Πρωί Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940, στο Μικρό Σούλι Σερρών. Ο 11χρονος Βασίλης, όπως κάθε μέρα πηγαίνει στο σχολείο. Μόνο που φέτος πηγαίνει με ακόμη μεγαλύτερη χαρά και περηφάνια. Βλέπετε, είναι μαθητής της Έκτης τάξης κι αυτό δεν είναι «παίξε – γέλασε». Έπρεπε να δώσει γραπτές εξετάσεις για να προβιβαστεί.
Τις έδωσε, πέρασε και τώρα είναι πια ανάμεσα στους «μεγάλους» του σχολείου. Τι χαρά, τι περηφάνεια! Όμορφα συναισθήματα που, όμως, δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ, μιας και τα γράμματα θα έμπαιναν στην άκρη για να παραχωρήσουν τη θέση τους στα όπλα. Αυτό πρόσταζε ο Πόλεμος.
«Θυμάμαι έντονα εκείνη την ημέρα. Πάνω που πήγαιναν όλα μια χαρά ήρθε το θλιβερό μαντάτο πως η Ιταλία κήρυξε πόλεμο στην Ελλάδα. Οι δάσκαλοι μας έδιωξαν από το σχολείο κι εμείς τρομοκρατημένοι τους ακούγαμε να λένε πως φεύγουν για το Μέτωπο και κλαίγαμε που θα έκλεινε το σχολείο και δεν θα μαθαίναμε γράμματα. Όλος ο κόσμος αναστατώθηκε στο χωριό, έγινε επιστράτευση, όλοι οι άνδρες έφυγαν για να πολεμήσουν» θυμάται ο 92χρονος σήμερα Βασίλης Δουδουλής.
Μέσα σε λίγες ώρες η ζωή στο Μικρό Σούλι με τους 1.450 κατοίκους είχε έρθει τα πάνω – κάτω. Τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Ο Βασίλης, όπως και οι άλλοι συμμαθητές του πέταξαν τις σάκες τους στην άκρη κι έτρεξαν να ξεπροβοδίσουν τους πατεράδες, τα μεγαλύτερα αδέρφια, τους συγγενείς τους που άφησαν τις αξίνες, τους γκασμάδες και τα εργαλεία της δουλειάς τους κι έπιασαν τα τουφέκια για να υπερασπιστούν τα άγια χώματα της πατρίδας από τον εχθρό.
«Το πρωί ο παπάς του χωριού διάβασε δοξολογία και κοινώνησε τους άνδρες που θα πήγαιναν στρατιώτες στον πόλεμο κι εμείς τα παιδιά τους ευχόμασταν να νικήσουν» λέει ο κ. Δουδουλής.
Το Μικρό Σούλι είχε τρία καφενεία και τα δύο από αυτά είχαν ραδιόφωνο. Όλο το χωριό μαζευόταν εκεί για να ακούσει τις ειδήσεις και να μαθαίνει τα νέα από το Μέτωπο.
«Εφόσον άρχισε ο πόλεμος στην Αλβανία και νικούσαμε, τα ραδιόφωνα φώναζαν… «τώρα πήραμε την Κορυτσά, τώρα πήραμε το Αργυρόκαστρο, τώρα πήραμε τους Αγίους Σαράντα και ούτω καθεξής. Εμείς τα παιδιά τρέχαμε χαρούμενα στην εκκλησία για να χτυπήσουμε την καμπάνα και φωνάζαμε ‘Ζήτω’», θυμάται συγκινημένος ο κ. Δουδουλής.
«Θαρρώ πως ήταν χθες… κι όμως έχουν περάσει τόσα χρόνια», λέει και το βλέμμα του σκοτεινιάζει καθώς χάνεται στις μνήμες των ημερών που ακολούθησαν.
«Μετά τον πόλεμο ήρθαν οι κατακτητές και μας έκαναν τη ζωή μαρτύριο. Ζήσαμε την μεγάλη πείνα του ’41 και τον εμφύλιο πόλεμο με πάρα πολλές καταστροφές. Τέλος, πέρασαν αυτά, αλλά μην τα ξαναδούμε…».