Δίσταζε να εμβολιαστεί μέχρι που κόλλησε κορονοϊό

Η Γεωργία Περνιτζή είναι ένας άνθρωπος που δεν αρέσκεται στη δημοσιοποίηση των προσωπικών της.

Ωστόσο, η πρόσφατη αναμέτρησή της με τον κορονοϊό, την οδήγησε να παραβεί αυτόν τον κανόνα και να μιλήσει ανοιχτά για την εμπειρία της σε μια προσπάθεια να βοηθήσει τους φίλους και τους συγγενείς της που διστάζουν ακόμη να εμβολιαστούν κατά του COVID-19 να αναθεωρήσουν τη στάση τους.

Έτσι με μια μακροσκελή ανάρτησή της στη διαδικτυακή ομάδα Greek Australian Women and Friends around the world forum του Δικτύου Food For Thought στις αρχές του μήνα κι ενώ ακόμη μαχόταν με τον ύπουλο ιό, άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για τα όσα βίωνε.

Σήμερα, έχοντας σχεδόν αποθεραπευτεί δέχτηκε να μας μιλήσει για να στείλει το μήνυμα σε όσους διστάζουν όπως δίσταζε κι εκείνη, «να μην περιμένουν άλλο, να κλείσουν ραντεβού και να εμβολιαστούν».

Όπως η ίδια ομολογεί, αν δεν το ανέβαλλε διαρκώς, δεν θα είχε υποβληθεί σε αυτή την τεράστια σωματική αλλά και ψυχική δοκιμασία.

«Ο Covid μπήκε στο σπίτι μου από τα νεότερα μέλη που ζουν μαζί μου. Η κόρη μου παρουσίασε συμπτώματα την Τετάρτη που έγινε ο σεισμός στη Μελβούρνη, δηλαδή στις 22/9/2021.

Ακολουθώντας τη συμβουλή του γιατρού της έκανε τεστ το οποίο προς έκπληξή της βγήκε θετικό. Είχε βρεθεί σε εξωτερικό χώρο – κάτι που ήταν επιτρεπτό – με κάποιο φιλικό της πρόσωπο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, το οποίο επίσης στη συνέχεια αποδείχθηκε θετικό στον Covid αν και δεν είχε συμπτώματα κατά τη στιγμή της συνάντησής τους.

Εκείνη την Τετάρτη ήταν η ημέρα που επισκέφθηκα το φαρμακοποιό μου για να κλείσω ραντεβού για να κάνω το εμβόλιο Moderna που μόλις είχε γίνει διαθέσιμο», λέει η κα Περνιτζή.

Καθώς η ίδια ήταν πλέον «στενή επαφή» ασθενούς, έλαβε την πάγια οδηγία από το υπουργείο Υγείας να υποβληθεί σε τεστ και να απομονωθεί για 14 ημέρες. Το αποτέλεσμα του τεστ ήταν αρνητικό, όμως η χαρά της στο άκουσμα της είδησης γρήγορα μετατράπηκε σε προβληματισμό και ανησυχία για το πώς θα τα κατάφερνε να απομονωθεί όταν μέσα στο σπίτι της υπήρχαν πλέον δύο άτομα που είχαν μολυνθεί.

«Απολυμαίναμε τα χέρια μας σαν τρελοί, χρησιμοποιούσαμε απολυμαντικά μαντηλάκια για να καθαρίζουμε τις πόρτες, τους διακόπτες φωτισμού, τα τραπέζια, την κουζίνα και τις επιφάνειες του μπάνιου. Φορούσα γάντια για να μεταφέρω τους δίσκους με το φαγητό στα υπνοδωμάτια γιατί έτσι ήταν πιο ασφαλές παρά να κυκλοφορούν [οι ασθενείς] στην κουζίνα αγγίζοντας πιάτα, σκεύη, το ψυγείο και τα σχετικά», περιγράφει η κα Περνιτζή.

Ύστερα από λίγες μέρες άρχισε να σκέφτεται σοβαρά την επιλογή που της είχε δώσει το Υπουργείο να περάσει την περίοδο της καραντίνας σε ξενοδοχείο. Ωστόσο, το μητρικό της ένστικτο την κρατούσε δίπλα στα άρρωστα παιδιά της καθώς αισθανόταν ότι είχε χρέος κι ευθύνη να τους βοηθήσει να αναρρώσουν.

ΤΟ ΘΕΤΙΚΟ ΤΕΣΤ

Την Κυριακή 26/9/21 άρχισε να εκδηλώνει συμπτώματα. Με βαριά καρδιά, έκανε τεστ τη Δευτέρα και το θετικό αποτέλεσμα που έλαβε δεν την εξέπληξε καθόλου.

«Είχα τρομερούς πονοκεφάλους, πονούσε όλο μου το σώμα, έβηχα, δεν είχα αίσθηση γεύσης και όσφρησης, είχα διάρροια, όταν ξυπνούσα το βράδυ δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ από τον πόνο, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη» περιγράφει η κα Περνιτζή.

Καθημερινά –κάποιες φορές και δυο φορές την ημέρα– κατέγραφε τα συμπτώματά της στη βάση δεδομένων του Monash Health Careway που παρακολουθούσε την εξέλιξη της υγείας της. Τα συμπτώματά της χαρακτηρίστηκαν ως «μέτριας βαρύτητας».

«Οι νοσοκόμες μού τηλεφωνούσαν για να μου υπενθυμίσουν να πίνω 2-3 λίτρα νερό ή άλλα υγρά την ημέρα, να παίρνω αναλγητικά για τον πόνο, να ξεκουράζομαι και να σημειώνω τις ενδείξεις του οξύμετρου.

Το οξύμετρο είχε παραδοθεί στην πόρτα μου και το χρησιμοποιούσα για να μετρώ τα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα μου. Η κατανάλωση τόσο μεγάλης ποσότητας νερού για μια γυναίκα που είχε γεννήσει 3 παιδιά, η οποία μάλιστα είχε αμελήσει να ολοκληρώσει τις ασκήσεις πυελικού εδάφους, ήταν σκέτη καταστροφή.

Ο έντονος βήχας δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικός. Το μπάνιο έγινε η απόδραση από την κρεβατοκάμαρά μου. Τις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες καθόμουν στην πίσω αυλή απορροφώντας όσο περισσότερο ήλιο μπορούσα».

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Η κα Περνιτζή κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην υποστήριξη του γιατρού της που, όπως λέει χαρακτηριστικά, ερχόταν ως το κατώφλι του σπιτιού της για να της φέρει φάρμακα που θα την ανακούφιζαν από τα συμπτώματα της νόσου ενώ την ενθάρρυνε διαρκώς μέσω του τηλεφώνου καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας της.

Ύστερα ήταν η οικογένεια και οι φίλοι που όλοι έσπευσαν στο πλάι της δικής τους Γεωργίας για να την βοηθήσουν με διάφορες συμβουλές και γιατροσόφια. Εκείνη, όμως, αισθανόταν εντελώς καταβεβλημένη.

«Ένιωθα διαρκώς την ανάγκη να πέσω και να κοιμηθώ. Δεν είχα την ενέργεια να φροντίσω τον εαυτό μου και δεν ήμουν σίγουρη πώς θα γίνω καλύτερα. Έτσι, το φαγητό που έφερνε η οικογένεια ήταν πάντα ευπρόσδεκτο, οι δίσκοι με το μαγειρεμένο φαγητό και τα γλυκά επίσης».

Η απώλεια γεύσης και οσμής ήταν από τα πιο ενοχλητικά συμπτώματα που παρουσίασε η κα Περνιτζή που την ταλαιπωρεί ακόμη και σήμερα, τρεις εβδομάδες μετά την εκδήλωση της ασθένειας.

«Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πώς αγαπώ το φαγητό. Εγώ, να αφήνω φαγητό στο πιάτο μου; Αυτό ήταν ανήκουστο. Οι συγκάτοικοί μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που συνέβαινε. Πεινούσα πολύ αλλά δεν κατάφερνα να φάω παρά μόνο μερικές μπουκιές. Κάποιο φιλικό μου πρόσωπο σχολίασε ότι δεν θα πείραζε να χάσω λίγο βάρος» λέει αστειευόμενη.

ΜΙΑ ΑΣΧΗΜΗ ΤΡΟΠΗ

Η εξέλιξη της ασθένειας αυτής είναι απρόβλεπτη ενώ η διάρκεια της αποθεραπείας ποικίλει από οργανισμό σε οργανισμό.

Έτσι, ενώ φαινόταν ότι η κατάσταση της υγείας της κας Γεωργίας Περνιτζή είχε κάπως σταθεροποιηθεί, την Τρίτη 5 Οκτωβρίου, τα πράγματα πήραν μια άσχημη τροπή.

«Η ένδειξη στο οξύμετρο ήταν 92, κάτι που σήμαινε ότι το οξυγόνο μου είχε πέσει πολύ χαμηλά. Έβηχα σαν τρελή και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Όλα τα σημάδια έδειχναν επιδείνωση, κάτι για το οποίο με είχαν προειδοποιήσει οι αγαπημένοι μου φίλοι για να είμαι προετοιμασμένη και να ζητήσω άμεση βοήθεια.

Η νοσοκόμα που με παρακολουθούσε συζήτησε τα συμπτώματά μου με την ανώτερή της και στη συνέχεια αποφάσισαν να στείλουν ασθενοφόρο.

Ομολογώ ότι σε εκείνη τη φάση ήμουν πολύ φοβισμένη και ανήσυχη. Τα παιδιά ανησυχούσαν και αυτά για μένα καθώς με έβλεπαν να «βγάζω τα έντερά μου» από το βήχα.

Εκείνοι ευτυχώς είχαν αρχίσει να παρουσιάζουν βελτίωση και ένιωθαν πολύ καλύτερα. Από την αρχή της περιπέτειάς μου με τον Covid προσευχόμουν στον Ιησού Χριστό και σε όλους τους θεράποντες αγίους, για ταχεία ανάρρωση και αποκατάσταση της υγείας μου.

Οι προσευχές μου έγιναν πιο θερμές και έντονες. Οι εικόνες της Παναγίας, των Αγίων Αναργύρων, των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, του Αγίου Γεωργίου, ήταν κοντά μου διαρκώς».

Όταν έφτασε το ασθενοφόρο, όλα τα ζωτικά σημεία του οργανισμού της κας Παρνιτζή έδειχναν μια αρκετά καλή εικόνα και αποφασίστηκε πως δεν χρειαζόταν η διακομιδή της στο νοσοκομείο.

Από εκείνη την ημέρα η υγεία της βελτιώνεται διαρκώς αν και ακόμη δεν έχει ανακτήσει την αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης κάτι που όπως μας εξομολογήθηκε την ενοχλεί πολύ.

Επέστρεψε στη δουλειά της και αυτό είναι κάτι που τη χαροποιεί αν και αισθάνεται πως ο οργανισμός της έχει ακόμη ανάγκη από ξεκούραση.

Η ΠΡΟΛΗΨΗ ΣΩΖΕΙ

«Η εμπειρία μου δεν ήταν τόσο σοβαρή όσο οι ιστορίες πολλών άλλων που ίσως έχετε ακούσει. Δεν ξέρω ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του Covid στην υγεία μου συνολικά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να παρακολουθώ όσο θα περνά ο χρόνος» λέει η κα Περνιτζή.

«Θα μπορούσα να είχα αποφύγει όλη αυτή τη δοκιμασία αν δεν δίσταζα για το εμβόλιο, όποιο εμβόλιο ήταν διαθέσιμο, από τις αρχές του χρόνου. Ήμουν πολύ τυχερή που η υγεία μου ήταν γενικά σε καλή κατάσταση. Αν εξακολουθείτε να διστάζετε για το εμβόλιο, θα σας παρότρυνα να αναθεωρήσετε τη στάση σας. Η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη από τη θεραπεία».