ΟΙ Έλληνες του Πόντου δεν «χάθηκαν».
ΤΗΝ Τρίτη, 19 Μαΐου συμπληρώθηκαν 101 χρόνια από την τελική φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
ΣΤΗ Μελβούρνη, το κτίριο της Ελληνικής Κοινότητας «βάφτηκε» κόκκινο για να θυμίσει σ’ εμάς αλλά και να γνωρίσει στην ευρύτερη κοινότητα αυτό το τεράστιο έγκλημα που σημάδεψε την ιστορία όχι μόνο του Ελληνισμού αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.
ΜΙΑ εξαιρετική κίνηση από τους οργανωτές και τους χορηγούς, από αυτές που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα και περήφανοι εδώ στην ξενιτιά.
ΣΕ αντίθεση, βέβαια, με κάποιες αναρτήσεις στο διαδίκτυο που κάνουν αναφορές στη μνήμη των χιλιάδων «χαμένων» Ποντίων που τις βρίσκω άκρως προσβλητικές και με θυμώνουν.
ΟΙ Έλληνες του Πόντου δεν «χάθηκαν», γιατί ένας ολόκληρος λαός δεν γίνεται να «χαθεί» έτσι απλά. Δόξα τω Θεώ, η Ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια που διαθέτει πληθώρα ρημάτων κατάλληλων να αποδώσουν τα γεγονότα στις αληθινές τους διαστάσεις.
ΟΙ Έλληνες του Πόντου, από το 1916 έως το 1923 σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν, εκτοπίστηκαν. Απλά και ξεκάθαρα, είτε κάποιοι το παραδέχονται, είτε όχι.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μία μαύρη σελίδα στη βίβλο της ιστορίας της ανθρωπότητας και μια πληγή για τον ελληνισμό που δεν έχει πάψει να αιμορραγεί. Όχι, μέχρι να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα και την Τουρκική κυβέρνηση.
ΚΑΙ το χρύσωμα του χαπιού ή τα «στρογγυλέματα» από κάποιους, απλά την κάνουν πιο βαθιά.
ΟΛΟ το 2021 θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
ΓΙΑΤΙ, φίλοι μου, ειλικρινά, απορώ, τι ακριβώς θα γιορτάσουμε ή καλύτερα θα γιορτάζουμε επί έναν ολόκληρο χρόνο;
ΤΗΝ πλήρη περιφορά και επαναφορά μας εκεί από όπου ξεκίνησε η Επανάσταση;
ΤΗΝ ξεφτίλα μας, την κατρακύλα μας πολιτικά και κοινωνικά;
ΕΑΝ θέλαμε πραγματικά να τιμήσουμε τον αγώνα των προγόνων μας, θα έπρεπε να είχαμε φροντίσει μέσα σε αυτά τα 200 χρόνια να μη φέρουμε πάλι την Ελλάδα στο ίδιο σημείο από όπου την παρέλαβαν εκείνοι για να την απελευθερώσουν τότε.
ΓΙΑΤΙ, όπως και τότε, έτσι και τώρα εξακολουθούμε να μιλάμε για μια Ελλάδα χρεωμένη, για μια Ελλάδα σκλαβωμένη, για μια Ελλάδα υποθηκευμένη, για μια Ελλάδα πουλημένη, για μια Ελλάδα προδομένη.
ΔΥΟ αιώνες μετά τι έχει, άραγε, αλλάξει εκτός από τα πρόσωπα και τα ονόματα; Οι ρόλοι, δυστυχώς, παραμένουν οι ίδιοι.
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη από το τραγούδι «Ντύθηκες Μακρυγιάννης τις Αποκριές»:
Ντύθηκες Μακρυγιάννης τις αποκριές
κι άρχισες να μιλάς για ελευθερία
σ’ εμάς που ακόμα δεν έκλεισαν οι πληγές
και τρέχουν μια πηχτή θανάσιμη ιστορία.
Ήρωά μου, αίνιγμά μου
και στο τρόλεϊ γείτονά μου
ανθρωπάκο καθημερινέ
σ’ έχω συνεταίρο
για τα περαιτέρω
ένοχε μαζί κι αθώε μου εαυτέ.
Έλεγες ήρθα να σας λύσω τα δεσμά
και μες στου « Φλόκα» είσαι δύο αιώνες
καφέ να πίνεις και η λήθη να κερνά
ποιος θ’ ανταμείψει πια τους τόσους μας αγώνες;
Λέοντας, χαμαιλέοντας και οδηγητής
κι όλοι ντυμένοι πάντα κάποιον άλλο
εγώ, εσείς κι αυτοί, στο τέλος της γιορτής
θα μοιραστούμε της αλήθειας το ρεγάλο.
Μ.Κ.
ΔΙΑΚΡΙΝΩ μια (επιμελημένη) ασυναρτησία όσον αφορά τα κυβερνητικά «μέτρα» γύρω από την αντιμετώπιση του κορονοϊού στην Ελλάδα. Επικράτησε και εξακολουθεί να επικρατεί μια επιλεκτική πολιτική με κριτήριο την όσο το δυνατόν ανώδυνη αναπαραγωγή των κοινωνικών ιεραρχήσεων. Δηλαδή, να μην θιχτεί η κοινωνική τάξη που ακούει στο όνομα κανονικότητα.
ΕΤΣΙ, όσο κινούμαστε προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, το κομμάτι της εν λόγω πολιτικής που αναλογεί στο εκάστοτε κοινωνικό στρώμα, αποδεικνύεται όλο και πιο επιρρεπές, ρέποντας δηλαδή, περισσότερο προς τη θανατοπολιτική.
ΚΑΙ, όπως άλλωστε συμβαίνει σε αρκετές χώρες του κόσμου, την ίδια στιγμή διαμηνύεται προς κάθε κατεύθυνση ότι τα «μέτρα» για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης γενικευμένης κοινωνικής απειθαρχίας, ενόψει των ακραίων συνεπειών της συστημικής κρίσης, έχουν ήδη ληφθεί.
ΤΟ ελληνικό πολιτικό φάσμα και σύστημα, δεν παρήγε καμιά δική του πολιτική. Απλώς, ενημέρωνε διαρκώς, αφού παρακολουθούσε πρώτα το πώς άλλες χώρες χειρίζονταν την παρούσα κρίση, εφαρμόζοντας τα απαραίτητα «εθνικά» αντίστοιχα.
ΩΣΤΟΣΟ, αν ένα από τα επακόλουθα αυτής της κρίσης υποτίθεται ότι είναι η ανάσχεση της «παγκοσμιοποίησης», από την άλλη, η πολυποίκιλη συνεργασία μεταξύ των χωρών για να εξασφαλιστεί η ομαλή ροή της κυκλοφορίας κεφαλαίων και, γενικά, της συνέχισης της οικονομίας, είναι δεδομένη.
ΚΑΙ, μάλιστα, όχι μόνο με τους όρους που ίσχυσαν στην προ-κορονοϊού εποχή, αλλά και με πιο επαχθείς όρους και μέσα από την κοινοβουλευτική ή άλλη ενίσχυση των διαδικασιών αυτών. Αυτό είναι πασιφανές και μόνο από την άκρατη φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, μια διαδικασία που, κατά τη γνώμη μου, αναμένεται να ενταθεί περαιτέρω.
ΕΔΩ μπαίνει και ένας άλλος παράγοντας: η ακροδεξιά στροφή, όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά και σημαντικών τμημάτων των κοινωνιών. Μάλιστα, αυτό επιχειρείται με όρους θεωριών συνωμοσίας που χαρακτήριζε τις δυνάμεις παγκόσμιας ηγεμονίας τα τελευταία χρόνια (κινητοποιήσεις χιλιάδων στις ΗΠΑ, Γερμανία και αλλού, κάτι που πήγαν να μιμηθούν και κάποιες ομάδες στην Αυστραλία).
Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ τάση, πάντως, είναι η υπερσυγκέντρωση πλούτου σε ολιγάρχες αλλά και εξουσίας σε ολιγομελή «επιτελικά» σχήματα γύρω από κάποιες «τρα λα λα» φυσιογνωμίες. Επίσης, συγκεκριμένα ΜΜΕ διαχέουν μια συμπαγή και άκρως επιθετική υποστήριξη προς τις εκάστοτε συστημικές επιλογές, ενώ οι δυνάμεις καταστολής ενισχύονται παντού, παρά την οικονομική ύφεση. Έτσι, οι ισχυροί δείχνουν ότι είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις πιθανές «εκπλήξεις» μιας κοινωνικής απειθαρχίας.
ΟΜΩΣ, όσο μεγαλύτερη είναι η διαφήμιση και η άσκηση της κυριαρχικής ισχύος τόσο μεγαλύτερο είναι και το κοινωνικό μίσος που της επιστρέφεται. Αυτό, άλλωστε, συνιστά έναν ιστορικό, αλλά και φυσικό –η δράση έχει και αντίδραση- νόμο.
Δ.Τ.
ΕΓΡΑΨΕ το περασμένο Σάββατο ο Σ.Χ. για την προσωπική σελίδα στο Facebook στο όνομα του μακαριστού αρχιεπισκόπου κυρού Στυλιανού. Στόχος, όπως υπογραμμίζεται στην εισαγωγή, είναι να «διαφυλάξει την μνήμη του και να αναδείξει το πολυσχιδές έργο του».
ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι τα έργα μιλούν από μόνα τους. Και ο μακαριστός, έχει αφήσει τεράστιο έργο, εκκλησιαστικό και λογοτεχνικό, που σίγουρα η Ιστορία, ως αλάθευτος κριτής, θα αποδώσει τα δέοντα. Ωστόσο με την τεχνολογία να καλπάζει και από την άνεση του καναπέ μας, έχουμε πληθώρα πληροφοριών, πλαστών και πραγματικών (fake και real), σκέφτομαι, ότι σε λίγο δεν θα ξέρουμε σε ποια κατηγορία ανήκει αυτό που διαβάζουμε.
ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ παρακολουθώντας συνέντευξη αξιωματούχου των ΜΕΣΩΝ και ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ σε Αυστραλιανό κανάλι, άκουσα και τούτο. Η τηλεόραση έχει ημερομηνία λήξης. Εξηγώντας την τοποθέτησή του, είπε ότι εφόσον έχουμε τις τελευταίες ειδήσεις εγχώριες και διεθνείς ανά πάσα στιγμή και συνθηματικά στο τηλέφωνό μας, στα iPad και όποιες πληροφορίες θέλουμε στον υπολογιστή μας, ποιος θα κάθεται στο κουτί και για να δει τι; Πού είσαι πατέρα, που ήθελες παιδιά κι εγγόνια σε απόλυτη ησυχία στις 6 το απόγευμα, για να δεις τα νιους!
ΩΣΤΟΣΟ, σε πείσμα του πιστεύω μου, αφού η πλειοψηφία τα έχει καλά με το Facebook και το Instagram και η τεχνολογία τους δίνει το προβάδισμα, η δική μου γνώμη περισσεύει. Αν κρίνουμε ότι χρησιμοποιείται κι από τους επικεφαλής χωρών για σοβαρές και σημαντικές ανακοινώσεις υποκλινόμενοι στην μεγαλειότητά τους, δεν μού πέφτει λόγος.
ΤΕΛΕΙΩΝΩ με το πάθημα του κυρ-Κώστα, ο οποίος είχε και τα ονομαστήριά του (έτσι λέει την ονομαστική του εορτή) την περασμένη Πέμπτη, για να πάει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Carlton. Δεν ήθελε να χάσει το ραντεβού για την εξέταση των ματιών του, οπότε εφοδιάστηκε με μάσκα και τα σχετικά, μπήκε στο ανατολικό freeway και προσπάθησε (οδηγώντας) να τηρήσει τους κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης.
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ στιγμή τον σταματά η Αστυνομία. Θέλοντας να μάθει το λόγο, ρώτησε ευγενικά για το παράπτωμά του. «Οδηγείς με 60 χλμ την ώρα σε ζώνη των 100! Η διαφορά, δημιουργεί αισθητή καθυστέρηση στα αυτοκίνητα που ακολουθούν, το βλέπεις και μόνος σου. Υπάρχει λόγος;»
ΕΤΟΙΜΟΛΟΓΟΣ, όμως, όπως πάντα ο κυρ-Κώστας, φόρεσε ένα πλατύ χαμόγελο και τι νομίζετε τους απάντησε; «I keep social distance». Στο άκουσμα οι αστυνομικοί ξέσπασαν σε γέλια και του ευχήθηκαν καλό δρόμο.
Μέχρι το άλλο Σάββατο ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ!
Κ.Γ.
ΕΝΤΥΠΩΣΗ προκαλεί το γεγονός πως ενώ τα κρούσματα του κορονοϊού σε όλη την Αυστραλία έχουν μειωθεί εντυπωσιακά, αφού ακόμη και η Νέα Νότια Ουαλία πλέον δεν ξεπερνά τα δέκα σε καθημερινή βάση, η Βικτώρια, η Πολιτεία η οποία διατηρεί την πιο πειθαρχημένη στάση σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες σε ό,τι αφορά την άρση των μέτρων, εξακολουθεί παράλληλα να έχει και τα περισσότερα κρούσματα καθημερινά!
ΣΗΜΕΡΑ που μιλάμε σημειώθηκαν άλλα 12, ενώ και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα σπάνια να έπεφταν κάτω από τα δέκα. Με βάση όμως τα πολύ αυστηρά μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί και τα οποία βγαίνουν με το… σταγονόμετρο, αλλά και τον πολύ σημαντικό αριθμό τεστ που γίνονται στην πολιτεία που έχει ξεπεράσει τις 200.000, κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
ΒΕΒΑΙΑ, η αιτία μπορεί να εντοπιστεί πολύ εύκολα κάπου ανάμεσα στο τι έχει ανακοινωθεί από την Πολιτεία και στο τι πραγματικά συμβαίνει. Μια βόλτα μέχρι το τοπικό εμπορικό κέντρο μπορεί εύλογα να λύσει την απορία του γιατί η Βικτώρια παραμένει η πρώτη σε καθημερινά κρούσματα κορονοϊού Πολιτεία της χώρας.
ΚΑΜΙΑ τήρηση των κανονισμών κοινωνικής αποστασιοποίησης. Άνθρωποι που πλησιάζουν ο ένας τον άλλον με πλήρη άγνοια κινδύνου. Σούπερ μάρκετ και καταστήματα γεμάτα από κόσμο. Κι όλα αυτά ενώ βρισκόμαστε ακόμη στο τρίτο στάδιο της άρσης των μέτρων. Ας μην φανταστούμε δηλαδή τι θα συμβεί όταν πάμε στο δεύτερο, με άνοιγμα εστιατορίων και παμπ, το οποίο βρίσκεται μόλις μιάμιση βδομάδα μακριά (1/6).
Η ΕΙΚΟΝΑ αυτή σε κάνει να νομίζεις πως μόνο από τύχη δεν έχουμε γίνει Ρωσία, Ινδία ή Αμερική, να μετράμε τους νεκρούς μας και να πετάμε τα πτώματα σε λάκκους επειδή δεν μπορούμε να ρισκάρουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Η εικόνα μακάβρια, αλλά ψυχρά ρεαλιστική και θα πρέπει όλοι μας να την έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι τώρα πια. Δεν θέλει και πολύ για να συμβεί.
A.A.