Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά συγκλόνισε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Η Ελλάδα μας έγινε φτωχότερη καθώς δεν περισσεύουν άνθρωποι (και μάλιστα πολιτικοί) με τη δική της αξιοπρέπεια, αγωνιστικότητα, ήθος και εντιμότητα.

Σε αυτό το βαρύ κλίμα πένθους δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω και την προσωπική μου θλίψη. Η εκτίμησή μου για το πρόσωπό της ήταν και θα παραμείνει απεριόριστη. Τη γνώρισα όταν ανέλαβε τα καθήκοντα της ως Αναπληρώτρια Υπουργός στο Υπουργείο Παιδείας το 2010. Από την πρώτη μας συνάντηση στο διάδρομο του τρίτου ορόφου με κέρδισε με την ευγένεια, την καλοσύνη και το φωτεινό της χαμόγελο. Δύσκολο να σβήσει από τη μνήμη μου εκείνη η πρώτη συνάντηση. Στη συνέχεια εργάστηκα μαζί της για την ψήφιση του νόμου για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη διασπορά. Θυμάμαι να θέτει τους πολιτικούς άξονες πάντα με επίκεντρο τη νέα γενιά και τη διάδοση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς στα πέρατα της οικουμένης. Έτρεφε μεγάλο σεβασμό στον Ελληνισμό της διασποράς. Κατανοούσε τα βιώματα της ξενιτιάς αλλά και τις προοπτικές του ελληνισμού για τον 21ο αιώνα. Ήθελε μέσα από το Κίνημα Αλλαγής να χαράξει μια προοδευτική, χωρίς εθνικισμούς, πολιτική ενεργοποιώντας όλες της τις δυνάμεις της διασποράς και αποδεχόμενη την αμοιβαιότητα στις σχέσης της με την Ελλάδα [την αέναη (φαντασιακή) πατρίδα]. Για το νόμο εκείνο (4027/2011) έχω δημοσιεύσει ένα επιστημονικό άρθρο ακριβώς για να εμποδίσω την λήθη να διαγράψει αυτή την προσπάθεια από το δημόσιο λόγο και να καταδείξω πώς όταν οι πολιτικοί έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και συνδυάζουν την επιστημονική γνώση τότε το αποτέλεσμα είναι παραγωγικό και σε όφελος των πολιτών και στην περίπτωσή μας του ελληνισμού της Διασποράς, του οποίου κομμάτι αισθάνομαι κι εγώ.

Η Φώφη Γεννηματά ήταν μέχρι την τελευταία στιγμή στο πλευρό του ελληνισμού ενώ είχε αντιταχθεί στο κλείσιμο των Ελληνικών του Latrobe. Είχε ισχυρό όραμα γι’αυτόν και ήδη πριν μια δεκαετία με τον νόμο της είχε τονίσει την ανάγκη τα προγράμματα ελληνικών να είναι αναγνωρισμένα από τα επίσημα εκπαιδευτικά συστήματα, να αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες των νέων γενιών (π.χ. να είναι δίγλωσσα) και να δίνουν κύρος στις ελληνικές σπουδές. Για το λόγο αυτό είχε νομοθετήσει την ίδρυση των Εδρών Λόγος στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Θυμάμαι της είχα αναφέρει ότι ζηλεύω τους/τις πολιτικούς γιατί μπορούν να κάνουν πράξη τα οράματα. Θυμάμαι την συγκατάβασή της στην παρατήρησή μου αυτή. Το καλοκαίρι του 2021 συμμετείχε καθοριστικά στην διαβούλευση που κάνουμε για να οριοθετήσουμε την ελληνόγλωσση πολιτική για το 2030.

Η Φώφη Γεννηματά με την Ευγενία Αρβανίτη. Φώτο: Supplied

Στη συνέχεια δουλέψαμε για την εθνική πολιτική για τους Ρομά όταν ήταν Αναπληρώτρια Υπουργός Εσωτερικών. Με χαρά άκουγε τις προτάσεις που έφερνα κι εγώ με το δικό μου αυθορμητισμό και πάντα συμμετείχε και με ενθάρρυνε σε δράσεις που οργάνωνα. Ήταν πάντα δίπλα μου με διακριτικότητα και καλοδεχόταν φρέσκιες ιδέες και άτομα. Έτσι με χαρά γνώρισε και συνεργάστηκε με την Μαρία Βαμβακινού και τον Χρήστο Τσίρκα για να αναφέρω δύο εικονικές μορφές της παροικίας μας και συμμετείχε με τον τότε Αντιπρόεδρο της Βουλής, Γρηγόρη Νιώτη, στην παρουσίαση του βιβλίου μου για τα απογευματινά σχολεία της Αυστραλίας.

Όταν έφυγε πια από την Κυβέρνηση κι εγώ πήγα στο Πανεπιστήμιο Πατρών οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν πολλές φορές μέσα πια από το Κίνημα Αλλαγής και το ΠΑΣΟΚ όπου μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες για τη χώρα μας και τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας.

Η αμοιβαία εκτίμηση που είχαμε επισφραγίστηκε και με την πρόσκλησή της να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο ‘Α Αθήνας για τις εθνικές εκλογές του 2019. Δώσαμε μαζί τον αγώνα μας και πραγματικά αποθησαυρίζω εκείνη την εμπειρία ως μια σημαντική στιγμή της ζωής μου που θα θυμάμαι πάντα.

Είχα την τιμή να (συν)εργαστώ με την γυναίκα που με την ήρεμη δύναμη που διέθετε καθόριζε το πλαίσιο μιας προοδευτικής και ανθρωποκεντρικής πολιτικής, παρόλες τις ανοίκειες επιθέσεις στο πρόσωπό της. Ήταν μια Ηγέτης που το ανδροκρατούμενο πολιτικό μας σύστημα δεν ήταν έτοιμο ακόμη να αποδεχθεί και την πολέμησε. Αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού για όλους/ες μας και ιδιαίτερα για τις γυναίκες η στάση της στη ζωή και στο θάνατο. Αξιοπρέπεια και μαχητικότητα. Δύο τελευταία πρότζεκτ που μείνανε στη μέση ήταν η ακαδημία στελεχών του Κινήματος Αλλαγής και ένας οργανισμός αντίστοιχος του Emily’s List που δουλεύαμε με την Μαρία Βαμβακινού. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να συνεχίσουμε το δρόμο που χάραξε.

 

Κλείνοντας αυτό το άρθρο (κι ευχαριστώ τον Σωτήρη Χατζημανώλη που μου ζήτησε να το κάνω), είναι δύσκολο να σβήσει από τη μνήμη μου και η τελευταία μας συνάντηση στην επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη 2021. Εκεί ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχα να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Ο πολύς κόσμος με εμπόδισε να την πλησιάσω και εγώ πίστεψα ότι θα είχα πολλές ακόμη ευκαιρίες. Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω.

Ο τελευταία της (πολιτική) πράξη έγινε με γενναιότητα και ελληνική λεβεντιά! Μας αποχαιρέτησε με το δικό της τρόπο ζητώντας την ενότητα του χώρου που αγαπάμε. Νομίζω ότι της χρωστάμε να προσπαθήσουμε για μια δημοκρατική και προοδευτική Ελλάδα. Καλό κατευόδιο κα Γεννηματά κι ελπίζω να τιμήσουμε την δική σας παρακαταθήκη και πολιτική σας κληρονομιά και να συνεχίσουμε επάξια τον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία.

Σε αντίθεση με όλους τους/τις  Έλληνες/Ελληνίδες που την φωνάζουν Φώφη εγώ πάντα την αποκαλούσα κ. Γεννηματά.. Ήταν τέτοια η εκτίμηση που έτρεφα στο πρόσωπό της.