Μαθήματα μέσω διαδικτύου ξεκινούν τη Δευτέρα, οι μαθητές του Prep μέχρι και της Α’ Λυκείου, στα σχολεία της Βικτώριας που βρίσκονται στις περιοχές περιορισμού τρίτου σταδίου στη Μελβούρνη και του Mitchell Shire.

Οι διακοπές επεκτάθηκαν για μία εβδομάδα για τις συγκεκριμένες τάξεις για να δοθεί η δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να προετοιμαστούν εκ νέου για το πρόγραμμα διδασκαλίας του τρίτου τριμήνου, μέσω οθόνης.

Για κανέναν δεν ήταν εύκολη η μετάβαση των μαθημάτων από το σχολείο στο σπίτι. Αρκετοί ήταν οι εκπαιδευτικοί που περιέγραφαν την περίοδο του πρώτου lockdown, ως τη πιο δύσκολη της καριέρας τους. Τώρα που αρκετά σχολεία ξεκινούν και πάλι μαθήματα από το σπίτι, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Ήρθαμε σε επαφή με ομογενείς εκπαιδευτικούς που μπαίνουν ξανά στη διαδικασία της από απόστασης μάθηση, και μας μίλησαν για τις εμπειρίες τους αλλά και τον διπλό ρόλο που καλούνται να παίξουν, αυτή του γονέα και αυτή του εκπαιδευτικού.

«Όταν άκουσα για την επιβολή των περιοριστικών μέτρων εκ νέου στη Μελβούρνη, η πρώτη μου σκέψη πήγε στους μαθητές μου του VCE, που έχουν τόση δουλειά ακόμα να κάνουν πριν τις εξετάσεις τους», είπε στον «Νέο Κόσμο» η Μάργκαρετ Μποργκ, ομογενής καθηγήτρια Καλλιτεχνικών σε γυμνάσιο της Μελβούρνης. «Αισθάνθηκα κάποια ανακούφιση όταν έμαθα ότι τουλάχιστον αυτές οι τάξεις θα επιστρέψουν στο φυσικό χώρο του σχολείου».

Ως εκπαιδευτικός και ως μητέρα, η πρώτη της εμπειρία με την διαδικτυακή διδασκαλία την κατέβαλε. Ξεκινούσε δουλειά από νωρίς το πρωί μέχρι τις 3.30μμ και συνέχιζε το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ για να προετοιμάσει το μάθημα της επόμενης μέρας.

«Θεωρώ ότι δεν υπάρχει η ίδια γραμμή σε όλα τα σχολεία και οι υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών αλλάζουν από σχολείο σε σχολείο», προσθέτει η κ. Μποργκ. «Υπήρχαν καθηγητές στη Βικτώρια όπως εγώ που έπρεπε να βρισκόμαστε online καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ενώ άλλοι έστελναν τα μαθήματα και τις οδηγίες τους μόνο μέσω email. Ήταν δύσκολο να προσαρμόσουμε το μάθημα στην τάξη σε διαδικτυακό πεδίο και δεν πιστεύω ότι είναι εφικτό να διατηρηθεί αυτό το μοτίβο μακροπρόθεσμα χωρίς να «κάψει» τους εκπαιδευτικούς».

Οι εκπαιδευτικοί όντως χρειάζεται να αφιερώσουν πολύ περισσότερο χρόνο για την προετοιμασία του μαθήματος συμφωνεί και η ομογενής καθηγήτρια Κική Κουσουράκη. «Πρέπει όταν σχεδιάζουμε το μάθημα να έχουμε στο μυαλό μας τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουν οι μαθητές μας, να συμπεριλάβουμε διαφορετικές δεξιότητες έτσι ώστε το μάθημα να τους προσελκύει. Επίσης πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μάθημα το οποίο θα δίνει σε όλα τα παιδιά τη δυνατότητα να συμμετέχουν ανεξαρτήτως των τεχνικών μέσων που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν στο σπίτι τους».

«Την πρώτη φορά που μας ανακοινώθηκε ότι τα σχολεία δεν θα λειτουργήσουν, παρά μόνο με βασικό σκελετό υπαλλήλων και εκπαιδευτικών για όσους έχουν ανάγκη να βρίσκονται στο σχολείο, ήμασταν αρκετά επιφυλακτικοί και αγχωμένοι για το πώς θα λειτουργήσει ένα ολόκληρο σχολείο διαδικτυακά» εξηγεί η κ. Κουσουράκη, η οποία έζησε την κατ’ οίκον μάθηση και από την πλευρά της μητέρας δύο παιδιών στην Δ’ και Ε’ τάξη του Δημοτικού.

Υπήρχαν μια σειρά από θέματα που έπρεπε να λυθούν άμεσα, όπως πώς να βρεθεί κατάλληλη πλατφόρμα για σύγχρονη εκπαίδευση από απόσταση, να βρεθούν τα κατάλληλα πρωτόκολλα για τη σωστή χρήση της τεχνολογίας, να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες των μαθητών, των οικογενειών τους και των εκπαιδευτικών, μας εξηγεί η κ. Κουσουράκη, γεγονός που προκάλεσε ένα κλίμα «δημιουργικού πανικού».

«Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η μεταφορά του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος στον διαδικτυακό χώρο μέσω κάποιας πλατφόρμας έγινε όσο γινόταν πιο ανώδυνα για τους μαθητές. Οι σημερινοί μαθητές είναι πολύ πιο συνηθισμένοι να λειτουργούν σε ένα εικονικό/ ηλεκτρονικό κόσμο από ότι είμαστε εμείς ως εκπαιδευτικοί».

«Ως μητέρα το βασικό χαρακτηριστικό που έκανε τη διαφορά στην από απόσταση εκπαίδευση ήταν η οργάνωση. Τα παιδιά έπρεπε να μάθουν να είναι οργανωμένα, να γνωρίζουν τι και πότε θα έπρεπε να παραδώσουν και πόσο χρόνο θα χρειαζόταν για να ολοκληρώσουν μία δραστηριότητα», τονίζει η κ. Κουσουράκη αλλά εξηγεί ότι η απομάκρυνση από τους φίλους ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. «Γιατί τα παιδιά αισθάνονταν αποκομμένα από το περιβάλλον του σχολείου. Δεν υπήρχε πια η ανυπομονησία του διαλείμματος. Δεν υπήρχε κουδούνι και χαρούμενες φωνές στους διαδρόμους».

Για τον μικρότερο γιο της Μάργκαρετ Μποργκ, που παρακολουθεί την Β’ Δημοτικού, ήταν σχεδόν αδύνατον να ολοκληρώνει τις εργασίες του στο διαδίκτυο χωρίς βοήθεια. Ο μεγαλύτερος γιος της που ξεκίνησε το Γυμνάσιο, δυσκολεύτηκε επίσης στα μαθήματα που χρειαζόταν καθοδήγηση και έχασε την αυτοπεποίθησή του και επίσης του στοίχισε η αποκοπή από τους συμμαθητές τους, τους οποίους δεν έβλεπε ούτε διαδικτυακά.

Παρ’ ότι η ίδια αναγνωρίζει ότι είναι σχεδόν αδύνατον να τηρούνται οι αποστάσεις στα Δημοτικά σχολεία, δυσκολεύεται με την ιδέα ότι ξαναρχίζουν διαδικτυακά τα μαθήματα. «Η τέχνη δεν είναι εύκολο να διδαχθεί από απόσταση και ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζεις από κοντά τους μαθητές σου».

«Κάποτε ως εκπαιδευτικοί μεταξύ αστείου και σοβαρού λέγαμε ότι κάποτε θα μας αντικαταστήσει η τεχνολογία στα σχολεία», σημειώνει η κ. Κουσουράκη. «Οι τελευταίες εβδομάδες του περασμένου τριμήνου μου απέδειξαν το αντίθετο. Η αγάπη των μαθητών όταν μας ξαναείδαν στην τάξη, η χαρά του θρανίου, τα χαμόγελα όταν μας είδαν μπροστά στον πίνακα με κάνουν να πιστεύω ότι όσο υπάρχουν παιδιά θα υπάρχουν εκπαιδευτικοί γιατί άλλο η παιδεία και άλλο η εκπαίδευση. Η εμπειρία μας αυτή μας έκανε πιο δημιουργικούς ως εκπαιδευτικούς και το γεγονός ότι η από απόσταση εκπαίδευση μας χτυπάει την πόρτα για δεύτερη φορά δεν θα πρέπει να μας φοβίζει. Tο παν είναι ο σχεδιασμός, η οργάνωση και η διαχείριση του χρόνου».