Από τον Όλυμπο στην Αυστραλία και σε όλο τον κόσμο, ο Johnny Prapas με τις χειροποίητες μοναδικές κιθάρες του.
Ενδεικτικά ονόματα επώνυμων πελατών του είναι η Orianthi Panagaris, ο Richie Sambora -πρώην κιθαρίστας των Bon Jovi- ο Kevin Shirley -διάσημος παραγωγός, μεταξύ άλλων, των Iron Maiden και Led Zeppelin- και πολλοί άλλοι.
Ο κατά κόσμον Γιάννης Γιάντσιος από τη Λεπτοκαρυά Πιερίας μετανάστευσε στο Σϊνδεϊ πριν δυόμισι χρόνια από όπου συνεχίζει να κατασκευάζει τις μοναδικές του κιθάρες για κορυφαίους μουσικούς του κόσμου.
Για την απόφασή του να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, το «μουσικό» του ταξίδι και πώς ένα παιδί κάπου σε ένα από τα χωριά της Ελλάδας έφτασε να κατασκευάζει κιθάρες για όλα αυτά τα ιερά «τέρατα» της μουσικής μίλησε στον «Νέο Κόσμο».
Να ξεκινήσουμε κάπως ανορθόδοξα τη συνέντευξή μας. Γιατί το όνομα «Κιθάρες του Ολύμπου»;
Γεννήθηκα στην Πιερία και μεγάλωσα στην Λεπτοκαρυά όπυο έμενα μέχρι τα 45 μου. Είχα την τύχη ως παιδί να μεγαλώσω, να τρέξω, να περπατήσω, να φωνάξω, να τραγουδήσω στους πρόποδες του Ολύμπου, του ψηλότερου βουνού της Ελλάδας και το σπίτι των δώδεκα θεών κατά την αρχαιότητα. Ως μαθητής, κάθε χρόνο, ο πατέρας μάς πήγαινε βόλτα στη γιορτή της Παναγίας, αργότερα ως αθλητής του κλασικού αθλητισμού στον ακοντισμό πέρασα πολλά καλοκαίρια κάνοντας την προετοιμασία μου σε αυτό το μαγικό το βουνό, ώρες και χιλιόμετρα ατελείωτα.
Και γιατί το καλλιτεχνικό Johnny Prapas, αντί το κατά κόσμον Γιάννης Γιάντσιος;
Μέχρι και πριν το 1952 το χωριό, η Παλιά Λεπτοκαρυά, ήταν χτισμένη στους πρόποδες του Ολύμπου. Τότε δύο αδέλφια, ο Δημήτρης και ο Βασίλης Γιάντσιος, ερχόμενοι από την Ήπειρο, υλοτόμοι στο επάγγελμα βρήκαν φιλικό περιβάλλον και εγκαταστάθηκαν στο χωριό. Μεγαλώνοντας, έψαξα και έμαθα ότι «Πράπας» στα αρβανίτικα σημαίνει «αληθινός».
Με τον καιρό τα δύο αδέλφια βρήκαν και το ταίρι τους προφανώς σε διαφορετικές οικογένειες (φάρες) και έτσι χωρίστηκαν στους Γιαντσαίους και στους Πραπαίους. Ελληνική ταινία μου θυμίζει όλο αυτό, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα τότε, είχαν «παρατσούκλια» όλες οι οικογένειες στην επαρχία.
Μεγαλώνοντας όλοι με φώναζαν με το παρατσούκλι «Πράπας» ώσπου έγινε και το καλλιτεχνικό μου στα σχολικά χρόνια και στη ζωή μου γενικότερα μέσα στη μουσική, Τζον από το γνωστό Γιάννης και όταν αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με την κατασκευή επέλεξα το αγγλόφωνο καλλιτεχνικό όνομα «Johnny Prapas».
Μαθαίνουμε ότι είχατε τάση προς την ξυλογλυπτική και σήμερα κατασκευάζετε κιθάρες για κορυφαίους μουσικούς του κόσμου. Πώς προέκυψε αυτό;
Όπως προανέφερα, στην οικογένεια όλοι ασχολούνταν με την υλοτομία. Κάπου στα 8-9 μου θυμάμαι στο σπίτι του συγχωρεμένου μου παππού Γιάννη, στο υπόγειο του, είδα τεράστια χειρωνακτικά εργαλεία υλοτομίας. Εντυπωσιάστηκα για να μην πω ότι «χάζεψα» από το θέαμα.
Τα κοιτούσα ώρες και άρχισε το παιχνίδι των ερωτήσεων προς τον αγαπημένο μου παππού Γιάννη, κάθε ευκαιρία που μου δινόταν να επισκεφθώ το σπίτι του με τους γονείς και πολλές φορές «σκαστός» χωρίς να το ξέρουν οι δικοί μου. Παναγιά μου, τι ξύλο έχω φάει γι’ αυτό το πράγμα!
Πήγαινα κατευθείαν στο υπόγειο του παππού. Αυτά ελάμβαναν χώρα κάπου στα 1983 με 1985, όπου στο χωριό δεν είχαμε τη δυνατότητα με πλουσιοπάροχα παιχνίδια και πορευόμασταν με ιδιόχειρες κατασκευές.
Το ξύλο ως υλικό άρχισε να μπαίνει για τα καλά στην ζωή μου κατασκευάζοντας πρωτίστως διάφορα παιχνίδια. Στο γυμνάσιο είχα την τύχη να έχω ως καθηγητή τον κ. Γεώργιο Χατζή, αυστηρό καθηγητή Θεολογίας, αλλά παράλληλα με καλλιτεχνικές τάσεις στην προσωπική του ζωή καθώς ασχολούνταν με ζωγραφική, ξυλογλυπτική, τραγούδι, χορό.
Αρκετά από αυτά τα διδάχτηκα κοντά του. Γύρω στο 1989 άρχισα να κατασκευάζω ξύλινες χειροποίητες επιγραφές για καταστήματα φίλων. Το 1991 αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα και άρχισα να πειραματίζομαι πάνω της, της έβγαλα τα μάτια είναι η αλήθεια. Γύρω στο 1992 έρχεται στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση ο δάσκαλός μου στην κατασκευή χειροποίητων ακουστικών οργάνων ο John Harrison.
Γνωριστήκαμε σε ένα καφενείο στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λεπτοκαρυάς το «Πανελλήνιον» ήταν συν τοις άλλοις και βαθιά καλλιτεχνικό στέκι της εποχής. Διδάχτηκα κοντά του δύο χρόνια και έτσι απέκτησα τις πρώτες σοβαρές βάσεις στην κατασκευή.
Μουσική και μουσικές επαρχιακές μπάντες είναι η ζωή μου στην εφηβεία, συναναστροφή με αρκετούς μουσικούς, γνωριμίες πλέον και έξω από τα σύνορα της Πιερίας. Συναναστροφή η οποία δειλά-δειλά αρχίζει να μου φέρνει κάποια σέρβις, διορθώματα κατασκευαστικά και άλλα.
Το 2007, λοιπόν, παίρνω την απόφαση ότι θα ασχοληθώ σοβαρά με την κατασκευή χειροποίητων μουσικών οργάνων και το όνομα θα είναι «Olympus Custom Guitars». Το 2008 ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Παναγιώτης Μπαντικούδης, ως μουσικός και στα πρώτα του βήματα να ασχοληθεί με τη φωτογραφία και το βίντεο ως επάγγελμα, έμαθε για τις κατασκευές μου και μου έκανε πρόταση για μια βιντεοπαραγωγή και την προώθηση της δουλειάς μου στο κανάλι του στο YouTube.
Φυσικά, το δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη, διότι ήταν πολύ καλός μου φίλος και το θεώρησα μεγάλη ευκαιρία να με μάθει περισσότερος κόσμος εντός και εκτός Ελλάδας. Έτσι και έγινε! Μετά από κάποιους μήνες χτυπάει το τηλέφωνο μου 9 το πρωί, στην άλλη πλευρά της γραμμής είναι ο Γιάννης Πανταζής ο διάσημος κατασκευαστής της «Τσαμπούνας» από τα Γρεβενά με έδρα του την Σαντορίνη, να με καλημερίζει και να μου λέει τα εξής, πέραν του ποιος είναι και την ιδιότητά του: «Αν στο βίντεο που είδα πριν λίγο λες αλήθεια, να ξέρεις θα πας πολύ ψηλά. Θα σε βοηθήσω να φτάσεις μακριά πολύ και θα το δεις με πράξεις αυτό σε λίγο καιρό».
Αφού τον άκουσα, του λέω και κάπως με σοβαρό ύφος ότι φίλε σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά να ξέρεις είναι 9 το πρωί και καφέ ακόμα δεν έχω πιει και τα λόγια που μου λες είναι μεγάλα. Καί του το κλείνω διότι το θεώρησα και ως αστειάκι κακόγουστο κάπως.
Έτσι μετά από κάποιους μήνες με παίρνει τηλέφωνο ξανά ο Γιάννης και με φέρνει σε επαφή με τον ιδιοκτήτη του «Black Rock Studio» στη Σαντορίνη, τον Κώστα Καλημέρη.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τη σειρά τους. Θα ήθελα να αναφέρω ότι το 2010 το «Black Rock Studio» ψηφίστηκε το καλύτερο μουσικό στούντιο στον κόσμο και εγώ είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω τον ιδιοκτήτη του, αλλά και να παρουσιάσω τις κιθάρες μου εκεί μέσα. Έτσι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο καταξιωμένους μουσικούς παραγωγούς στον κόσμο, ο Kevin Shirley, πιάνει πρώτη φορά κιθάρες μου στα χέρια του και εγώ είμαι έτοιμος να λιποθυμήσω από το γεγονός.
Ο Kevin έχει κάνει μουσικές παραγωγές για τους Journey, Iron Maiden, Rush, Led Zeppelin, Joe Bonamassa, Beth Hart, Marya Roxx, Dream Theater, The Springbok Nude Girls, HIM, Tyler Bryant Mr. Big, and Europe. Σε τηλεφωνική επαφή με ρωτάει αν του επιτρέπω να γράψει κάποια μουσικά θέματα στο αρχείο του με τις κιθάρες μου και εγώ θέλω να φωνάξω από χαρά, ευτυχία, συγκίνηση γιατί κάτι άρχισε να κινείται σοβαρά.
Στην πορεία ένας καλός διαδικτυακός μου φίλος, ο Darren Simonian, με φέρνει σε επαφή με την Orianthi Panagaris, την καλύτερη γυναίκα κιθαρίστρια στον κόσμο -και ελληνικής καταγωγής παρακαλώ-, για να της κατασκευάσω μια κιθάρα. Στη συνέχεια η Orianthi μου πρότεινε αν θέλω να κατασκευάσω μια κιθάρα για τον Richie Sambora. Έτσι το ένα άρχισε να φέρνει το άλλο και, όπως καταλαβαίνεις, η μουσική παρέα μεγάλωσε πάρα πολύ.
Το ταξίδι είχε αρχίσει, αλλά φαντάσου ένα παιδί κάπου στην Ελλάδα σε ένα από τα χωριά της να κατασκευάζει κιθάρες για όλα αυτά τα ιερά «Τέρατα» της μουσικής, τι έπαθε το μυαλό του!
Κατασκευάζετε κιθάρες κατά παραγγελία και η φήμη σας έχει φθάσει σε όλο τον κόσμο. Στην Αυστραλία πώς βρεθήκατε;
Ναι, οι πελάτες που φθάνουν να επιλέξουν μια Olympus κιθάρα έχουν γνώση περί τίνος πρόκειται. Είναι πολύ προσωπική επιλογή με τις πολύ δικές τους προτιμήσεις, αλλά και ρυθμίσεις. Βρίσκουν σε εμάς, προφανώς ό,τι δεν μπορούν να βρουν όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε αυτό το όμορφο ταξίδι μέσα στη μουσική. Είναι όπως λέμε «Ράβουμε το γαμπριάτικο κουστούμι στα μέτρα σας» με τα χρώματα της επιλογής τους, τα ξύλα και τα λοιπά.
Στην Αυστραλία βρεθήκαμε με την οικογένειά μου πριν 2,5 χρόνια εφόσον έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου στα 73 του χρόνια. Η σύζυγός μου είναι εδώ γεννημένη και μεγαλωμένη στο Σίδνεϊ από οικογένεια ελληνικής καταγωγής.
Ο θάνατος του πατέρα μου στοίχισε αρκετά, δεν μπορούσα να καθίσω άλλο εκεί στην Ελλάδα. Τα προβλήματα του ελληνικού κράτους τεράστια, όπου και πτώχευσε και μαζί του πτώχευσαν και 4,5 εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες.
Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις δεν θέλησαν να στηρίξουν το λαό και στήριξαν το τραπεζικό σύστημα, δίνοντάς του την ευρωπαϊκή βοήθεια 234 δισεκατομμύρια ευρώ, χρήματα που ήταν για τους πολίτες της χώρας και όχι για το τραπεζικό σύστημα. Η ελπίδα του ότι ένα τέτοιο επάγγελμα σαν το δικό μου να σταθεί σε ένα τέτοιο κράτος έσβησε και δια παντός από το μυαλό μου.
Σε όλες μου τις συνεντεύξεις στην Ελλάδα σε εφημερίδες και κανάλια προσπάθησα με κάθε τρόπο να ακουστεί αυτό το επάγγελμα όσο γίνεται πιο δυνατά. Η Ελλάδα έχει τεράστιους κατασκευαστές χειροποίητων μουσικών οργάνων, από παραδοσιακές κατασκευές αλλά και μοντέρνες, που μπορούν πολύ άνετα να σταθούν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, αλλά ποτέ δεν είχε τους κατάλληλους ανθρώπους στη δημόσια διοίκηση και στα κυβερνητικά κέντρα αποφάσεων να κάνουν αυτό το προϊόν εξαγώγιμο και να το έχουμε ως ένα ακόμη κωδικό στη βιομηχανία.
Έτσι πήραμε αυτή τη σημαντική απόφαση να μεταναστεύσουμε εδώ στην Αυστραλία.
Πλέον βρισκόμαστε σε ένα από τα πρώτα εργαστήρια κατασκευής ακουστικών οργάνων του μεγάλου κατασκευαστή Gerard Gilet, πλήρως εξοπλισμένο, μαζί με τον Darrel Wealler Luthiery όπου ο ένας συνεχίζει και κατασκευάζει ακουστικά μουσικά όργανα και εγώ τις γνωστές ηλεκτρικές κιθάρες.
Ποια είναι τα καλύτερα δέντρα για κιθάρα και πόσο καιρό σας παίρνει για να την κατασκευάσετε;
Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Υπάρχει πλέον η μηχανική ως πληροφορία μέσα από τα εργαστήρια όπου μας δίνουν τεράστιες πληροφορίες ως προς την ποιότητα του ξύλου.
Πλέον το διάστημα είναι αρκετά μικρό λόγω των μηχανημάτων, κοντά στους δύο μήνες θα έλεγα γιατί θέλουμε και το χειροποίητο ως εργασία και φυσικά πάντα ανάλογα το πρότζεκτ κατασκευής.
Μέχρι σήμερα πόσες κιθάρες έχετε κατασκευάσει και πώς τις κοστολογείτε;
Αρκετές θα έλεγα από τότε που πρωτοξεκίνησα και, φυσικά, δεν έχουν μόνο «επώνυμοι» μουσικοί κιθάρες μας, αλλά και «ανώνυμοι» μουσικοί. Έχουμε δύο κατηγορίες κατασκευής.
Η Custom που ξεκινάει από τα 2.500 χιλιάδες δολάρια Αυστραλίας και η Master που ξεκινάει από τα 5.500 χιλιάδες δολάρια Αυστραλίας.
Ποιοι είναι μερικοί από τους πιο διάσημους πελάτες σας;
Eric Gales, Orianthi, Richie Sambora, Doug Seven, Tolis Zavaliars, Miguel Montalban, Howard Glazer, Lisa Perry, Aynslay Lister και άλλοι.
Είναι πολύ απαιτητικοί στις παραγγελίες; Τους ικανοποιείτε τις απαιτήσεις;
Δεν υπάρχει κιθαρίστας μουσικός σε αυτόν τον πλανήτη που να μην έχει «παραξενιές». Είναι πολύ ευγενικοί, το «απαιτητικό» είναι να καταλάβω το όνειρό τους.
Προσπαθώ να κατασκευάσω όσο το δυνατόν ευέλικτες, ευκολόπαιχτες και σωστές ως προς τις ρυθμίσεις κιθάρες. Όταν το πετυχαίνουμε αυτό, όλοι είμαστε χαρούμενοι.
Εσείς παίζετε κιθάρα;
Ναι, φυσικά, και όπως έγραψα παραπάνω, έχω και εγώ τις ιδιαιτερότητές μου, οπότε είμαστε σε καλό δρόμο. Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την τιμή και σας περιμένω στο εργαστήριό μας σύντομα.
