Τη Ρώμα Σιάχου τη γνωρίζουμε και την αγαπάμε όλοι στην παροικία μας γιατί είναι ένας άνθρωπος που, στην κυριολεξία, έχει μια καρδιά «περιβόλι». Ένας τέτοιος άνθρωπος, λοιπόν, δεν θα μπορούσε παρά να λατρεύει τα λουλούδια.

Έτσι, το βρήκα πολύ φυσικό, όταν ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του «Νέου Κόσμου» να απαλύνουμε αυτές τις μελαγχολικές μέρες του εγκλεισμού, στέλνοντας ένα θετικό μήνυμα, έστειλε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο δεκάδες φωτογραφίες από τις υπέροχες ορχιδέες που έχει στην αυλή της.

«Προσπαθώ να κάνω ότι η κατάσταση με τον κορονοϊό δεν με έχει αγγίξει, αλλά ειδικά αυτό το τελευταίο με έχει καταβάλει», εξομολογείται στον «Νέο Κόσμο», η δυναμική πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Ποντιακών Σωματείων Μελβούρνης. Μοναδική διέξοδος για εκείνη και το σύζυγό της, Δημήτρη, είναι η γεμάτη γλάστρες αυλή τους.

«Δεν έχουμε κήπο εδώ, έτσι έχουμε γεμίσει το χώρο με γλάστρες που τις φέραμε από το παλιό μας σπίτι. Έχουμε και μια λεμονιά και μια πορτοκαλιά μέσα σε γλάστρες κι αυτές και πίσω έχουμε λουλούδια σε βαρέλια… αυτοσχεδιάζουμε για να ομορφύνουμε το χώρο μας.

Έτσι καθόμαστε στη βεραντούλα μας, πίνουμε το καφεδάκι μας και απολαμβάνουμε τις ορχιδέες μας» λέει η κα Σιάχου.

Η ίδια έχει έναν παραπάνω λόγο να τις απολαμβάνει, καθώς όπως μοιράστηκε μαζί μας, παρ΄ολίγον να τις χάσει, ή τουλάχιστον έτσι φαντάστηκε… Όλα έγιναν όταν χρειάστηκε να ταξιδέψει στην Ελλάδα χωρίς το σύζυγό της, ο οποίος έμεινε πίσω στη Μελβούρνη.

«Βρισκόμουν ακόμη στην Αθήνα και ενώ μιλούσα με τον Δημήτρη στο τηλέφωνο, τον ακούω να μου λέει με ενθουσιασμό: ‘να δεις δουλειά που έκανα, έβγαλα όλες τις ορχιδέες από τις γλάστρες για να τις αραιώσω’. Εγώ πάγωσα εκείνη τη στιγμή. Τις ορχιδέες τις είχαμε αραιώσει πριν από δύο χρόνια, συνεπώς δεν χρειάζονταν άλλο αραίωμα. Να σας πω ότι όταν τις αραιώνεις τον επόμενο χρόνο δεν ανθοφορούν. Λοιπόν, τρελάθηκα. Πάει, λέω, τα έκανε μαντάρα. Τέλος πάντων, γυρίζω εδώ και τι να δω. Ξέρεις όταν τα μεταφυτεύεις είναι ‘ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο’», διηγείται η κα Σιάχου σχεδόν κλαίγοντας από τα γέλια.

Και έχει πολύ καλό λόγο να γελά, μιας και ύστερα από το πρώτο σοκ, οι ορχιδέες της φούντωσαν και ανθοφόρησαν, δικαιώνοντας τις κηπουρικές δεξιότητες του συζύγου της και δημιουργώντας έναν «μικρό επίγειο παράδεισο» γι’ αυτούς, στο πίσω μέρος του σπιτιού τους.

«Μέχρι να το δω αυτό, βέβαια, άσε…», καλαμπουρίζει η κα Σιάχου.

Όπως, λέει, αισθάνεται πολύ συνδεδεμένη με τη γη. Στο παλιό της σπίτι είχε μεγάλο κήπο και εκτός από τα λουλούδια είχε κι ένα μποστανάκι με το οποίο ασχολιόταν αποκλειστικά. Φεύγοντας, πήραν τις γλάστρες, αλλά η «αδυναμία» της, η αναρριχώμενη βουκαμβίλια, έμεινε εκεί, «στο μπαλκόνι του παλιού σπιτιού».

«Είμαι χωριατόπαιδο, μεγάλωσα στην Κατερίνη. Έμαθα να αγαπώ τη γη. Ήμουν πάντα μέσα στη φύση, στα χρώματα και τα αρώματα… στις λάσπες και τα χώματα…» καταλήγει.