ΠΕΡΙ συνωμοσιολογίας, ατομικών ελευθεριών και άλλων παραμυθιών…

ΓΕΝΙΚΑ δεν είμαι και πολύ φαν των θεωριών συνομωσίας, αλλά με αυτά που βλέπω και ακούω τελευταία, «κολάζομαι» που έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου. «Τσεκούρια» από ‘δω, «μπαλτάδες» από ‘κει, πόσο τυχαίο πια μπορεί να είναι.

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ στα Target με λουκέτα και συγχωνεύσεις καταστημάτων, αποτέλεσμα, 1.300 εργαζόμενοι στο δρόμο.

ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ στην News Corp πάλι με λουκέτα και συγχωνεύσεις εφημερίδων, αποτέλεσμα, άγνωστος αριθμός εργαζομένων στο δρόμο.

ΤΑ ίδια βλέπουμε να διαδραματίζονται εβδομάδες τώρα σε αεροπορικές εταιρίες, ταξιδιωτικά πρακτορεία και δεκάδες άλλες επιχειρήσεις.

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ αναρωτιέται κανείς κατά πόσο όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας ή με αφορμή την πανδημία COVID-19 (για να τη λέμε και με το όνομά της).

ΚΑΤΙ μου λέει πως ο έρμος ο κορονοϊός θα φορτωθεί πολλές αμαρτίες μας στην καμπούρα του…

ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι αυτός ο κόσμος κινείται προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω, όμως τα γεγονότα της επικαιρότητας μάλλον επιβεβαιώνουν το αντίθετο.

ΓΙΑΤΙ επιθέσεις με βιτριόλι συνέβαιναν στα χρόνια του Μεσαίωνα και βάλε. Προφανώς, λοιπόν, εκεί έχουμε επιστρέψει και τώρα, αν απομακρυνθήκαμε και ποτέ.

ΤΟ πόσο «προχωρημένη» δε είναι η κοινωνία μας, αποδείχτηκε περίτρανα και από τη συμπεριφορά κάποιων μετά το τραγικό συμβάν.

ΕΝΩ, λοιπόν, η άτυχη νεαρή γυναίκα που έπεσε θύμα της νοσηρής επίθεσης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, κάποιοι διεστραμμένοι έστηναν ψεύτικα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξαπολύοντας αισχρές ύβρεις εναντίον της.

ΕΙΝΑΙ πραγματικά να σου ανακατεύονται τα σωθικά όταν συνειδητοποιείς την κατρακύλα μας ως κοινωνία και τη σαπίλα που κρύβουμε μέσα μας…

ΤΕΛΙΚΑ ο «φίλος» Τραμπ δεν ξέρει από πού να φυλαχτεί.

ΜΙΑ τον υπονομεύει η Κίνα, μία το… Twitter και θα τις χάσει στο τέλος τις εκλογές ο δύσμοιρος.

ΣΥΜΦΩΝΑ με το τελευταίο παραλήρημα του Πλανητάρχη (Θου Κύριε…) το Twitter «παρεμβαίνει» στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, μετά την άνευ προηγουμένου κίνηση των διαχειριστών του να επισημάνουν δύο αναρτήσεις του πάντα αξιόπιστου και φερέγγυου προέδρου ως παραπλανητικές.

Ο ένοικος του Λευκού Οίκου κατήγγειλε — φυσικά με… δύο νέες αναρτήσεις του στο Twitter — ότι η διεύθυνση του ιστότοπου απειλεί την «ελευθερία του λόγου», κάτι που όπως τόνισε «εγώ, ως πρόεδρος, δεν θα επιτρέψω να γίνει!».

ΑΛΙΜΟΝΟ, όταν πρόκειται για ζητήματα που άπτονται των ατομικών ελευθεριών ο Μέγας… Τραμπ γίνεται θηρίο.

ΜΟΝΟ που στην περίπτωσή του όταν μιλάμε για ατομικές ελευθερίες το εννοούμε επί λέξει και πολύ συγκεκριμένα: ατομικές ΤΟΥ ελευθερίες.

M.K.

Παγκόσμια κατακραυγή έχει προκαλέσει η δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από έναν λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη των ΗΠΑ όπως γράφουμε αναλυτικά σε σχετική είδηση. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν κυκλοφορήσει ορισμένα συγκλονιστικά σκίτσα για τη δολοφονία του 46χρονου αφροαμερικανού. Ο σκιτσογράφος Εντ Χολ, που έχει ζωγραφίσει για μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, φιλοτέχνησε ένα σκίτσο–«γροθιά στο στομάχι» για τη δολοφονία του Φλόιντ. Φώτο: Ed Hall

ΠΕΡΑ από θεωρίες συνωμοσίας, έχω την εντύπωση ότι αν κάτι έκανε εντύπωση, σε εμένα τουλάχιστον, όσον αφορά τις αντιδράσεις απέναντι στους μηχανισμούς εξαίρεσης που ενεργοποιήθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες εξαιτίας της πανδημίας, όπως για παράδειγμα, στην Ιταλία –και όχι μόνο- είναι η αδυναμία παρατήρησής τους πέρα από το άμεσο πλαίσιο στο οποίο φαίνεται ότι τέθηκαν σε εφαρμογή και εξακολουθούν να λειτουργούν.

ΕΩΣ τώρα είναι τραγικά ελάχιστοι εκείνοι που αποπειράθηκαν να κάνουν μια σοβαρή ανάλυση, μια προσπάθεια ερμηνείας του καθεστώτος εξαίρεσης ως συμπτώματος και ως σημαδιού ενός ευρύτερου πειράματος, βασικό στοίχημα και στόχος του οποίου είναι ένα νέο παράδειγμα διακυβέρνησης και διαχείρισης των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης.

ΤΟ λέω αυτό γιατί εδώ έχουμε πλέον να κάνουμε με τη δημιουργία ενός είδους «υγειονομικού τρόμου» ως τρόπου χειρισμού μιας κατάστασης που ίσως θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και στο εξής και που ονομάζουμε σενάριο της χειρότερης περίπτωσης (worst case scenario).

ΤΟ 2005, αν θυμόμαστε καλά, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προειδοποιήσει για «150 εκατομμύρια νεκρούς» λόγω της τότε επερχόμενης γρίπης των πτηνών, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, προτείνοντας μια πολιτική στρατηγική που όμως τότε τα κράτη δεν ήταν ακόμη έτοιμα να υιοθετήσουν.

ΑΠΟ τότε έως σήμερα όμως έχουν παρέλθει δεκαπέντε χρόνια και σε αυτά οι μηχανισμοί εξαίρεσης και επιβολής έχουν αναβαθμίσει και βελτιώσει το οπλοστάσιό τους.

ΣΤΗ βάση ενός πιθανού κινδύνου, έχουν κατασκευάσει ένα φανταστικό σενάριο, στο οποίο τα δεδομένα θα παρουσιάζονται έτσι ώστε να ευνοούνται συμπεριφορές που θα επιτρέπουν την by any means διαχείριση από κυβερνητικής πλευράς μιας κάποιας ακραίας συνθήκης ή έκτακτης ανάγκης.

ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ μηχανισμοί αποδοχής των όποιων κυβερνητικών επιλογών, με την μορφή, όμως, ότι η πλειοψηφία των πολιτών αποδέχεται και είναι έτοιμη να ακολουθήσει αυτές τις επιλογές πάση θυσία.

ΕΙΝΑΙ πλέον φανερό ότι πέρα από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που συνδέεται με κάποιον ιό ο οποίος στο μέλλον θα αφήσει τη θέση του σε κάποιον άλλο, η συζήτηση αφορά τον σχεδιασμό ενός μοντέλου διακυβέρνησης η αποτελεσματικότητα του οποίου ξεπερνά κάθε είδος και τρόπο διακυβέρνησης που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα.

ΜΕ λίγα λόγια, πιστεύω ότι ίσως η λεγόμενη «κοινωνική αποστασιοποίηση» τείνει να αποτελέσει μοντέλο μιας νέας άσκησης διακυβέρνησης και ότι αυτοί που θα επωφεληθούν από αυτή την αποστασιοποίηση θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα ελέγχουν τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα από ψηφιακούς τεχνολογικούς μηχανισμούς.

ΗΔΗ αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σε πολλαπλές δραστηριότητες και πολλαπλούς τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

ΟΠΟΤΕ, θα ήταν λάθος αν αναρωτιόμασταν αν μια τέτοια κοινωνία θα μπορεί ακόμη να οριστεί ως ανθρώπινη, ή αν η απώλεια των συναισθηματικών σχέσεων, του προσώπου, της φιλίας, του έρωτα, μπορεί πραγματικά να αντισταθμιστεί από μια αφηρημένη και πιθανώς εντελώς πλασματική υγειονομική ασφάλεια;

Δ.Τ.

ΕΝΤΕΛΩΣ αψυχολόγητο βρίσκω το σχόλιο της συναδέλφου Μ.Κ. το περασμένο Σάββατο ενάντια στην διοργάνωση εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν κατάλαβα επίσης πoιο από τα δυο την προβληματίζει περισσότερο. Ο «ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ» για την (Ιστορική) επέτειο ή οι εκδηλώσεις «ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ».

ΓΙΑ την επικρατούσα κατάσταση της Ελλάδας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική, όλοι κάτι γνωρίζουμε. Όπως γνωρίζουμε και για τους κυβερνώντες και ενδεχομένως αυτούς που πρόκειται να αναρριχηθούν στα σκαλοπάτια της εξουσίας. Το Δημοκρατικό Πολίτευμα της χώρας, δίνει το δικαίωμα στους πολίτες του ψηφίζειν και ψηφίζεσθαι. Οπότε συμπεραίνω, ότι η επέτειος δεν έχει να κάνει τίποτε με την «ξεφτίλα και την κατρακύλα μας πολιτικά και κοινωνικά».

ΣΤΟ θέμα μας. Θεωρώ ότι μια τέτοια ιστορική επέτειος αξίζει να αναδειχθεί και στην παροικία μας, μέσα από κάποιες εκδηλώσεις. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πληθώρα Συλλόγων, Εθνικοτοπικών, Πολιτιστικών, Ηλικιωμένων και λοιπών, οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται μόνιμα σε χειμέρια νάρκη. Καιρός λοιπόν να οργανώσουν μια εκδήλωση, που να συνδέει τον Σύλλογό τους με το αθάνατο ’21.

ΟΙ περισσότεροι πρόεδροι και γραμματείς κάτι θα θυμούνται από διηγήσεις γεροντότερων, κάποιες μνήμες θα έχουν φέρει μαζί τους από το χωριό τους, την πόλη τους, το κοντινό βουνό που έκρυβε φουστανελάδες κι εκείνο το ποτάμι που έστηναν καρτέρι τα παλληκάρια μας στις στρατιές των πασάδων.

ΟΙ νησιώτες μας, έγραψαν κι αυτοί τις δικές τους λαμπρές σελίδες κατά την ιστορική επανάσταση. Αρκεί οι διοικούντες να ανατρέξουν στα βιβλία με τις θαλάσσιες μάχες και τους πυρπολητές που αναφέρονται στα νησιά τους και μέσα από τις ομιλίες, να θυμίσουν στα μέλη και φίλους τους, τις γενναίες ναυμαχίες κατά του στόλο των Σουλτάνων.

ΑΝ πάλι ο τόπος καταγωγής δεν συνδέεται με κάποιο ιστορικό γεγονός της Επανάστασης, ας θυμηθούμε κι ας τιμήσουμε έναν από τους ήρωες. Πληθώρα οι μορφές, ανδρών και γυναικών που βρίσκονται στο πάνθεον των ηρώων. Ή ένα ιστορικό γεγονός, ή κάτι πιο φιλοσοφημένο. Για παράδειγμα για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, την φιλοπατρία… Με αυτό, θέλω να πω, ότι θέματα υπάρχουν. Φτάνει να υπάρχει θέληση και ενδιαφέρον. Για μένα, αν δεν θέλουμε να γιορτάσουμε, ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ!

ΕΛΑΒΑ την «Φωνή των Αρκάδων Αυστραλίας», την εφημερίδα που εκδίδει ο Παναρκαδικός Σύλλογος Μελβούρνης και Βικτώριας, αρ. φύλλου 153, με ποικίλη ύλη και φωτογραφίες από τις δραστηριότητες του Συλλόγου, ειδήσεις από την γενέτειρά τους Αρκαδία και ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις για τα μέλη και τους φίλους και ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κ. Δημήτρη Αλεξόπουλο για την αποστολή.

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ τους κόπους και τις θυσίες που απαιτούν η συγκέντρωση, η σύνταξη και η εκτύπωση ενός τέτοιου εντύπου, συγχαίρω τη Συντακτική Επιτροπή που την επιμελείται και τους εύχομαι καλή συνέχεια. Με την ευκαιρία, έτη πολλά, για τα 61 χρόνια παρουσίας του Συλλόγου σας στα πολιτιστικά δρώμενα της παροικίας μας.

Κ.Γ.