Ποτέ δεν περιμέναμε στην Αυστραλία τέτοιο κακό. Η Αυστραλία για εμάς τους απόδημους ήτανε η Γη της επαγγελίας. Το ήρεμο λιμανάκι μετά από τα συντρίμμια που άφησε πίσω στην πατρίδα μας ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, και στη συνέχεια εκείνος ο απάνθρωπος εμφύλιος.
Η χώρα μας δεν είχε αναρρώσει απ’ όλα εκείνα τα δεινά που μας έκαναν να δούμε κατάματα το δράμα της φυλής μας με τα τόσα φαντάσματα που μας περιτριγύριζαν. Μη βλέποντας προοπτικές να προχωρήσουμε μπροστά, και να σταθούμε όρθιοι, στις τόσες δυσκολίες της επιβίωσης.
Ο τόπος μας παντού είχε στοιχειώσει, δεν μας χωρούσε πια να φυτοζωούμε εκεί, και πήραμε απόφαση για απόδραση στην μακρινή Ωκεανία. Η Ελλάδα άδειασε από τα νιάτα μας, τα χωριά έχασαν όλους τους νέους. Η Αυστραλία μας δέχθηκε γιατί ήθελε χέρια δουλευτάρικα να ανοίξουν νέους ορίζοντες, και νέες ευκαιρίες, να οικοδομηθεί ο άδειος χώρος της.
Τα πρώτα χρόνια όλων μας ήτανε δύσκολα, μα όλοι ήμασταν τότε νέοι, και ταμένοι, για οποιεσδήποτε θυσίες. Και ανασκουμπωθήκαμε, δύο και τρεις δουλειές πολλοί από εμάς δουλέψαμε, για να τα βγάλουμε πέρα.
Αποκτήσαμε οικογένειες, κάναμε κοινότητες, χτίσαμε εκκλησίες, ανοίξαμε σχολεία, αποκτήσαμε εφημερίδες. Χτίσαμε εδώ κάτω την Ελλάδα μας, την Ελλάδα που αφήσαμε και φύγαμε, την Ελλάδα που μας έχασε, γιατί εδώ ακόμα η έλλειψή της και τώρα μας ματώνει.
Ότι δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε εκεί, εδώ το χτίσαμε. Εγέμισε η Μελβούρνη εκκλησίες, που οι πιστοί απλόχερα τις έχτισαν. Η πίστη μας μεγάλωσε και θαυματούργησε, αφού και τα παιδιά μας τα γαλουχήσαμε ίσως καλύτερα από τους νέους στην πατρίδα.
Ό,τι σου λείπει το ιδανικοποιείς, το κάνεις πιο μεγάλο, και με την πίστη σου αντέχει και απλώνεται… Οι εκκλησίες μας γεμάτες, τις Κυριακές και τις γιορτές, η πίστη μας μάς κράτησε, και ακόμα μας κρατάει.
Το φετινό το Πάσχα οι εκκλησίες μας θα είναι κλειστές από τον κορονοϊό, κι εμείς κλεισμένοι στα σπίτια μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας τα βλέπουμε μόνο από μακριά, ή από το διαδίκτυο.
Η πανδημία όλα τα άλλαξε: δουλειές, ελπίδες, χαρούμενες γιορτές, οικογενειακές ευτυχισμένες μέρες. Τώρα αναβιώνουμε την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών, σκεπτόμενοι όλους τους άλλους γύρω μας που υποφέρουν και πονάνε. Τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, που και αυτοί έχουνε οικογένειες, συζύγους, παιδιά, γονείς, και όμως παλεύουνε με τα μικρόβια για να σώσουνε ανθρώπινες ζωές από τη λαίλαπα του κορονοϊού.
Επίσης, ας σταθούμε μπροστά στους ασθενείς που πέθαναν μακριά από τους αγαπημένους τους, σε τόσες χώρες της Υφηλίου, και ας φέρουμε τη σκέψη μας σε αυτούς που έχασαν τους δικούς τους τόσο ξαφνικά, ας νιώσουμε τον πόνο τους, και τη βαριά ερημιά τους.
Τώρα το παν είναι να ζήσουμε, να βγούμε ζωντανοί από αυτόν τον φονικό ιό, τον εφιάλτη.
Φέτος το Πάσχα θα το περάσουμε μονάχοι, θα ανάψουμε το καντηλάκι, και η ανάσταση θα γίνει μέσα μας, αρκεί να αγαπάμε όλους τους συνανθρώπους γύρω μας, και να παρακαλέσουμε τον Ύψιστο να μας βοηθήσει μέσα από τις δίνες, και τις οδύνες της ζωής, να γίνουμε καλύτεροι, και να αγαπάμε τους πλησίον μας. Διότι τώρα, ενώ τα έχουμε όλα, χάσαμε την επικοινωνία με αυτούς που ζούνε δίπλα μας.
Εύχομαι όταν θα χτυπήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης, η ανάσταση να γίνει και μέσα μας, με υγεία, αγάπη και ειρήνη.
Ευλογημένο Πάσχα σε όλους, και είθε το μήνυμα της Ανάστασης να απαλύνει τις ψυχές μας, και να μας δώσει δύναμη να αντέξουμε.
ΝΤΙΝΑ ΑΜΑΝΑΤΙΔΟΥ
(Μελβούρνη)