Τα φώτα έσβησαν στα θέατρα και τα σινεμά είναι κλειστά. Ακόμα και τα γυρίσματα έγιναν απαγορευτικά όταν ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού στην Αυστραλία και σε όλον τον κόσμο.
Είναι μία περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη για τους καλλιτέχνες του θεάματος, που το επάγγελμά τους είναι από τη φύση του ασταθές, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες.
Ηθοποιοί, μουσικοί και όλοι όσοι εργάζονται στα παρασκήνια έχουν να δουλέψουν εδώ και μήνες, απ’ όταν επιβλήθηκαν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα στην Αυστραλία τον Μάρτιο, τα οποία έγιναν ακόμα πιο αυστηρά στη Βικτώρια, με την επιβολή περιορισμών 4ου σταδίου.
Ήρθαμε σε επαφή με τον Ελληνοαυστραλό ηθοποιό, σκηνοθέτη και συγγραφέα από τη Μελβούρνη Ange Arabatzis, και μιλήσαμε για τις εμπειρίες του στο θέατρο και για το πώς έχει επηρεαστεί αυτός και οι συνάδελφοί του από την πανδημία.
Ο Ange Arabatzis, τα έδωσε όλα για να ακολουθήσει το όνειρό του και να ζήσει τη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης, το 2013.
«Είμαι περήφανος με τον εαυτό μου, γιατί ποτέ δεν παραιτήθηκα. Τον Οκτώβριο θα γίνω 46 ετών. Οι φίλοι μου παντρεύτηκαν, έφτιαξαν τα σπίτια τους. Κι εγώ, ενώ είχα μια δουλειά που πλήρωνε καλά, ακόμα και κάποια περιουσία, τα έδωσα όλα για να φύγω για τη Νέα Υόρκη, και ζω τη ζωή που επέλεξα γνωρίζοντας το τίμημα και την ανταμοιβή».
Η Νέα Υόρκη ήταν όλα αυτά που φανταζόταν και παραπάνω. «Είναι μια πόλη με δυνατή παράδοση στο θέατρο και ένιωσα αμέσως σαν το σπίτι μου. Φεύγοντας από τη Μελβούρνη μου δόθηκε η ευκαιρία να συλλογιστώ τη ζωή μου, αλλά «άνοιξε» και τον χώρο που χρειαζόμουν για να ελευθερωθεί η δημιουργικότητά μου και να πάρουν μορφή οι ιδέες μου».
Ο Ange Arabatzis έγραφε κάθε μέρα, κυρίως θεατρικά έργα. Συμμετείχε σε μία θεατρική ομάδα και η κωμωδία που ανέβασαν «Call my Dog» έγινε sold-out στο ‘off Broadway’.
«Πέρα από αυτό, στη Νέα Υόρκη έκανα ό,τι κάνει κάθε ηθοποιός. Έψαχνα για ατζέντη, και ήμουν τυχερός που κάποια από τα θεατρικά μου έργα επιλέχθηκαν για τα φεστιβάλ θεάτρου μικρού μήκους. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τις δικές μου παραγωγές. Και αυτή είναι η κατεύθυνση που ακολουθώ από τότε».
Η Νέα Υόρκη είναι μια φοβερή πόλη για να κάνεις τα δικά σου πράγματα, τονίζει o κ. Arabatzis. «Υπήρχαν τόσοι ταλαντούχοι ηθοποιοί με συμμετοχή σε πληθώρα έργα, που ήθελαν να παίξουν στα σουρεαλιστικά μου σκετς. Ήταν μία εμπειρία συναρπαστική αλλά και ταυτόχρονα αφυπνιστική και ταπεινή».
Στη Μελβούρνη λένε ότι οι θεατρόφιλοι είναι περισσότεροι από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Του Ange Arabatzi του φαίνεται αδιανόητο.
«Προσωπικά βρίσκω πιο δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης στη Μελβούρνη απ’ ότι στη Νέα Υόρκη. Έχω περάσει τόσο χρόνο ανησυχώντας για την έλλειψη ευκαιριών εδώ, κυρίως για εμάς τους ηθοποιούς ελληνικής καταγωγής, αλλά τώρα δεν με νοιάζει. Θα κάνω αυτό που θέλω να κάνω και τελείωσε. Και φαίνεται ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να ανταποκρίνονται σε αυτό».
Αυτή τη στιγμή ο Ange Arabatzis ολοκληρώνει ένα Μάστερς στην κινηματογραφική αφήγηση στο Victoria College of Arts.
«Πάντα ήθελα να παρακολουθήσω σχολή κινηματογράφου οπότε γυρνώντας από τη Νέα Υόρκη και αφού εργάστηκα εντατικά στο θέατρο μέχρι το 2017, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα γιατί αισθανόμουν ότι τα είχα δώσει όλα ψυχικά και σωματικά. Κι έτσι το 2018 μετά από προτροπή φίλου και συνεργάτη γράφτηκα στο VCΑ. Πιστεύω ότι διψούσα για γνώση και ήμουν επιτέλους έτοιμος να γίνω φοιτητής στα 44 μου!»
«Είμαστε μια υπέροχη ομάδα και είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Μας λείπει που δεν συναντιόμαστε. Το Zoom είναι ένα καλό υποκατάστατο για κάποια πράγματα αλλά για εμάς τους performers, τους κινηματογραφιστές χρειάζεται να είμαστε στον ίδιο χώρο, αλλιώς δεν γίνεται. Βέβαια παρ’ ότι είναι επίπονη αυτή η απομόνωση μας έχει κάνει ακόμα πιο ‘πεινασμένους’ για θέατρο».
Ο κ. Arabatzis είχε ακόμα αρκετή δουλειά να κάνει για τη Σχολή όταν επιβλήθηκε το πρώτο lockdown στη Μελβούρνη. «Είχαμε να ετοιμάσουμε τα σενάρια και να παραδώσουμε γραπτές εργασίες. Τώρα βρισκόμαστε στην περίοδο που κανονικά θα κάναμε τα γυρίσματα. Αλλά όλα αυτά φυσικά έχουν παγώσει».
Από τη πρώτη στιγμή που επιβλήθηκαν τα περιοριστικά μέτρα ο Ange Arabatzis ξεκίνησε να γράφει καθημερινά στο ημερολόγιό του. «Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί».
«Με το δεύτερο lockdown ξανάπιασα παλιά σκετσάκια μου και ιδέες που είχα καταγράψει στο παρελθόν και σκέφτηκα ότι είναι κάτι που μπορώ να κάνω και μόνος μου.
Είναι αποδοτικό και απαιτητικό, έχει πλάκα και βγάζει γέλιο. Κι έτσι άρχισα να δουλεύω μικρά σκετσάκια που τα ανεβάζω στο Instagram και το Facebook. Η σελίδα στο Instagram είναι #garlicbreathcomedy».
Ο βασικός πρωταγωνιστής σε αυτά τα σκετς είναι ο χαρακτήρας του Manny Cockaflopoulos, το στερεότυπο του ευγενικού παντογνώστη έθνικ χαρακτήρα που κατά βάθος σκέφτεται πολύ, παρ΄ότι δεν έχει ούτε το λεξιλόγιο να εκφραστεί, ούτε τη σωστή προφορά.
«Είναι περισσότερο ευθύς από μένα και του αρέσει να δίνει συμβουλές ζωής στους ανθρώπους. Έχει πλάκα και οι άνθρωποι γελάνε και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία κατά τη διάρκεια του lockdown. Το δώρο του χρόνου. Να ψάξουμε να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να περάσουμε αυτόν τον χρόνο».
Υπάρχουν περίοδοι που ο κ. Arabatzis νιώθει άγχος κυρίως από τη στιγμή που επιβλήθηκε το στάδιο 4. «Το γεγονός ότι δεν μπορείς να ελέγξεις εκείνους που δεν ακολουθούν τις οδηγίες είναι αρκετά εκνευριστικό».
Τι κάνουν οι ηθοποιοί τώρα που δεν μπορούν να ανέβουν στο σανίδι, ή να παίξουν κάποιον ρόλο, τον ρωτάμε. «Στο διαδίκτυο συμβαίνουν αρκετά πράγματα Η ανάγνωση θεατρικών έργων για παράδειγμα. Αλλά όλο αυτό κάνει την ανάγκη μας για θέατρο ακόμα πιο έντονη».
Ο Ange Arabatzis ανυπομονεί να ανέβει πάλι στο σανίδι. «Έχει περάσει πολύς καιρός. Τίποτα εικονικό δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση του να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με άλλες ψυχές και να ονειρεύεσαι μαζί».
Ήδη, το VCA έχει ανακοινώσει νέες οδηγίες για την περίοδο έναρξης των γυρισμάτων, «έτσι βλέπουμε ότι σχετικά σύντομα θα έχουμε την ευκαιρία να ανέβουμε στο σετ. Για τη σκηνή του θεάτρου… δεν ξέρω. Χωρίς να θέλω να είμαι πολύ δραματικός, αν μου έλεγαν ‘Ange το θέατρο απαγορεύεται’… δεν ξέρω. Μπορώ να ζήσω με πολλούς περιορισμούς αλλά όχι χωρίς θέατρο. Όπως κάθε ηθοποιός γνωρίζει πολύ καλά, το θέατρο είναι στο αίμα μας».
«Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι να βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους. Κυρίως μου λείπει η φυσική επαφή. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αγκαλιά που θα δώσεις στους φίλους σου. Μου λείπουν και οι υπαίθριες μπυραρίες και η πρωινή μου ρουτίνα. Να πηγαίνω στο στέκι μου, να πίνω τον καφέ μου και να γράφω. Η οικογένεια και οι φίλοι μου με έχουν στηρίξει πολύ και είμαι πολύ ευγνώμων σε αυτούς, κάθε μέρα. Μου λείπουν βέβαια και ανυπομονώ για το τρελό καλοκαίρι που μας περιμένει όταν θα μας αφήσουν ξανά να βγούμε».
O Ange Arabatzis κατάγεται από τη Θεσσαλία και τη Λεμεσό.
Για περισσότερες πληροφορίες για τον Ange Arabatzis επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.angearabatzis.com και στο instagram @garlicbreathcomedy