Το γλυκό ευγενικό χαμόγελο του Nick Tsiligiri φωτίζει πλέον την οδό Leeds στο Footscray, πολύ κοντά στο σημείο που λειτουργούσε για παραπάνω από τρεις δεκαετίες το περίφημο μαγαζί του, Olympic Doughnuts.
Την εικόνα του γνωστού και αγαπητού σε όλους ομογενή, αποτύπωσε στα μέσα του Μάη, ο καλλιτέχνης Ling στην υπέροχη τοιχογραφία που φιλοτέχνησε, συνδέοντας για πάντα τον άνθρωπο αυτό με τον τόπο που τόσο πολύ τον αγάπησε.
«Αυτό που έκανε ξεχωριστό το Olympic Doughnuts, δεν ήταν μόνο τα τέλεια ντόνατς, αλλά ο ίδιος ο Nick. Η στάση του προς τους ανθρώπους, η διαρκή λειτουργία του τροχόσπιτου-μαγαζιού που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του Footscray για δεκαετίες. Είμαι σίγουρος, ότι όποιον και αν ρωτήσεις από τα δυτικά προάστια, θα έχει μία ιστορία να αφηγηθεί, μία ανάμνηση από το Olympic Doughnuts», γράφει ο καλλιτέχνης Ling στην ανάρτησή του σχετικά με το νέο του έργο.
«Την τοιχογραφία την ολοκλήρωσα στις 19 Μαΐου, μέσα σε δύο μέρες» είπε στον «Νέο Κόσμο» ο Ling, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται ειδικά με το πορτραίτο στα υπερμεγέθη έργα του. «Ήθελα να ζωγραφίσω το πρόσωπό του όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο όπου βρισκόταν το μαγαζί του. Υπέβαλα αρχικά την πρόταση στο Footscray Street Art Prize. Το σχέδιο μπήκε στον τελικό, αλλά παρά το γεγονός ότι δεν επιλέχθηκε είχα πάντα σκοπό να το κάνω. Ήθελα να γνωρίσω τον Nick, και την οικογένειά του. Όταν κάνεις το πορτραίτο ενός ανθρώπου, ειδικά όταν είναι τόσο γνωστός στην κοινωνία, είναι σημαντικό να κάνεις την έρευνά σου για μια βαθύτερη κατανόηση της σύνδεσής του με την τοπική κοινωνία».
Ο Ling ακόμα θυμάται τα υπέροχα ντόνατς που ανακάλυψε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και με πόσο ενθουσιασμό του είχανε προτείνει το μαγαζί του Nick Tsiligiri. Θεώρησε ότι ήταν μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Footscray που άξιζε να αποτυπωθεί, ιδίως τώρα που το μαγαζί δεν υπάρχει πια.
«ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΤΟΥ FOOTSCRAY ΤΟΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ»
«Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ επικριτικός. Είχε συμπόνια, είχε κατανόηση, και νομίζω γι’ αυτό τον αγάπησαν οι άνθρωποι του Footscray» λέει στον «Νέο Κόσμο» η κόρη του, Gina Hasapis. «Όταν ξεκίνησε το Olympic Doughnuts, το Footscray, ήταν ένα προάστιο εργατών και ο κόσμος περνούσε δύσκολα. Αυτός τους συμπεριφερόταν σε όλους με τον ίδιο τρόπο, με κατανόηση. Αλλά είχε και ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά. Πάντα τα πρόσεχε πολύ. Οι σημερινοί ενήλικες του Footscray τον θυμούνται από τότε που ήτανε μικρά παιδιά. Ο πατέρας μου είναι πολύ ταπεινός, ευγενικός και πάντα βοηθούσε όπου μπορούσε. Γι’ αυτόν, το Footscray είναι η γειτονιά του.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά πηγαίναμε πολύ συχνά στο μαγαζί του μπαμπά μου. Κάθε Παρασκευή βράδυ ήμασταν εκεί. Τότε το Footscray ήταν πολύ δημοφιλής.
Ζωντάνευε η αγορά και το κέντρο γέμιζε από κόσμο. Ερχόντουσαν οι συγγενείς μας, τα ξαδέρφια μας, μπουχτίζαμε από ντόνατς και περνάγαμε υπέροχα.
Το μαγαζί το έκλεισε όταν δεν μπορούσε πια να πάει. Την αγαπούσε τη δουλειά του. Η αλήθεια είναι ότι τα ντόνατς είναι απλά ντόνατς. Δεν υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτά.
Οι άνθρωποι μιλάνε για τη μαγική συνταγή του αλλά δεν έκανε κάτι συναρπαστικό. Αυτό που έκανε όμως, ήθελε να το κάνει σωστά. Εάν η ζύμη του για παράδειγμα δεν ήταν καλή, δεν άνοιγε το μαγαζί. Προτιμούσε να χάσει χρήματα αντί να πουλήσει κάτι με το οποίο δεν ήταν ο ίδιος ευχαριστημένος».
«ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ»
«Για είκοσι χρόνια είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση. Μας μεγάλωσε και δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Αλλά ποτέ δεν το έκανε για τα χρήματα. Κάποια στιγμή όταν μεγάλωσε συζητήσαμε εάν έπρεπε να το κλείσει το μαγαζί. Η μητέρα μου εν τω μεταξύ διαγνώστηκε με καρκίνο και τελικά πέθανε όταν ο πατέρας μου ήταν 69 χρονών. Το μαγαζί ήταν αυτό που τον κρατούσε κι έτσι συνέχισε να το λειτουργεί για όσο άντεχε. Στο τέλος δεν έβγαζε πλέον χρήματα, καθώς χρειάστηκε να προσλάβει υπαλλήλους να τον βοηθούν.
Το μαγαζί δεν θέλαμε να το πάρει κανένας άλλος. Το Olympic Doughnuts ήταν η δική του κληρονομιά. Και όταν πλέον αρρώστησε και δεν μπορούσε να συνεχίσει, το κλείσαμε. Ήταν το τέλος μιας εποχής».
Σήμερα ο Nick Tsiligiris βρίσκεται σε Γηροκομείο καθώς χρειάζεται φροντίδα όλο το 24ωρο από τότε που έπαθε ζημιά στον μετωπιαίο λοβό αλλά πάσχει και από αγγειακή άνοια. Χαμογέλασε όμως όταν είδε την τοιχογραφία του Ling με το πρόσωπό του στην αγαπημένη του γειτονιά.
«Πάντα έλεγα, αν μπορούσα να είμαι κατά το ήμισυ ο γονιός που ήταν ο πατέρας μου, θα έχω πετύχει στη ζωή. Αυτό που θαυμάζω ιδιαίτερα σε αυτόν είναι η απίστευτη δύναμη και το κουράγιο του. Αν τον δεις, δεν είναι και πολύ ψηλός, αλλά έχει απίστευτο θάρρος, κουράγιο και υπομονή. Όσο δύσκολη κι αν ήταν καμιά φορά η ζωή του δεν το έβαζε κάτω. Υπάρχουν και χειρότερα, έλεγε, καλά είμαστε. Και αυτό το παράδειγμα προσπαθώ να ακολουθήσω κι εγώ στη ζωή μου.
Ο Ling έκανε υπέροχη δουλειά. Κατάφερε να αποδώσει τον χαρακτήρα του. Ακόμα πιο πολύ όμως από την τοιχογραφία, και το ντοκιμαντέρ που γύρισαν γι’ αυτόν οι Ian Tran και Rachel Morssink, αυτό που μας συγκίνησε και ανέδειξε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, που ήταν άγνωστο σε εμάς, ήταν η αγάπη που εκδήλωσαν μέσα από τα μηνύματά τους οι άνθρωποι που τον γνώριζαν. Ήταν πάρα πολλοί που επικοινώνησαν μαζί μας όταν έκλεισε το μαγαζί, για να μας πουν τί σήμαινε γι’ αυτούς ο πατέρας μου. Εμείς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσους είχε αγγίξει».
«Αυτή είναι η ζωή. Τι να κάνεις; Είχε όμως 81 ωραία και δημιουργικά χρόνια και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Και σήμερα τον έχουμε ακόμα κοντά μας».
Και πράγματι. Τι πιο όμορφο από το να συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές παιδιών, που ακόμα και μεγάλοι πια, σε θυμούνται όχι μόνο για τα λαχταριστά γλυκά των παιδικών τους χρόνων, αλλά για την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία και το χαμόγελό σου.