Μήπως χάσαμε μέρος της ανθρωπιάς μας στον βωμό του COVID; Έστω και αναπόφευκτα.
Αναρωτιέμαι με κάθε σεβασμό σε όσους έχουν χάσει δικούς τους από τον ιό και στα ίδια τα θύματα.
Όπως επίσης με κάθε σεβασμό απέναντι στα άλλα θύματα της πανδημίας, από πλευράς οικονομικής, ψυχολογικής, ακόμη και απώλειας ζωής.
Και χωρίς καμία υπόνοια υποτίμησης της προτεραιότητας που δίνεται στη διαχείριση της COVID-19 από τις αρχές στην πολιτεία της Βικτώριας, την Αυστραλία, τον πλανήτη.
Δεν ξέρω για εσάς, εμένα είναι η πρώτη μου πανδημία.
Και το ίδιο ισχύει για όσους βρίσκονται στην εξουσία αυτή την περίοδο ή έχουν κάποια δικαιοδοσία να παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα ζωές άλλων.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να φέρνουμε αυτές τις αποφάσεις στη δημόσια κουβέντα ή ακόμη να τις αμφισβητούμε όταν υπάρχουν επιχειρήματα.
Στο επί τούτου τώρα, με το μπαρντόν για τη μακρά εισαγωγή αλλά απαραίτητη για να μην παρεξηγηθώ.
Όσοι μένουμε Μελβούρνη, διανύουμε το έκτο μας lockdown από την περασμένη Πέμπτη 5 Αυγούστου.
Από τότε, η Ελένη* δεν μπορεί να επισκεφτεί τη μητέρα της στο νοσοκομείο.
Χωρίς να χρειάζονται λεπτομέρειες “κλειδαρότρυπας” για το τί πάθηση έχει, πόσο υποφέρει κτλ, αρκεί να πούμε ότι είναι βαριά άρρωστη και εμπίπτει στην κατηγορία ασθένειας που απειλεί τη ζωή της (life threatening).
Αυτό το λέμε γιατί έχει τη σημασία του. Υπό τους παρόντες περιορισμούς στη Βικτώρια, επισκέπτες σε νοσοκομεία γίνονται δεκτοί μόνο αν εμπίπτουν σε έναν από τους “περιορισμένους λόγους που επιτρέπουν επίσκεψη”.
Τη λίστα με τους λόγους τη βρίσκουμε στην ιστοσελίδα του πολιτειακού Υπουργείου Υγείας.
Και η επίσκεψη σε ασθενή του οποίου απειλείται η ζωή είναι ένας από αυτούς.
Για ό,τι έχει σημασία, οι κανόνες επίσκεψης σε ασθενή με αρρώστια που απειλεί τη ζωή (life threatening) διαφέρουν όπως και η επίσκεψη σε ετοιμοθάνατο – για ευνόητους λόγους – από τους κανόνες επίσκεψης σε οποιονδήποτε άλλο άρρωστο.
Τα “μπόνους” είναι ότι δεν υπάρχει ημερήσιο όριο στον αριθμό επισκέψεων και δεν χρειάζεται να δηλωθεί συγκεκριμένος λόγος για την επίσκεψη.
Το ότι η/ο ασθενής φλερτάρει με τον θάνατο μάλλον θεωρείται επαρκής αιτιολογία.
Ακόμη και σε περίοδο lockdown.
Αυτό τουλάχιστον λέει η ιστοσελίδα του Υπουργείου.
Γιατί στην Ελένη, άλλα είπαν από το νοσοκομείο. Ότι οι επισκέψεις έχουν μπει “στον πάγο” και ότι η μητέρα της δεν πληροί τις προϋποθέσεις για εξαίρεση.
Η περίπτωση της αναγνώστριας Μελβούρνης και της οικογένειάς της δεν είναι μοναδική. Πολλοί, μαθαίνουμε, ελληνικής καταγωγής και μη, αντιμετωπίζουν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα.
Στη συνέντευξη τύπου της Τρίτης 10 Αυγούστου – ένα πενθήμερο από τότε που η Μελβούρνη μπήκε σε lockdown – ο υπουργός Υγείας Martin Foley κλήθηκε αρχικά να σχολιάσει για την αίτηση εξαίρεσης γυναίκας από το Σύδνεϋ να ταξιδέψει στη Μελβούρνη για να δει την κόρη της για συμπονετικούς λόγους.
Η αίτησή της απορρίφθηκε και επανεξετάζεται από το Υπουργείο αφότου η υπόθεση απέκτησε δημοσιότητα.
(Αν αναρωτιέστε γιατί αυτή η περίπτωση από τις τόσες έγινε είδηση, η υπόθεση συνοπτικά όπως παρουσιάστηκε από αυστραλιανά ΜΜΕ: Η 62χρονη μητέρα έκανε την αίτηση λίγο πριν ξεκινήσει η κόρη της χημειοθεραπεία κατόπιν διάγνωσης για επιθετική μορφή καρκίνου του μαστού. Η γυναίκα από το Σύδνεϋ έχει λάβει τις δύο δόσεις εμβολίου για COVID-19, έχει κάνει τέσσερα διαγνωστικά τεστ για τον ιό από τα μέσα Ιουλίου, που βγήκαν αρνητικά, και είναι πρόθυμη να πληρώσει για τις δύο εβδομάδες υποχρεωτικής καραντίνας ξενοδοχείου).
“Δεν έχω παρά μεγάλη συμπόνοια για τους χιλιάδες που έχουν υποβάλλει αίτηση για να έρθουν από τη Νέα Νότια Ουαλία στη Βικτώρια. Αλλά η ομάδα δημόσιας υγείας μας παίρνει αποφάσεις εξετάζοντας κάθε περίπτωση χωριστά. Και αντιλαμβάνομαι ότι κάθε περίπτωση θα είναι υψίστης ανάγκης για την κάθε οικογένεια, αλλά μόνο σήμερα είδαμε άλλη μια μέρα ρεκόρ μολύνσεων στη ΝΝΟ”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Νέο αρνητικό ρεκόρ με 356 κρούσματα COVID-19 στη Ν.Ν.Ουαλία
Προτεραιότητα είπε ο κ. Foley είναι η αναχαίτιση του ρίσκου για τους κατοίκους της Βικτώριας.
Και τί γίνεται με όσους βρίσκονται ήδη στην πολιτεία, είναι κάτοικοι Βικτώριας και δεν μπορούν να επισκεφθούν τους βαριά ασθενείς δικούς τους στα νοσοκομεία σαν την Ελένη;
O “Νέος Κόσμος” ρώτησε τον υπουργό ποιο το αιτιολογικό σε αυτή την περίπτωση.
Επαφίεται σε κάθε νοσοκομείο να επιβάλλει επιπλέον περιορισμούς;
Η απάντηση όσο αναμενόμενη και αν ήταν, παραμένει δυσκολοχώνευτη.
“Κάτω από τις Οδηγίες Δημόσιας Υγείας, ιδιαίτερα εγκαταστάσεις υψηλού ρίσκου [μετάδοσης] γηροκομεία και νοσοκομεία, έχουν τη δικαιοδοσία να λάβουν περαιτέρω μέτρα που πιστεύουν ότι είναι κατάλληλα για τις περιστάσεις που αντιμετωπίζουν για να διαχειριστούν αυτό το ρίσκο”.
Κατανοητό κ. υπουργέ. Αλλά δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε. Με σεβασμό πάντα. Μήπως στη μάχη κατά της πανδημίας χάσαμε και λίγη από την ανθρωπιά μας; Έστω και αναπόφευκτα.
* Ψευδώνυμο για προστασία ιδιωτικότητας.
** Ο Νέος Κόσμος υπάρχει χάρη στους αναγνώστες του και αυτούς υπηρετεί. Έχετε παρόμοια ιστορία στην οικογένειά σας και θέλετε να τη μοιραστείτε με ή χωρίς ανωνυμία; Κάποιο ερώτημα για την πανδημία που σας απασχολεί; Εάν είναι στο χέρι μας θα φροντίσουμε να φέρουμε το ερώτημα στην προσοχή των αρμοδίων. Στείλτε ηλεκτρονικό μήνυμα στο editor@neoskosmos.com.au