Η Φωτεινή Ροβεδάκη-Μεϊμέτη μετανάστευσε στην Αυστραλία από την Ελλάδα πριν από εννέα χρόνια με τον σύζυγό της Άλεξ, τον 19χρονο σήμερα γιο της Χάρη και τις 12χρονες δίδυμες κόρες της, Ελπίδα και Νικολέττα.
Η μετάβαση ήταν πολύ δύσκολη για εκείνην, όπως άλλωστε και για τους περισσότερους που ήρθαν τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα φέρνοντας τις οικογένειές τους εδώ.
Ο «όρος» που είχε βάλει στον εαυτό της ήταν να ταξιδεύει κάθε χρόνο στην πατρίδα για να βλέπει τους δικούς της και για να διατηρήσουν τα παιδιά την επαφή τους με τον τόπο που γεννήθηκαν.
Αυτήν την υπόσχεση κατάφερε να την κρατήσει μέχρι το χτύπημα της πανδημίας. Το τελευταίο της ταξίδι στην Ελλάδα ήταν όταν έχασε τον μπαμπά της. Τώρα έχει να δει τη μητέρα της δυο χρόνια.
Αυτό είναι σίγουρα ένα επιπλέον βάρος για τη Φωτεινή ετούτες τις δυσοίωνες και παράξενες μέρες που ζούμε. Μιλήσαμε μαζί της και δέχτηκε να μοιραστεί με τους αναγνώστες του «Νέου Κόσμου» τα συναισθήματα, τους φόβους, τις ανησυχίες και γενικά την δική της εμπειρία από την όλη κατάσταση.
Όπως εξομολογείται, την τελευταία διετία έχει υποστεί πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις, όμως τώρα αισθάνεται αισιόδοξη.
«Στην αρχή αισθανόμουν ότι ο εγκλεισμός και η καραντίνα ήταν ο μόνος τρόπος να ελέγξουμε την κατάσταση και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό το σύστημα λειτούργησε τουλάχιστον μέχρι τη μετάλλαξη. Μετά, όμως, καθώς ο καιρός περνούσε, το συναίσθημα της ασφάλειας μετατράπηκε σε αγανάκτηση που έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση γιατί δεν βλέπαμε κάτι να αλλάζει.
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, μπορώ να πω ότι αισθάνομαι πολύ πιο αισιόδοξη για το μέλλον καθώς η επιστήμη αποκτά περισσότερα δεδομένα και φαίνεται ότι είναι σε θέση να δώσει λύση μέσω των εμβολιαστικών προγραμμάτων αλλά και ενδεχομένως της ανάπτυξης κάποιων φαρμάκων. Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι σιγά – σιγά θα μάθουμε να ζούμε με τον ιό χωρίς να έχουμε πολλά θύματα και ότι θα μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση, οπότε η ζωή μας θα γυρίσει ως ένα βαθμό στην κανονικότητα. Αισθάνομαι αισιόδοξη, λοιπόν».
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΣΑΝ «ΡΟΜΠΟΤΑΚΙ»
Αυτή η αισιοδοξία ότι δεν απέχουμε πολύ από το να βγούμε από αυτό το σκοτεινό τούνελ της πανδημίας είναι που κρατά τη Φωτεινή ώστε να αντέχει την θλίψη που της προκαλεί η απώλεια όλων όσων κάποτε γέμιζαν την καθημερινότητά της.
«Από την πρώτη στιγμή κιόλας αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν η έλλειψη της κοινωνικής επαφής. Γίναμε σαν ρομποτάκια. Βρεθήκαμε να είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τους υπολογιστές και την τεχνολογία. Συχνά παρομοίαζα τον εαυτό μου με κάποιον πρωταγωνιστή επιστημονικής φαντασίας. Έλεγα ‘θα βάλω και τα γυαλιά της εικονικής πραγματικότητας και θα βρεθώ σε μια ωραία παραλία να κάνω διακοπές όπως τις έκανα παλιά’. Κι αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο: Ο προγραμματισμός, η κοινωνική επαφή η οποία κάνει τη διαφορά και μας κάνει να αισθανόμαστε άνθρωποι. Το να δουλεύεις από το πρωί μέχρι τα βράδυ και να είσαι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους, ας είναι και οι πιο πολυτελείς τοίχοι, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η συντροφικότητα.
Θέλω να μιλήσω, να γελάσω, να έρθω σε αντιπαράθεση, γενικώς αυτά που ξέραμε και θεωρούσαμε δεδομένα τα οποία τώρα που δεν τα έχουμε πια έχουν αποκτήσει και μεγαλύτερη αξία. Να βγω ό,τι ώρα θέλω, να πάω όπου θέλω, να μπορώ να αγγίξω τον άλλον και να αισθανθώ το χάδι του, να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω και επίσης να είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου και να αυτοπρογραμματίζομαι, να είμαι ελεύθερη. Το πότε θα ταξιδέψω, το τι θα κάνω, όλα αυτά δεν υπάρχουν πια.
Για να μην αναφέρω τις οικογένειές μας πίσω στην πατρίδα που δεν ξέρουμε πότε και εάν θα τους ξαναδούμε. Το κλείσιμο και οι περιορισμοί μάς έκαναν να αναθεωρήσουμε τη ζωή και να την δούμε λίγο διαφορετικά. Όλα εκείνα που πασχίζαμε να αποκτήσουμε, όπως, η κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση, το χρήμα, η δόξα, δεν έχουν πια καμία αξία εάν δεν έχεις υγεία και ελευθερία. Ας ακούγεται τετριμμένο, είναι η πραγματικότητα».
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
Η Φωτεινή εργάζεται ως τεχνικός βιβλιοθήκης, ενώ παράλληλα διδάσκει Ελληνικά σε διάφορα απογευματινά και Σαββατιανά σχολεία. Η δουλειά της δεν έχει επηρεαστεί γιατί μπορεί να γίνει από το σπίτι μέσω διαδικτύου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως η ίδια δεν ανησυχεί καθώς η συναισθηματική και κοινωνική ζωή της έχει αλλάξει άρδην λόγω των συνθηκών.
«Με ανησυχεί η αβεβαιότητα για το πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση και η πιθανότητα να εμφανιστεί κάποιο νέο στέλεχος του ιού που εκεί οι επιστήμονες θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά μέχρι να βρουν κάποιο νέο εμβόλιο ή φάρμακο. Και φυσικά σε προσωπικό επίπεδο με ανησυχεί εάν και πότε τελικά θα ανοίξουν τα σύνορα για να ξαναδώ τη μητέρα μου που είναι ηλικιωμένη.
Τα παιδιά μου έχουν χάσει δύο χρόνια από τη ζωή τους. Εγώ έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν στην ηλικία των κοριτσιών. Θυμάμαι να μαζευόμαστε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και να παίζουμε ελεύθερα στις αλάνες. Αυτά είναι κλεισμένα μέσα σε ένα δωμάτιο, η επαφή τους είναι διαδικτυακή και είναι πλήρως εξαρτημένα από μια οθόνη.
Αυτό είναι κάτι που δεν συνάδει με τη φύση τους και είναι βλαβερό για την υγεία τους. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτή τη διετία έχασαν τόσες δραστηριότητες που κανονικά θα έκαναν με στενοχωρεί γιατί θεωρώ ότι έχασαν ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχοσωματικής τους ανάπτυξης. Αυτό που δεν με έχει απασχολήσει καθόλου είναι κατά πόσο κάνουν κανονικά το μάθημά τους ή όχι. Αυτό που με ανησυχεί αυτή την περίοδο είναι η ψυχική τους υγεία και ευεξία και όχι το αν θα μάθουν τη γραμματική και τα μαθηματικά.
Ο γιος μου που μπήκε φέτος στο πανεπιστήμιο δεν έχει φοιτητική ζωή. Ούτε καν ξέρω αν έχει αναπτύξει κάποιες φιλίες με άλλους συμφοιτητές του. Δεν είναι τα μαθήματα. Είναι όλα αυτά που συμπεριλαμβάνει η φοιτητική ζωή. Όλα αυτά τα χάνει και μαζί και ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής του εξέλιξης» λέει.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ
Η Φωτεινή έχει εμβολιαστεί πλήρως θεωρώντας πως αυτός είναι ο τρόπος για να βγούμε από την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε λόγω της πανδημίας. Ωστόσο σέβεται την άποψη όσων εκφράζουν δισταγμούς για τα εμβόλια και φοβούνται να το κάνουν. Πιστεύει πως δεν οι αντιπαραθέσεις και ο διχασμός μόνο κακό μπορούν να κάνουν στην παρούσα φάση.
«Με ενοχλεί το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας. Που ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και να μην προσπαθούμε να επιβάλλουμε τη γνώμη μας στον άλλο, αλλά να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις διάφορες και ενδεχομένως διαφορετικές θέσεις που εκφράζονται. Ο καλοπροαίρετος διάλογος είναι η μόνη λύση.
Ειλικρινά με θυμώνει όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν παγιωμένες και αδιάλλακτες θέσεις και δεν μπορώ να ανεχτώ ότι κάποιοι οι οποίοι είναι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι μπορεί να ασπάζονται απόψεις που ανήκουν στο μεσαίωνα. Και ενώ υπάρχει πλουραλισμός και μπορείς μέσα από διαφορετικά μέσα να ενημερωθείς, έχω καταλάβει ότι ο καθένας παίρνει τις πληροφορίες που θέλει και απορρίπτει τις υπόλοιπες.
Κατανοώ τους ανθρώπους που διστάζουν γιατί φοβούνται και περιμένουν λιγάκι και οι οποίοι πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξεπεράσουν τις ανησυχίες τους και θα βρουν το θάρρος να κάνουν το εμβόλιο. Όμως, διαφωνώ με αυτούς που είναι γενικά και αόριστα κατά των εμβολίων και προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο.
Είμαι της άποψης ότι ναι μεν αντιδρούμε, αλλά σεβόμαστε τους άλλους και προσπαθούμε να ενημερωθούμε σωστά απευθυνόμενοι στους ανθρώπους οι οποίοι είναι αρμόδιοι και έχουν τις ειδικές γνώσεις.
Κακά τα ψέματα, εμείς οι Έλληνες είμαστε και λίγο ξερόλες. Είμαστε γιατροί, δικηγόροι, τα πάντα. Ας ανοίξουμε το μυαλό μας και ας μην κρατάμε μόνο τις πληροφορίες που ταιριάζουν στις αντιλήψεις μας. Ας μην απορρίπτουμε ή παραφράζουμε αυτά που διαβάζουμε μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουμε την προκατάληψή μας. Ας κρατήσουμε υπόψιν ότι τις ειδικές έρευνες που δημοσιεύονται στα επιστημονικά περιοδικά εμείς που δεν έχουμε σχέση με το χώρο δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε γιατί στερούμαστε των απαραίτητων ειδικών γνώσεων» λέει.
ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Έτσι και το νόμισμα της πανδημίας. Αν το γυρίσουμε ανάποδα ενδεχομένως θα βρούμε κάτι θετικό.
«Το καλό είναι ότι μας μάζεψε στα σπίτια μας ως οικογένειες. Βρισκόμαστε ξανά όλοι μαζί και κάνουμε πράγματα που πριν δεν είχαμε το χρόνο λόγω των υποχρεώσεων που μας κρατούσαν έξω από το σπίτι. Απολαμβάνω τις ώρες που έχω με τον άντρα μου και τα παιδιά μου χωρίς την πίεση της καθημερινής ρουτίνας. Εμείς ως οικογένεια εκφραζόμαστε μέσα από τη μουσική. Η μουσική είναι η χαλάρωσή μας, η έντασή μας, είναι τα πάντα. Και επίσης, συζητάμε πολύ μεταξύ μας και κάνουμε σχέδια και όνειρα για το μέλλον».
ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ ΕΧΟΥΝ ΟΣΟΙ ΝΟΣΗΣΑΝ ΑΠΟ COVID
Η κυβέρνηση και ο τρόπος που αντιμετωπίζει την κατάσταση έχει μπει στο μικροσκόπιο και έχει αμφισβητηθεί πολύ από τους κατοίκους της Βικτώρια. Η Φωτεινή πιστεύει ότι οι υπεύθυνοι σε ένα βαθμό μας προστάτευσαν από τα χειρότερα αλλά θα ήθελε τώρα πια να δει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον και ευαισθησία στον ανθρώπινο παράγοντα.
«Η κυβέρνηση προσπάθησε και θεωρώ ότι μας έχει προστατέψει, σε σχέση με άλλα κράτη και αυτό μεταφράζεται σε λιγότερες ανθρώπινες απώλειες. Γιατί πρέπει να σεβαστούμε και τους ανθρώπους αυτούς που έχουν χάσει τα δικά τους πρόσωπα από τον κορονοϊό. Τον κυρίαρχο λόγο τον έχουν αυτοί που έχουν νοσήσει και αυτοί που έχουν χάσει ανθρώπους. Όσοι δεν νοσήσαμε και δεν χάσαμε ανθρώπους δεν είμαστε σε θέση να βγαίνουμε και να λέμε ότι ο κορονοϊός είναι μια «απλή γριπούλα». Ας ρωτήσουμε καλύτερα εκείνους που μπήκαν στην εντατική και βγήκαν νικητές ή όλους όσους έχουν χάσει ανθρώπους από τη νόσο. Οποιαδήποτε και αν είναι η ηλικία του δικού σου ανθρώπου δεν έχει σημασία. Η ψυχή δεν έχει ηλικία.
Ωστόσο πιστεύω πως ήρθε η ώρα η κυβέρνηση να κοιτάξει λίγο περισσότερο τον ανθρώπινο παράγοντα από εδώ και πέρα. Η φιλοδοξία των μηδέν κρουσμάτων είναι μια ουτοπία και νομίζω το έχουν καταλάβει και οι ίδιοι. Ας οχυρωθούμε όσο γίνεται περισσότερο μέσω του εμβολιαστικού προγράμματος και από εκεί και πέρα ας κοιτάξουν και τον άνθρωπο γιατί έχουμε φτάσει πλέον όλοι στα όριά μας και δεν αντέχουμε άλλο αυτόν τον εγκλεισμό. Ειδικά όσοι έχουμε οικογένειες στο εξωτερικό πρέπει μετά από δύο χρόνια να κάνουμε αυτό το ταξίδι, να δούμε τους ανθρώπους μας.
Ας σκεφτούν να συμπεριλάβουν επιπλέον εξαιρέσεις και όχι μόνο να επιτρέπεται να ταξιδέψει κανείς όταν πρόκειται για κηδεία. Μιλάμε για την αναγκαία επαφή με την οικογένεια και όχι για τουρισμό. Εμείς δεν πάμε διακοπές όταν πάμε στην Ελλάδα. Γυρνάμε σπίτια μας. Επίσης, θα πρέπει να επιτρέπεται στις οικογένειές μας να έρθουν να μας δουν.
Πρέπει να αλλάξει κάτι θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό περιμένω, έχοντας θυσιαστεί κάνοντας το σωστό τόσο καιρό τώρα, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο στο βαθμό που μου αναλογεί για να ξεπεράσουμε τη κρίση που λέγεται Covid».
Η Φωτεινή βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον και αν είχε τη δυνατότητα να κλείσει σε μια χρονοκάψουλα ένα μήνυμα αυτό θα ήταν: «Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή. Να μην αναβάλλεις για αργότερα εκείνο που μπορείς να κάνεις τώρα γιατί δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να το πραγματοποιήσεις τελικά. Τα απλά πράγματα είναι εκείνα που έχουν μεγαλύτερη αξία στη ζωή κι όχι τα μεγαλεπίβολα σχέδια».