ΑΝ είναι σοφή η λαϊκή παροιμία που λέει: «Κάθε πέρσι και καλύτερα», τότε τη βάψαμε και, μάλλον, δεν αναμένεται να δούμε σύντομα άσπρη μέρα, μιας και το 2021 θα είναι χειρότερο…
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ, λοιπόν, για τρίτο πανδημικό κύμα, μεταλλαγμένων κορονοϊών, για καραντίνες και τσουνάμι εμβολιασμών και διασωληνωμένων.
ΑΣ ελπίσουμε, όμως, ότι για άλλη μια φορά θα λαθέψει ο… σοφός λαός μας. Διάβολε, τόσες φορές πέφτει έξω όταν ψηφίζει…
ΓΙΑΤΙ να μην πέσει λοιπόν και σε αυτή του τη ρήση έξω ο… σοφός λαός μας, και ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος από αυτόν τον μίζερο του εγκλεισμού;
ΣΕ καραντίνα βρίσκομαι εδώ και ένα πεντάμηνο. Και, μάλιστα, σκληρή. Τρεις μήνες σε πλήρη ακινησία λόγω σπασίματος του ισχίου και άλλους δύο με την τελευταία καραντίνα.
ΑΝ κοντά στους μήνες αυτούς, προσθέσετε και το τρίμηνο της πρώτης καραντίνας, που πέρασα μαζί σας στη Μελβούρνη, πριν δραπετεύσω για να βρω την… ελευθερία μου.
ΜΙΛΑΜΕ για 8 ολόκληρους μήνες χαμένους. Για μια ελευθερία, που πλήρωσα ακριβά με «σκληρό» νόμισμα και ακόμα ψάχνω να βρω…
ΔΕΝ ξέρω ποιος σκέφτηκε να βαφτίσει τον μαζικό εμβολιασμό «Ελευθερία», αλλά εγώ, με το που άκουσα το όνομα, ακόμα τρέχω να κρυφτώ…
ΚΑΙ επειδή, «όποιος καίγεται στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι», θέλω να πιστεύω ότι ο εμβολιασμός, που άρχισε ήδη, για την… απελευθέρωση των συμπατριωτών μας από τον κορονοϊό, δεν θα έχει την τύχη της δικής μου απόδρασης στην ελευθερία…
ΘΑ μου πείτε, ότι και το 1821 με το σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος», απαλλαχθήκαμε από τους προγόνους του Ερντογάν, δεν θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε, με τον κωδικό «Ελευθερία», από τον κορονοϊό.
ΤΩΡΑ, αν θέλετε να σας πω, πώς τα περνάω στην τρίτη καραντίνα, που τελειωμό δεν φαίνεται να έχει, ούτε «του αγιαννιού την άλλη μέρα», ό,τι και να σας πω, λίγα θα ‘ναι.
ΚΑΛΥΤΕΡΑ τα βόλευε ο κάβουρας, περπατώντας στα κάρβουνα, παρά εγώ στους Ρωγούς που καραντινοπαραθερίζω…
ΠΑΝΩ που ξεπερνούσα, στα τέλη Οκτώβρη, το σπάσιμο του ποδιού και άρχισα να περπατάω κουτσαίνοντας, ανακοινώθηκε η νέα καραντίνα, στέλνοντας την ψυχολογία μου στα Τάρταρα και μένα σε ψηλότερα βουνά. Από την Τρίπολη στους Ρωγούς…
ΤΟ χωριό, που είναι χτισμένο ανάμεσα σε δύο βουνά που τελειωμό δεν έχουν, απέχει από τα Καλάβρυτα των 2000 κατοίκων, δέκα χιλιόμετρα.
ΤΟ χειμώνα, λόγω του Χελμού και του γνωστού χιονοδρομικού του, τα Καλάβρυτα και τα γύρω χωριά έχουν κόσμο. Φέτος, λόγω καραντίνας, οι επισκέπτες κλείστηκαν στις τρύπες των διαμερισμάτων τους και δεν βγάζουν ούτε τα κεφάλια τους έξω.
ΣΤΟΥΣ Ρωγούς, που κάποτε ζούσαν 300 άτομα, σήμερα κατοικούν μόνιμα 21 άτομα και μαζί με εμένα 22! Την τελευταία εβδομάδα, λόγω Χριστουγέννων, ήλθαν και… φυγάδες από την Αθήνα.
ΑΥΤΟ, είχε ως αποτέλεσμα να σημειωθεί… συνωστισμός, αφού τούτες τις χρονιάρες μέρες, ήρθαν για να γιορτάσουν μαζί μας, άλλα δύο άτομα! Πολυκοσμία σας λέω. Πρωτοφανής συνωστισμός…
ΑΣΕ που με το πάτησαν το πόδι τους εδώ, πέταξαν και τις μάσκες, με αποτέλεσμα να φοβηθούν τα γιδοπρόβατα και να μην περνούν, όπως συνηθίζουν, μέσα από το χωριό.
ΟΣΟ για τα σκυλιά, μάλλον δεν το πήραν κατάκαρδα και δεν φοβήθηκαν, αφού συνέχισαν να κυκλοφορούν γαυγίζοντας από συνήθεια, όπως και πρώτα.
ΝΑ σας πω, επίσης, ότι σε τούτο το χωριό σπάνια συναντάς άνθρωπο στο δρόμο. Ακόμα και τα γιδοπρόβατα, τα σκυλιά τα σκαρίζουν και τα προσέχουν. Οι βοσκοί ξεκουράζονται…
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι το τρίωρο που περπατώ, σχεδόν καθημερινά στο χωριό και στα γύρω βουνά, συναντώ μόνο γιδοπρόβατα και σκυλιά και πολύ σπάνια ανθρώπους.
ΓΙ’ αυτό άλλωστε και στους Ρωγούς, οι μάσκες και οι καραντινο-απαγορεύσεις παραμένουν λέξεις άγνωστες και χωρίς νόημα.
ΕΤΣΙ και φορέσεις μάσκα εδώ, θα σε γαβγίζουν και τα δικά σου τα σκυλιά, μιας και δεν θα σε γνωρίζουν.
ΑΣΕ που αν σε συναντήσει κάποιος από το χωριό, θα τηλεφωνήσει σε κανέναν ψυχίατρο να σε μαζέψει…
ΦΟΒΕΡΗ εμπειρία σας λέω, να ζεις εκτός νόμου, πλουτισμού και κορονοϊού, σε ένα τέτοιο χωριό στα ψηλά βουνά, ανάμεσα στα έλατα και τα τσακάλια.
ΔΕΝ είναι επίσης τυχαίο, ότι σε τέτοιους ορεινούς τόπους, μη εύκολα προσβάσιμους, χτίστηκαν, εδώ και κάτι αιώνες, πολλά χωριά σε δύσβατες χαράδρες, για να παραμένουν αθέατα.
ΣΤΑ ορεινά και αθέατα χωριά της και τους βουνίσιους ανθρώπους της, που τα κατοικούσαν, οφείλει η πατρίδας μας την λευτεριά της.
ΕΔΩ κοντά στους Ρωγούς, δίπλα ακριβώς στα Καλάβρυτα, βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, που στις 25 Μάρτη του 1821 κηρύχθηκε επίσημα η Επανάσταση του 1821.
ΚΑΙ ακριβώς απέναντι από τούτο το χωριό, που έκαψαν και εκτέλεσαν 72 άτομα οι Γερμανοί κατακτητές τον Δεκέμβρη του 1943, βρίσκεται η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου.
ΠΡΙΝ αρχίσετε, όμως, να με λυπόσαστε και βάλετε τα… κλάματα, να σας πω ότι έχω πρόσβαση σε όλα τα καλούδια της τεχνολογίας, στον ψηφιακό πολιτισμό σας και σε πολλά-πολλά βιβλία.
ΕΔΩ, λοιπόν, σε τούτα τα άγρια βουνά και στα βουνά και σε ψηλά βουνά, σαν το Μαίναλο και τον Πάρνωνα, γύρω από την Τρίπολη, τριγυρίζω τα τρία τελευταία χρόνια και ακόμα δεν τα χόρτασα.
ΦΤΑΝΕΙ να σας πω, ότι ακόμα δεν τα γύρισα όλα τα χωριά του Μαινάλου, του Πάρνωνα, του Χελμού, της Κυλλήνης και του Ταϋγέτου και δεν σκοπεύω να επιστρέψω στην χώρα των ατελείωτων ισωμάτων, πριν δω τα περισσότερα τουλάχιστον από κοντά.
ΠΡΙΝ ξεχαστώ και συνεχίσω να ορειβατώ στα βουνά του Μοριά, σας οφείλω μια εξήηγηση για τη λογοκριμένη φωτογραφία που συνόδευε το κομμάτι που έγραψα την περασμένη Δευτέρα και δεν δημοσιεύθηκε.
ΚΑΙ δεν δημοσιεύτηκε, γιατί ο «Νέος Κόσμος», φοβούμενος τα τσακάλια πολλών δικηγορικών γραφείων, που στήνουν καραούλι στο διαδίκτυο και τσεκάρουν αν όλα τα δημοσιεύματα και οι φωτογραφίες που τα συνοδεύουν, πληρούν τους κανόνες περί πνευματικών δικαιωμάτων.
ΚΑΙ αυτό, βέβαια, δεν το κάνουν για να προστατεύσουν τα πνευματικά δικαιώματα των δημοσιογράφων, φωτογράφων, συγγραφέων, ζωγράφων κ.ά., αλλά να οικονομίσουν όσα περισσότερα δολάρια μπορέσουν, στέλνοντας συνέχεια επιστολές, εξώδικα και μηνύσεις.
Ο «Ν.Κ», όπως και πολλά άλλα έντυπα, για χρόνια δέχονταν κάθε τόσο καταιγίδες επιστολών και εξωδίκων, με αποτέλεσμα να έχει πληρώσει αρκετές φορές τον κούκο αηδόνι.
ΕΤΣΙ, όταν η εφημερίδα πήρε την περ. Κυριακή το κομμάτι και επειδή δεν βρήκε άκρη με την φωτογραφία, δημοσίευσε το κομμάτι, που χωρίς τη φωτογραφία, που ήταν ή όλη έμπνευση να γραφεί, δεν έλεγε απολύτως τίποτα.
ΚΑΙ επειδή είμαι μακριά και δεν μπορώ να σας… δείξω από κοντά την φωτογραφία, θα κάνω μια γραπτή προσπάθεια να σας την περιγράψω και ελπίζω να είναι καλύτερη από αυτή που έκανε την περ. Κυριακή η σύνταξη της εφημερίδας να την περιγράψει.
Η φωτογραφία, απεικόνιζε σε πρώτο πλάνο τον ανδριάντα του Στάικου Σταϊκόπουλου, κάτω από τον ανδριάντα, βρίσκονταν το παγκάκι, πάνω στο οποίο κοιμόταν ο άστεγος με σκεπασμένο όλο του το σώμα, με ένα πένθιμο μωβ παπλωματάκι.
ΔΙΠΛΑ του, πάνω στα πλακάκια της πλατείας και κάτω από τα πόδια του, βρισκόταν μια διάφανη πορτοκαλί πλαστική σακούλα, δεμένη με φιόγκο στην κορυφή της, με πολύ λίγα πραγματάκια ή με ό,τι του είχε περισσέψει από το δείπνο του.
Η ουσία ήταν, βέβαια, ότι στο Ναύπλιο και στον ίδιο ακριβώς χώρο, είχε περάσει ως επαίτης και άστεγος τα τελευταία χρόνια της ζωής του και ο ήρωας του ανδριάντα, που πόρθισε το Παλαμήδι και ελευθέρωσε την πόλη, που έμελλε να είναι, η πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού Έθνους.
ΑΚΡΙΒΩΣ πιο δίπλα βρίσκεται ο θλιμμένος λέοντας, που εδώ και 180 χρόνια, πενθεί τον θάνατο των Βαυαρών στρατιωτικών, που συνόδευαν τον Όθωνα. Ξαναδιαβάστε το κομμάτι. Συνεχίζει να περιμένει θλιμμένο στο διαδίκτυο…
Μπ. Στ.