Η Μελβούρνη για χρόνια διατηρούσε τον τίτλο της καλύτερης πόλης του να ζει κανείς στον κόσμο. Σήμερα ξεχωρίζει στην παγκόσμια επικαιρότητα για έναν άλλον λόγο. Πρόκειται για την πόλη που έχει ξεπεράσει όλα τα ρεκόρ στον κόσμο, όσον αφορά τη διάρκεια του εγκλεισμού των κατοίκων της για την καταπολέμηση της πανδημίας.

Διακόσιες εξήντα δύο ημέρες θα έχουν περάσει οι κάτοικοι της Μελβούρνης, σε κατ’ οίκον περιορισμό, όταν -επιτέλους- αρθεί το έκτο στη σειρά lockdown τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Ένα lockdown που ήταν στο πρόγραμμα να διαρκέσει κάποιες ημέρες, κράτησε εβδομάδες και μήνες μέχρι να φτάσει η Πολιτεία σ’ ένα ικανοποιητικό ποσοστό εμβολιασμένων ανάμεσα στον πληθυσμό για να «ανοίξει« με ασφάλεια.

Διακόσιες εξήντα δύο ημέρες δεν είναι λίγες. Πολλοί έχασαν την αίσθηση του χρόνου, βουτηγμένοι στην απομόνωση και τη μονοτονία, με μόνη εναλλαγή το ξημέρωμα, το βράδιασμα και το πέρασμα των εποχών. Για τον καθένα τα βιώματα ήταν διαφορετικά, ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής του και τα προσωπικά γεγονότα που στιγμάτισαν αυτή την περίοδο.

Καθώς πλησιάζει το τέλος αυτής της δύσκολης εποχής, μιλήσαμε με συμπαροίκους για τα βιώματά τους, τις αγωνίες τους και τους τρόπους που βρήκαν για να αντεπεξέλθουν στα σκληρά αυτά μέτρα που έβαλαν «στον πάγο» τα σχέδια και τα όνειρά τους.

Με την ευχή να πάνε όλα καλά όταν ανοίξουμε ξανά, ας μην ξεχάσουμε τόσο γρήγορα όλες τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνουμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Άλλωστε, ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει την Παρασκευή, όπου μαζί με τις ελευθερίες θα έρθουν και νέες προκλήσεις.

«ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ‘ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ’ ΠΑΛΙ»

Γενικότερα πολυάσχολος τόσο στη δουλειά που κάνει σε φιλανθρωπικό οργανισμό, όσο και λόγω του έντονου ενδιαφέροντος που έχει για όλα τα πολιτιστικά δρώμενα στην πόλη της Μελβούρνης, οι ρυθμοί στην καθημερινότητα του ομογενή Χρήστου Δρόσου, έπεσαν δραματικά.

Ωστόσο, όπως είπε στον «Νέο Κόσμο», κατά την περίοδο αυτή του εγκλεισμού, αισθάνεται «παραδόξως ήρεμος και καλά».

«Αναγνωρίζω όμως και συμπάσχω με εκείνους που υποφέρουν. Δεν μου λείπει τίποτα όμως. Βρήκα τον χρόνο να ανακαλύψω άλλα πράγματα, που δεν θα είχα την ευκαιρία να κάνω αλλιώς, τα οποία κάλυψαν τα κενά που, ενδεχομένως, να ένιωθα.

Οικονομικά έχω καταφέρει να εξοικονομήσω περισσότερα χρήματα από ποτέ, αν σκεφτείς ότι θα είχα κάνει δύο ταξίδια στο εξωτερικό σε αυτό το διάστημα. Διατήρησα τη δουλειά μου. Χρειάστηκε να σταματήσω από την εργασία μου μόνο για δύο εβδομάδες, και είμαι ευγνώμων για την οικονομική στήριξη που προσέφερε τότε η κυβέρνηση.

Συναισθηματικά είμαι καλά. Λατρεύω τον διαφορετικό ρυθμό που έχει αποκτήσει η ζωή μου. Ξέρω ότι είναι προσωρινό, οπότε το απολαμβάνω.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η υγεία μου. Γιατί δεν κινούμαι αρκετά. Ανησυχώ, επίσης, για τόσους ανθρώπους που χάνουν σημαντικές εμπειρίες στη ζωή τους. Το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, την τελευταία χρονιά στο Λύκειο, αθλητικούς αγώνες, γιορτές γενεθλίων… Θα έχουμε τόσα πολλά να γιορτάσουμε όταν ανοίξουμε πάλι.

Αυτό που με απογοητεύει αυτή την περίοδο είναι η παραπληροφόρηση και η προθυμία των ανθρώπων να την αποδεχθούν χωρίς καμία προσπάθεια να ερευνήσουν τα δεδομένα.

Όλο αυτό το διάστημα το έχω περάσει δουλεύοντας, βλέποντας τηλεόραση και επικοινωνώντας συχνά με τους φίλους μου για να παραμείνω σε επαφή. Διαβάζω επίσης και συμμετέχω σε δημιουργικές δραστηριότητες.

Απομονωμένος αναγκαστικά στο σπίτι μου, ανακάλυψα φοβερές εκπομπές καθώς και φοβερά βιβλία κόμικς που λατρεύω, κάτι που δεν θα είχα τον χρόνο να κάνω υπό άλλες συνθήκες. Την κυβέρνηση θα ήθελα να την ευχαριστήσω για την προσπάθεια που κάνει να προστατεύσει τις ζωές των αγαπημένων μας ανθρώπων. Και λυπάμαι που τόσοι στην κοινωνία προσπαθούν να προκαλέσουν εσκεμμένα ένα χάος.

Θα ζητούσα, επίσης, από τις Αρχές να μην δίνουν προτεραιότητα στον αθλητισμό έναντι του πολιτισμού.
Αν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στο μέλλον, θα ήταν… η αλήθεια».

«ΨΥΧΙΚΑ Η ΦΕΤΙΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ. ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΌΤΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΤΑΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ»

Η Ελένη Παπαβασιλείου, μετανάστευσε στην Αυστραλία μαζί με την οικογένειά της πριν από λίγα χρόνια, και σήμερα εργάζεται σε μουσείο της Μελβούρνης. Όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού, την κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα, όπως και μία κούραση για τη μεγάλη διάρκεια του lockdown στη Μελβούρνη. Πιο πολύ της λείπει η Ελλάδα, η οικογένειά της εκεί. Η ελευθερία μετακίνησης και ο αυθορμητισμός.

«Χαίρομαι για την πρόοδο με τους εμβολιασμούς, αλλά, από την άλλη, αισθάνομαι ενοχλημένη που πήρε τόσο καιρό. Στεναχωριέμαι που δεν μπορούμε να βρεθούμε με τις οικογένειές μας στην Ελλάδα, αλλά παράλληλα αισθάνομαι και ευγνώμων που είμαστε όλοι υγιείς.

Ψυχικά η φετινή χρονιά ήταν πολύ πιο δύσκολη. Κυρίως επειδή κανείς δεν περίμενε ότι η κατάσταση θα συνεχιζόταν και φέτος και επειδή υπάρχει, αναπόφευκτα, η σύγκριση με άλλα μέρη του κόσμου, σχετικά με την ταχύτητα του εμβολιασμού και την επιστροφή σε κάποια κανονικότητα.

Το κόστος ήταν σίγουρα και οικονομικό. Οι μέρες εργασίας μου μειώθηκαν, καθώς ο τομέας που εργάζομαι επηρεάστηκε σημαντικά. Ταυτόχρονα, κάποια έξοδα, όμως, μειώθηκαν επίσης, εφόσον οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού σταμάτησαν.
Μας θεωρώ τυχερούς που δεν βρεθήκαμε σε χειρότερη κατάσταση.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακόμα πότε θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα και πώς θα είναι στο μέλλον η άφιξη και η επιστροφή μας ανάμεσα στις δύο ή και άλλες χώρες. Υποστηρίζω απόλυτα τους εμβολιασμούς και τα μέτρα, αλλά δυσκολεύομαι με το πόσο χρονοβόρο και σκληρό ήταν και είναι το lockdown για εμάς, ειδικά τα δύο τελευταία.

Η δουλειά σε όλο αυτό το διάστημα, βοηθάει στο να υπάρχει μια σειρά, μια ρουτίνα, και είναι ένας δημιουργικός αντιπερισπασμός.

Ο χρόνος περνάει με βόλτες, παιχνίδια, ταινίες, πολύ skype με τις οικογένειες και τους φίλους στην Ελλάδα, αλλά και οι συναντήσεις που επιτρέπονται με φίλους εδώ. Η συμπαράσταση και κατανόηση είναι πολύ σημαντική. Είναι δύσκολο για άλλους εκτός Μελβούρνης να νιώσουν πώς το έχουμε βιώσει όλο αυτό.

Το μήνυμά μου στην κυβέρνηση θα ήταν ότι είναι καιρός να έρθουμε σε μια ποιο ευέλικτη και προσαρμοστική πραγματικότητα. Εμβόλιο, μέτρα και προσοχή, αλλά η απομόνωση δεν μπορεί να συνεχίζεται με κάθε κρούσμα. Ένα μήνυμα που θα ήθελε να στείλει ο 8χρονος γιος μου στο μέλλον είναι «Μισώ τον κορονοϊό, αλλά τα καταφέραμε!»

«ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΝΗΣΥΧΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΑΝΗΣΥΧΩ ΕΠΊΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΧΑΣΤΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ»

Ο εγκλεισμός επηρέασε έντονα, ψυχικά και συναισθηματικά, τη Μαρία Παναγιωτοπούλου, η οποία έχει το στούντιο ομορφιάς «Moroccon Beauty» στο Richomnd της Μελβούρνης.

«Αισθάνομαι εξαντλημένη και απλώς απογοητευμένη με τα πάντα. Κάποιοι άνθρωποι έχουν αλλάξει, ή σε αυτό το διάστημα έδειξαν απλώς το πραγματικό τους πρόσωπο, και αυτό με στενοχωρεί πολύ!

Μου λείπουν, κυρίως, τα απλά πράγματα στη ζωή, όπως το να πηγαίνω για ένα γεύμα με φίλους, να βλέπω την οικογένειά μου, να έχω κόσμο στο σπίτι, να βγαίνω για ψώνια και να μπορώ να δοκιμάζω τα ρούχα πριν τα αγοράσω! Μου λείπουν οι φίλοι που δεν μπορώ να συναντήσω.

Το lockdown έχει πλήξει άσχημα τη μικρή μου επιχείρηση καθώς όταν επιβλήθηκε, ξεκίνησα να την ανακαινίζω. Ευτυχώς έχω τη στήριξη του συζύγου μου. Αν έπρεπε να πληρώνω ενοίκιο είμαι σίγουρη ότι θα είχα αναγκαστεί να την κλείσω. Όλο αυτό με έχει στερέψει συναισθηματικά. Είμαι δυνατή, αλλά νιώθω εξαντλημένη.

Προσπαθώ, όμως, να δώσω όσο μπορώ πίσω στην κοινωνία. Λυπάμαι πολύ για τόσους ανθρώπους που υποφέρουν και δυσκολεύομαι κάποιες μέρες να παραμείνω αισιόδοξη.

Φοβάμαι ότι έχουμε αλλάξει για πάντα. Ανησυχώ για τα παιδιά μας και όλα αυτά που έχασαν, και για το τί τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ανησυχώ, επίσης, για το πόσο έχουμε διχαστεί μεταξύ μας. Είμαι απογοητευμένη με τις ψεύτικες ειδήσεις, και με τον Dan Andrews, που βγαίνει στην τηλεόραση κάθε μέρα και μας απευθύνεται σαν να είμαστε μικρά παιδιά και εκνευρίζομαι ότι ακούμε γι’ αυτόν τον ιό κάθε μέρα!

Για να αντεπεξέλθω, πηγαίνω βόλτα τον σκύλο μου κάθε πρωί, περνάω χρόνο με την οικογένειά μου όταν δεν τρελαίνουμε ο ένας τον άλλον. Υποστηρίζω όπου μπορώ τις μικρές επιχειρήσεις, μιλάω με θετικούς ανθρώπους, βλέπω αισιόδοξες ταινίες και προχωράω την ανακαίνισή μου. Ο εγκλεισμός μου έδωσε τον χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με τις δικές μου ανάγκες και να τελειώσω κάποιες δουλειές μέσα στο σπίτι, που αλλιώς δεν θα είχα τον χρόνο να κάνω.

Στην κυβέρνηση θα ήθελα να δείξω τη μεγάλη ζημιά που έχει υποστεί ο κόσμος, καθώς διανύουμε το μεγαλύτερο σε διάρκεια lockdown παγκοσμίως. Το πρόβλημα στην κοινωνία θα είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα προκαλέσει η COVID. Τόσοι άνθρωποι αιμορραγούν. Θα τους ζητούσα να προσπαθήσουν να μπουν στη θέση τους.

Το 2020 ήταν η αρχή πολλών αλλαγών. Οι άνθρωποι έγιναν υπόλογοι για πολλά! Αυτό θα ήταν ένα μήνυμα που θα έστελνα στο μέλλον, όπως και ότι τα μικρά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους!»

«ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΦΟΣΟΝ ΞΕΠΕΡΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΑ LOCKDOWN»

Η Αθηνά Ανδρικοπούλου έκλεισε τα 11, λίγες ημέρες πριν επιβληθεί το τελευταίο lockdown στη Βικτώρια.

«Κάθε μέρα νιώθω διαφορετικά και κάποιες μέρες με κατακλύζουν πολλά διαφορετικά συναισθήματα μαζί. Αυτά εναλλάσσονται, και, από τη μια, αισθάνομαι εντάξει, από την άλλη, όμως, λυπημένη, και ύστερα θυμώνω ή βαριέμαι, και κάποιες φορές απογοητεύομαι.

Μου λείπουν οι φίλοι μου και τα ομαδικά αθλητικά παιχνίδια. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι μήπως μείνουμε εγκλωβισμένοι στο σπίτι για πάντα, και παρ’ όλα αυτά αρρωστήσουμε από τον κορονοϊό.

Απογοητεύομαι, επίσης, όταν βλέπω ανθρώπους να μην συμμορφώνονται με τα μέτρα, ώστε να είμαστε όλοι ασφαλείς και να επιστρέψουμε στο σχολείο.

Αυτό που κάνω τώρα και που δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ, είναι Μαθηματικά μέσω διαδικτύου, και δεν είναι καθόλου εύκολο. Όπως και γυμναστική και μαθήματα καράτε μέσω διαδικτύου. Δεν είναι το ίδιο.

Στην κυβέρνηση θα έλεγα ότι ‘χαίρομαι που δεν έχω να κάνω τη δουλειά σας!’

Εάν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στο μέλλον θα ήταν ´Μην ανησυχείτε… Μπορείτε να καταφέρετε οτιδήποτε εφόσον ξεπεράσατε την πανδημία και κυρίως τα lockdown’».