖΑ την κόλαση –σωματική, ψυχική και πνευματική– που πέρασε και ένα ρίγος με διαπέρασε ολόκληρη.

Η ΝΕΛΛΥ δεν είναι ένα ακόμα «επιβεβαιωμένο» περιστατικό. Η Νέλλυ, είναι το κορίτσι που δουλεύει στο αντικριστό γραφείο που όταν ακούμε ή βλέπουμε κάτι «κουφό» ανταλλάσσουμε ματιές όλο νόημα και γελάμε.

Η ΝΕΛΛΥ είναι άλλος ένας δικός μου άνθρωπος που τόλμησε αυτό το «παλιόπραμα» να αγγίξει.

ΚΑΙ αυτό αναπόφευκτα με κάνει να αναρωτιέμαι: «πόσο θα κάνει να αγγίξει κι εμένα»;

ΓΙΑ να μην μας παίρνει από κάτω, οι επίσημες ανακοινώσεις ήταν όλες στο ίδιο μήκος κύματος: οι περιορισμοί κάνουν τη δουλειά τους και τα κρούσματα φαίνεται ότι μειώνονται.

ΑΥΤΟ, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαλαρώνουμε και να αρχίσουμε να τριγυρνάμε ασκόπως.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ τα μέτρα γιατί «δουλεύουν».

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, βέβαια, και κάποια άλλα μέτρα που μας ανακοινώθηκαν ή που καλύτερα δεν ανακοινώθηκαν ενώ τα περιμέναμε με αγωνία.

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στους κατόχους προσωρινής ή φοιτητικής βίζας που, ούτε λίγο ούτε πολύ, «έφαγαν πόρτα» από τον Μόρισον.

ΤΟΥΣ έδωσαν μια τηλεφωνική γραμμή (αλήθεια, σε τι θα χρησιμεύσει;), μια καλή συμβουλή και μια ευχή να πάνε στο καλό.

ΕΚΤΟΣ και αν μπορούν να φανούν χρήσιμοι στο κράτος. Λες και έως τώρα δεν ήταν χρήσιμοι.

ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ η προτεραιότητα στους «ημέτερους», αλλά όχι και η αναλγησία –ίσως και αχαριστία– απέναντι στους «άλλους».

ΜΠΕΙΤΕ για λίγο στη θέση αυτών που δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν εδώ και συνεπώς πρέπει να φύγουν και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω γιατί οι χώρες τους έχουν κλείσει τα σύνορά τους;

ΟΜΩΣ, αυτοί οι άνθρωποι έχουν εργαστεί και έχουν προσφέρει και στις δύο χώρες που τώρα τους αντιμετωπίζουν ως «παρίες».

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ κάτι άλλο για τους ανθρώπους αυτούς, αρκετοί από τους οποίους είναι κομμάτι της παροικίας μας και όχι απαραίτητα μόνο από την πλευρά της κυβέρνησης.

ΤΟ θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά από τους φορείς της ομογένειας που έχουν τη δύναμη και την επιρροή, και από την Εκκλησία μας.

ΚΑΙ δεν μιλάω μόνο για άσκηση πίεσης προς την Πολιτεία αλλά για έμπρακτη βοήθεια και στήριξη.

M.K.

ΜΙΑ από τις «παράπλευρες απώλειες» του «πολέμου» κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού, είναι και η διαφαινόμενη πρόθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να υποβαθμίσει τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και από Γενική Γραμματεία να την κάνει απλώς… Διεύθυνση στο πλαίσιο κάποιου Υπουργείου…

ΛΕΩ ότι είναι μία από τις «παράπλευρες απώλειες» γιατί έρχεται να προστεθεί στο κύμα απολύσεων, στην καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την αναίτια ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, με την αποστολή ΜΑΤ και άλλων κατασταλτικών δυνάμεων εναντίον των εργαζόμενων στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» που κινητοποιήθηκαν προχθές Τρίτη για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για τον χώρο της υγείας και εν μέσω πανδημίας.

ΜΕ την «πεποίθηση» και τη «σιγουριά» που παρέχουν τα γενικότερα και κάθε μορφής μέτρα καραντίνας, μιας και κανείς δεν θα αντιδρούσε, αλλά και στα μουλωχτά, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υποβαθμίζει ανεπανόρθωτα ακόμα και αυτό το θεσμικό κρατικό όργανο άσκησης της πολιτικής για τους απόδημους, αποδεικνύοντας το τι ακριβώς επιδιώκει να πετύχει στον τομέα αυτό.

ΕΙΝΑΙ ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της πολιτικής και στάσης που έχει υιοθετήσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση έναντι των αποδήμων, των Ελλήνων του εξωτερικού. Η αλυσίδα αυτή ξεκινά με το περίλαμπρο φιάσκο της κατάργησης εν πτήσει προς Αυστραλία του πρώην υφΥΠΕΞ Αποδήμων, Διαματάρη, όταν έσκασε η φούσκα των πτυχίων –αλλά και της αξιοπιστίας- του εν λόγω.

ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ με την τοποθέτηση στη θέση του υφΥΠΕΞ Αποδήμων του κ. Βλάση –για τον οποίον έχω να πω «μη τον είδατε μην τον απαντήσατε»…- και αποκορυφώθηκε με τον ανεκδιήγητο πόλεμο εντυπώσεων –και όχι μόνο από τη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνησή της, αλλά και από ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα της γενέτειρας- για την περιβόητη ψήφο των αποδήμων.

ΑΦΟΥ από πολιτικούς, αρθρογράφους και άλλους… ειδήμονες και διάφορους ανευθυνο-υπεύθυνους –πρωτίστως κάτι «προοδευτικούς» και part-time αριστερούς- οι απόδημοι περάστηκαν από γενεές δεκατέσσερις, λοιδορήθηκαν κιόλας γιατί θα άλλαζαν άρδην τα πολιτικά πράγματα στο πλέον… σωστό πολιτικό σύστημα του κόσμου, τη στιγμή που θα συνέρρεαν κατά… εκατομμύρια να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα…

ΕΤΣΙ, λοιπόν, ήρθε και το κερασάκι στην ήδη ξινισμένη τούρτα, της υποβάθμισης της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού σε Διεύθυνση. Σαν να λέμε, δηλαδή, «εκεί – εκεί στη Γ’ Εθνική», μια πράξη που αποδεικνύει περίτρανα τα πραγματικά αισθήματα που τρέφουν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι για το απόδημο κομμάτι του ελληνικού λαού, τα αιτήματα, τους καημούς και τους πόθους του.

ΚΙ ΟΜΩΣ, θα έρθει πάλι καιρός που με θράσος και αναίδεια θα επικαλεστούν ξανά τον απόδημο, θα τον εκλιπαρήσουν για κείνο και για τ’ άλλο, θα τον προσκαλέσουν να επενδύσει στην Ελλάδα, θα του πλέξουν το εγκώμιο ότι είναι τριανταπέντε φορές πιο Έλληνας από τους άλλους και θα του απευθύνουν ευχές στις μεγάλες εθνικές και χριστιανικές γιορτές.

Δ.Τ.

ΑΜΕΡΙΚΗ ή Κίνα;

ΑΥΤΟ είναι το ερώτημα σχετικά με την εξέλιξη της κατάστασης με τον κορονοϊό, σε μικρότερο βαθμό για την Ελλάδα και σε πολύ μεγαλύτερο για την Αυστραλία ,η οποία έχει να αντιμετωπίσει και τον ερχόμενο χειμώνα. Και για να απλοποιήσουμε το ερώτημα, οι δύο χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Κίνας, που παρά τον μεγάλο αριθμό κρουσμάτων, κατάφερε μέσω της λήψης αυστηρών μέτρων να επιστρέψει μέσα σε λίγους μήνες σε έναν τρόπο τινά κανονικό ρυθμό ζωής, ή εκείνο των Ηνωμένων Πολιτειών όπου τα πράγματα έχουν ξεφύγει και πλέον το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρακολουθούν ανήμποροι τον αριθμό των νεκρών να ανεβαίνει;

ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ, πάντως, είναι θετικά προς το παρόν, αφού τόσο στην Αυστραλία όσο και στην Ελλάδα, οι αριθμοί παρουσιάζουν σταδιακή μείωση, με τα κρούσματα να έχουν πέσει σημαντικά σε σχέση με τις προηγούμενες βδομάδες. Μάλιστα, στην Βικτώρια την Τετάρτη υπήρξαν μόλις 21 νέες περιπτώσεις και την Πέμπτη άλλες 16! Που σημαίνει ότι κάτι κάνουμε σωστά και ότι αν συνεχίσουμε να το κάνουμε, σε λίγο καιρό ο αριθμός αυτός μπορεί και να μηδενιστεί. Κι αν παραμείνει το ψηφίο μηδενικό για αρκετό καιρό, τότε αυτό θα αποτελέσει και το ιδανικό σημάδι ώστε να επιστρέψουμε στον πρότερο βίο μας.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ κρίσιμο, ωστόσο, θα είναι το τριήμερο των ημερών του Πάσχα. Αν εξακολουθήσουμε να ακούμε τις οδηγίες των υπευθύνων, τότε ο εκμηδενισμός των νέων κρουσμάτων είναι ένα ορατό ενδεχόμενο. Ωστόσο, αν επαναπαυτούμε και θεωρήσουμε ότι ο κίνδυνος έφυγε, τότε μπορεί να το πληρώσουμε όχι μόνο εμείς, αλλά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα και η κοινωνία ολόκληρη. Η κατάσταση μπορεί πολύ εύκολα να κάνει στροφή προς το χειρότερο. Γι’ αυτό και οι υπεύθυνοι των πολιτειών κάνουν αλλεπάλληλες εκκλήσεις τις τελευταίες ημέρες προς τους πολίτες να μείνουν σπίτι αυτές τις μέρες. Εκκλήσεις τις οποίες είναι πολύ σημαντικό να ακούσουμε.

ΠΡΟΣ το παρόν, στην άνιση μάχη που δίνουμε με τον κορονοϊό, δείχνουμε να βγαίνουμε νικητές. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα κερδίσουμε ή αν θα γίνει η… ανατροπή. Ας μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο να συμβεί. Λίγες ακόμη θυσίες από όλους για να τελειώσει ο εφιάλτης.

Α.Α.