Όταν η Μαρία Αλεξιάδη OAM πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της στο ντότζο σε ηλικία 12 ετών, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μπροστά της ανοιγόταν ολόκληρος ο κόσμος και ότι θα έφτανε να κατακτήσει το Μετάλλιο του Τάγματος της Αυστραλίας.
«Δεν ήθελα ποτέ να ξεκινήσω καράτε. Ο αδερφός μου, η αδερφή μου, ο μπαμπάς και εγώ παρακολουθούσαμε ταινίες πολεμικών τεχνών με τον Μπρους Λι… Ο αδερφός μου ήθελε να γίνει ο Μπρους Λι και στην περιοχή που μέναμε υπήρχε μια σχολή καράτε.
Πήγαμε και οι τρεις μαζί με τον μπαμπά μου για να γράψουμε τον αδελφό μου και ο εκπαιδευτής κοίταξε την αδερφή μου κι εμένα και μας ρώτησε: «γιατί δεν ξεκινάτε κι εσείς;», λέει στον «Νέο Κόσμο» η κα Αλεξιάδη, η οποία έκτοτε, έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων ένα χρυσό μετάλλιο στο Πρωτάθλημα Ωκεανίας το 2019 και το Μετάλλιο του Τάγματος Αυστραλίας 2021 για τις υπηρεσίες της στο καράτε.
Η 45χρονη αθλήτρια τα έχει κάνει όλα. Αθλήτρια, προπονήτρια, συντονίστρια εκπαίδευσης προπονητών, συντονίστρια ανάπτυξης και μέλος του διοικητικού συμβουλίου, με τα ταλέντα της να εκτείνονται και πέρα από την αθλητική της ικανότητα.
Οι καθημερινότητα της κας Αλεξιάδη είναι αρκετά συναρπαστική καθώς εργάζεται ως ερευνήτρια κοκκιοκυτταρικών όγκων, μιας σπάνιας μορφής καρκίνου των ωοθηκών.
Το εξαιρετικό βιογραφικό της κας Αλεξιάδη αποδεικνύει ότι κατάφερε να μεταφέρει τις ικανότητές της από το περιβάλλον εργασίας της με μια υψηλού επιπέδου επαγγελματική ομάδα, σε ένα άθλημα που στην Αυστραλία βρίσκεται ακόμη σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
«Στην ιατρική έρευνα εργάζομαι στο πλαίσιο μιας επιστημονικής ομάδας για να βρω λύσεις σε προβλήματα και απαντήσεις σε ερωτήματα. Υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες που ακολουθούμε.
Όλα έχουν να κάνουν με την επικοινωνία, την ανάλυση, τον πειραματισμό και την μελέτη διαφόρων ερευνών και τη διασφάλιση ότι όλες οι γνώμες και απόψεις έχουν ληφθεί υπόψη στην επίλυση των προβλημάτων. Είναι ένα πολύ υποστηρικτικό περιβάλλον. Αυτές οι ικανότητες είναι επίσης σημαντικές σε όλες τις πτυχές του αθλητισμού», εξηγεί.
Η κα Αλεξιάδη έπρεπε να παλέψει ενάντια στο κατεστημένο σε κάθε στάδιο της αθλητικής της καριέρας, πιέζοντας τα όρια ενός τυπικά ανδροκρατούμενου αθλήματος και οργανισμού για να διασφαλίσει ότι το καράτε μπορεί να είναι προσβάσιμο σε όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή ιδιαίτερων συνθηκών.
«Δεν επιλέχθηκα για την εθνική ομάδα, πριν από δέκα ή 11 χρόνια, επειδή προφανώς ήμουν πολύ μεγάλη και οι παράγοντες πίστευαν ότι θα τα παρατούσα τον επόμενο χρόνο ούτως ή άλλως.
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που θέτουν περιορισμούς σε κάποιον – για οποιονδήποτε λόγο αλλά ιδιαίτερα λόγω ηλικίας. Ένιωσα ότι έπρεπε να τους αποδείξω ότι οι άνθρωποι στην ηλικία μου μπορούν ακόμα να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο, να είναι ανταγωνιστικοί και να κερδίζουν μετάλλια», λέει.
«Λοιπόν, να’ μαι το 2021, 11 χρόνια αργότερα στο δρόμο για τους προκριματικούς των Ολυμπιακών. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και ελπίζω ότι θα το δουν και άλλοι και θα εμπνευστούν από αυτό. Το μήνυμα είναι να μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας περιορίσει λόγω των δικών του πεποιθήσεων ή των δικών του εμπειριών. Συνεχίστε να ακολουθείτε το όνειρο και το πάθος σας, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου και περιστοιχίστε τον εαυτό σας από άτομα που υποστηρίζουν εσάς και ό,τι θέλετε να επιτύχετε».
Οι προκλήσεις που αντιμετώπισε η Μαρία κατά τη δική της διαδρομή στο χώρο του καράτε αποτελούν το κίνητρό της για τη δημιουργία ενός πιο θετικού κλίματος στο χώρο για τους τωρινούς αλλά και τους μελλοντικούς αθλητές και προπονητές. Η ίδια γνώρισε πολλούς που προσπάθησαν να υποτιμήσουν τις ικανότητές της μέσα και έξω από το τατάμι.
«Αισθάνομαι ότι έχω γνωρίσει όλες τις πλευρές του αθλήματος με το οποίο ασχολούμαι τόσο καιρό. Και παρόλο που είχα πάρα πολλές θετικές εμπειρίες, δεν ήταν όλα ομαλά. Είναι οι αρνητικές εμπειρίες που με έκαναν να πάρω την απόφαση να γίνω στέλεχος. Ένιωσα ότι λόγω αυτών των εμπειριών θα μπορούσα να προσπαθήσω να βελτιώσω το άθλημα και να έχω μια θετική συνεισφορά. Πάντα έλεγα ότι δεν θα ήθελα ποτέ άλλος αθλητής να βιώσει τις όποιες αρνητικές εμπειρίες που βίωσα εγώ στο άθλημά μου. Αυτό εξακολουθεί να είναι το κίνητρό μου», λέει.
Σήμερα η κα Αλεξιάδη έχει γίνει καταλύτης αλλαγών, θέλοντας οι αθλητές υπό την καθοδήγησή της να πιστεύουν στον εαυτό τους και να προοδεύουν πάντα, κάτι που οι δικοί της γονείς της έμαθαν μεγαλώνοντας.
«Η μαμά μου είναι μία από τις πιο δυνατές γυναίκες που γνωρίζω. Πάντα παρέμενε θετική και πάλευε για αυτό που πίστευε. Ο πατέρας μου πάντα με πίεζε. Γνωρίζετε πώς είναι ένας τυπικός Έλληνας μπαμπάς, οπότε, όταν γυρίζαμε σπίτι και λέγαμε ότι πήραμε Α θα απαντούσε, «γιατί δεν πήρες Α+;».
Αν και αυτό μπορεί να εκληφθεί ως αρνητικό, νομίζω ότι πάντα με έκανε να πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα και ότι θα μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Για μένα [οι γονείς μου] είναι πηγή έμπνευσης και πάντα με επηρέαζαν πολύ», καταλήγει η κα Αλεξιάδη.