Ο παθολόγος Φρανκ Κωστάκης, και η σύζυγός του, Δρ Πηνελόπη Αληγιάννη, δεν είναι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, ακαδημαϊκοί ή ακόμη και επαγγελματίες της δημόσιας υγείας που υποστηρίζονται από την πολιτειακή κυβέρνηση, αλλά ένα ζευγάρι Ελληνοαυστραλών που εργάζεται στα νοτιοδυτικά του Σίδνεϊ, ένα από τα «καυτά σημεία» της πανδημίας.
Η Δρ Αληγιάννης, τοπική γιατρός στο Padstow, προσφέρθηκε να παρέχει εμβολιασμούς στην κλινική της, επειδή κατάλαβε την αναγκαιότητά τους για την προστασία της πολυπολιτισμικής κοινότητας την οποία εξυπηρετεί.
«Νομίζω πως θα ήταν πολύ δύσκολο για αυτούς [σ.σ. τους ασθενείς της], να απευθύνονται σε άλλους γιατρούς και σε άλλες υπηρεσίες», λέει στον «Νέο Κόσμο» η γιατρός, προσθέτοντας ότι οι ελληνόφωνοι ασθενείς της θα είχαν μεγάλη δυσκολία να κάνουν κράτηση μέσω του διαδικτύου. «Νομίζω ότι ήταν σίγουρα ένα όφελος για τους ασθενείς μας».
Ενώ η Δρ Αληγιάννη ασχολείται με τους εμβολιασμούς, ο σύζυγός της επισκέπτεται άτομα στα σπίτια τους ή σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων για να κάνει τεστ COVID-19 και να τους προσφέρει τις υπηρεσίες του.
«Είναι μια μεγάλη τιμή, αλλά, φυσικά, όχι χωρίς τίμημα», δηλώνει η Δρ Αλιγιάννη στον «Νέο Κόσμο», αναφερόμενη στο δύσκολο έργο τους εν μέσω της πανδημίας.
«Δουλεύω με έναν άλλο γιατρό και εναλλάσσουμε τους ρόλους μας, καθαρά για λόγους ασφάλειας. Όταν ένας εξετάζει ασθενείς, ο άλλος κάνει εμβολιασμούς, για την περίπτωση που κάποιος από τους ασθενείς μας βγει θετικός. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει πάντα ένας γιατρός διαθέσιμος για τη λειτουργία του ιατρείου.
Η Δρ Αληγιάννη υπολογίζει ότι στην κλινική εμβολιάζονται κατά μέσο όρο περίπου 150 άτομα την ημέρα. «Μπορεί να μην ακούγεται πολύ όταν τα αντίστοιχα νούμερα στα μεγάλα εμβολιαστικά κέντρα φτάνουν σε 15.000 την ημέρα, ωστόσο είναι πολλά για έναν γιατρό και μια νοσοκόμα, εάν λάβετε υπόψη και το χρόνο που απαιτείται για τα διαδικαστικά, την απολύμανση μεταξύ των ασθενών, την παροχή συγκατάθεσης, την ταυτοποίηση, τον εμβολιασμό και τα έγγραφα που πρέπει να συμπληρωθούν στη συνέχεια – έτσι είναι μια μακρά διαδικασία, αλλά το κάνουμε αποτελεσματικά», λέει.
«Δίνουμε την ευκαιρία στους ασθενείς να κάνουν ερωτήσεις και, ειδικά για εκείνους που δεν μιλούν αγγλικά, είναι σημαντικό να μπορούν να μιλήσουν μαζί μου και να λάβουν τις απαντήσεις που ψάχνουν επειδή αισθάνονται μπερδεμένοι με τις τόσες πολλές πληροφορίες που υπάρχουν εκεί έξω.
Δεν τους κατηγορώ αν είναι λίγο διστακτικοί ή φοβισμένοι κι έτσι μόλις συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα για να συζητήσουν χωρίς να αισθάνονται ότι τους κρίνουν, νιώθουν άνετα και συνειδητοποιούν την αξία του εμβολιασμού», λέει, προσθέτοντας ότι «δεν είναι εδώ για να υποστηρίξει το εμβόλιο» ενώ δηλώνει ότι υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με τους κινδύνους.
«Πρέπει να προσδώσουμε τα πράγματα μια προοπτική. Πρέπει να εξετάσουμε την εναλλακτική λύση και η εναλλακτική λύση είναι να κολλήσουμε τον κορωνοϊό και στο Σίδνεϊ αυτό είναι μια πραγματική απειλή. Το εμβόλιο είναι ένα εργαλείο, εκτός από την τήρηση της υγιεινής των χεριών, τη χρήση μάσκας, την αποστασιοποίηση και την παραμονή στο σπίτι όταν είμαστε άρρωστοι».
Δεν έχει δει πολλούς αρνητές του COVID ή λεγόμενους αντι-εμβολιαστές, αν και ο σύζυγός της έχει αντιμετωπίσει πολύ «σκεπτικισμό» λόγω των όσων διαβάζουν οι άνθρωποι στα κοινωνικά μέσα, «επικίνδυνα μηνύματα» που εξαπλώνονται γρήγορα, λέει.
«Δεν είμαι τόσο αφελής και αδαής για να πω ότι ο σκεπτικισμός δεν υπάρχει», λέει η Δρ Αληγιάννη.
«Υπήρχε πάντα από τότε που ανακαλύφθηκαν τα εμβόλια. Αυτό δεν είναι κάτι νέο για την επιστημονική κοινότητα. Ας θυμηθούμε τους ισχυρισμούς ότι τα εμβόλια της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς προκαλούν αυτισμό. Αυτοί οι ισχυρισμοί εξακολουθούν να υφίστανται.
Το σημαντικό είναι να μην είναι κανείς επικριτικός και να συμπάσχει με τους ανθρώπους, λέγοντας, «κοίτα καταλαβαίνουμε από πού προέρχεται η διστακτικότητα και ο φόβος» και πιστεύω ότι είναι σημαντικό να δίνονται τα πραγματικά γεγονότα στους ανθρώπους», λέει.
Ως γιατρός και γέννημα – θρέμμα της περιοχής που φοίτησε στο St Euphemia’s Bankstown, γνωρίζει καλά την κοινότητα και έχει περάσει χρόνια χτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η ομογενής γιατρός έχει στο ιατρείο της φωτογραφίες των παιδιών της. Για την ίδια όσο και για τον σύζυγό της προέχει η ασφάλειά τους, καθώς, όπως εξομολογείται στον «Νέο Κόσμο», οι δύο γονείς αισθάνονται πως με τη δουλειά τους μπορεί να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών τους.
«Μην ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει τίποτα διαθέσιμο για παιδιά κάτω των 12 ετών, οπότε αν κολλήσω αυτόν τον ιό, και πρέπει να θυμάστε ότι τα εμβολιασμένα άτομα έχουν ακόμα πιθανότητες να προσβληθούν από τον ιό, μπορώ να τον μεταφέρω σπίτι στα παιδιά μου που δεν έχουν καμία προστασία».
«Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίσω σπίτι είναι ένα ντους», λέει η Δρ Αληγιάννη. «Δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Κάνω πρώτα ντους και μετά βάζω πλυντήριο γιατί πρέπει να πλυθούν αυτά τα ρούχα».
Ο σύζυγός της λέει ότι η μέρα τους είναι ένα διαρκές τρέξιμο.
«Σηκώνεσαι το πρωί και τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις», λέει χαρακτηριστικά.
«Έχω φύγει πριν καν κάποιος ξυπνήσει. Προσπαθώντας να ετοιμάσω τα παιδιά για τον παιδικό σταθμό, ύστερα να βιαστώ να πάω στη δουλειά. Γυρνάμε σπίτι και πρέπει να μπω στο ντους πριν δω τα παιδιά. [Η κατάσταση] δεν έχει επιβαρύνει τον γάμο μας, αλλά σίγουρα είναι χρονοβόρο. Μιλάμε για πολύ δουλειά, ειδικά τους τελευταίους μήνες», καταλήγει ο κ. Κωστάκης.
Η τρεισήμισι χρονών κόρη και τα δυόμισι ετών δίδυμα αγόρια του ζευγαριού, «το έχουν συνηθίσει».
«Στην αρχή δεν καταλάβαιναν, αλλά τώρα ξέρουν ότι όταν πάω σπίτι, η μαμά πρέπει να σπεύσει στο μπάνιο πριν έρθει σε επαφή μαζί τους», λέει η Δρ Αληγιάννη.
Η Δρ Αληγιάννη πιστεύει ότι η ομαδική προσπάθεια δίνει το στίγμα των ημερών και αναφέρεται σε όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο στους γιατρούς.
«Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι και το προσωπικό της ρεσεψιόν μου. Αποτελούν μέρος αυτής της διαδικασίας. Απαντώντας στους προβληματισμούς των ασθενών στέλνοντας μηνύματα στους γιατρούς ή στη νοσοκόμα. Ο σύζυγός μου, παθολόγος, που τρέχει να κάνει εξετάσεις αίματος στα σπίτια των ανθρώπων και τόσοι άλλοι», λέει και καταλήγει:
«Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό».