Η Μαρία Τσιρούδη, με τον σύζυγό της Δημήτρη Χρονόπουλο, είχαν για περίπου δύο δεκαετίες τη δική τους επιχείρηση Φροντιστηρίων Αγγλικών στη Θεσσαλονίκη.

Η ζωή τους ήταν ιδανική, μέχρι που «χτύπησε» η οικονομική κρίση. Έτσι, τον Ιούλιο του 2017, μαζί με τα 13χρονα τότε δίδυμα παιδιά τους, την Ελευθερία και τον Βασίλη, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή.

Οι οιωνοί ήταν καλοί και σιγά–σιγά άρχισαν να χτίζουν τις βάσεις για να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους, αλλά και το δικό τους.

Η Μαρία έπιασε δουλειά στα κοινοτικά σχολεία και ο Δημήτρης, μετά από μια σύντομη καριέρα ως υπεύθυνος ασφάλειας σε μια ιδιωτική εταιρία, ξεκίνησε, δειλά αλλά σταθερά, να στήνει τη δική του κινητή επιχείρηση κέτερινγκ.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που «χτύπησε» η πανδημία.

Πόσο περιθώριο υπάρχει για την οικογένεια να μαζέψουν τα σπασμένα και να ξεκινήσουν για τρίτη φορά από την αρχή; Αυτό το ερώτημα βασανίζει τη Μαρία που, όπως και εκατομμύρια άλλοι γύρω της, τα τελευταία δύο χρόνια βλέπει τη ζωή της ως απλή παρατηρήτρια χωρίς πολλά περιθώρια να επέμβει.

«Το lockdown έχει επηρεάσει τη ζωή της οικογένειάς μου γενικά. Με στενοχωρεί που βλέπω τα παιδιά μου να είναι κλεισμένα μέσα στο σπίτι και να μην ζουν όπως αρμόζει στην ηλικία τους και το ότι ο σύζυγός μου έχει μείνει χωρίς δουλειά» λέει στον «Νέο Κόσμο».

Η ίδια αισθάνεται τυχερή που, λόγω της δουλειάς της, μπορεί να βγαίνει καθημερινά έξω και δεν είναι «εγκλωβισμένη» στο σπίτι όπως τόσοι άλλοι.

«Φέτος είμαι πολύ καλύτερα σε σχέση με πέρσι που δεν είχα την πρωινή δουλειά. Τώρα, έστω και αυτές οι πέντε ώρες που βγαίνω από το σπίτι, με κάνουν κι αισθάνομαι καλύτερα» λέει η Μαρία.

Έχοντας για χρόνια τη δική της επιχείρηση και ζώντας στην όμορφη Θεσσαλονίκη, η Μαρία είναι ιδιαίτερα κοινωνική και αγαπά την επαφή με τους ανθρώπους. Σα να μην έφτανε η μετανάστευση που περιόρισε κατά πολύ αυτόν τον τομέα της ζωής της, τα τελευταία δύο χρόνια βιώνει την απόλυτη απομόνωση λόγω των περιορισμών και του εγκλεισμού.

«Μου λείπει η επαφή με φίλους, το να μην φοβάμαι να βγω έξω. Τώρα, ακόμα και να πάω στο σούπερ μάρκετ, με τρομοκρατεί».

Η Μαρία τηρεί κατά γράμμα τις οδηγίες όσον αφορά τα μέτρα προστασίας και έχει ήδη κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο συμβάλλει στο κοινό καλό και ευελπιστώντας ότι σύντομα θα αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση.

«Με θυμώνει που ενώ εμείς προσπαθούμε να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας και προσέχουμε, κάποιοι άλλοι δεν προσέχουν καθόλου. Το βρίσκω εγωιστικό» λέει.

Αυτό που ανησυχεί τη Μαρία περισσότερο είναι, όχι μόνο πότε θα έρθει επιτέλους η επόμενη μέρα, αλλά και το πώς θα είναι αυτή.

«Ανησυχώ για το τι θα γίνει στο μέλλον, κυρίως όσον αφορά τις δουλειές μας, κατά πόσο θα μπορούμε να κινούμαστε έξω, πώς θα είναι τα παιδιά. Είναι δύο στάσιμα χρόνια στη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι τα παιδιά θα τα καταφέρουν, αν ξεπεράσουν κυρίως το ψυχολογικό κομμάτι.

Όμως με απασχολεί πολύ το γεγονός ότι δεν είμαστε τόσα πολλά χρόνια στην Αυστραλία για να πούμε ότι έχουμε στήσει τη ζωή μας. Νιώθω ανασφάλεια και για μένα και για τον σύζυγό μου για το αν θα καταφέρουμε να ανακάμψουμε και να ανακτήσουμε τον χαμένο χρόνο.

Αισθάνομαι άτυχη γιατί ήρθαμε στην Αυστραλία για κάτι καλύτερο και το τελευταίο διάστημα όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά και είμαστε και σε τέτοια ηλικία που δεν έχουμε μεγάλα περιθώρια μπροστά για να στρώσουμε την κατάσταση να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας. Και αυτό είναι ακριβώς που με θυμώνει: το ότι δεν ξέρουμε πότε θα φτιάξουν τα πράγματα».

Όλα αυτά γυρίζουν στο μυαλό της Θεσσαλονικιάς Μαρίας Τσιρούδη, στους απογευματινούς περιπάτους της στους δρόμους της γειτονιάς της στα δυτικά της Μελβούρνης.

«Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολύ την κατάσταση, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να την αλλάξω. Με βοηθάει το ότι βγαίνω έξω και πάω στη δουλειά μου, βλέπω πολύ Netflix (γέλια), μιλάω με την Ελλάδα κι αυτό δεν ξέρω αν είναι τόσο καλό, γιατί εκεί πέρα ενώ έχουν πάρα πολλά κρούσματα έχουν φτάσει στο άλλο άκρο και δεν προσέχουνε καθόλου».

Όπως οι περισσότεροι νεοφερμένοι, έτσι και η Μαρία πονάει για την ηλικιωμένη μητέρα της που άφησε πίσω φεύγοντας. Αυτό που τη φοβίζει είναι μήπως δεν μπορέσει να την ξαναδεί. Κι αυτή είναι μία συνθήκη που δεν περνούσε καν από το μυαλό της όταν επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο με προορισμό την Αυστραλία.

«Θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω να ξαναδώ τη μητέρα μου σύντομα. Είναι ηλικιωμένη και με πολλά προβλήματα υγείας. Με πονάει η σκέψη ότι δεν είμαι κοντά της. Μου λείπει» λέει συγκινημένη η Μαρία.

Τη ρωτώ τη γνώμη της για τους χειρισμούς της κυβέρνησης όσον αφορά την διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού.

«Σε αυτό το τελευταίο lockdown νομίζω ότι υπήρξε υπερβολή από την πλευρά της κυβέρνησης και είναι αυτό που πιστεύω ότι επηρέασε και τον περισσότερο κόσμο και δεν εννοώ μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά και αναφέρομαι κυρίως σε όσους έχουν επιχειρήσεις. Γι’ αυτούς νομίζω ότι ήταν το τελικό χτύπημα» απαντά και το βλέμμα της γεμίζει μελαγχολία.

Η Μαρία, όπως και όλοι μας άλλωστε, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα ζούσε τόσες ανατροπές και θα ερχόταν αντιμέτωπη με μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος θα είχε ελάχιστα – εάν όχι μηδαμινά – περιθώρια ελέγχου.

«Φτάνοντας στο σημείο να μην μπορούμε να προγραμματίσουμε ούτε καν για την επόμενη εβδομάδα, για να μην πω για την επόμενη μέρα, αυτό που διδαχθήκαμε είναι ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε το σήμερα και να το απολαμβάνουμε όσο καλύτερα γίνεται. Το αύριο φαντάζει τόσο μακρινό και αβέβαιο…»

*Εάν θέλετε να μοιραστείτε με τον “Νέο Κόσμο” τα συναισθήματά σας, τις ανησυχίες σας και γενικότερα την εμπειρία σας από αυτήν την δύσκολη περίοδο που διανύουμε στείλτε email στη διεύθυνση maria@neoskosmos.com.au ή καλέστε στο 94824433