Ήταν κάπου στο 1930 όταν δύο επιχειρηματίες από το Αίγιο, που είχαν ζήσει στην Αυστραλία, αποφασίζουν να κάνουν μια επενδυτική κίνηση σε ένα μικρό χωριό στην Ορεινή Κορινθία.
Επιστρέφοντας, λοιπόν, από την Αυστραλία στην Ελλάδα, όπου είχαν αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα επιλέγουν το χωριό Σαραντάπηχο. Μέσα σε λίγο διάστημα μετατρέπουν τον μικρό οικισμό της Ορεινής Κορινθίας στο Σεν Μόριτζ της Ελλάδας.
Ο Βασίλειος Χρύσης και ο Σπύρος Νικολούλιας, οι δύο επιχειρηματίες επέλεξαν το μικρό χωριό Σαραντάπηχο για συγκεκριμένους λόγους. Το χωριό ήταν χτισμένο σε υψόμετρο πάνω από 1.200 μέτρα. Αμέσως θεώρησαν ότι αποτελεί ιδανικό σημείο για να μετατραπεί σε τουριστικό θέρετρο. Είχαν στο μυαλό τους κάτι σαν τις περιοχές με τα ελβετικά σαλέ. Όραμά τους να κάνουν κάτι αντίστοιχο.
ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ «ΑΝΑΓΓΕΝΗΣΙΣ»
Αφού επιλέχθηκε το χωριό, στη συνέχεια, το μόνο που έμεινε ήταν να δημιουργηθεί μια ξενοδοχειακή μονάδα αντάξια των απαιτήσεων. Και πράγματι έτσι έγινε. Χτίστηκε το ξενοδοχείο «Αναγέννησις». Το υπερπολυτελές κτίριο που κατασκευάστηκε είχε τρεις ορόφους. Διέθετε 70 δωμάτια με δικό τους μπάνιο το καθένα. Αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται αυτονόητο και λογικό. Ωστόσο ήταν κάτι ιδιαίτερα πολυτελές για τη δεκαετία του 1930. Λόγω της τοποθεσίας, τα περισσότερα δωμάτια είχαν μια υπέροχη θέα.
Αυτό που έκανε τα δωμάτια, επίσης, να ξεχωρίζουν ήταν η θέα τους. Λόγω του υψομέτρου τους είχαν, έβλεπαν σε ένα μοναδικό τοπίο. Στους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου μπορούσε να βρει κανείς εστιατόριο, αίθουσα εκδηλώσεων, γήπεδο τένις, ακόμη και κινηματογραφική λέσχη. Επίσης κάτι πρωτοποριακό για την εποχή ήταν ότι το ξενοδοχείο ήταν εξοπλισμένο με δικό του τηλεφωνικό κέντρο. Ακόμη και στην Αθήνα εκείνη την εποχή τα τηλέφωνα ήταν πολύ λίγα. Το ξενοδοχείο «Αναγέννησις» είχε μεταξύ άλλων παγοποιείο, αρδευτικό δίκτυο και ηλεκτρογεννήτριες. Ο,τι χρειαζόταν δηλαδή ένα πολυτελές συγκρότημα.
Εκτός όμως από τα απλά δωμάτια, το ξενοδοχείο είχε κάνει ακόμη μια πρωτοπορία για την εποχή του. Διέθετε επίσης και τρία ανεξάρτητα κτίρια για τη φιλοξενία της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστοκρατίας. Σύμφωνα με περιγραφές που έχουν διασωθεί, το κατάλυμα στο Σαραντάπηχο μπορούσε να ανταγωνιστεί με αξιώσεις τα καλύτερα ξενοδοχεία της εποχής του. Διοργανώνονταν επίσης εκδρομές στη γύρω περιοχή για τους επισκέπτες. Είχαν έτσι την ευκαιρία να γνωρίζουν το μοναδικής ομορφιάς τοπίο.
Σύντομα το χωριό απέκτησε τη φήμη του «ελληνικού Σεν Μόριτζ». Το «Αναγέννησις» φιλοξενούσε VIP κόσμο από την Ευρώπη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε μείνει εκεί ο βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου. Σημαντική σε αυτή την επιτυχία ήταν και η συμβολή του καθηγητή του Δημόσιου Διεθνούς δικαίου της Νομικής Αθηνών, Δικαστή του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης και ακαδημαϊκού, Ιωάννη Γ. Σπυρόπουλου. Χάρη στις υψηλές γνωριμίες του, το Σαραντάπηχο γέμισε εύπορους τουρίστες οι οποίοι μάλιστα έκαναν τακτικά διακοπές στην περιοχή.
ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟ
Όλη αυτή η επιτυχία του εγχειρήματος δεν θα μπορούσε παρά να φέρει σκέψεις και για ακόμη μεγαλύτερες επενδύσεις. Έτσι σύντομα δημιουργήθηκε κοντά στο ξενοδοχείο ένα μικρό αεροδρόμιο. Σκοπός ήταν να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι απαιτητικοί πελάτες. Δεν ήθελαν να ταλαιπωρούνται στις μετακινήσεις τους. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να προσεγγίζουν άμεσα την περιοχή. Το ξενοδοχείο λειτούργησε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Στο διάδρομό του μπορούσαν να προσγειωθούν αεροπλάνα 25 θέσεων.
Δυστυχώς το αεροδρόμιο που έφτασε να ενώνει την ορεινή Κορινθία με την Ευρώπη και την Αίγυπτο καταστράφηκε. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ιταλούς. Οι κατακτητές αχρήστευσαν την πίστα φοβούμενοι το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Μετά τον πόλεμο είχε έρθει και το τέλος του ξενοδοχείου. Τίποτε δε θύμιζε την παλιά αίγλη. Το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε και τελικά με τα χρόνια έγινε έρμαιο των καιρικών συνθηκών. Σήμερα, έχουν απομείνει μόνο μερικά ερείπια για να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί υπήρξε η «Αναγέννησις». Ο χαρακτηρισμός του όμως σαν ελληνικό Σεν Μόριτζ αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τυχαίος…